Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης
Κάθε χωριό έχει τον «τρελό» του και οι τριακόσιοι τον δικό τους «γελωτοποιό». Από τη μια προκαλεί τον οίκτο και από την άλλη ο ίδιος επιζητεί τα πειράγματα, ίσως από την επιθυμία του να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ίσως …….
Ο προφήτης Bill δεν τάχει καθόλου χαμένα, μα τετρακόσια! Αφού σκόρπισε άφθονο γέλιο την δεκαετία 1990 από δικό του κανάλι, διαισθάνθηκε απόλυτα τις μύχιες επιθυμίες του πολιτικού συστήματος, έγινε ο σημαιοφόρος του και απέσπασε την εύνοια των δημοσκόπων και των συστημικών ΜΜΕ που του έδωσαν «μπαστούνι» στήριξης, στις εθνικές εκλογές τον Σεπτέμβρη 2015.
Οι παραστάσεις σάτιρας δίνουν το «άσυλο» σ’ έναν κωμικό του θεάτρου, και σ’ έναν γελωτοποιό της πολιτικής, τη δυνατότητα να μπορεί να εκστομίζει θέσεις επίσημα από το βήμα της βουλής ή τα μίντια, που δεν τολμά ούτε ο «Ποτάμης»!
Στο δημοψήφισμα για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ του Ιουλίου 2015 αναφέρθηκε στην αναμέτρηση των λιγούρηδων με τους χορτάτους.
Σήμερα ως λύση του Ασφαλιστικού προτείνει και νέες περικοπές συντάξεων, στο 20% από το βήμα της βουλής, στη συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών και 30% λίγες ώρες αργότερα από τα μίντια, δηλαδή τα διπλάσια από αυτά που ζητάει το ΔΝΤ!
Το προχωράει όμως πολύ πιο πέρα o Bill, στο τέρμα, προκρίνοντας τον κρυφό πόθο των αρπακτικών, για σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης τεχνοκρατών, δηλαδή δώστε ότι απέμεινε!
Την γελοία όσο και επικίνδυνη έκφραση αυτής της πολιτικής, στην οποία έδειξαν την προτίμησή τους οι πολίτες, για να εκφράσουν την απέχθειά τους στο πολιτικό σύστημα, την μετέτρεψαν σε πολύφερνη νύφη, ανεκπλήρωτο πόθο όλων σχεδόν των πτερύγων της βουλής, μαξιλάρι στην ψήφιση αντιλαϊκών αποφάσεων.
Ένας σύγχρονος Καραγκιόζης σε παραστάσεις για να ξεχάσουν την πείνα τους τα παιδιά της κατοχής, ένας συνειδητοποιημένος λαγός του απαγορευμένου πολιτικού λόγου, ένας φανερός Άσσος στο μανίκι των δανειστών!
Όμως κατά καιρούς εμφανίσθηκαν πολλά κόμματα, που ξανάγιναν υποδιαστολές και παραλείφθηκαν στον συγγραφικό γραπτό λόγο, όπως τα μπαλόνια που με ένα παφ ξεφούσκωσαν και εξαφανίστηκαν ……..