ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Γράφει στο βιβλίο του << Αιανή >>ο αείμνηστος Δάσκαλος Κωνσταντίνος Σιαμπανόπουλος για την Ελίμεια και την συμβολή της στην δημιουργία της μεγάλης Μακεδονίας.:
<< Η συμβολή της Ελιμιώτιδας στη δημιουργία του Μακεδονικού μεγαλείου και της κοσμοκρατορίας ήταν μεγάλη.
Οι Ελιμιώτες γενναίοι και λιτοδίαιτοι ανέπτυξαν αξιόλογη δράση. Καθ’ όλη την διάρκεια της εκστρατείας του Μ. Αλέξανδρου η επαρχία της Ελίμειας, είχε καταστεί ως το σημαντικότερο κέντρον όπου εστρατολογούνταν οι επίλεκτες μονάδες του στρατού, οι καλύτεροι πεζεταίροι και ιππείς. Μία από τις έξι ( 6 ) τάξεις του Μακεδονικού στρατού, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν και η τάξη των Ελιμιωτών ή η Ελιμιωτική Τάξις !
Ο στρατηγός Κοίνος ήταν Ελιμιώτης, γιος του Πολεμοκράτη, πού επικεφαλής της Ελιμιωτικής τάξης, εδόξασε σ’ όλες τις μάχες της Ασίας το Μακεδονικόν όνομα, της Αιανής και της Ελιμιώτιδας, όπως και ο αδελφός του ο Κλέανδρος, ο διοικητής των ” Αρχαίων Ξένων “, στην μάχη των Γαυγαμήλων και σ’ όλην την Ασιατικήν εκστρατεία >>
Αναφερθήκαμε στις μέχρι σήμερα δημοσιεύσεις μας στον στρατηγό Κάλλας και στον θησαυροφύλακα Άρπαλλο , που η συμβολή του τελευταίου όχι στο πεδίο της μάχης αλλά στην οικονομική διαχείριση αμφισβητείτε και για στην παρούσα δημοσίευση θα δώσουμε πληροφορίες για τον πρώτο γιο του Ελιμειώτη Πολεμοκράτη τον Κοίνο.
Έλαβε μέρος σε πολλές και ένδοξες μάχες στον αγώνα του Μακεδονικού στρατού που υπήρξαν καθοριστικές της μετέπειτα πορείας του Μ. Αλεξάνδρου
Σην επόμενη δημοσίευση θα δώσουμε πληροφορίες για τον αδερφό του τον Κλέανδρο που παρόλο που η προσφορά στον αγώνα των Μακεδόνων ήταν σημαντική είχε ένα άδικο και άτυχο τέλος .
ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΚΟΙΝΟΣ
Ο Koίνος ο στρατηγός ή Κοίνος ο Πολεμοκράτους , γεννήθηκε το 367 ή 370 π.Χ.-
στην Ελίμεια ,πριν ακόμη το βασίλειο της Ελίμειας ενταχθεί στο μεγάλο βασίλειο της Μακεδονίας (εντάχθηκε το 358 π.Χ. ) και πέθανε το 326 π.Χ. πιθανότατα από αρρώστια, κοντά στον ποταμό Υδάσπη
Ήταν ένας από τους γιους του Ελιμειώτη του Πολεμοκράτη και γαμπρός του Παρμενίωνα, και του Φιλώτα.
Αναφέρεται πως είχε έναν γιο τον Περδίκα τον οποίο η γυναίκα του συνέλαβε κατά την άδεια του το 334 π.Χ.
Ήταν ένας από τους πιο ικανούς και πιστούς στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά την εκστρατεία κατά των Περσών.
Στην εκστρατεία , οι φάλαγγες του Μακεδονικού στρατού αποτελούνταν τάξεις πεζών από ομοεθνείς Μακεδόνες.
Υπήρχε έτσι η Τάξη των Ελιμειωτών των συμπατριωτών του που είχε περίπου 1.500 άνδρες.
Ήταν ένας από τους παλιότερους Πεζεταίρους
Διοικητής τάξης πεζεταίρων, ταξιάρχης στη Βαλκανική εκστρατεία και στη μάχη του Γρανικού
Στον Μακεδονικό στρατό ήταν στρατηγός της Μακεδονικής φάλαγγας και αργότερα διοικητής του τμήματος ιππέων.
