«25η Μαρτίου» του Απόστολου Παπαδημητρίου

Οι επέτειοι αποτελούν ημέρες ιστορικής μνήμης. Όταν αυτές συνδέονται με εορτές της πίστης ενός λαού ιδιαίτερα λαμπρός πρέπει να είναι ο εορτασμός. Σε περιόδους παρακμής όμως εκδηλώνεται κατά τις επετείους νωχελικότητα, αδιαφορία και περιφρόνηση προς εκείνα, στα οποία οφείλεται απόδοση σεβασμού και τιμής, πρόσωπα και συμβάντα.

Η 25η Μαρτίου είναι η πλέον λαμπρή εθνικοθρησκευτική επέτειος. Η Εκκλησία μας εορτάζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, το πλέον χαρμόσυνο μήνυμα του Θεού προς τον άνθρωπο της πτώσης και της πνευματικής παρακμής. Αλλά ο δυτικός άνθρωπος κατά τη νεωτερικότητα έθεσε υπό αμφισβήτηση αρχικά την ύπαρξη του Θεού και αρνήθηκε την ύπαρξή Του στη συνέχεια, ώστε να μην είναι παραλήπτης κανενός μηνύματος από μέρους Του. Στα πλαίσια αυτής της αποστασίας καταντήσαμε και στη χώρα μας να πανηγυρίζουμε κατά περασμένες δεκαετίες την ημέρα αποκλειστκά και μόνο ως εθνικής επετείου. Για να ισχυροποιήσουμε στη συνέχεια «ορθολογικά» την αποστασία στρεβλώσαμε την ιστορική αλήθεια ακρωτηριάζοντας τα γεγονότα στην προκρούστεια κλίνη της υλιστικής ιδεολογίας. Η νέα γενιά μαθαίνει ότι η καθιέρωση της εθνικής επετείου την 25η Μαρτίου έγινε επί βασιλείας του Όθωνα, για να δρέψει κύρος η Εκκλησία! Αλλά η Εκκλησία δεν έχει ουδεμία ανάγκη από κοσμική αναγνώριση και καταξίωση. Αν απαξιώνουμε το κοσμοσωτήριο έργο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και τη θυσία Του για τη σωτηρία των αγνωμόνων πλασμάτων Του, ουδεμία τυπική αναγνώριση της προσφοράς της Εκκλησίας Του σε εθνικά θέματα έχει νόημα. Επειδή όμως οι πρωτεργάτες της εθνεγερσίας δεν εμφορούνταν από την υλιστική κοσμοαντίληψη των απογόνων τους, ημών δηλαδή, είχαν κανονίσει η έκρηξη της επανάστασης να συμπέσει με την εορτή του Ευαγγελισμού. Και υπάρχουν οι μαρτυρίες, τις οποίες βέβαια δεν αγνοούν οι στρεβλωτές της ιστορικής αλήθειας. Αν η επανάσταση κηρύχτηκε δυο – τρεις ημέρες ενωρίτερα, ουδεμία ουσιαστική διαφοροποίηση επέφερε στον ρόλο της Εκκλησίας σ’ αυτήν. Παντού οι αγωνιστές ζήτησαν από τους εκπροσώπους της Εκκλησίας να ευλογήσουν τα όπλα τους στον αγώνα «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Και όλες οι σημαίες των επαναστατών έφεραν τον τίμιο σταυρό. Και οι εκπρόσωποι δανείστηκαν από τον Θεό για να πιστώσουν το έθνος, καθώς η Εκκλησία, πρέπει κάποτε να το συνειδητοποιήσουμε, δεν ευλογεί όπλα.

Βγάζουν ιαχές θριάμβου οι εθνομηδενιστές όλων των υλιστικών αποχρώσεων καθώς μαρτυρείται ότι ουδέν συνέβη στην Αγία Λαύρα κατά την 25η Μαρτίου. Το περί του αντιθέτου διαλαλούμενο χαρακτηρίζουν μύθευμα προς ανύψωση του κύρους της Εκκλησίας. Δεν αγνοούν βέβαια ότι η σύναξη έλαβε χώρα εκεί κατά τη 17η Μαρτίου, κατά την οποία η μονή πανηγυρίζει, προς αποφυγή γέννησης υποψιών στους Τούρκους κατακτητές. Και η μαρτυρία είναι ατράνταχτη, καθώς έχει δημοσιευθεί στην παρισινή εφημερίδα Constitutionel, που απηχούσε τις ιδέες της γαλλικής επανάστασης.

