Στα απόνερα της ψήφισης του γάμου ομοφυλοφίλων επικρατεί σύγχυση για τη στάση της εκκλησίας. Η εκκλησία δεν είναι σούπερ μάρκετ ούτε «μπέστε σκύλοι αλέστε», ή κανένα κερί «για το καλό», δεν είναι καθηκοντολογία, ηθικισμός, συναισθηματισμός, ψυχολογισμός, ούτε φολκλόρ, σουβλάκια και δαχτυλίδια στο πανηγύρι του αγίου, ούτε εθνι(κιστι)κή περηφάνια ή ψηφαλάκια στις εκλογές. Δεν είναι τα κάλαντα, το κόκκινο αυγό, το αρνί του Πάσχα ή λαϊκό έθιμο, ούτε βυζαντινή εθιμοτυπία, εκκοσμίκευση και χρυσοποίκιλτα άμφια. Εκκλησία είναι κοινωνία αδύναμων ανθρώπων που ξέρουν τα χάλια τους, αλλά κουβαλάνε τον σταυρό τους, ακολουθώντας μια θεοπαράδοτη πρόταση ζωής, όπως την παρέδωσε ο Χριστός.
Η εκκλησία δεν είναι κόμμα, ούτε δικαστήριο, ούτε αστυνομία, δεν τιμωρεί, ούτε στοχοποιεί. Όσοι συνειδητά απορρίπτουν βασικές αρχές της ορθόδοξης παράδοσης αποκόπτονται από μόνοι τους. Τον άσωτο υιό δεν τον έδιωξε ο πατέρας. Μόνος του έφυγε. Αλλἀ και ὀταν επέστρεψε, δεν ισχυρίστηκε ότι έπραξε σωστά που ασώτευε, και «δεν τρέχει τίποτε». Δεν θα αλλάξουμε και την παραβολή του ασώτου, να θεωρούμε τα ξυλοκέρατα ως πίστη της εκκλησίας.
Είναι θέμα απλής λογικής. Σε ποιο κομουνιστικό κόμμα θα γινόταν δεκτός κάποιος με νεοφιλελεύθερες απόψεις ή τανάπαλιν; Μάλιστα, οι αρχηγοί κομμάτων επιβάλλουν κομματική πειθαρχία σε βασικά ζητήματα και διαγράφουν όποιον δεν συμφωνεί, επειδή θέλουν να περιφρουρήσουν την ιδεολογία και πολιτική του κόμματος! Σωστά. Και το ζήτημα όμως του γάμου των ομοφυλόφιλων είναι βασικό για τη διδασκαλία και ζωή της εκκλησίας, δηλ. το τι είναι ο άνθρωπος και η φύση του, πώς λειτουργεί και ποιος ο σκοπός του. Ο «λόγος των όντων», έλεγαν οι αρχαίοι μας. Εδώ διακυβεύεται η ανθρώπινη οντολογία!
Ναι, λένε κάποιοι, ο βυζαντινός αυτοκράτορας Θεοδόσιος, ηθικός αυτουργός για σφαγή χιλιάδων, στον οποίο αρχικά δεν του επετράπη η είσοδος στον ναό, συγχωρέθηκε, εισήλθε και αργότερα κοινώνησε. Πρώτα όμως μετανόησε. Δεν υπάρχει αμαρτία που δεν συγχωρείται. Και αμαρτία βέβαια δεν σημαίνει ηθική ή νομική παράβαση, αλλά λάθος χειρισμός της φύσης μου. Δεν άκουσα όμως να μεταμελήθηκε κανείς από τους 175 και τους υποστηρικτές τους. Ο θεός ακόμη και τον διάβολο θα δεχόταν, αν αυτός μετανοούσε.
«Ο κόσμος εξελίσσεται, πάει μπροστά»! Από ποιον όμως και προς τα πού; Αυτά έλεγε και ο Χίτλερ και ο Στάλιν. Και πού βρισκόμαστε με την πρόοδο και την ανάπτυξη; Μνημόνια, φτώχεια, Τέμπη, πλημμύρες, πυρκαγιές, παρακολουθήσεις, Ουκρανία, Γάζα, εξοπλισμοί. Αυτό δεν είναι πρόοδος, αλλά σκοταδισμός και οπισθοδρομικότητα.