Έλαβε μέρος στον πόλεμο κατά των Ιλλυριών και σε αρκετές μάχες κατά την εκστρατεία κατά των Περσών. Όπως στην μάχη του Γρανικού το 334 π.Χ.
στην μάχη της Ισσού το 333 π.Χ.,στην πολιορκία της Τύρου στην μάχη στα Γαυγάμηλα οπού και τραυματίσθηκε , στην συνέχεια πήρε μέρος στις επιχειρήσεις της Ινδίας, ενώ στην μάχη με τον τι 326 π.χ. πολέμησε ως Ιππάρχης .
Όταν ο Μακεδονικός στρατός έφτασε στον ποταμό Ύφαση στην Ινδία και ο Μέγας Αλέξανδρος θέλησε να πιέσει τον στρατό του να προχωρήσουν πιο βαθιά στα ανατολικά της χώρας, ο Κοίνος ήταν ο πρώτος που είχε το θάρρος να επισημάνει στον Μακεδόνα βασιλιά την αναγκαιότητα της επιστροφής.
Ο βασιλιάς υποχρεώθηκε τελικά, έπειτα από την προτροπή και άλλων στρατηγών, να ακολουθήσει τη συμβουλή του.
Ο Μέγας Αλέξανδρος έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση στο πρόσωπο του και τις ικανότητες του ανέθετε αυτόνομες επιχειρήσεις
ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΕΖΕΤΑΙΡΟΙ ΠΟΥ ΔΙΟΙΚΟΥΣΕ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΣΤΟΝ ΓΡΑΝΙΚΟ ΠΟΤΑΜΟ
Οι πεζέταιροι αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του Μακεδονικού στρατού και των στρατών των Διαδοχικών Βασιλείων.
Οι Μακεδονικές φάλαγγες αποτελούνταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από πεζεταίρους, η αποτελεσματικότητα των οποίων βασιζόταν στις μακρές τους σάρισες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να σταματήσουν τις κατά μετώπου επιθέσεις κλονισμού από ιππικό ή να κρατήσουν το πεζικό του εχθρού σε απόσταση.
Οι πεζεταίροι ήταν η κύρια μονάδα της Μακεδονικής φάλαγγας . Έγιναν για πρώτη φορά εμφανείς κατά την διάρκεια της βασιλείας του Φιλίππου Β’, ιδιαίτερα όταν έπαιξαν έναν τόσο σημαντικό ρόλο στην επικράτηση του Φιλίππου στην Ελλάδα στη Μάχη της Χαιρωνείας το 338 π.Χ.
Το όνομα «πεζεταίροι» χρησιμοποιήθηκε από τον Φιλίππου Β’, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ως μια αρχαία μέθοδο στρατολόγησης.
Με την επισήμανση του πεζικού του ως προσωπικών «εταίρων» και «φίλων» του, ο Φίλιππος είχε στη διάθεσή του ένα ευρύτερο ανθρώπινο δυναμικό για τις επόμενες στρατιωτικές εκστρατείες του, καθώς οι θέσεις στο προσωπικό του πεζικό θα επέφεραν υπερηφάνεια και τιμή.
Ήταν οπλισμένοι με τη σάρισα, ένα μακρύ δόρυ από εύκαμπτο ξύλο κρανιάς, που είχε πολύ μεγαλύτερη απόσταση από το παραδοσιακό οπλιτικό δόρυ.
Λόγω του μήκους της, η φάλαγγα μπορούσε να υψώσει ταυτόχρονα τις σάρισες των πέντε πρώτων σειρών, γεγονός που κατέστησε τη φάλαγγα σχεδόν αδιαπέραστη και φοβερή για τους εχθρούς της.
Στη μάχη οι πεζεταίροι χρησιμοποιούνταν ως ισχυρή αμυντική γραμμή, παρά ως στρατεύματα κλονισμού. Οι σάρισες, παρ’ όλο που προκαλούσαν τρόμο στον εχθρό, περιόριζαν σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα ελιγμών, και επομένως εάν η φάλαγγα περικυκλωνόταν, σπάνια θα μπορούσε να αμυνθεί.
