Ας δούμε το χώρο της εκπαίδευσης εν ώρα λειτουργίας. Ο χώρος το σχολείο και η αίθουσα-τάξη. Ο χρόνος το πρωί 8-2. Οι πρωταγωνιστές οι δάσκαλοι και οι μαθητές. Οι σχέσεις σε άπειρους συνδυασμούς. Οι συνθήκες ένα σύνολο μεταβαλλόμενο από σχολείο σε σχολείο. Πάντα όμως υπάρχει η ατμόσφαιρα που δονείται από ενέργειες, το περιβάλλον, μέσα στο οποίο ασκούνται όλοι και ο καθείς χωριστά.
Ασκούνται σωματικά, πνευματικά και ψυχικά. Ο καθένας με τη φυσική του παρουσία, το πρόσωπό του, μιλάει με τη γλώσσα του σώματος, όπως το όρισε η φύση. Επιστρατεύονται όλες οι αισθήσεις. Ξυπνούν όλα τα κύτταρα και ενεργοποιείται το σώμα. Εκεί όλοι μαθαίνουν το παιχνίδι της ζωής και ανακαλύπτουν τις δυνάμεις τους.
Δεν υπάρχει το τήλε . Ο καθένας ανακαλύπτει και θέτει τα όριά του με τους άλλους. Μέσα από αυτή τη ζύμωση και την όσμωση, που πολλές φορές πονάει, μεγαλώνει το παιδί σιγά σιγά, ωριμάζει.
Όλη αυτή η εμπειρία καταγράφεται στη μνήμη του σώματος και αποτυπώνεται ανά πάσα στιγμή στο πρόσωπο. Είναι αυτό που διέγραψε το τήλε και έβαλε στη θέση του τα γκρι κουτάκια στην οθόνη του υπολογιστή.
Είναι αυτό που αναζητά ο δάσκαλος να δει, το πρόσωπο του μαθητή του.
Από την παράσταση: Αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη (2016).
Δυο λέξεις: Πρόσωπο-Αγαπημένη σκιαγραφούν δυο ποιήματα : «Καντάτα» και «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» Τ. Λειβαδίτης.
Πρόσωπο: Η κορωνίδα στο σώμα του ανθρώπου. Δύο είναι τα συνθετικά της: Η πρόθεση προς και όψη από το ρήμα οράω-ορώ. Εδώ μπορούμε να δούμε κατά περίπτωση κομμάτια που αποκόβονται ή σταγόνες που ξεχειλίζουν και ρέουν από το κέντρο του μυαλού και την άβυσσο της ψυχής μας.
Φωνές, ήχοι, εικόνες, συμβάντα, ένα βλέμμα, μία κίνηση, ένα άγγιγμα, προκαλούν το ερέθισμα και τότε το κάτι που ξεκολλάει ή περισσεύει στο μέσα του ανθρώπου έρχεται και κάθεται ή απλώνεται πάνω στο πρόσωπο του. Οι δίοδοι πολλές. Δύο οι πιο μεγάλες: Τα μάτια μαγνήτες συγκεντρώνουν όλη τη δύναμη και ζωγραφίζουν και εκπέμπουν όλα: πόνο, θλίψη, αγωνία, φόβο, θυμό, απορία, χαρά…
Το στόμα κρουνός που ελευθερώνει όλη την πιεσμένη ενέργεια καλή και κακή. Ήχοι, φωνές, κραυγές και ψίθυροι, τραγούδια, γέλια, κλάματα, σφύριγμα στέλνουν στο σύμπαν τα σήματα της ψυχής, που ζητά να την ακούσουν να συνομιλήσουν.
Τα χείλη στολίδι και μαγνήτης στέλνουν σήματα και ζωγραφίζουν αλλά και ανοίγουν ή κλείνουν το στόμα, τη δίοδο για να βγουν τα όσα πιέζουν την ψυχή.
Και γύρω από το στόμα και τα μάτια η μύτη, τα μάγουλα και το μέτωπο τα πλαισιώνουν και δέχονται σε όλα τους τα κύτταρα τις δονήσεις που στέλνουν οι δυο κρουνοί.
Και τότε έχουμε το πρόσωπο, τον πίνακα της ψυχής και του μυαλού μας, που αλλάζει χίλια χρώματα, αποτυπώνει όλα όσα ζούμε. Το αόρατο χέρι του εαυτού μας ζωγραφίζει αέναα, ακούραστα.
……
Είναι αυτά τα σήματα της ψυχής που δημιουργούν την ατμόσφαιρα στην τάξη και δεν έχουν θέση μέσα στα γκρι κουτάκια της οθόνης του υπολογιστή και του κινητού τηλεφώνου.
Κοζάνη 27-11-2020
Γκουτζιαμάνη Γιάννα