Του Αλέξη Λιοσάτου, μέλους της Λαϊκής Ενότητας ΠΕ Κοζάνης
Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη επιταχύνονται δραματικά και στο προσφυγικό, ακολουθώντας κατά πόδας την οικονομική παρακμή. Το σύνολο των χωρών της ΕΕ υψώνει ένα τεράστιο «απαγορευτικό» στους πρόσφυγες, για τον ξεριζωμό των οποίων από τις πατρίδες τους ευθύνεται η ίδια η ΕΕ. Κυβερνήσεις, στρατός, αστυνομία, ΝΑΤΟ, FRONTEX, ρατσιστές και νεοναζί χέρι-χέρι, όλος αυτός ο συνασπισμένος συρφετός επιστρατεύεται στην αθλιότητα: να εξοντώσει, να αποτελειώσει τα θύματα της φτώχειας και του πολέμου.
Oι βόρειες χώρες προσπαθούν να φράξουν το δρόμο στους πρόσφυγες στα σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ και ΠΓΔΜ-Σερβίας. Η Ελλάδα με την Τουρκία παίζουν ένα χυδαίο πινκ-πονκ με τα κεφάλια των πρόσφυγων και των προσφυγόπουλων για να εξυπηρετήσουν οικονομικές, πολιτικές και γεωστρατηγικές φιλοδοξίες.
Αντί να διευκολύνει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τους πρόσφυγες να περάσουν τα σύνορα και να φροντίσει για τις πιο ανθρώπινες –το δυνατόν- συνθήκες φιλοξενίας τους, η κυβέρνηση Τσίπρα τους έχει αφήσει στα νύχια της αστυνομίας, τους παραπετά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους αφήνει έρμαιο στα νύχια των ρατσιστών και των φασιστών. Κι ευθυγραμμίζεται πλήρως με την ακροδεξιά και μισάνθρωπη λογική της «αποτροπής», τη λογική δηλαδή που ευθύνεται για τους χιλιάδες πνιγμούς παιδιών και ενηλίκων στο Αιγαίο. Και τι κάνει γι αυτό ο Αλέξης Τσίπρας; Καλεί το ΝΑΤΟ να πυκνώσει τις περιπολίες, για να πνίγονται ακόμα περισσότεροι.
Ζήτησε επίσης ο πρωθυπουργός να υπάρξει μια ενιαία εθνική θέση για το ζήτημα με τα κόμματα που εξόντωναν μετανάστες τα προηγούμενα χρόνια. Η πιθανότητα εθνικής συμφωνίας είναι χαρακτηριστική του βαθμού –ρατσιστικής- συναντίληψης κομμάτων από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη ΝΔ , ενώ η οικουμενική συνεννόηση συνεχίζει να χτίζεται από πολλές μεριές.
Κάπως έτσι, οι προσφυγικές ροές ξεκίνησαν ήδη να «περιορίζονται» προς τα βόρεια, με περισσότερους από 5.000 πρόσφυγες εγκλωβισμένους αυτή τη στιγμή μόνο στην Ειδομένη. 370 πρόσφυγες με τα παιδιά τους ήδη φιλοξενούνται όπως-όπως στη Λευκόβρυση Κοζάνης, χάρη στη συγκινητική ανταπόκριση του κόσμου.Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα φτιάχνουν δίκτυα υποστήριξης και προσπαθούν να καλύψουν μέσα από την ανιδιοτελή αλληλεγγύη τα κενά και τα συντρίμμια που αφήνει η μνημονιακή πολιτική της λιτότητας για ντόπιους και «ξένους».Το σύνθημα «η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας» αποκτά όλη του τη σημασία στην πραγματική ζωή.
Ο Τσίπρας δήλωσε πως δεν θέλει την Ελλάδα «αποθήκη ψυχών», αλλά και καμία άλλη χώρα δε θέλει να γίνει «αποθήκη». Στον πυρήνα της σκέψης όλων αυτών δεξιών ή «κεντροαριστερών» ηγετών βρίσκεται η κοινή αντίληψη είναι ότι αντιμετωπίζουν το προσφυγικό ως «πρόβλημα» που χρήζει «αποτροπής» και τους ανθρώπους όχι ως ζωντανές δυνάμεις ικανές να προσφέρουν αλλά περίπου ως …αποθηκευτικά είδη. Γιατί λοιπόν να μην τρίβουν τα χέρια τους και να μην ακονίζουν ξανά τα μαχαίρια τους οι Κασιδιάρηδες, τώρα που μέχρι κι οι Ρουπακιάδες αποφυλακίζονται από την Ελληνική «Δικαιοσύνη»;
Να μην επικρατήσει ο κανιβαλισμός και ο φόβος!