Αυτό ήταν ιδιαίτερα ξεκάθαρο στη Μάχη των Γαυγαμήλων το 331 π.Χ., όπου η ταχεία πρόοδος της δεξιάς πτέρυγας δημιούργησε ένα άνοιγμα μεταξύ δύο συνταγμάτων.
Μια δύναμη του εχθρικού ιππικού εισήλθε ενδιάμεσα, και αν δεν ήταν για έλλειψη της πειθαρχίας του εχθρού, και για την τοποθέτηση από τον Αλέξανδρο μιας δεύτερης γραμμής παραδοσιακών οπλιτών σε εφεδρεία, η φάλαγγα θα μπορούσε να είχε καταστραφεί από την πίσω πλευρά.
Πέρα από τις προκαθορισμένες μάχες, οι πεζεταίροι με τις σάρισές τους δεν ήταν πρακτικοί. Υποτίθεται ότι άλλαξαν οπλισμό, και η τακτική τους προσαρμόστηκε, έτσι ώστε να ταιριάζει στον ανταρτοπόλεμο που ήταν διαδεδομένος στη Βακτρία και τη Σογδιανή
Η ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΝΑ ΣΥΝΟΔΕΥΣΕΙ ΤΟΥΣ ΝΙΟΠΑΝΤΡΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΣΑΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΤΟΥ 334-333 π.Χ. .ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ
Το χειμώνα του 334-333 ήταν ένας από τους νιόπαντρους αξιωματικούς, που οδήγησαν τους επίσης νιόπαντρους αδειούχους στη Μακεδονία.
Το φθινόπωρο του 334 π.Χ., όταν ο Αλέξανδρος κατέβαλε την Καρία, έστειλε τους νιόπαντρους στρατιώτες του σε άδεια πίσω στην Μακεδονία για να περάσουν το χειμώνα που πλησίαζε με τις συζύγους τους, ο Κοίνος ήταν ένας από τους διοικητές που τους οδήγησαν πίσω στην Ευρώπη.
Την άνοιξη του επόμενου έτους, το 333 π.Χ., ο Κοίνος επέστρεψε με τους Μακεδόνες στρατιώτες και συναντήθηκε με τον Αλέξανδρο στο Γόρδιο.
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΜΑΧΕΣ ΤΟΙ ΚΟΙΝΟΥ
Στο στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, διακρίθηκε σε διάφορες μάχες και είχε υπό τις διαταγές του την ακραία δεξιά παράταξη της Μακεδονικής φάλαγγας. Στη Μακεδονική στρατιωτική παράδοση, αυτή η θέση αποτελούσε τιμητική διάκριση για εμπειροπόλεμους και έντιμους οπλίτες και ιππείς. Έτσι η τοποθέτησή του σε αυτό το τμήμα του πεζικού της φάλαγγας, υποδεικνύει στρατιωτική οξυδέρκεια και γενναιότητα στη μάχη. Πιθανώς ήταν υπόδειγμα Μακεδόνα στρατηγού και είχε την εκτίμηση του βασιλιά.
1η Συμμετοχή στην πολιορκία στο οχυρό των Ιλλυριών Πήλιον
Η πολιορκία του Πηλίου είναι πολεμικό γεγονός του 335 π.Χ., κατά το οποίο ο νεαρός βασιλιάς της Μακεδονίας, Αλέξανδρος ο Μέγας, πολιόρκησε και κατέλαβε το οχυρό των Ιλλυριών Πήλιον, για να διασφαλίσει τα βορειοδυτικά σύνορα της Μακεδονίας πριν κατευθυνθεί στη νότια Ελλάδα για να καταστείλει την εξέγερση των Θηβαίων. Δίπλα του είχε το Κοίνο της Ελίμειας τον γιο του Πολεμοκράτη .
Η τοποθεσία του οχυρού Πήλιο βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα κοντά στη σημερινή Γκόρνα Γκόριτσα της νότιας Αλβανίας, στα αρχαία σύνορα Ηπείρου και Ιλλυρίας.
