34 χρόνια μετά το έπος της κατάκτησης του ευρωπαϊκού τροπαίου, ο «μπέμπης» του ελληνικού μπάσκετ ξετυλίγει τις αναμνήσεις και θυμάται τις λαμπρές στιγμές
Στην Πάρο που ξημέρωσε σήμερα, όλα είναι ίδια κι απαράλλαχτα. Κάπως σα να μαζεύεται περισσότερος κόσμος, οι τουρίστες στη βόλτα χαίρονται τη ζωή, το νησί αρχίζει και χαμογελά, με την υπόσχεση του καλοκαιριού προ των πυλών. Κι ένας σχεδόν Παριανός –με δέκα χρόνια ζωής εκεί, αποκτά τον τίτλο;- περπατά στη Νάουσα για τα καθημερινά του: Τις δουλειές του, τις έγνοιες του, για την οικογένειά του, για τη δουλειά του. Αδύνατον να περάσει απαρατήρητος-αδύνατον. Δεν είναι μόνο το μπόι και ο σωματότυπος, είναι ότι τον ξέρουν όλοι, όλοι οι κάτοικοι, όλοι οι επισκέπτες, όλοι οι Έλληνες.
Όλοι ξέρουν τον Φάνη Χριστοδούλου, έτσι απλά. Σήμερα λοιπόν, όλα θα είναι ίδια, με την ημερομηνία 14 Ιουνίου να παίρνει τη θέση της στο ημερολόγιο. Όμως κάτι σα να αφυπνίζεται, κάτι σα να αναδύεται στο μυαλό του εμβληματικού «μπέμπη» που 34 χρόνια μετά την βραδιά του έπους, την ιστορική βραδιά της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ, οι αναμνήσεις δραπετεύουν κι εμφανίζονται να θυμίσουν και να υπενθυμίσουν. Ο θρίαμβος του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, είναι πάντα νωπός. Το 103-101 επί της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν ένα λιθαράκι για το χτίσιμο του αθλητικού οικοδομήματος. Ήταν η κολόνα που στήριξε τον ελληνικό αθλητισμό ο οποίος ποτέ ξανά δεν ήταν ο ίδιος.
Όσοι ήταν εκεί, αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές άδραξαν εκείνες τις μέρες, τις έζησαν ως το μεδούλι, τις έστυψαν και τις χόρτασαν. Ο Φάνης Χριστοδούλου λοιπόν, 34 χρόνια μετά τα θυμάται όλα σαν χτες. Η «πιο όμορφη ανορθογραφία του ελληνικού μπάσκετ» που έγραψε λαμπρά ο Βασίλης Σκουντής, ο άνθρωπος που αποθεώθηκε και εκτός εθνικής κυρίως με τον Πανιώνιο, ήθελε ένα καμπανάκι μόνο. Ήθελε, μια φράση υπενθύμισης. Διότι δυο-τρεις μέρες πριν, που του τηλεφώνησα ζητώντας τη συνέντευξη μου είπε: «α, ναι, δίκιο έχεις, έχουμε επέτειο, ναι, ας μιλήσουμε»…
Φάνη, οι αναμνήσεις του 1987 έχουν φθαρεί με τα χρόνια, ή παραμένουν αναλλοίωτες;
«Αναλλοίωτες, γιατί εκείνα ήταν τα καλύτερα χρόνια που περάσαμε ως αθλητές και ως άνθρωποι, στη νεότερη ηλικία βέβαια. Αυτό συζητάμε και όπως λένε και οι παλιοί… αυτές οι αναμνήσεις έχουν μείνει. Γιατί εκείνες οι εποχές ήταν πάρα πολύ ωραίες και με τα παιχνίδια και την μεγάλη επιτυχία, αλλά και με την παρέα και τις καταστάσεις στα ξενοδοχεία -περνάγαμε πάρα πολύ καλά. Είμασταν μια πολύ καλή παρέα.»
Ανάμνηση που δεν έχεις μοιραστεί όλα αυτά τα χρόνια;
«Κατ΄ αρχάς, αυτά δεν λέγονται (γέλια) ό,τι κάναμε, αυτές οι αναμνήσεις δεν λέγονται… Κάναμε πολλές αταξίες αλλά αυτά δεν λέγονται. Αυτά, όταν αποφασίσουμε να γράψουμε ένα βιβλίο, τότε θα τα πούμε.»