Η εκκλησία δεν αλλάζει αρχές, όπως αριβίστες πολιτικοί που αλλάζουν κόμμα και ιδεολογία σαν τα πουκάμισα. Εκτός αν ο Χριστός έκανε και κάποια λάθη, και πρέπει να τον διορθώσουμε. Το ευαγγέλιο δεν αλλάζει. Και όποιος το επιχειρήσει, πρεσβεύει άλλον Χριστό, άλλη εκκλησία. Τέτοιες προσπάθειες (αιρέσεις, σχίσματα, κακοδοξίες) υπήρξαν και υπάρχουν πάμπολλες στα 2.000 χρόνια ιστορίας. Γι’ αυτό και η εκκλησία μας είναι Ορθό–δοξη, δηλ. διασώζει την ορθή πίστη των αποστόλων. Και όποιος ιερέας ή πατριάρχης επιχειρεί οιαδήποτε αλλαγή καθαιρείται.
Ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση φέρει και η Ιεραρχία, διότι επί χρόνια την «οικονομία» (ανεκτικότητα) την έκανε λάστιχο. Φθάσαμε στην κόκκινη γραμμή: Πώς να εορτάσει η Ιεραρχία την Κυριακή της Ορθοδοξίας μαζί με την ΠτΔ, η οποία υπογράφει αντιχριστιανικούς νόμους; Επιτέλους, η εκκλησία πρέπει να χωριστεί από το κράτος, και «εί τις θέλει…». Είναι παράταιρο η εκκλησία να λειτουργεί ως ΝΠΔΔ με επίσημο πρωτόκολλο.
Όσον αφορά τη μισθοδοσία των κληρικών, πληρώνονται μεν από την Πολιτεία, όμως από τα χρήματα της εκκλησίας, δηλ. των πιστών. Είναι γνωστό ότι από τη βασιλεία του Όθωνα και εξής η Πολιτεία λεηλάτησε την εκκλησιαστική περιουσία, ενώ με κάποιους νόμους τους 20ού αι. υπήρξε διακανονισμός. Προσωπικά, πιστεύω ότι η εκκλησία πρέπει να αποκολληθεί πλήρως από το κράτος, και οικονομικά και τελετουργικά (αγιασμός και ορκωμοσία Βουλής και κυβέρνησης, δοξολογίες, παρελάσεις). Οι κληρικοί μπορούν να πληρώνονται από τον οβολό των πιστών.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί κόπτονται τόσο πολύ οι πολιτικοί για την εκκλησία. Τι τους νοιάζει; Χάνουν βέβαια ψηφοφόρους και χαλάει η εικόνα τους. Δεν έχουν συνηθίσει να τους λένε όχι. Η εκκλησία δέχεται τους πάντες, ομοφυλόφιλους, ετεροφυλόφιλους, πόρνους, μοιχούς, κλέφτες και απατεώνες, αλλά με την προϋπόθεση ότι αναγνωρίζουν τα πάθη τους και κάνουν αγώνα μετανοίας. Τι δουλειά έχει όμως στην εκκλησία κάποιος που απορρίπτει βασικά πιστεύω της εκκλησίας;
Στη Βουλή οι πολιτικοί ας κάνουν ό,τι νομίζουν. Στην εκκλησία είναι άλλος αρχηγός, ο Χριστός. Αφού λοιπόν δεν έχουν (ουσιαστική ή καμία) σχέση με αυτήν, ας την αφήσουν ήσυχη και ας ασχοληθούν και λίγο με την πολιτική και όχι με τις εντυπώσεις, τα επιδόματα, τα vouchers, τα Τικ Τοκ και τα ψηφαλάκια. Δεν θα μας αλλάξουν και την πίστη. Έχουμε φθάσει σε σημείο να διαμαρτύρεται κάποια συμπαθέστατη ομοφυλόφιλη, επειδή δεν της επιτρέπεται να τελέσει θρησκευτικό γάμο με τη σύντροφό της στην εκκλησία! Στην Ινδία κάποιος παντρεύτηκε κροκόδειλο! Πού είναι το κακό; Τι πειράζει; Ο θεός είναι αγάπη! Γεμίσαμε αγαπούλες!
Το ζήτημα είναι βαθιά οντολογικό! Δεν μπορεί καθένας να καθορίζει κατά το δοκούν το τι είναι η φύση του ανθρώπου. Εκτός αν κάποιος δημιούργησε από μόνος του τον εαυτό του! Ας ακούσουμε λοιπόν τη φύση, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος (του δε λόγου εόντος…). Μην κοροϊδευόμαστε. Και με τον θεό και με τον μαμωνά δεν γίνεται.