Ο Πλούταρχος περιγράφει το Πήλιο ως «δυνατό φρούριο χτισμένο πάνω σε σκληρούς βράχους σε ψηλή βουνοκορφή, γεμάτο με άνδρες βαριά οπλισμένους και έτοιμους να δώσουν τις ζωές τους». To οχυρό κατείχε θέση μεγάλης στρατηγικής σημασίας, καθώς βρισκόταν στο δρόμο που συνέδεε την Ιλλυρία με τη Μακεδονία, και ο Αλέξανδρος έπρεπε να το καταλάβει όχι μόνο για να διαφυλάξει τα βόρεια σύνορα του κράτους από τις επιδρομές των Ιλλυριών, αλλά και για να επικεντρωθεί απρόσκοπτα στην εκστρατεία του στην κυρίως Ελλάδα, όπου οι Θηβαίοι και οι Αθηναίοι είχαν ήδη εξεγερθεί εναντίον της Μακεδονικής κυριαρχίας.
Το 335 π.Χ. ο Αλέξανδρος με 15.000 στρατιώτες έφτασε μπροστά στο οχυρωμένο πέρασμα του Πηλίου, που είχε στο παρελθόν αντισταθεί επιτυχώς στον πατέρα του Φίλιππο. Την άμυνα του οχυρού διηύθυνε ο βασιλιάς των Ταυλαντίων Γλαυκίας (ο μετέπειτα θετός πατέρας του μεγάλου βασιλιά Πύρρου της Ηπείρου).
Ο Γλαυκίας και οι Ιλλυριοί προέβαλαν σθεναρή αντίσταση (κατά τον Αρριανό επί τέσσερις ολόκληρους μήνες) και μάλιστα ο Αλέξανδρος τραυματίστηκε για πρώτη φορά, στο λαιμό, κατά την πολιορκία, αλλά τελικά οι Μακεδόνες κατόρθωσαν να εκπορθήσουν το Πήλιο.
Μετά την πολιορκία
Ο Αλέξανδρος άφησε ελεύθερους τους αιχμάλωτους Ιλλυριούς μαζί με τις οικογένειες και τις περιουσίες τους, με τον όρο να μην επιχειρήσουν στο μέλλον καμιά επιδρομή κατά της Μακεδονίας. Μετά τη νίκη του αυτή, κατευθύνθηκε νότια προς την κυρίως Ελλάδα, όπου με μια κεραυνοβόλα εκστρατεία έφτασε μπροστά στα τείχη των Θηβών.
2η Μάχη το Γρανικού το 334 π.Χ.
Το 334 , ο στρατός του Μακεδόνα βασιλιά διέσχισε τον Ελλήσποντο (σημερινά Δαρδανέλια), ξεκίνησε ένας πόλεμος με το σύνθημα της εκδίκησης των Περσών για τα βεβηλωμένα Ελληνικά ιερά της Μικράς Ασίας.
Στο πρώτο στάδιο των εχθροπραξιών, ο Αλέξανδρος αντιτάχθηκε από τους Πέρσες σατράπες που κυβέρνησαν τη Μικρά Ασία.
Ο 60.000 στρατός τους όμως τελικά ηττήθηκε το 333 μ.Χ. στη μάχη του Γρανικού ποταμού, μετά την οποία απελευθερώθηκαν οι Ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας.
Ιδού πως περιγράφεται η συμμετοχή των στρατηγών του Μ. Αλεξάνδρου στην μάχη ανάμεσα τους και η θέση του Κοίνου του Ελιμείωτη από τους ιστορικούς.
<<….. ο Αλέξανδρος έστειλε τον Παρμενίωνα να διοικήσει την αριστερή πτέρυγα, ενώ ο ίδιος πήγε δεξιά.
Μπροστά του στη δεξιά πτέρυγα στεκόταν μπροστά του ο Φιλώτας , ο γιος του Παρμενίωνα, με «φίλους» ιππείς , τοξότες και αγρότες.
Πίσω του στεκόταν ο Αμύντας , ο γιος του Aρραβαίου , με ιππείς, σαρισσοφόρους . Και Παιώνιες
Δίπλα τους στέκονταν από τους «φίλους» οι ασπίδες υπό τη διοίκηση του Νικάνορα, του γιου του Παρμενίωνα.