Εσύ, η γυναίκα σου, οι κόρες σου βλέπετε πού και πού τα στιγμιότυπα από εκείνες τις στιγμές;
«Μπα, όχι, πολύ σπάνια, τυχαία μπορεί να «κάτσει» κάτι τέτοιο. Δεν βλέπουμε όχι… Το μόνο που βλέπω είναι η διαφορά, το «πριν» και το «μετά» και τότε… ταλαιπωριόμαστε.»
Το πριν και το μετά σαν σωματική εικόνα;
«Ναι… σωματικά (γέλια)»
Λίγο vintage εκείνα τα σορτσάκια, εκείνες οι εμφανίσεις, αλλά διαφορετικός και ο τρόπος παιχνιδιού;
«Καμία σχέση, ναι. Μεγάλη διαφορά στο μπάσκετ. Έχει γίνει πλέον πιο δυναμικό, όλοι οι αθλητές έχουν γίνει …body builders. Απλώς τότε υπήρχε πιο πολύ ταλέντο, πιο πολύ μπάσκετ, τώρα είναι πιο πολύ δύναμη.»
Από τότε ο αθλητισμός είναι ο ίδιος;
«Απ΄ ό,τι βλέπω όχι, καμία σχέση. Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Κατ΄ αρχάς απ΄ τη στιγμή που έχει μπει και το «στοίχημα» μέσα στον αθλητισμό, έχουν χαλάσει πολύ τα πράγματα. Ο αθλητισμός έχει πέσει πολύ στο χρήμα, κάποια παιχνίδια φτιάχνονται, έχουν αλλάξει πολύ. Τότε τα πράγματα ήταν πιο ρομαντικά και αγνά.»
Τι σκέφτεσαι όταν ακούς το The Final Countdown;
«Το 1987! Και το χρησιμοποιούν όλοι πλέον . Το ακούς πιά σε όλες τις εκδηλώσεις.»
Στην Πάρο σε πλησιάζουν περισσότερο επειδή είσαι εκείνης της ομάδας ή για τη συλλογική σου πορεία;
«Γενικά… έχω μια πολύ καλή αναγνώριση και αποδοχή από τον κόσμο, με αγαπάει και για την μπασκετική μου πορεία αλλά και ως άνθρωπο, το πώς πέρασα από τον χώρο. Αυτό έχει μείνει ουσιαστικά, αυτή η αναγνωσιμότητα και αγάπη του κόσμου. Είμαι και τόσα χρόνια εδώ, έχουμε γίνει φίλοι. Στις αρχές όταν είχα πρωτοέρθει γινόταν χαμός, λόγω του μπάσκετ, τώρα ηρέμησε…»
Τελικά κατάφεραν οι δηλώσεις Μαρτσουλιόνις, για απόπειρα χρηματισμού Σοβιετικών παικτών από κάποιους Έλληνες, να αμαυρώσουν τη λάμψη του θριάμβου;
«Ε, τα γύρισε και αυτός τα λόγια του γιατί βγήκαν και μίλησαν και παλιοί συμπαίκτες του. Είχαν αντίθετη θέση και ο Ταρακάνοφ και ο Βολκώφ. Δεν ξέρω τι πρόβλημα είχε ο Μαρτσουλιόνις… ξέρω γω…επειδή συνηθίζουν να πίνουν και αρκετά αυτοί… μεθυσμένος ήταν όταν τα ΄λεγε- δεν ξέρω. Όλα αυτά είναι γελοιότητες γιατί τους ξανακερδίσαμε κλπ. Αυτά αν τα έλεγε εκείνη την εποχή θα τον είχαν… κρεμάσει στην κόκκινη πλατεία στην τότε Σοβιετική Ένωση!»
Σβήνεις κεράκια σε κάποια συμβολική τούρτα σε κάθε επέτειο του Ευρωμπάσκετ;
«Όχι, να σου πω την αλήθεια, δεν κάνω τίποτα τέτοιο. Κατ΄ αρχάς, εσείς οι δημοσιογράφοι μας τα θυμίζετε (γέλια) Εντάξει, έχουν περάσει και αρκετά χρόνια. Εδώ δεν κάνουμε τίποτα και αν θυμόμαστε τα γενέθλιά μας πλέον (γέλια)»
Ο εκλιπών Κώστας Πολίτης λείπει …
«Εντάξει, ο Κώστας ήταν ο πρωτεργάτης, αυτός που είχε το όραμα και έκανε μια ριζική ανανέωση τότε στην εθνική ομάδα. Μια ομάδα που δούλεψε δύο, τρία χρόνια με όλους μαζί και μετά έφερε τα αποτελέσματα. Δεν ήταν κάτι τυχαίο. Και είχε μια καλή πορεία για αρκετά χρόνια και σε παγκόσμια και σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα με σταθερή αξία. Ο Κώστας Πολίτης, αυτό πο ήθελε να πετύχει το πέτυχε και έκανε το όνειρό του πραγματικότητα…»
Όλοι εσείς του 1987, αποδειχθήκατε και προσωπικότητες που μείνατε κοντά στο άθλημα και διεκδικείτε την επόμενη ημέρα για το Ελληνικό μπάσκετ. Ο Παναγιώτης Φασούλας, εσύ, μεταξύ άλλων υποψήφιοι για τις εκλογές της ΕΟΚ…
«Ναι… κατεβαίνουμε υποψήφιοι. Ήταν μια απόφαση, από τη στιγμή που ο Γιώργος ο Βασιλακόπουλος -αφού πλέον βάσει νόμου δεν μπορούσε να συνεχίσει στην ομοσπονδία-σκεφτήκαμε η ομοσπονδία να πάει σε χέρια αθλητών οι οποίοι ξέρουν το αντικείμενο. Εντάξει έχουμε δεχτεί έναν πόλεμο φοβερό που δεν το έχω καταλάβει αυτό… ενώ έπρεπε να μας έχουν δώσει το «δαχτυλίδι» να πάρουμε την ομοσπονδία, έχουμε δεχτεί ένα πόλεμο άγνωστο για ποιον λόγο. Τώρα, με αυτά που γίνονται αυτήν την περίοδο έχω πέσει από τα σύννεφα. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, πότε θα γίνουν οι εκλογές . Δεν το καταλαβαίνω, έχουν τελειώσει όλες οι ομοσπονδίες και η μόνη που δεν έχει προεδρείο είναι η ομοσπονδία μπάσκετ.»
Στο προολυμπιακό του Καναδά κρίνονται όλα για την εθνική σχετικά με την πρόκρισή της στο Τόκιο…
«Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω ποιους έχει καλέσει ο προπονητής στην εθνική, πώς γίνεται η προετοιμασία , ποιοι θα κατέβουν, αν θα έρθουν οι Αμερικάνοι. Γενικά, δυνατότητες υπάρχουν το θέμα είναι πώς θα γίνει η συνοχή, ποια θα είναι αυτή η ομάδα, ποιος θα πάει, τι ψυχολογία θα έχουν, αν θα υπάρχει διοίκηση. Είναι στον αέρα όλα…»
Έναν δικό σου τίτλο για το έπος του Ευρωμπάσκετ;
«Μμμ τίτλος… τίτλος «Η έναρξη μια μεγάλης πορείας του ελληνικού μπάσκετ». Αυτό. Γιατί η έναρξη ήταν, για όλες τις μετέπειτα επιτυχίες της εθνικής ομάδας.»
Προσωπικό τίτλο;
«Ήταν η μεγαλύτερη στιγμή μου! Και για μένα και για το ελληνικό μπάσκετ. Και αυτή η στιγμή μας συνοδεύει ακόμη και τώρα και όλοι οι συμπαίκτες εκείνης της ομάδας έχουμε καλές σχέσεις και καλές επαφές. Αυτό έχει μείνει αναλλοίωτο. Σε άλλες ομάδες μπορεί παίκτες να μην έχουν ξαναμιλήσει μετά από χρόνια. Εμείς έχουμε μια καλή σχέση με όλους τους παίκτες.»
Από υγεία είσαι εντάξει τώρα Φάνη; Ένιωσες ενοχλήσεις στο στήθος και νοσηλεύτηκες προ εξαμήνου στο νοσοκομείο.
«Ε, τώρα ναι, γλιτώσαμε !»
Άλλαξες συνήθειες στην καθημερινότητά σου;
«Ναι, απλώς το ρίξαμε στο περπάτημα , γυρίσαμε το τσιγάρο σε Iqos, προσπαθούμε να χάσουμε λίγα κιλάκια (γέλια)»
