«Τὶ νὰ ἀποφύγουμε στὴν ἀποτείχιση»

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Η πνευματική ζωή για τον ορθόδοξο πιστό δεν είναι μια διανοητική κατάσταση αποτέλεσμα κοσμικής εκπεδεύσεως. Ούτε πάλι είναι μία ψευδαίσθηση πνευματικής αυτάρκειας που προκύπτει από μία τυπολατρική παρακολούθηση εκκλησιαστικών ακολουθιών που τελούνται κατά τις συνάξεις. Ούτε βέβαια είναι και μια ξηρή εφαρμογή τυπικών διατάξεων, ενταλμάτων, ακόμη και κανόνων χάριν των οποίων κατακρεουργούν ορισμένοι αποτειχισμένοι τους πνευματικούς τους αδελφούς και γελούν οι Οικουμενιστές. Επίσης, δεν είναι μια στεγνή εμμονή στην δογματική διδασκαλία χωρίς την παράλληλη αγιασμένη ζωή. Ορισμένοι γράφουν δογματικά, παραθέτουν αποσπάσματα από τους Αγίους Πατέρες και νομίζουν ότι αυτό είναι η θεολογία και αυτό είναι η Ορθοδοξία. Όμως το ύφος τους και το ήθος, τους αποκαλύπτει πολύ ρηχούς ως προς την ορθόδοξη πνευματικότητα και ξένους ως προς την Ορθοδοξία!

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς  μᾶς εἶπε· «αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰω. 17,3). Πώς όμως κάποιος που γνωρίζει τον Θεό εξευτελίζει τον αδερφό του, μάλιστα τον συναγωνιστή στην πίστη, ακόμη και αν έσφαλε; Όλοι κάνουμε λάθη και, μάλιστα, μεγάλα λάθη! Η τακτική να εξευτελίζω τον αδερφό μου την ώρα εκείνη είναι έργο Θεού; Αν υπάρχει κάτι στην αποτείχιση το οποίο μας αηδιάζει και μας κουράζει είναι αυτό, και βέβαια περισσότερο από τους Οικουμενιστές, διότι τουλάχιστον από εκείνους δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό αλλά από ανθρώπους της αποτείχισης δεν αναμέναμε να δούμε τέτοιο ήθος! Γνωρίζεται όλοι πολύ καλά ότι έχω διαφοροποιηθεί από τον π. Θεόδωρο τον Ζήση γιατί ακριβώς φοβόμουν αυτά που τώρα βλέπω. Να τον ακολουθούν κάποιοι στα λάθη του, στις εσφαλμένες θέσεις του και εξ αιτίας αυτού ή να μην  πετύχει η αποτείχιση στον στόχο της ή να κοντεύει να διαλυθεί. Αποστασιοποιήθηκα από εκείνους που ομιλούσαν για άκυρα μυστήρια, μολονότι θα μπορούσα να τα έχω καλά μαζί τους και να είμαι αρεστός. Διαφοροποιήθηκα  και από ορισμένους Αγιορείτες για να μην λέω πράγματα που δεν θεωρώ σωστά για τον Όσιο Παΐσιο. Γνωρίζεται επίσης πολύ καλά ότι κρατούσα μια επιφυλακτική στάση στους πατέρες της Αγίας Παρασκευής, διότι κάτι δεν μου άρεζε! Το να βγαίνει όμως κανείς να τα ισοπεδώνει όλα, όχι απλώς με εξοργίζει αλλά μετάνοιώνω την όποια σχέση είχα μαζί τους και κλείωνω οριστικά την πόρτα μέχρι δημοσίας αποκήρυξης της πλάνης. Όταν τα κάνει αυτά κάποιος έχοντας και πνευματικό της αποτείχισης θεωρώ υπεύθυνο όχι μόνο τον ίδιο αλλά και τον πνευματικό τπυ και όλο το περιβάλλον τους το οποίο φαίνεται ότι πήρε στραβό δρόμο. Μου θυμίζει κάτι από τις αρένες στην αρχαία Ρώμη που ο λαός ήθελε άγρια θεάματα, μονομαχίες και αίματα. Το ίδιο γίνεται με ορισμένα ιστολόγια προσφέρουν “αίματα” των αδελφών τους και ο μανιασμένος όχλος τους ακολουθεί. Και αυτό λέγεται ορθόδοξη πνευματικότητα! Μου θυμίζει κάτι μουσουλμάνους που πυροβολούν το κοινό σε σχολεία, αγορές, τον άμαχο πληθυσμό και στο τέλος αφού κάνουν την ζημία αυτοπυροβολούνται εκεί θα φτάσουμε;

Πώς να μπορέσει όποιος αληθινά αγαπά την Ελλάδα και την Ορθοδοξία μπροστά στα μάτια των συνανθρώπων και των συμπολιτών του να παρουσιάσει ολοζώντανα και μαστορικά τον πνευματικό κατήφορο που πήρε η πατρίδα μας; Πώς να κατορθώσουν οι πνευματικοί άνθρωποι των ημερών μας που έχουν αγάπη για αυτό τον τόπο που είναι ποτισμένος με αίματα αγίων και ηρώων να ξυπνήσουν την συνείδηση του νεοέλληνα και να ενσταλάξουν στην ψυχή του το ενδιαφέρον για τις άσχημες εκκλησιαστικές εξελίξεις την ώρα που αποστάτησαν οι εκκλησιαστικοί ταγοί από την ορθόδοξη Παράδοση καθώς συμφώνησαν την εξίσωση της ορθοδοξίας με τις αιρέσεις τις οποίες επισήμως αναγνώρισαν ως Εκκλησίες; Χρειάζεται σήμερα σ’ έναν καιρό ολότελα σκοτισμένο που η εκκλησιαστική ανευθυνότητα και η πολιτική ανοησία έχουν κυριαρχήσει και η πονηρεία θεωρείται κατόρθωμα να έχει κανείς πέννα βουτηγμένη στο αθάνατο μελάνι της εμπειρίας των αγίων και της Χάριτος που βίωναν, για να μπορέσει να γράψει αυτά που χρειάζονται και να οδηγήσει τις ψυχές στην μετάνοια. Χρειάζεται να έχει γλώσσα προφητική όπως του Ησαΐα, του Ιερεμία, του Ιεκιήλ. Χρειάζεται να έχει αναμένη την λαμπάδα της ψυχής με την φλόγα της Πεντηκοστής. Χρειάζεται να έχει τον ηρωϊσμό του Λεωνίδα, την δεξιοτεχνία στην μάχη του Αχιλλέα, την επινοηκότητα του Οδυσσέα και την στρατηγική ικανότητα και την ανδρεία του στρατηλάτη Μεγάλου Αλεξάνδρου. Χρειάζεται νά έχει ιστορική μνήμη. Πιο πολύ όμως από κάθε τι χρειάζεται να έχει μια ζωντανή ιδέα και ένα ισχυρό αίσθημα για να κρατά με αυτά ενωμένα!