——–Πίσω τους η φάλαγγα του Περδίκκα , γιου του Ορόντη . μετά οι φάλαγγες του Κοίνου , γιου του Πολεμοκράτη . ————–
Ο Αμύντας υιός του Ανδρομένη, και αυτοί που ηγούνταν από τον Φίλιππο γιο του Αμύντα.
====== Πρώτα στην αριστερή πτέρυγα ήταν το Θεσσαλικό ιππικό, με διοικητή τον Κάλα τον Ελιμείωτη , τον γιο του Άρπαλου. ========
Πίσω τους ήταν οι ιππείς των συμμάχων, με αρχηγό τον Φίλιππο, τον γιο του Μενέλαου, και πίσω τους οι Θράκες, με αρχηγό τον Αγάθωνα . Πεζικό στεκόταν κοντά: οι φάλαγγες του Κρατερού , του Μελέαγρου και του Φίλιππου , καταλαμβάνουν μια θέση μέχρι το μέσο ολόκληρου του σχηματισμού. >>
3η Μάχη της Ισσού ΤΟ 333 μ.Χ.
Το πρώτο στάδιο της μάχης στην Ίσσό έφερε κάποια επιτυχία στους Πέρσες
Αργοτερα οι Μακεδόνες. Με τον Αλέξανδρο, επικεφαλής των Μακεδόνων ιππέων, όρμησε στα νερά του Πινάρ και, συνοδευόμενος από τα πλησιέστερα αποσπάσματα ιππικού, εισέβαλε στο κέντρο της εχθρικής γραμμής με τέτοια ταχύτητα που σύντομα ο εχθρός άρχισε να να υποχωρεί.
Η πιο καυτή μάχη έγινε κοντά στον Δαρείο.
Ο Αλέξανδρος με τους ιππείς του όρμησε στον Πέρση βασιλιά.
Η ακολουθία του βασιλιά πολέμησε με απελπισμένο θάρρος.
Σώζοντας τη ζωή του, ο Δαρείος τελικά γύρισε πίσω το άρμα και τράπηκε σε φυγή. οι πλησιέστερες τάξεις όρμησαν πίσω του και σύντομα άρχισε μια υποχώρηση στο περσικό κέντρο και στην αριστερή πλευρά.
Εν τω μεταξύ, το αριστερό πλευρό του Αλέξανδρου δέχτηκε επίθεση από τον εχθρό.
Οι Πέρσες ιππείς διέσχισαν την Πινάρ και νίκησαν μια ομάδα από τους Θεσσαλούς ιππείς. Φαινόταν ότι δεν ήταν πλέον δυνατό να αντισταθεί κανείς στις ανώτερες δυνάμεις του εχθρού. Αλλά ήταν εκείνη τη στιγμή που το αριστερό πλευρό των Περσών κατέρρεε και ο ίδιος ο Δαρείος τράπηκε σε φυγή.
Μη καταδιώκοντας τον φυγά βασιλιά, ο Αλέξανδρος έσπευσε να βοηθήσει την αριστερή του πτέρυγα των Ελλήνων μισθοφόρων. που βρισκόταν σε μεγάλη πίεση
Σύντομα οι Πέρσες εκδιώχθηκαν
. Ξεκίνησε μια άτακτη φυγή ολόκληρου του στρατού τους .
Στα στενά περάσματα συγκεντρωνόταν μεγάλος αριθμός Περσων με αποτελεσμα οσοι τράπηκαν σε φυγή πέθαναν τόσο από την πίεση των συμπατριωτών τους όσο και από τα όπλα εχθρών τους που τους καταδίωκαν.
Οι απώλειες των Περσών ήταν τεράστιες, το πεδίο της μάχης ήταν γεμάτο πτώματα.
Εκατό χιλιάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 10 χιλιάδες ιππείς, έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Ο Μακεδονικός στρατός έχασε 450 άνδρες.
Η μάχη της Ισσού κατέστρεψε ολόκληρο τον τεράστιο στρατό του Πέρση βασιλιά και τώρα ο δρόμος για όλα τα εδάφη της εσωτερικής Ασίας έχει ανοίξει μπροστά στον ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ νικητή. Ο περσικός στόλος, τον οποίο ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να φοβόταν ακόμη στα ελληνικά ύδατα, διασκορπίστηκε επίσης στα νέα της μάχης της Ισσού.
