« Τι απέγινε ο θρήνος;» του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο Νεοέλληνας έχει βαλθεί να απλώσει πέπλο λήθης επάνω από το ιστορικό του παρελθόν, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες της αφροσύνης του. Οι λαοί που αποκόπτονται από τις ρίζες τους δεν έχουν μέλλον. Βέβαια και ο εξωραϊσμός του παρελθόντος έχει σοβαρές επιπτώσεις, καθώς μας εμποδίζει να διδαχθούμε από τα σφάλματα των προγόνων μας, που δεν ήταν και λίγα. 

Η δεύτερη άλωση της Κωνσταντινούπολης έθεσε τέλος στη χιλιόχρονη αυτοκρατορία της Ρωμανίας, από τις μακροβιότερες στην ανθρώπινη ιστορία. Ποια ήταν αυτή; Οι πολλοί αγνοούμε το όνομά της, καθώς εμπαθείς εχθροί της, μετά την κατάλυσή της, τη μετονόμασαν Βυζάντιο. Ήταν οι απόγονοι εκείνων, που είχαν αλώσει τη Βασιλεύουσα για πρώτη φορά (1204) και τη λεηλατούσαν επί μισό αιώνα, ώστε να την καταντήσουν αγνώριστη. Αυτοί αργότερα έγραψαν την ιστορία της, σύμφωνα με τις ιδεοληψίες τους, τις οποίες έφεραν και στη χώρα μας οι δυτικόφρονες διανοούμενοι, όταν μας βοήθησαν οι «προστάτες» μας να σχηματίσουμε το νεοελληνικό κράτος – προτεκτοράτο για τα συμφέροντά τους. 

Οι Τούρκοι κατ’ έτος πανηγυρίζουν την επέτειο της Β΄ άλωσης της Πόλης, εμείς όμως πάψαμε όχι απλά να θρηνούμε, αλλά να θυμούμαστε. Η αυτοκρατορία αυτή στα πλαίσια της νεωτερικότητας προβάλλεται αρκούντως σκοτεινή, όπως και κάθε τι στη Δύση κατά τον Μεσαίωνα.  Διδάσκουν ότι υπήρξε κοινωνία θρησκόληπτων, ραδιούργων και δολοπλόκων, η οποία δεν προσέφερε τίποτε στον πολιτισμό! Μάλιστα ο θεωρούμενος σημαιοφόρος του ελληνικού διαφωτισμού, ο Αδαμάντιος Κοραής, έγραψε ότι οι Έλληνες είμασταν σκλαβωμένοι από την εποχή της κατάκτησής μας από τον Φίλιππο Β΄ τον Μακεδόνα. Έτσι υπηρέτησε με συνέπεια την παγγερμανική ιδεοληψία. Οι Γερμανοί ιστορικοί στις βλέψεις τους για επέκταση της αυτοκρατορίας των Αψβούργων στη Βαλκανική, ώστε να επιτύχουν εκείνο που δεν είχε καταφέρει ο «μεγάλος» Κάρολός τους, διέδωσαν στους επιστημονικούς κύκλους της Ευρώπης τη μη ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων. Και ο Κοραής, τον οποίο ιδιαίτερα προβάλλει η επιτροπή εορτασμού των 200 ετών από την εθνεγερσία, το υιοθέτησε. Πάντως η θεώρηση των βυζαντινών ως κατακτητών των Ελλήνων ίσως είναι δική του επινόηση. Οι εμπαθείς εχθροί των Ρωμηών στη Δύση τόσο κατά τους τελευταίους αιώνες της Ρωμανίας όσο και κατά την τουρκοκρατία αποκαλούσαν τους προγόνους μας Γραικούς, δηλαδή Έλληνες και όχι βυζαντινούς ή Ρωμηούς, αφού τον τίτλο του Ρωμαίου είχαν οικειοποιηθεί δια της βίας οι επικρατήσαντες Φραγκογερμανοί. 

Η εμπαθής κριτική κατά των προγόνων μας της Ρωμανίας από τους Φραγκογερμανούς είναι πλήρως κατανοητή. Ακόμη και όταν υποταχθήκαμε στους Οθωμανούς δεν έπαψαν να εκφράζονται με πλήρη απαξίωση κατά του πονεμένου λαού μας, χαρακτηρίζοντάς τον δεισιδαίμονα, αστοιχείωτο και εκφυλισμένο σε σχέση με τους λαμπρούς προγόνους του της αρχαιότητας, χωρίς αρετές. Ο Κοραής και άλλοι, αισθανόμενοι ίσως ντροπή για τους χαρακτηρισμούς αυτούς απέδωσε όλα τα κακά που μας συνέβησαν στο «σκοτεινό» Βυζάντιο! Έτσι διέγραψε την ιστορία 1000 ετών και επιδίωξε με ιστορικό άλμα στο παρελθόν να συνδέσει τον Νεοέλληνα με τον ελληνισμό της κλασικής αρχαιότητας απαξιώνοντας το πλήθος των ενδιαμέσων «κρίκων»! Το νεοελληνικό κράτος υιοθέτησε, με την επιδοκιμασία των «προστατών» μας, τη γραμμή αυτή. Πρόβαλε στους μαθητές, τους μετέπειτα πολίτες, ιδεατή την εικόνα των αρχαίων προγόνων μας, εξωραϊσμένη στο έπακρο και στραγγάλισε πλήρως τις αναφορές στον πολιτισμό των Ρωμαίων – Ρωμηών. Βέβαια σήμερα βιώνουμε την κατάντια να μη διδάσκεται η ιστορία μας παρά άκρως περιληπτικά, ώστε να απομένει αρκετός χρόνος, για να διδαχθούν οι μαθητές τα «κατορθώματα» των δυτικών κατά τη νεωτερικότητα και τη σύγχρονη εποχή (ΕΟΚ –ΕΕ)! 

