Στην αρχή του δημοσίου βίου του, ο Χριστός αποσύρθηκε στην έρημο, να νηστέψει και να προσευχηθεί. Εκεί τον επισκέφθηκε ο Διάβολος, για να τον πειράξει. Τρεις και πολύ σημαντικοί για τις ανθρώπινες κοινωνίες, διαχρονικά, υπήρξαν οι πειρασμοί. Να κάνει τους λίθους ψωμιά (άρτους), για να χορτάσει, να πέσει από τη στέγη του ναού χωρίς συνέπειες (θέαμα), να τον προσκυνήσει, προκειμένου να του χαρίσει τα βασίλεια του κόσμου (εξουσία).
Ο Χριστός ήδη είχε πραγματοποιήσει θαύματα, που ανέτρεπαν τη φυσική τάξη των δύο πρώτων πειρασμών. Είχε πολλαπλασιάσει τα ψωμιά και τα ψάρια, για να θρέψει χιλιάδες ακροατών του λόγου του, και είχε βαδίσει επάνω στο νερό, εξουδετερώνοντας τον νόμο της βαρύτητας. Ως προς τον τρίτο πειρασμό, τόνισε στον Πιλάτο ότι η βασιλεία του δεν είναι απ’ τον κόσμο αυτό. Τι άραγε σήμαινε ο λόγος του εκείνος; Ότι δεν ενδιαφερόταν για τα βασίλεια της γης; Ασφαλώς όχι. Γι’ αυτό και τόνισε στην Κυριακή προσευχή «ελθέτω η βασιλεία σου».
Ήλθε η βασιλεία του; Έτσι πιστέψαμε, όταν πλέον ο Καίσαρας αναγνώρισε τη νέα πίστη και άρχισαν να συγκροτούνται χριστιανικές κοινωνίες και να σχηματίζονται χριστιανικά βασίλεια. Αυτό πιστεύουμε, δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, στηριζόμενοι στις στατιστικές των πληθυσμών. Δεν προσέξαμε δύο σημαντικές επισημάνσεις του Χριστού: «Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας» και «μη φοβάσαι το μικρό ποίμνιο». Γι’ αυτό και γίνεται κατάχρηση του ιδεολογήματος ότι η Ελλάς είναι ορθόδοξη χώρα στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού της.
Απατηθήκαμε από την τοποθέτηση του σταυρού στα βασιλικά διαδήματα, στις λαβές των ξιφών και στις ασπίδες των σταυροφόρων κατά τους «ιερούς πολέμους»! Έπαψε ποτέ να κατέχει ο διάβολος τα βασίλεια του κόσμου; Ασφαλώς όχι και ίσως να τα κατέχει μέχρι το τέλος της ιστορίας. Ο άνθρωπος της πτώσεως είναι ανίσχυρος να αντιπαλέψει μόνος του τον πονηρό. Ο Χριστός το τόνισε ξεκάθαρα: «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε». Και επειδή ο πονηρός δεν πείραξε μόνο τον Χριστό, αλλά πειράζει όλους τους ανθρώπους, βρισκόμαστε ενώπιον επιλογής, για την οποία μίλησε ξεκάθαρα ο Χριστός: «Δεν μπορείς να υπηρετείς δύο αφέντες… Δεν μπορείς να υπηρετείς ταυτόχρονα τον Θεό και τον μαμωνά»! Εμείς, διαχρονικά, κάνουμε την επιλογή μας, ενσυνείδητα ή «ασυνείδητα». Στην πρώτη περίπτωση επαναλαμβάνουμε τον λόγο κάποιων ακροατών του Χριστού: «Σκληρός ο λόγος του, ποιος μπορεί να τον ακούει (και να τον εφαρμόζει);». Και επειδή δεν είναι γνωστός μόνο ο λόγος του, αλλά και οι συνέπειες από την παρακοή μας, δεν περιοριζόμαστε στην απόρριψή του και μόνο, αλλά περνούμε σε επίθεση κατά του Χριστού. Αρνούμαστε τη θεότητά του, αρνούμαστε τον Θεό! Στη δεύτερη περίπτωση επιχειρούμε να διορθώσουμε τις «στρεβλώσεις» της διδασκαλίας