Ο Δαρείος, με ένα μικρό απόσπασμα, πέρασε από τη Συρία και μόνο πέρα από τον Ευφράτη ένιωσε ασφάλεια. Σύντομα έστειλε μια επιστολή στον Αλέξανδρο, στην οποία πρόσφερε συμμαχία και φιλία. Αλλά ο Αλέξανδρος έβλεπε τον εαυτό του ήδη ως ηγεμόνα της Ασίας και ζήτησε από τον Δαρείο να έρθει προσωπικά κοντά του με ταπεινοφροσύνη.
4η Πολιορκία της Τύρου το 332 π.Χ.
Γράφτηκε στην ιστορία η συμμετοχή του Κοίνου στην μάχη της Τύρου ως εξής :
<< … Στο μεταξύ μπήκαν στην πόλη οι πεζέταιροι του Κοίνου και άλλοι Μακεδόνες στρατιώτες. Ακολούθησε εξόντωση των Τυρίων σε μεγάλη έκταση: «οργή γαρ εχώρουν επί παν οι Μακεδόνες», γράφει ο Αρριανός. Είχε προηγηθεί όμως μία βάρβαρη πράξη των Τυρίων: ανέβασαν αιχμαλώτους στο τείχος, για να φαίνονται από το στρατόπεδο του Αλέξανδρου και αφού τους έσφαξαν, τους πέταξαν στη θάλασσα.
Τελικά η Τύρος έπεσε.
Ωστόσο ο Αλέξανδρος παρά τις αγριότητες που είχαν προηγηθεί από τους αντιπάλους του σεβάστηκε το ιερό του Ηρακλή και άφησε ελεύθερους τον βασιλιά Αζέμιλκο, και πολλούς επιφανείς Τύριους και θεωρούς(απεσταλμένους) Καρχηδόνιους που είχαν καταφύγει σ’ αυτό … >>
5η Μάχη στα Γαυγάμηλα
Ο Κοίνος έλαβε μέρος και στην μάχη στα Γαυγαμηλα Στα Γαυγάμηλα το 331 π.Χ. όπου τραυματίσθηκε, στις επιχειρήσεις κατά των Μάρδων και του Σατιβαρζάνη το 330 π.Χ , ενώ μαζί με τον Αρτάβαζο καταδίωξε τον Σπιταμένη.
Ήταν διοικητής της δύναμης, που το χειμώνα του 328-327 π.Χ κατέλαβε επίκαιρα σημεία και ανάγκασε τον Σπιταμένη να εγκαταλείψει τον ανταρτοπόλεμο, να δώσει μάχη εκ παρατάξεως και να ηττηθεί με σημαντικές απώλειες.
=====Ίσως ο Κοίνος να διέδωσε τη φήμη, ότι στην καταδίωξη του Σπιταμένη και των συμμάχων του συμμετείχε κι ο ίδιος ο Αλέξανδρος, η οποία φήμη έκανε τους συμμάχους του Σπιταμένη να τον δολοφονήσουν, για να απαλλαγούν από την οργή του Αλεξάνδρου ======
6η ) Μάχη στον Υδάσπη ποταμό στην Ινδία το 326 π.Χ.
Έχοντας νικήσει τον βασιλιά Δαρείο και κατέκτησε την Περσία, ο Μέγας Αλέξανδρος άρχισε να προετοιμάζεται για μια νέα δύσκολη εκστρατεία – στην Ινδία, η οποία φημιζόταν για τα αμύθητα πλούτη της.
Την άνοιξη του 327 π.Χ. Ο Μέγας Αλέξανδρος με στρατό 40.000 Μακεδόνων και 120.000 Ασιωτών ξεκίνησε εκστρατεία από την πόλη Βάκτρα.
Μαζι του σαν βασικός συνεργάτης ο έμπειρος στρατηγός Κοίνος από την Ελίμεια
Σε δέκα μέρες, ο στρατός διέσχισε την οροσειρά Hindu Kush και μπήκε στην Ινδία.
Το 326 π.Χ. Στον ποταμό Ύδασπη (Gidasp) ο Αλέξανδρος συναντήθηκε με τον στρατό του Ινδού βασιλιά Πόρου.
