Υφίσταται “εξέγερση” χωρίς ελπίδα; Γράφει ο Γιάννης Ρουσόπουλος, φοιτητής πολιτικών επιστημών

Εν όψει της επετείου του Πολυτεχνείου αφορμώμαι να γράψω για να μιλήσω σχετικά με την ‘’χαοτική’’ εικόνα που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια της χώρας. Και την ονομάζω ‘’χαοτική’’ όχι για λόγους υποδομών, ούτε για λόγους εγκληματικότητας, αλλά για τα θλιμμένα πρόσωπα των φοιτητών.

Οι φοιτητές στέκονται αδρανείς σε ένα αβέβαιο μέλλον που πλησιάζει ορμητικά πάνω τους. Θέτουν σε δευτερεύοντα ρόλο την ακαδημαϊκή τους καριέρα και ζωή, ενώ πρωτεύοντα ρόλο για αυτούς έχει η επιβίωση και η αμυδρώς εφικτή ‘’καλοπέραση’’ τους. Το πιο θλιβερό όμως είναι ότι έχει χαθεί η ελπίδα μέσα τους, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, η ελπίδα για κάτι σταθερό και ταυτόχρονα σίγουρο.

Χωρίς να θέλω βέβαια να κομματικοποιηθώ, η νεολαία επιζητά μια κυβέρνηση που να γεννήσει μέσα τους την ελπίδα, την φλόγα που χρειάζεται ένας φοιτητής για να παλέψει και να δραστηριοποιηθεί. Αυτό είναι που λείπει από την σημερινή νεολαία.

Για να ανθήσει αυτή η χώρα, τα παιδιά της, γιατί βεβαίως μιλάμε για παιδιά, πρέπει να κάνουν όνειρα, να θέτουν στόχους, να οραματίζονται και δυστυχώς χωρίς την ελπίδα μέσα τους όλα αυτά είναι αδύνατον να συμβούν.

Και ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι αυτοί θέλοντας και μη αποτελούν το μέλλον αυτής της χώρας.