7 χρόνια χωρίς τον Κ. Σιαμπανόπουλο

Εφτά χρόνια χωρίς τον Κωνσταντίνο Σιαμπανόπουλο – Λίγα λόγια στη μνήμη του Δασκάλου (του Γ. Ν. Τζέλλου Αντιδημάρχου Κοζάνης)

Στις 25 Νοεμβρίου 2012 συμπληρώθηκαν επτά χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Δάσκαλος Κωνσταντίνος Σιαμπανόπουλος

Για να μιλήσει κανείς στοιχειωδώς χρειάζεται ….μισή μέρα .

Περιορίζομαι μονάχα να πω λίγα λόγια για τη ζωή, το έργο και προσωπικότητα του, όπως τα είπα στον χαιρετισμό μου, ως Δήμαρχος Αιανής την ημέρα των αποκαλυπτηρίων της προτομής του στην κεντρική πλατεία της Αιανής στις 19 Φεβρουαρίου 2010, που έγιναν απο τον τότε Υπουργό Πολιτισμού κ. Π. Γερουλάνο.

«Ας κρατήσει τούτος ο τόπος την αξία της διαχρονικότητάς του» είχε πει για την Αιανή ο αείμνηστος Δάσκαλος

Ας θυμηθούμε όμως ποιός ήταν Κωνσταντίνος Σιαμπανόπουλος.

Γεννήθηκε το 1923 στο χωριό Χρώμιο, δώδεκα χιλιόμετρα από την Αιανή. Γονείς του ,ο πατέρας του Ευάγγελος, που ήταν και αυτός δάσκαλος κατά την Τουρκοκρατία και η μητέρα του Θεολογία.

Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, τελείωσε το 6/τάξιο Γυμνάσιο Αρρένων Κοζάνης το έτος 1941 και αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης το έτος 1944, απ’ όπου και έλαβε το Πτυχίο του Δασκάλου. Ήταν παντρεμένος από το 1951 με την Βάσω Στάθη από τη Σιάτιστα , δασκάλα και αυτή. Από το 1962 κατοικούσαν μόνιμα στην Κοζάνη. Η μοναχοκόρη τους Θεολογία, φαρμακοποιός , έφυγε από τη ζωή λίγο πριν κλείσει τα τριάντα δύο της χρόνια.
Ως Δάσκαλος υπηρέτησε επί 16 χρόνια εδώ στην Αιανή, από το 1946 ως το 1962 . Την Αιανή την υπεραγάπησε και έκανε τα πάντα για την πρόοδο της. Αλλά και οι κάτοικοι τον αγάπησαν και ανταποκρίνονταν με μεγάλη προθυμία στις δημιουργικές του προτάσεις και γίνονταν συνδημιουργοί του.

Από το 1962 και για 17 χρόνια στη συνέχεια υπηρέτησε στα Δημοτικά Σχολεία της Κοζάνης, το 7ο και το 5ο , και τα δύο τελευταία χρόνια της τριανταπεντάχρονης υπηρεσίας του στο Δημόσιο ως Αναπληρωτής Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Κοζάνης. Συνταξιοδοτήτηθηκε το 1981

Ως Διευθυντής Σχολείων πρωτοστάτησε στην ανέγερση του δημοτικού Σχολείου Αιανής και του 7ου Δημοτικού Κοζάνης .
Μερίμνησε ιδιαίτερα :

α) για τη διάδοση του πράσινου με τη δημιουργία σχολικών κήπων και αναδασώσεων. Αξέχαστος θα μας μείνει ο σχολικός κήπος της Αιανής. Εκτιμάται ότι το σύνολο των δέντρων που φυτεύτηκαν ξεπερνούσε τις 60.000 και σε έκταση τα 220 περίπου στρέμματα.
β) για την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού
γ) για την ίδρυση πολιτιστικών Συλλόγων και
δ) για τη λειτουργία ταχύρυθμης εκπαίδευσης 106 νέων για την εκμάθηση της τέχνης ξυλουργού και κτίστη.
Για την προστασία των αρχαιοτήτων όχι μόνο της Αιανής αλλά όλης της περιοχής της αρχαίας Ελίμειας , καλλιέργησε την αρχαιολογική συνείδηση των μαθητών και των κατοίκων της Αιανής και των γύρω χωριών ώστε να γίνουν φύλακες και προστάτες των μνημείων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Ως άλλος Μακρυγιάννης συνιστούσε στους κατοίκους να αποφεύγουν τις συναλλαγές με τους αρχαιοκάπηλους. Έκανε εκκλήσεις στους μαθητές να φέρουν στο σχολείο κάθε αρχαιολογικό εύρημα και κατέγραφε λεπτομερώς όσα παραλάμβανε.
Ως άμισθος Έκτακτος Επιμελητής Αρχαιοτήτων επί 30 χρόνια ίδρυσε την Αρχαιολογική Συλλογή Αιανής για τη διάσωση των διάσπαρτων αρχαιολογικών θησαυρών και παρακίνησε την Αρχαιολογική Υπηρεσία να διενεργήσει τις ανασκαφές στην Αιανή για ν’ αποκαλυφθούν οι πολύτιμοι θησαυροί, που κρύβονταν στην αγκαλιά της Ελιμειώτικης γης.

