Άλλη μια απεργία από την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ, άλλη μια προσπάθεια αφύπνισης του μονίμως κοιμώμενου εργατικού κινήματος την τελευταία δεκαετία.
Όλο αυτό το διάστημα, οι εργαζόμενοι κουράστηκαν από αγώνες που δεν ήταν πάντα προσανατολισμένοι στην υπηρέτηση των συμφερόντων τους, αποδιοργανώθηκαν και βολεύτηκαν θεωρώντας δεδομένες κατακτήσεις για τις οποίες θυσιάστηκαν άλλοι δίνοντας ακόμη και τη ζωή τους, ενστερνίστηκαν ίσως την προσπάθεια που κατέβαλε το σύνολο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας για το άλμα της Ελλάδας στο πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό που δεν έγινε όμως κατανοητό, ήταν το γεγονός της ρευστότητας των πραγμάτων της ζωής, που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν λειτουργεί κάτω από δεδομένα και μονιμότητες.
Σήμερα πλέον οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση ακόμη και από την εποχή του Λάσκαρη σε ό,τι αφορά τις εργασιακές τους σχέσεις, τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, το μέλλον τόσο των ίδιων, όσο και των παιδιών τους.
Τα μέτρα που εισάγει η κυβέρνηση βαφτίζοντάς τα μεταρρυθμίσεις, έχουν ως μοναδική στόχευση την αναδιάταξη των εργασιακών σχέσεων προς όφελος της εργοδοσίας, φέρνοντας στην επιφάνεια έναν σύγχρονο εργατικό μεσαίωνα που παρόμοιο δεν έχουν ζήσει οι σημερινές γενιές.
Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, θα ανατρέψει πλήρως τις αμοιβές και τα εργατικά δικαιώματα μεταμορφώνοντας τη χώρα σε Ελντοράντο κέρδους και ασυδοσίας, με διεύρυνση των ωρών απασχόλησης και μείωση των αμοιβών.
Οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) αποτελούν βόμβα στα θεμέλια των εργασιακών σχέσεων, αφού πρόκειται πλέον οι ιδιώτες με δικό τους προσωπικό να αναλαμβάνουν τομείς του δημοσίου όπως π.χ. την Τεχνική Υπηρεσία του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, τις Ταμειακές Υπηρεσίες των Δήμων, τις γραμματειακές υποστηρίξεις των διαφόρων υπηρεσιών κ.λ.π. Νομοτελειακά αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» θα οδηγήσουν σε αδράνεια και αχρηστία τις δομές των σημερινών δημοσίων υπηρεσιών, καταργώντας ουσιαστικά τον δημόσιο τομέα και παραδίδοντάς τον στα χέρια των ιδιωτών με συνθήκες εργασίας και αμοιβές, που δε θα έχουν σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας και τα ζητούμενα του 21ου αιώνα.
Η πολυθρύλητη και πολυδιαφημισμένη τροποποίηση του συντάγματος (σύμφωνα με τον πρωθυπουργό), πρόκειται να αλλάξει πλήρως το τοπίο για το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων παγιώνοντας τις συμβάσεις Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου, ενώ θα μειώσει τις αμοιβές και τα δικαιώματα των εργαζομένων και στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό που θα ακολουθήσει μαθηματικά, είναι ο μαρασμός του ασφαλιστικού συστήματος με συνέπεια να είναι πολύ σύντομα απαραίτητη – εκ των πραγμάτων – η μείωση των συντάξεων εκείνων που σπεύδουν να φύγουν σήμερα ώστε να κατοχυρώσουν στοιχειωδώς τα δικαιώματά τους.
Όσο οι εργαζόμενοι δεν συνειδητοποιούν την πραγματικότητα που έρχεται με ταχύ βήμα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ήττα τους και οι συνέπειες που αυτή θα επιφέρει για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Η έντεχνα καλλιεργούμενη διαμάχη μεταξύ όσων εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα ή είναι άνεργοι και εκείνων που εργάζονται στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, τους μόνους που εξυπηρετεί είναι εκείνους που έχουν στα χέρια τους τα παραγωγικά μέσα και επιθυμούν τη συμπίεση του εργατικού κόστους για την αυτόματη άνοδο των κερδών και της ευημερίας τους.
Οι εργαζόμενοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν το ταχύτερο δυνατό τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης και των εντολέων της, ώστε να αντιδράσουν υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματά τους που βρίσκονται σε διαρκή υποχώρηση.
Ο Μπάμπης Καμπουρίδης είναι μέλος της διοικούσας επιτροπής Ε.Ε.Τ.Ε.Μ. Κοζάνης – Γρεβενών, τ. Πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του ΤΕΙ Δυτ. Μακεδονίας