Ο Νίκος ρίχνει τους προβολείς του, για τρίτη φορά, στα μέρη μας, στον τόπο μας, σε σπίτια απομεινάρια του πλούτου, σ΄αρχέγονα μονοπάτια απ΄την ίδρυση της πόλης, σ΄άγονα τοπία ξερολιθιάς κι αγκαθωτών θάμνων, σε μπαϊρια χορταριασμένα και που και που σε αυτοφυή δέντρα και κατοικημένες γειτονιές.
Εστιάζει και πάλι στον αδελφοκτόνο σπαραγμό που διαδέχτηκε την Εθνική Αντίσταση. Από ποιο λαβύρινθο άραγε παίρνει το νήμα, ως τρίτη γενιά, για να το φέρει στα ίσια;
Ο φασισμός, εκ νέου στο επίκεντρο, ως τέρας τρόμου για τους περιδεείς ανυπεράσπιστους, ο φασισμός των εχόντων(εδώ τσιφλικάδων) για τους μη έχοντες(εδώ ακτήμονες), ο φασισμός των αφεντάδων για τις γυναίκες του υποστατικού, ο περιρρέων φασισμός ως καπνός με λαμπυρίσματα για τα ρημαγμένα θύματα του δρόμου, ο φασισμός… συνθέτει τον απόλυτο τρόμο πάνω από την πόλη.
Κι αν ο φόβος απέναντι στο φασισμό απορρέει από το φόβο μήπως του μοιάσουμε, κατά τον διανοητή που ενέπνευσε τον Νίκο, ο φόβος εδώ, αντίθετα, γίνεται, σταδιακά, δέος γονιμοποιό αντίστασης, οπλίζει το χέρι και γίνεται εξέγερση στη θηριωδία του, για την επικράτηση της ειρήνης, της ισότητας, της δημοκρατίας.
Το παραμιλητό της άρρωστης σεβάσμιας γερόντισσας που έπαθε από το τέρας πενήντα χρόνια πριν κι η εξομολόγησή της, όταν συνέρχεται, για την αγωνία της όχι μη ξαναπάθει η ίδια, αλλά μην πληρώσουμε κι εμείς κι οι επερχόμενοι την αγριότητά του, είναι το αρμολόι του έργου, είναι ο καταλύτης για τη σφυρηλάτηση της ασπίδας εναντίον του.
Οι έγνοιες του Νίκου που τον φτεροκοπούν για να μην αφυπνιστεί το τέρας, το πάθος του ν΄αντισταθεί, κάνουν το ακατόρθωτο κατορθωτό, μια ταινία προφανώς μόνο από το υστέρημά του και από τη συστράτευση γύρω του ποικίλων ντόπιων δημιουργών κι άγρυπνων πολιτών που παραμερίζουν τις αντιθέσεις για κει που πρέπει και για τον Νίκο πρέπει, τ΄αξίζει, για να μη σπάσει το αυγό του φιδιού.
Τέτοια μουσική και τέτοιες καθάριες εικόνες, τέτοιο μεράκι και τέτοια συναδέλφωση είναι σίγουρο πως θ΄αφήσουν, ευτυχώς, ορφανή τη φωλιά του τέρατος
Στο σκηνοθέτη της ενδοχώρας, τον κινηματογραφιστή επαρχιακών τόπων, όπως η Κοζάνη, που τη λούζει με το τάλαντό του με φως, οι συμπολίτες του υποκλινόμαστε, κατευοδώνουμε τη νέα του ταινία και λαχταρούμε την επόμενη.
Με φιλία
Τάσα Σιόμου