Ο Ινδικος στρατός είχε περίπου 30 χιλιάδες πεζούς, 3-4 χιλιάδες ιππείς, 300 πολεμικά άρματα και περίπου 100 ελέφαντες.
Ο στρατός του Πόρου στρατοπέδευσε στην αριστερή όχθη του Υδάσπη, ο Μακεδονικός στρατός συγκεντρώθηκε στην απέναντι όχθη.
Για να κρύψει τις προετοιμασίες για τη διάβαση του ποταμού, ο Αλέξανδρος έκανε ψεύτικες προσπάθειες να περάσει το ποτάμι με το ιππικό.
Τη νύχτα, κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, ο Μακεδονικός στρατός, πάνω σε πλοία και δέρματα γεμισμένα με άχυρα, άρχισε να διασχίζει τον ποταμό Υδάσπη .
Τα ξημερώματα οι στρατιώτες του Αλεξάνδρου πλησίασαν την ακτή, Οι Μακεδόνες βρίσκοντας με δυσκολία μια προχώρα μετέφεραν 6.000 πεζούς και 5.000 ιππείς στην αριστερή όχθη.
Ο Πόρος έστειλε 2.000 ιππείς και 120 πολεμικά άρματα υπό τη διοίκηση του γιου του, αλλά οι Μακεδόνες νίκησαν αυτό το απόσπασμα.
Τότε ο Πόρος κίνησε ολόκληρο τον στρατό του προς το μέρος του, αφήνοντας ένα μικρό απόσπασμα να φυλάει το στρατόπεδο. Οι δυνάμεις του συγκεντρώθηκαν σε σχηματισμό μάχης σε ένα επίπεδο αμμώδες μέρος: στην πρώτη γραμμή – πολεμικοί ελέφαντες, στη δεύτερη – πεζικό, μέρος του οποίου ήταν επίσης στα διαστήματα μεταξύ των ελεφάντων.
— Πως περιγράφεται η παρουσία του Κοινού στην μάχη του Ύδασπη
Όταν ο Αλέξανδρος είδε το ισχυρό κέντρο της παράταξης μάχης του εχθρού, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την υπεροχή του στο ιππικό. Σχεδίαζε να πετύχει το κύριο χτύπημα στην αριστερή πλευρά των Ινδών με μέρος του ιππικού υπό την προσωπική του διοίκηση.
Το υπόλοιπο ιππικό, υπό τη διοίκηση του Κοίνου του Ελιμείωτη , στάλθηκε εναντίον της δεξιάς πλευράς των Ινδών. Σε περίπτωση που το Ινδικό ιππικό της αριστερής πλευράς άρχιζε να προελαύνει προς τη δεξιά πτέρυγα του Μακεδονικού στρατού, ο Κοινος επρόκειτο να του επιτεθεί από τα μετόπισθεν.
Στην Μακεδονική φάλαγγα τις ανατεθει ε το καθήκον να επιτεθεί στον εχθρό μόνο όταν του δοθει διαταγή και να μείνει κρυμμένο στο δάσος .
Οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν τον συνηθισμένο τους σχηματισμό – τη φάλαγγα στο κέντρο, το ιππικό στα φτερά.
Ο Κοίνος ηγήθηκε της δεξιάς πτέρυγας, ο ίδιος ο Αλέξανδρος ηγήθηκε της αριστερής.
Η μάχη ξεκίνησε με την προέλαση του Μακεδονικού ιππικού στην αριστερή πλευρά υπό την προσωπική ηγεσία του Αλέξανδρου.
Διέταξε τη φάλαγγα να μείνει πίσω μέχρι που αυτός και το ιππικό έφεραν σύγχυση στις τάξεις του εχθρού. Το ιππικό χτύπησε όχι μόνο από το μέτωπο, αλλά, χρησιμοποιώντας κάλυψη, και από τα πλάγια.