του! Συνδυάζουμε τη δίψα για δόξα, τιμές, αξιώματα, εξουσία με την προσφορά λατρείας στον Θεό! Απορρίπτουμε, όπως και οι άρχοντες του Ισραήλ, την άκρα ταπείνωση του βασιλιά των ουρανών. Εμείς θέλουμε να εγκαθιδρύσουμε επί γης βασίλειο στα πρότυπα των εγκοσμίων εξουσιών, οι οποίες εδράζονται στη χρήση βίας, βίας υπό ποικίλες μορφές, όπως εκφοβισμό, τρομοκράτηση, στέρηση της ελευθερίας, σωματική βία, θάνατο. Όλα αυτά τα γνωρίσματα είχε το κακέκτυπο θρησκευτικό μόρφωμα του παπισμού, που αποτέλεσε τη μήτρα του πάσης μορφής ολοκληρωτισμού. Θεωρητικά μπορεί να θεολογούμε τονίζοντας ότι η ελευθερία είναι το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Πρακτικά όμως, όλοι θέλουμε να είμαστε εξουσιαστές, περιφρονώντας στο έπακρο την διδασκαλία του Χριστού για τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Η σύμπραξη θρησκευτικής και κοσμικής εξουσίας στη Δύση δεν είχε τη μορφή της αλληλοπεριχώρησης στα πλαίσια των διακριτών ρόλων, κατά τον λόγο του Χριστού «απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Ήταν σύμπραξη άκρως καιροσκοπική, προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων, τα οποία προσέκρουαν στην ευαγγελική διδασκαλία.
Έτσι οδηγηθήκαμε στη λεγόμενη θρησκευτική μεταρρύθμιση, η οποία προηγήθηκε της αστικής επανάστασης. Η καταπίεση και η ανελευθερία, που κυριαρχούσε στη Δύση, υπήρξαν αρκούντως ισχυρές προφάσεις, για να καταπολεμηθεί ο ευαγγελικός λόγος στο σύνολό του, να οδηγηθεί ο Θεός στο γηροκομείο της ιστορίας, αρχικά, να αναγγελθεί ο θάνατός του στη συνέχεια. Είχε δίκαιο ο Χριστός ότι δεν μπορούμε να υπηρετούμε δύο αφέντες. Ε, λοιπόν επιλέγουμε τον μαμωνά. Ο Χριστός υπονοούσε τον διάβολο, εμείς έχουμε ταυτίσει τον μαμωνά με το χρήμα. Ο δυτικός κόσμος πανηγύρισε την απελευθέρωση από την δυναστεία της φεουδαρχικής εξουσίας, την οποία ευλογούσε η θρησκευτική αντίστοιχη. Διακήρυξε την αξία της ελευθερίας όχι ως δώρο του Θεού, αλλά ως ανθρώπινη κατάκτηση. Έσπευσε όμως να την εγκλωβίσει στα γήινα δεσμωτήρια αναγνωρίζοντας την εθνική, κοινωνική και προσωπική ελευθερία. Η πνευματική ελευθερία χλευάστηκε, λοιδωρήθηκε, απαξιώθηκε και οδηγήθηκε στον «τάφο» του Θεού! Και έγινε η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης. Επεξηγώ: ΟΙ φεουδάρχες καταπίεζαν τους λαούς της δυτικής Ευρώπης. Οι αστοί επεξέτειναν την καταπίεση σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Η προτεσταντική ηθική υποκατέστησε εν πολλοίς τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. «Μη μου μιλάτε για Θεό εκεί που κινδυνεύουν τα συμφέροντά μας», κραυγάζει ο κτητικός «χριστιανός»! Η επί του όρους ομιλία του Χριστού είναι ανυπόφορη στον αστικό κόσμο. Για μία ακόμη φορά η θρησκευτική ηγεσία υποτάσσεται και συμπλέει με την εξουσία του κόσμου, συνεπωμιζόμενη την ευθύνη των φρικτών ενεργειών του Καίσαρα.