Η Εκκλησία, η πολεμούμενη από εμπαθείς, ιδιοτελείς και αργυρώνητους υπήρξε η προστάτιδα του έθνους κατά την μακραίωνη περίοδο της φρικτής δουλείας, την αγριότητα της οποίας δουλείας κατάντησαν να αμφισβητούν οι παραχαράκτες της ιστορίας στο όνομα δήθεν της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών. Αλλά ο λαός μας δεν καλλιέργησε ποτέ την εχθρότητα προς οποιονδήποτε άλλον λαό, χάρη στο πνεύμα που είναι διάχυτο στην ορθόδοξη Εκκλησία. Αν δεν εξισλαμίστηκαν όλοι οι πρόγονοί μας αυτό οφείλεται πρωτίστως στους νεομάρτυρες με κυριότερο τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, δευτερευόντως στους ανυπότακτους κλέφτες. Εκείνοι που για λόγους οικονομικών συμφερόντων ή εξάντλησης της αντοχής και υπομονής εξισλαμίζονταν χάνονταν οριστικά για τον εθνικό κορμό. Οι πρόγονοί μας δεν έλεγαν ότι αλλαξοπίστησαν, αλλά ότι τούρκεψαν. Για τον Ρωμιό, τον οποίο αποτάσσονται με βδελυγμία οι νεογραικύλοι, η θρησκευτική πίστη ήταν συνυφασμένη με την εθνικότητα. Και είχαν απόλυτο δίκαιο. ΟΙ εξισλαμισμένοι κατά τον αγώνα πολέμησαν στο πλευρό των κατακτητών και οι καθολικοί έμειναν ουδέτεροι κατ’ εντολή του πάπα. Δουλόφρονες έναντι των φληναφημάτων της παγκοσμιοποίησης, η οποία βάλλει και εναντίον των εθνών, αμφισβητούν οι σύγχρονοι απάτριδες την εθνική συνείδηση των υποδούλων προγόνων μας και διαχέουν την άθλια προπαγάνδα τους στους πανεπιστημιακούς χώρους, ώστε να μορφώσουν νέους γενίτσαρους!  

Στόχος των εμπαθών πολεμίων της Εκκλησίας υπήρξε και ο άγιος πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Τουρκόφιλο τον χαρακτηρίζουν ανενδοίαστα οι εμπαθείς κατήγοροί του και διαλαλούν τον αφορισμό των επαναστατών τόσο στη Μολδοβλαχία, όσο και στην Πελοπόννησο. Αποκρύπτουν όμως πλείστα όσα στοιχεία περί το θέμα αυτό. Τη γνώμη του Υψηλάντη για το στανικό του αφορισμού, την άποψη των Τούρκων ιστορικών, τη στήριξη της Φιλικής Εταιρείας μέσω του στενού του συνεργάτη μεγαλεμπόρου Παναγιώτη Σέκερη, την επιστολή προς τον εθνομάρτυρα επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα, που έπεσε στη μάχη της Αλαμάνας, για το επικείμενο «Πάσχα» του έθνους, την ευθύνη του έναντι των Ρωμιών της Πόλης, τη γεροντική του ηλικία, που δεν αφήνει έδαφος για φιλοδοξίες, τη σύνταξη της διαθήκης του στο Άγιον Όρος, όπου είχε εκτοπιστεί, την άρνηση να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη κατά προτροπή πρέσβεων, τον θάνατό του μαρτυρικό. Τυφλωμένοι από αντιεκκλησιαστικό μένος δεν αισθάνονται την παραμικρή συμπάθεια για το λείψανο, που σύρθηκε στους δρόμους της Πόλης πριν ριφθεί στον Βόσπορο να το φάνε τα ψάρια!

Όλοι αυτοί που από διάφορες κατευθύνσεις συγκλίνουν με κινητήρια δύναμη το αντιεκκλησιαστικό μένος δίνουν ποικίλες ερμηνείες για την επανάσταση και καταφρονούν τις πλείστες όσες εκφρασθείσες γνώμες των πρωταγωνιστών της. Πλέκουν το εγκώμιο της αστικής γαλλικής επανάστασης όντες υποταγμένοι και δούλοι του αστικού καθεστώτος, το οποίο υπηρετούν με άκρα συνέπεια ακόμη και όταν υποστηρίζουν ότι αγωνίζονται για την ανατροπή του. Ποιοι;  Αυτοί που υποταγμένοι σε ποικίλα πάθη έχουν απολέσει παντελώς το νόημα της ύπαρξης και το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι η ανέλιξή τους με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και εκποιώντας την ίδια την πατρίδα μας. Γιατί, όπως έγραψε ο Ντοστογιέφσκι «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». Επομένως και η παραχώρηση των εθνικών μας δικαίων κατ’ απαίτηση των ισχυρών νομέων εξουσίας, των συγχρόνων κατακτητών μας όχι μόνο με την άλωση της οικονομίας μας, αλλά και της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς! Βέβαια αυτοί οι νέοι κυρίαρχοι – κατακτητές δεν είναι βάρβαροι, όπως ο Τούρκοι. Είναι «πολιτισμένοι», «καλλιεργημένοι» και διαπράττουν τις γενοκτονίες σ’ όλη την έκταση του πλανήτη με μέθοδο και σχεδιασμό.

Όλοι αυτοί οι υποταγμένοι στους ισχυρούς της ημέρας κατάντησαν να απαξιώνουν ακόμη και τους ήρωες της επανάστασης, επειδή διακατέχονται από άκρως αντιηρωική διάθεση και ακραίο ενδοτισμό. Όμως πρέπει να επισημάνουμε ότι η εκθεμελίωση πίστης, φιλοπατρίας και παράδοσης είναι σχέδιο των ισχυρών «προστατών» μας, το οποίο δεν ετέθη βέβαια σε εφαρμογή μόλις κατά τα τελευταία έτη. Η μη εκπλήρωση του τάματος του έθνους, ενώ προσεγγίζει το τέλος της δεύτερης εκατονταετίας από την εθνεγερσία, μαρτυρεί περίτρανα ότι το κράτος, που συστάθηκε με την επέμβαση των ισχυρών της τότε εποχής, είναι «ψευτορωμαίηκο», έκφραση που χρησιμοποιήθηκε από τον άγιο Κοσμά σε προφητεία του.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.