Η μακεδονική φάλαγγα κινήθηκε εναντίον των ελεφάντων, σκοτώνοντας τους οδηγούς τους με βέλη , στερώντας από τους ελέφαντες τον έλεγχο, συγχρόνως έβαλαν και ενάντια. στα ζώα με βελη ,τα ζώα που τραυματίστηκαν γύρισαν πίσω και συνέτριψαν τους ίδιους τους Ινδούς. Ακολουθώντας τους ελέφαντες ς, το Μακεδονικό πεζικό ώθησε τον εχθρό προς το Μακεδονικό ιππικό του Κοίνου που βγήκε και χτύπησε τους αντιπάλους από πίσω εγκλωβίζοντας τους ανάμεσα στο Ιππικό που διοικούσε ο Αλέξανδρος και αυτό που διοικούσε ο ίδιος.
Τους πανικοβαλλομένους Ινδούς άρχισαν να εξοντώνουν οι Μακεδόνες προκαλώντας πανωλεθρία .Ως αποτέλεσμα της μάχης, έχασαν 12 χιλιάδες άνδρες συμπεριλαμβανομένου του θανάτου δύο γιων του βασιλιά, όλων των ηγετών του πεζικού και όλων των οδηγών που έλεγχαν τους ελέφαντες. 9000, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Πόρου, αιχμαλωτίστηκαν.
Ο Μακεδονικός στρατός έχασε μόνο 1.000 άνδρες.
Όταν ο Μακεδονικός στρατός νίκησε στον ποταμό Ύδασπη στην Ινδία και ο Μέγας Αλέξανδρος θέλησε να πιέσει τον στρατό του να προχωρήσουν πιο βαθιά στα ανατολικά της χώρας οι άνδρες του αντέδρασαν. Καίρια ήταν η παρέμβαση του Κοίνου
— Ο Κοίνος πείθει τον Μέγα Αλέξανδρο για των τερματισμό των επιχειρήσεων και την επιστροφή στην πατρίδα .Λίγες μέρες μετά πεθαίνει .
Τα στρατεύματα του Αλεξάνδρου – όλο και πιο εξαντλημένα, νοσταλγικά και ανήσυχα από την προοπτική να αντιμετωπίσουν περαιτέρω μεγάλους ινδικούς στρατούς σε όλη την Ινδο-Γαγγετική Πεδιάδα – αντέδρασαν στον ποταμό Ύφασις , αρνούμενοι να προωθήθουν προς τα ανατολικά.
Μετά από μια συνάντηση με τον στρατηγό του Κοίνο,πληροφορήθηκε την επιθυμία και την νοσταλγία για την πατρίδα και τους δικούς τους των στρατιωτών του,
Ο στρατηγός του Κοινός τον παρακάλεσε να αλλάξει γνώμη και να επιστρέψει. οι άντρες, είπε,
«λαχταρούσαν να ξαναδούν τους γονείς τους, τις γυναίκες και τα παιδιά τους, την πατρίδα τους».
Έχει καταγράφει στην ιστορία το θάρρος του Ελιμείωτη στρατηγού να πάει κάντρα σε προειλημμένη απόφαση του παντοδύναμου αρχηγού του :
<<…. ο Κοίνος ήταν ο πρώτος που είχε το θάρρος να επισημάνει στον Μακεδόνα βασιλιά την αναγκαιότητα της επιστροφής. ο Αλέξανδρος υποχώρησε έχοντας με την πεισθεί ότι ήταν καλύτερα να επιστρέψει.
Και μάλιστα έπειτα από την προτροπή και άλλων στρατηγών, να ακολουθήσει τη συμβουλή του Κοίνου …. >>
Και ενώ τα στρατεύματα προετοιμάζονται για την επιστροφή
Ο Κοίνος πεθαίνει λίγες εβδομάδες αργότερα, ήταν το έτος 326 π.Χ.
Η αίτια άγνωστή ,έχει γραφτεί ότι είχε προσβληθεί από άγνωστη ασθένεια Ο Αλέξανδρος θρήνησε τον θάνατό του και η ταφή του έγινε με ξεχωριστές τιμές
Για την επιστροφή άρχισε αμέσως μετά παίρνοντας τον δρόμο προς τα νότια κατά μήκος του Ινδού ποταμού μς τον Μέγα Αλέξανδρο και τα στρατεύματα του να κατακτούν περισσότερες φυλές κατά μήκος των χαμηλότερων περιοχών του ποταμού , πριν στρίψουν τελικά προς τα δυτικά για να φτάσουν στη Μακεδονία.