Home   >   MAGAZINO   >   ΑΠΟΨΕΙΣ   >   Στο δρόμο “συμβαίνει” η ζωή και ο θάνατος

Στο δρόμο “συμβαίνει” η ζωή και ο θάνατος

By on 02/11/2021

Μάρτιος 2020 και ήρθε το lockdown ζωή μας. Μια ισχυρή δόση φόβου καθήλωσε το κοινωνικό σώμα. Ερήμωσαν οι δρόμοι. Μίκρυνε το μπόι της δημοκρατίας.

Στο δρόμο « συμβαίνει» η ζωή. Ο άνθρωπος εκδράμει από το σπίτι για να συναντηθεί με τους άλλους στον περίπατο, στην πλατεία, στις πορείες και τις διαδηλώσεις. Τότε το κοινωνικό σώμα μεγαλώνει και δυναμώνει. Βάζει φρένο στον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία της εξουσίας. Γίνεται ανάχωμα για την προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων  και αγαθών.

Στο δρόμο «συμβαίνει» και ο θάνατος. Με κλωτσιές και σφαίρες σκοτώνουν όποιον δεν γουστάρουν. Νίκος Σαμπάνης. 18 χρονών. Άοπλος. Ο τελευταίος στη σειρά των δολοφονημένων. Και μικραίνει το μπόι της δημοκρατίας.

Εμείς θα το επιτρέψουμε; 

Κ. Παλαμάς, “Ο δωδεκάλογος του γύφτου”

 Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ είναι ένα συνθετικό ποίημα που δημοσιεύτηκε το 1907. Σ’ αυτό ο Γύφτος παρουσιάζεται ως σύμβολο της ελεύθερης, αδούλωτης ψυχής και της δημιουργικής δράσης που δε σταματάει πουθενά, δεν υποτάσσεται σε τίποτε, αλλά προχωρεί συνεχώς γκρεμίζοντας τα παλιά και τα σάπια και χτίζοντας τα καινούρια και τα γερά.

 

(απόσπασμα από τον Προφητικό)

Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα
παινεμένη, θα ‘ρθει κι η ώρα,
και θα πέσεις, κι από σέν’ απάνου η Φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
10Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμμι.
Θα ‘ρθει κι η ώρα· εσένα ήταν ο δρόμος
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,
σαν το δρόμο του ήλιου· γέρνεις· όμως
το πρωί για σε δε θα γυρίσει.
  
15Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές·
πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια
κι από τις δροσοσταλαματιές·
θα σε κλαίν’ τα κλαψοπούλια στ’ αχνά βράδια
20και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
……………………………
Και θα φύγεις κι απ’ το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θα ‘βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
 κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
  
25Όσο να σε λυπηθεί
30της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θ’ ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
35θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν τον κόρφο το γυναικείο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
40να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα, –
για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
τα φτερά,
 τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

Κοζάνη 31-10-2021

Γκουτζιαμάνη Γιάννα

Σχολιάστε αυτό το άρθρο!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

%d bloggers like this: