ΕΥΓΕ, στον Δήμο Κοζάνης που δε βούλιαξε απ΄τα δικά μας, δεν επινόησε προσχήματα, τόλμησε και δεν άφησε στο δρόμο τους διερχόμενους πρόσφυγες, που κυνηγημένοι από τα βόλια διέσχισαν ερήμους και θάλασσες φορτωμένοι το ελαφρύτερο φορτίο του κόσμου, τα παιδιά.
ΕΥΓΕ στον Δήμο που τίμησε τις παραδόσεις του κι έγινε παγκόσμιο σύμβολο ανθρωπιάς.
ΕΥΓΕ και στον κοζανίτικο λαό -συλλογικότητες που στα δίσεκτα χρόνια που ζούμε ζύγισε το χειρότερο απ’ τα δικά του, κύκλωσε το Γυμναστήριο Λευκόβρυσης κι έστησε το δικό του “πανηγύρι” συμπαράστασης, ξαναπιάνοντας το κατοχικό νήμα του Αρχιμανδρίτη Αυγουστίνου που σίτισε χιλιάδες πεινασμένους στα μαύρα χρόνια, ζητώντας ένα καυσόξυλο, λίγα δράμια λάδι…
ΕΥΓΕ στον κοζανίτικο λαό που εκείνη την Αντίσταση Αγάπης την έκανε Αγάπη Οικουμενική, την όρθωσε απέναντι στο άλλοθι αδιαφορίας: δε σώζονται έτσι οι πρόσφυγες, δε λύνεται έτσι το προσφυγικό. Κι αποκρίθηκε: έτσι οι άνθρωποι αναθαρρούν κι έτσι δρομολογούνται οι λύσεις.
ΕΥΓΕ στο λαό της περιοχής μας που έκοψε το νήμα της υπεροχής των “μικρών” πράττοντας τα ΔΕΟΝΤΑ, όσο οι “μεγάλοι” χρονοτριβούν για λύση στην πηγή του πολέμου και μπερδεύονται στους αριθμούς των ανθρωπίνων ζωών…
Τάσα Σιόμου