Οι ανασκαφές αυτές, που διενεργήθηκαν πλέον συστηματικά από την αρχαιολόγο κ. Καραμήτρου Γεωργία από το έτος 1983 και μετά, κατέστησαν την Αιανή ως 4ο μεγάλο αρχαιολογικό κέντρο της Μακεδονίας ισάξιο από ιστορικής και επιστημονικής πλευράς με το Δίον, τη Βεργίνα και την Πέλλα.

Μπορούμε να ισχυριστούμε πως αν σήμερα έχουμε ένα σύγχρονο Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αιανή, και ότι αυτό σημαίνει για την οικονομική ανάπτυξη της , αυτό σε μεγάλο βαθμό το οφείλουμε στην παραπάνω ανιδιοτελή ακατάπαυστη εργασία και προσπάθεια του Δασκάλου.

Από την Κοζάνη ο Δάσκαλος περιόδευσε όλο το νομό και κατέγραψε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μνημεία.
Συμμετείχε επί 32 χρόνια στον Σύνδεσμο Γραμμάτων και Τεχνών Ν. Κοζάνης ως ιδρυτικό μέλος, ως μέλος του Διοικητικού του Συμβουλίου και την τελευταία εικοσιπενταετία ως Πρόεδρος του.
Εργάστηκε μεθοδικά και ασταμάτητα και με τους συνεργάτες του δημιούργησαν δύο μεγάλα έργα για τα οποία εμείς οι Κοζανίτες είμαστε περήφανοι:

Το Ιστορικό-Λαογραφικό και Φυσικής Ιστορίας Μουσείο της Κοζάνης, το οποίο θεμελιώθηκε το 1980 και εγκαινιάστηκε το 1987.

Το Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα στο Μπούρινο, της περιοχής Χρωμίου, Στόχος να αποτελέσει μέσο για τη δημιουργία ιστορικής συνείδησης, γνωριμίας με την ιστορική πορεία της περιοχής και χώρο εκπαίδευσης για τους νεότερους. Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε προς τιμήν των αγωνιστών της επανάστασης του 1878, στην επαρχία της Ελίμειας για την κατάργηση της συνθήκης του Αγ. Στεφάνου, την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και την ένωση με την Ελλάδα. Η επανάσταση αυτή στο Μπούρινο ήταν η πρώτη οργανωμένη ένοπλη αντίσταση του Μακεδονικού Ελληνισμού, που συνεχίστηκε μέχρι το 1908 για να διασωθεί η Μακεδονία.

Ο Σύνδεσμος Γραμμάτων και Τεχνών Ν. Κοζάνης διαμόρφωσε τον όλο χώρο μετατρέποντας τον σε ένα υπαίθριο μουσείο 70 και πλέον στρεμμάτων που όποιος τον επισκέπτεται επιστρέφει περισσότερο «Έλληνας».

Παράλληλα συνέβαλε στην ίδρυση Λαογραφικής Συλλογής στην Αιανή αλλά και άλλων Λαογραφικών Συλλογών στο Νομό και στη διατήρηση ηθών και εθίμων.

Υπήρξε συγγραφέας δώδεκα βιβλίων με θέματα τοπικής ιστορίας, λαογραφίας, αρχαιολογίας, ηθών και εθίμων.
Ενδεικτικά αναφέρουμε μονάχα αυτά που αναφέρονται στην περιοχή της Αιανής :
Χρήστος Μανώλης, ο ευεργέτης της Αιανής το 1969.

Οι Λαζαρίνες το 1973 .

Το Μοναστήρι της Λαριούς το 1988

Εκείνο όμως το οποίο σημάδεψε την ιστορία του τόπου μας ήταν το βιβλίο του «ΑΙΑΝΗ» .Ένα μνημειώδες έργο αυτογνωσίας της τοπικής μας ιστορίας , αρχαιολογίας , λαογραφίας και πολιτισμού. Στον πρόλογο του βιβλίου αυτού που εξέδωσε το 1974 γράφει «…αισθανόμενος ως εθνικόν χρέος την ανάγκην περισυλλογής και διασώσεως των ιστορικών θησαυρών της περιοχής, προέβην εις την συγκέντρωσιν και ταξινόμησιν όλων των ιστορικών στοιχείων, που συνθέτουν τη ζωήν και την ιστορίαν της Αιανής και των περιχώρων της δια μέσω των αιώνων. Με την ελπίδα ότι αφενός μεν θα βοηθήσω τους κατοίκους της περιοχής και ειδικότερον τους νέους να γνωρίσουν την ιστορίαν του τόπου τους και τους ξένους επισκέπτας να ιδούν μέσα από τα ερείπια και τα λείψανα του παρελθόντος την αδιάκοπην ροήν του ελληνισμού εις την γωνίαν αυτήν της πατρίδος μας, αφετέρου δε να παρακινήσω τους ειδικούς να ενδιαφερθούν και να επιδοθούν σε συστηματικάς ερεύνας δια την αξιοποίηση του αρχαιολογικού πλούτου της περιοχής».

Και τα κατάφερε. Η Αιανή σήμερα αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα.
Το βιβλίο ΑΙΑΝΗ επανεκδόθηκε από το Δήμο το 1995 με δαπάνες του ΥΠΠΟ , Ν.Α και της ΔΕΗ, αλλά εξαντλήθηκε. Πρόσφατα , Νοέμβριο του 2009 το επανεκδώσαμε με δαπάνες του Δήμου σε άλλα 1.100 αντίτυπα.
Ο Κωνσταντίνος Σιαμπανόπουλος από το 1990 και μετά επιμελήθηκε όλες τις εκδόσεις του Συνδέσμου Γραμμάτων Τεχνών και την ετήσια περιοδική έκδοσή του «ΔΥΤΙΚΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», ένα περιοδικό με συνεργάτες απ’ όλη τη Δυτική Μακεδονία για όλα τα θέματα, όπου και ο ίδιος δημοσιεύει διάφορες εργασίες του. Από τις εκδόσεις αυτές εμπλουτίστηκαν πολλές βιβλιοθήκες της Χώρας και του Απόδημου Ελληνισμού με δωρεάν αποστολές.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι ο Κωνσταντίνος Σιαμπανόπουλος ήταν ένας θαυμάσιοςΟραματιστής και ένας υπέροχος Δημιουργός. Η προσφορά του τεράστια και μεγάλη με ιστορική , οικολογική , πολιτιστική και εθνική σημασία. Ελάχιστοι έχουν προσφέρει όσα αυτός. Μα ότι κατάφερε το χρωστάει και στη σύζυγο του Βασιλική, που τον συμπαραστάθηκε σε κάθε προσπάθεια του και έργο του.

Η σύζυγος του έφυγε και αυτή από τη ζωή το 2008.

Για την όλη δράση και την κοινωνική ανιδιοτελή προσφορά του επί 55 χρόνια απονεμήθηκαν στον Κ. Σιαμπανόπουλο διάφορες τιμητικές διακρίσεις. Επίτιμος Δημότης Αιανής το καλοκαίρι του 1988 επι προεδρίας του κ.Γιαννη Μητσιάκου , τιμητική πλακέτα του Δήμου Αιανής στις 10-03-1996 σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά του επι Δημαρχίας του κ.Στέφανου Βαβλιάρα, το χρυσό κλειδί της πόλεως Κοζάνης στις 06-04-1997 από το Δήμο Κοζάνης επι Δημαρχίας του κ. Πάρη Κουκουλόπουλου , το βραβείο Ακαδημίας Αθηνών το 1977 και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη , που είχε εντυπωσιαστεί από το έργο του, «Ο Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος της Τιμής» στις 10-10-1998 και άλλα πολλά από πολλούς κοινωνικούς φορείς .

Έφυγε από τη ζωή στις 25 Νοεμβρίου 2005.

Το κενό του δυσασαναπλήρωτο, αλλά το έργο του συνεχίζουν σήμερα τα μέλη του Δ.Σ. του Σύνδεσμου Γραμμάτων και Τεχνών Ν. Κοζάνης ο οποίος επιτελέι εθνικό έργο και έχει ανάγκη της υποστήριξης και της πολιτείας και των συμπολιτών μας.
Η Αιανή,ο τόπος που αγάπησε πιο πολύ, η Κοζάνη, ολόκληρος ο νομός και κάτοικοι του, οι επερχόμενες γενεές θα τον ευγνωμονούμε , δίοτι διέσωσε, συγκέντρωσε και προέβαλε κατά τρόπο θαυμάσιο πολλα στοιχεία του λαικού μας πολιτισμού και με αυτό τον τρόπο συντέλεσε στη διάσωση της ιστορικής μνήμης.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.