Νέα αντίδραση ξεσπά: Ο σοσιαλισμός, αρχικά, ο κομμουνισμός, στη συνέχεια, νέοι, αλλά όχι οι πρώτοι σπορείς αθεΐας. Τώρα «χριστιανοί», χριστιανοί και άθεοι αστοί επιχειρούν από κοινού την εκστρατεία κατά της φρικτής αθεΐας. «Λησμόνησαν» οι μαθητές του Χριστού το αθεϊστικό πνεύμα του διαφωτισμού και της γαλλικής επανάστασης. Πέταξαν τους μακαρισμούς του Χριστού στα σκουπίδια. Συμμάχησαν με φιλοπόλεμους, επικρότησαν στο έπακρο την κοινωνική αδικία, παρέμειναν τρομακτικά ανελεήμονες προς τα θύματα των απλήστων για σώρευση πλούτου στους ναούς του μαμωνά. Καταντήσαμε να θεωρούμε αποκλειστική υπόθεση των κομμουνιστών τον αγώνα για δικαιοσύνη. Και αυτοί τη συρρίκνωσαν σε ιδεολόγημα ουτοπικό, αγνοώντας ότι στη γλώσσα της Εκκλησίας δικαιοσύνη σημαίνει ευσπλαχνία. Η κοινωνική διδασκαλία του Ευαγγελίου και των Πατέρων της Εκκλησίας εξοβελίστηκε από τον άμβωνα. Και ο Καίσαρας αντάμειψε τη διοικούσα Εκκλησία, για την υποταγή της, με το να την καταστήσει νομικό πρόσωπο Δημοσίου δικαίου! Το ίδιο έκανε και ο κομμουνισμός στην ΕΣΣΔ. Θεώρησε προοδευτικούς και φίλους του λαού, τους κληρικούς που υπέκυψαν στη δικτατορία επί του προλεταριάτου. Ο Καίσαρας θέλει τους θρησκευτικούς ηγέτες υποταγμένους στην εξουσία του!
Ο Καίσαρας απότυχε παταγωδώς στις κομμουνιστικές κοινωνίες, που έδωσαν πλήθος μαρτύρων. Στις αστικές κοινωνίες έχει κατά πολύ ισχυρότερο όπλο, τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων! Και φαίνεται να έχει επιτύχει θρίαμβο. Τώρα πλέον δεν χρειάζεται διόλου να προσχηματίζεται. Κλείνει τους ναούς του Θεού, ενώ αφήνει ανοικτούς τους ναούς του μαμωνά (τράπεζες) και της κατανάλωσης (πολυκαταστήματα). Δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Οι «χριστιανοί» από καιρό έχουν υποταχθεί στη λαγνεία του καπιταλισμού. Θεωρούν μάλιστα ότι δεν έχουν εναλλακτική επιλογή στις εκλογές. Οι εκπρόσωποι μέρους του συστήματος εξουσίας θα εξακολουθούν να προσέρχονται στους ναούς στα πανηγύρια υπό την κάλυψη συσκευών τηλοψίας. Εκείνοι που πονούν πραγματικά για την περιφρόνηση του πάσχοντος Χριστού, του Σωτήρα του κόσμου, είναι πολύ λίγοι και αυτοί ακόμη παραμένουν παγιδευμένοι. Ελάχιστοι ερευνούν σε βάθος τις μεθοδείες του διαβόλου και αρνούνται να υποταχθούν στα κελεύσματα του Καίσαρα. Είναι το λείμμα, είναι εκείνοι που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ, εκείνοι που ζητούν ταπεινά και με θερμή προσευχή το έλεος του Θεού για το Γένος μας, καθώς το γένος των δαιμόνων δεν απομακρύνεται παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.
Χριστός ανέστη