Γιατί συμβαίνουν αυτά; Τη στάση των δυτικών την εξηγήσαμε αρκούντως. Διαχρονικά μας  φθονούσαν. Τώρα βέβαια επιχαίρουν με το να μας γελοιοποιούν για την κατάντια μας! Οι δικοί μας όμως, γιατί υιοθέτησαν τις δυτικές «αξίες» και δηλητηριάζουν μ’ αυτές τους νέους, το μέλλον, όπως συνηθίζουμε να τονίζουμε, της χώρας; Είναι απλό: Στο προτεκτοράτο Ελλάς επιπλέουν οι υποταγμένοι στον ξένο παράγοντα που διαφεντεύει τη χώρα. Πρέπει λοιπόν, όσοι επιθυμούν αξιώματα και τιμές να υιοθετούν τις αντιλήψεις που επικρατούν στη Δύση, στην οποία ανήκομεν, κατά προσφιλή έκφραση πολιτικού, που έλαβε τον τίτλο του εθνάρχη. Από την άλλη χλευάζεται η Εκκλησία, που στο παρελθόν είχε θεωρηθεί ως εθναρχούσα κατά την τουρκοκρατία. Η Ελλάδα οδεύει ολοταχώς στο να καταστεί ουδετερόθρησκο κράτος, κατά το πρότυπο της Γαλλίας. 

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής η απαξίωση της Ρωμανίας (Βυζαντίου) είναι σημαντική. Οι νέοι Έλληνες δεν πρέπει να γνωρίζουν ότι, σε αντίθεση με τη φεουδαρχική φραγκογερμανική Δύση, στη δική μας Ανατολή δεν καθιερώθηκε ποτέ η διάκριση των «ευγενών» κληρονομικώ δικαίω από τον λαό. Δεν πρέπει να γνωρίζουν ότι οι «φανατικοί» μοναχοί αντέγραψαν τα χειρόγραφα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, που αργότερα οι δυτικόφρονες λόγιοί μας μετέφεραν στη Δύση, για να μορφώσουν τα παιδιά των πλουτοκρατών «ευγενών». Δεν πρέπει να γνωρίζουν τίποτε για την κοινωνική πρόνοια των προγόνων μας και όχι βέβαια κατακτητών μας. Δεν πρέπει να είναι σε θέση να συγκρίνουν το πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων με το πνεύμα των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας. Γι’ αυτό έχει επέλθει πλήρης απαξίωση των Τριών Ιεραρχών. Βέβαια και ο θαυμασμός προς το αρχαίο πνεύμα το «αθάνατο» είναι υποκριτικός. Με δυτικές προϋποθέσεις ούτε τους αρχαίους προγόνους μας είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε. Εκείνοι εστίαζαν τη διδασκαλία τους στην αποφυγή της «ύβρεως», όπως βλέπουμε στις τραγωδίες τους. Εμείς υιοθετούμε τη δυτική αλαζονεία, η οποία έχει πλήξει θανάσιμα όλο τον πλανήτη μας. Και συμπλέοντες μ’ αυτούς ως «φίλους», «συμμάχους» και «εταίρους» γινόμαστε συνένοχοί τους!

Δεν είχε αδυναμίες η βυζαντινή κοινωνία; Ασφαλώς και μάλιστα πολλές. Γι’ αυτό και δεν επέτυχε να επαναλάβει το έπος των Ακριτών κατά τις αραβικές επιδρομές. Τη διαφθορά της κοινωνίας είχαν επισημάνει και καυτηριάσει κυρίως εκκλησιαστικά πρόσωπα. Η σύμπραξη «χριστιανών» με τον στρατό των πολιορκητών της Πόλης μάλιστα σε αριθμό υπέρτερο αυτού των πολιορκουμένων μαρτυρά έσχατη κατάπτωση. Ο ραγδαίος εξισλαμισμός, ιδίως στην έκταση της Μικράς Ασίας, μαρτυρά το ίδιο. Δεν ήταν η κόπωση, στην οποία αποδίδεται συνήθως η πτώση. Δεν ήταν το σφρίγος των εισβολέων και τα πισώπλατα μαχαιρώματα της Δύσης.  Ήταν η διαφθορά και η εξ αυτής παρακμή, που έφερε το τέλος.

Ο λαός μας πόνεσε, πόνεσε πολύ και όχι μόνο επί 400 χρόνια, όπως επικράτησε να λέγεται. Οι Καππαδόκες άντεξαν 800 έτη, οι Βορειοελλαδίτες 500 έτη. Και ένας μεγάλος πατριάρχης, ο Κύρριλλος Λούαρις, απαντώντας στους δυτικούς που έγραφαν με περιφρόνηση για τον υπόδουλο λαό μας, τόνισε: Αν οι Τούρκοι είχαν επικρατήσει στη Δύση για 10 μόνο έτη, χριστιανό εκεί δεν θα συναντούσες! 

Το ισλάμ έχει κατορθώσει να έχει έντονη την παρουσία του όχι μόνο στη Βαλκανική, αλλά σ’ όλη την έκταση της Ευρώπης. Δεν θα βραδύνει πολύ να βρεθεί η ήπειρός μας ενώπιον εξαιρετικά δυσαρέστων καταστάσεων. Θα επαρκέσουν ο τεχνολογικός πολιτισμός σε συνδυασμό με τον πρακτικό υλισμό της μεταϊδεολογικής εποχής να διατηρήσουν τις δυτικές «αξίες» στο προσκήνιο. Θα φανεί αυτό σε ένα περίπου αιώνα.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»                    

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.