Αποδίδουμε σήμερα εις Κύριον τον μακαριστό αρχιερέα Παύλο. Το Βόιο είχε τη μεγάλη ευλογία, μετά τον άγιο επίσκοπο Πολύκαρπο και τον άλλο ταπεινό άγιο Αντώνιο, να έχει τη ρωμαλέα καθοδήγηση ενός τρίτου αγίου, του μακαριστού μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου, που και αυτός ήταν πνευματικό παιδί άλλου αγίου, του Ιακώβου Τσαλίκη. Η αγιοσύνη του μακαριστού Παύλου ομολογείται από όλους όσοι τον γνώρισαν, αλλά είναι και καθολικά πανθομολογούμενη. Το Βόιο ορφάνεψε, έχασε έναν πραγματικό πατέρα. Η εκκλησία έχασε έναν φωτισμένο και δραστήριο ιεράρχη. Η Πατρίδα, και μάλιστα η ματωμένη γη της Μακεδονίας μας, έχασε έναν φλογερό και αυθεντικό πατριώτη. Πάνω από όλους όμως έχασε η νεολαία έναν χριστοφόρο παιδαγωγό.
Ο Παύλος ήταν αγέρωχος, στιβαρός, απλός, ασυμβίβαστος, αληθινός, κοινωνικός, απάλυνε τον πόνο των ανθρώπων, έτρεχε να συνδράμει στα προβλήματά του. Γνήσιος αντιεξουσιαστής, κατέκρινε και τον δεξιό και τον αριστερό φασισμό που κατέστρεψαν τη βασανισμένη χώρα. Διεκδίκησε πολιτικό λόγο, διότι είχε πνευματικό λόγο, πάντοτε προς όφελος του ποιμνίου και όχι από διάθεση για στείρα κριτική και αντιπαράθεση. Πάνω από όλα όμως ο μακαριστός Παύλος ήταν μυστηριακός, όχι μόνον τελώντας λειτουργίες, αγρυπνίες και ακολουθίες, αλλά κατηχώντας και το ποίμνιο στα μυστήρια της εκκλησίας.
Ο μακαριστός πατέρας του Βοΐου Παύλος μάς άφησε σε μια δύσκολη περίοδο για τη χώρα. Μια ματιά στον πολύβουο περίγυρο στη χώρα είναι απογοητευτική, αηδιαστική. Τσίρκο η προσκυνημένη, φτωχοποιημένη και χρεοκοπημένη Ελλάς, «βγήκαμε από τα μνημόνια» με νέα μνημόνια και ξεπουλώντας και τα «ασημικά» ες αεί, δαιμονικό περιβάλλον, «ένα πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι». Ξεφτισμένες αξίες, πεταμένες παραδόσεις, βιασμός ιστορίας, ξεπούλημα Μακεδονίας, υποταγή στους ξένους προστάτες, ο λαός στο περιθώριο, πολιτικές εις βάρος των πολιτών που βαφτίζονται «υποστήριξη ασθενών τάξεων», οι νεο-Ιακωβίνοι αλωνίζουν, αντιδημοκρατικές-φασιστικές συμπεριφορές της εξουσίας, αχρειότητα, υποκρισία και ασυνειδησία πολιτικών, μάλλον σαλτιμπάγκων της εξουσίας, αποστάτες και βολεψάκηδες, μεταγραφές βουλευτών εν είδει ποδοσφαίρου, έλλειψη ορθού πολιτικού λόγου και πράξης, αγράμματοι και αμόρφωτοι, ανιστόρητοι και ανενδοίαστοι, αριβιστές τυχοδιώκτες εθνοπατέρες, το ψέμα προβάλλεται ως δήθεν αλήθεια, οσφυοκάμπτες στα αφεντικά τους με συνεχείς κωλοτούμπες, όλοι έτοιμοι να ξεπουλήσουν τα πάντα. Και τα ξεπούλησαν, ενώ ο λαός υπνώττει. Ο διάολος οργώνει με τριπλό υνί …
Είναι φορές που δεν καταλαβαίνεις τον θεό! Γιατί να πάρει νωρίς έναν τέτοιον άγιο άνθρωπο, στήριγμα ψυχών; Ο θεός όμως δεν κάνει διακρίσεις και έχει άλλη λογική, έχει και το σχέδιό του, ακατανόητο για μας και «παράλογο». Ο γέρων όσιος Παΐσιος κοιμήθηκε 70 ετών, αλλά και πολλοί άλλοι ιεράρχες ακόμη μικρότεροι: Ο Ιωάννης Χρυσόστομος 50-60 ετών, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος στα 60, ενώ ο άγιος και μέγας Βασίλειος μόλις 49 ετών! Το βασικό για μάς είναι ότι γνωρίσαμε αγίους στην εποχή μας.
Οι άγιοι της εποχής και του τόπου μας θα μας κρίνουν, έλεγε ο μακαριστός Παύλος. Θα μας κρίνει η σύγκριση του αγώνα τους να μείνουν αλώβητοι από τη σαπίλα της εποχής τους, σε σχέση με τη δική μας αδυναμία. Γι’ αυτό, όπως έλεγε πάλι ο ίδιος, πρέπει να προσέξουμε η ευλογία των αγίων μας να μην γίνει για μάς κατάρα! Ζήσαμε τον άγιο επίσκοπο και δεν έχουμε δικαιολογίες. Ο άγιος επίσκοπος απέδειξε ότι ο λόγος του Χριστού δεν είναι μάταιος και παρωχημένος, αλλά ζωντανός και επίκαιρος όσο ποτέ. Ο θεός πήρε κοντά του τον Παύλο, και το γιατί το ξέρει αυτός. Η δική μας δουλειά είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του φωτισμένου ιεράρχη. Η εκκλησία μας είναι εκκλησία και κοινωνία των αγίων, και έχει να παρουσιάσει νέφος αγίων, ακόμη και σήμερα. Η εκκλησία μας δεν θα είχε κανένα νόημα με έναν θεάνθρωπο Χριστό, αλλά χωρίς αγίους. Αυτό θα σήμαινε ότι ο λόγος του θεού είναι ανεφάρμοστος. Χωρίς τη βιωτή των αγίων, τον αγώνα τους, την ευχή τους, η εκκλησία δεν θα υπήρχε, και ο Χριστός θα ήταν μόνος!
Ο αγιασμένος επίσκοπος ήταν έτοιμος από χρόνια. Ο πατέρας μας Παύλος κοιμήθηκε, πληρώνοντας το κοινόν χρέος των βροτών, αλλά θα ζει στην αιωνιότητα, στην πραγματική ζωή και θα εύχεται και θα σκέπει το Βόιο και όλη την εκκλησία. Ο θεός να δώσει και οι ευχές των αγίων επισκόπων της Σιάτιστας να έλθει αντάξιος διάδοχος. Σε μάς μένει μια «Χαρμολύπη»: λύπη για την απώλεια του επισκόπου αλλά και τη μοίρα των δύστηνων ανθρώπων, χαρά όμως για την οσιακή ζωή και τελευτή του μακαριστού πατέρα, που συγκαταριθμείται πλέον στους αγιασμένους της βασιλείας του θεού, νικώντας και τον «έσχατο εχθρό» των ανθρώπων. Ας είναι ο μακαριστός Παύλος παράδειγμα, δύναμη και καύχημά μας. Καλόν Παράδεισο, αδελφέ και πατέρα Παύλε, και εύχου για όλους μας. Θα ζεις στη δόξα του Χριστού και στις καρδιές μας. Θάνατος δεν υπάρχει, γιατί Χριστός ανέστη!