Τώρα θα με ρωτήσεις «γιατί αυτή η επιμονή με τα τυριά βρε φίλε;», πίστεψε με αξίζει τον κόπο. Αρκεί να μην έχεις φάει εδώ και τρεις ώρες. Αν δεν είσαι σίγουρος ότι έχεις άδειο στομάχι άστο για αργότερα. Σήμερα φίλε μου, σου παρουσιάζω το Cazu Marzu, ένα τυρί που κατάγεται από την Σαρδηνία της Ιταλίας και απ΄ότι φαίνεται θα παραμείνει εκεί για πολύ καιρό μιας και απαγορεύεται πλέον η πώλησή του ακόμα και εκεί. Και πάμε να δούμε το γιατί.
Το αθώο αυτό τυρί, φτιάχνεται από κατσικίσιο γάλα, και παίρνει περίπου δυο μήνες να «ωριμάσει». Όταν έρθει ο καιρός να το «ανοίξεις» (γιατί από την πάροδό του χρόνου ξεραίνεται η επιφάνειά του και στην ουσία το ανοίγεις σαν κονσέρβα) διαπιστώνεις ότι βρωμάει σαν αγριόχοιρος και είναι γεμάτο προνύμφες οι οποίες προστέθηκαν πριν την ωρίμανση. Ναι, καλά άκουσες, ζωντανές προνύμφες, δηλαδή μαμούνια, δηλαδή σκουλήκια. Και το τρως μαζί με αυτά. Cazu Marzu, το τυρί που δεν μπορείς να φας ποτέ τελείως μόνος.
Δες χαρά που θα φάνε σκουληκιασμένο τυρί. Θα είχανε βρει την χαρά τους στην κατοχή.
Το τυρί αυτό όπως προανέφερα, είναι απαγορευμένο, πιθανότατα για λόγους υγιεινής (σώπα) όπως πχ, αν ανοίξεις το τυρί και οι νύμφες δεν είναι ζωντανές, το τυρί δεν είναι ασφαλές για να το φας (φαντάσου να πας να φας ένα σκουληκιασμένο τυρί, το οποίο να είναι τόσο χάλια που μέχρι και τα σκουλήκια θα έχουν πεθάνει. Το τρως; Αμ δεν το τρως). Το μόνο μέρος που μπορείς να βρεις αυτό το μοναδικό τυρί με την μοναδική γεύση που μόνο λίγοι μπορούν να απολαύσουν (κύριε πρέσβη μας κακομαθαίνετε) είναι σε κάποια αποκομμένα χωριά της Σαρδηνίας όπου και φτιάχνεται για καθαρά εθιμοτυπικούς λόγους. Φαντάζομαι ότι όταν θα έχεις αυτό το τυρί – οικοσύστημα στην κουζίνα θα πρέπει να το έχεις καλυμμένο με κάποιο τρόπο γιατί οι προνύμφες μπορούν να τιναχτούν μέχρι και 15 εκατοστά μακρυά απ το τυρί, και ίσως δεν θα ήταν και η ποιο υπέροχη στιγμή να πας στην κουζίνα ανακαλύπτοντας ότι έχει γεμίσει με τυροδραπέτες μαμούνια που έχουν χωθεί παντού και σου φωνάζουν στα ιταλικά «μι σκούζι, μι σκούζι.»
Θείο, εγώ λέω να μην τσιμπήσω
Δεν ξέρω για σένα άλλα εγώ πείνασα. Πάω…. Να πιω νερό.
Νικόλαος Καλλίδης
homeboy.gr