Έχουμε να απαντήσουμε ταυτόχρονα σε μια βαρβαρότητα που αγριεύει και σε μια ανθρώπινη τραγωδία, τμήμα της οποίας γινόμαστε όλοι και όλες μας, όλο και περισσότερο. Κι απαντάμε:
- Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι βάρος.Βάρος είναι τα μνημόνια και τα κόμματα που την υπηρετούν, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και οι κρατικοί μηχανισμοί που λογοδοτούν σε αυτούς. Βάρος και παράσιτα είναι αυτοί του 1% που κατέχουν τον πλούτο και την εξουσία αλλά περιορίζουν κι άλλο τους πόρους για τις ανάγκες του 99% της κοινωνίας κι αφήνουν άνεργη την πλειοψηφία των ικανών για εργασία ανθρώπων. Εδώ δεν πρόκειται για μια «πίτα δε φτάνει για όλους». Μιλάμε για ένα σύστημα που συνεχίζει να δίνει όλο και περισσότερες «πίτες» στους λίγους, ενώ παραχωρεί όλο και μικρότερα ψίχουλα στους πολλούς που παράγουν τις πίτες. Το ζήτημα είναι κυρίως πολιτικό και όχι «υλικής επάρκειας»: Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι της δουλειάς έχουμε κοινά συμφέροντα, και ότι μέσα στην κρίση έχουμε εν πολλοίς κοινό πεπρωμένο, ότι αν δεν σταθούμε αλληλέγγυοι στον «άλλο», σε λίγο θα είμαστε στη θέση του, το ίδιο θα σκέφτεται ακόμα κι αν μεγαλώσει η «πίτα».
- Δεν υπάρχουν ούτε «διακινητές» ούτε «τρομοκράτες» σε φουσκωτές βάρκες. Αν θέλει κανείς να χτυπήσει το «δουλεμπόριο» μένει να κάνει τη μετακίνηση των ανθρώπων ελεύθερη, αντί για εμπορευματική συναλλαγή. «Εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, ηλίθιε»!
- Δε χρειάζεται καμιά «εθνική ενότητα» κύριε Τσίπρα για να ανοίξεις μονομερώς τα σύνορα, για να εξασφαλίσεις ασφαλή μονοπάτια εισόδου και εξόδου στους πρόσφυγες, κόντρα στις κατασταλτικές δυνάμεις των γειτονικών χωρών. Για να χορηγήσεις όλα τα απαραίτητα χαρτιά στους πρόσφυγες για να συνεχίσουν το ταξίδι τους, άσυλο, διαβατήρια. Για να εξασφαλίσεις ανθρώπινες συνθήκες στέγασης, περίθαλψης και σίτισης για να φιλοξενήσεις τον κόσμο και τα παιδιά του, για να δημιουργήσεις συνθήκες αλληλεγγύης και αρμονικής συνύπαρξης αντί για φυλακές, γκέτο και αστυνομοκρατία. Για να απαλλοτριώσεις τα κέρδη του Μπόμπολα και του Μελισσανίδη για να αντιμετωπιστεί η φτώχεια τόσο των «ξένων» θυμάτων του πολέμου όσο και των «συμπατριωτών» σου –θυμάτων της φτώχειας.Αντίθετα, όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο ενάντια στην «εθνική ενότητα».
- Ο πόλεμος σταματά από τη χώρα μας, στο βαθμό που μας αναλογεί, υποσκάπτοντας τους πρωτεργάτες του: έξω οι βάσεις από την Ελλάδα, έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ!
- Για να ανατρέψουμε τα μνημόνια και την εξαθλίωση, πρέπει να ανατρέψουμε τα συστημικά σχέδια για μια κοινωνία έρμαιο του φόβου και υποταγμένη. Για να νικήσουμε πρέπει να «χωρέσουμε» όλη την αλληλεγγύη μας για κάθε κομμάτι της τάξης μας, ειδικά για το πιο χτυπημένο, τα ξεριζωμένα θύματα του πολέμου. Για να νικήσουμε πρέπει να πολεμήσουμε κάθε φοβικό αντανακλαστικό του τύπου «Άμα βγούμε απο το ευρώ…, άμα βγούμε από την ΕΕ…, άμα βγούμε από τη Σέγκεν… θα …» Ανοησίες! Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να ξεσηκωθούμε απέναντι στην εξαθλίωση και την αδικία. Αντιμνημονιακή πάλη και αλληλεγγύη στους πρόσφυγες πάνε μαζί. Παλεύοντας με πάθος για τα δίκαια των απλών ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις, ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες, μόνο έτσι μπορούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο για όλους.