«Στην αποτείχιση άρχισε να γλυκοχαράζει η ενότητα» του Αρχιμανδρίτη Παϊσίου Παπαδόπουλου, ηγουμένου της Ι.Μ. Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Φιλώτα

Ήδη διαφαίνεται η θετική πρόθεση σε ορισμένους από τους πατέρες εκφράζοντας την βούλησή  τους να βρίσκονται στην πραγματική εκκλησιαστική κοινωνία διατυπώνοντας  ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στην ουσία όμως λέγοντας το αποδεκτό από όλους, το οποίο είναι και το βασικό, ότι καθώς αποστασιοποιούμεθα από την αίρεση του Οικουμενισμού με την αποτείχιση ήδη βρισκόμαστε στην ενότητα, αφού βρισκόμαστε στην Εκκλησία! Το σώμα το Χριστού επειδή είναι ένα, μία και μοναδική είναι η Εκκλησία Του και σαφώς δεν υπάρχουν άλλες. Συνεπώς, όλοι οι αποτειχισμένοι, θεωρώ και του παλαιού ημερολογίου προσωπικά, οι οποίοι αποτειχίστηκαν δεκαετίες νωρίτερα, πιο σωστά έμειναν στην Εκκλησία όπως ήταν,βρισκόμαστε στην Εκκλησία Του Χριστού και γι’ αυτό έχουμε και κοινωνία ματαξύ μας. Και επειδή άλλοι εκαινοτόμησαν φεύγοντας από την Παράδοση, αφού το θέμα του ημερολογίου σαφώς δεν είναι θέμα πίστεως για να δύναται να μας χωρίζει, θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε κοινωνία με τους πιστούς του πατρώου εφ’ όσον αναγνωρίζουν έγκυρα μυστήρια σε εμάς και εμείς σε αυτούς. Το ότι υπάρχει πρόβλημα επειδή προέβησαν σε χειροτονίες και έκαναν συνόδους που η μία δεν αναγνωρίζει την άλλη ή και το χειρώτερο  το να καθαιρεί ο ένας τον άλλο φτάνοντας μέχρι το σημείο και των αναθεματισμών είναι ένα όντως θέμα σοβαρό το οποίο όμως δεν θα λυθεί τώρα σ’ αυτή την φάση και στα πλαίσια της αρθογραφίας. Πάντως, το ότι πρέπει να διευθετηθεί για να μην υπάρχει πλέον σχίσμα θα μας ενώσει όχι μόνο ως προς την πίστη αλλά και διοικητικά στο μέλλον. Το ότι σήμερα δεν θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη να επιστρέψουμε στο παλαιό ενώ δεν είναι υποχρεωτικό και δεσμευτικό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και το ενεδειγμένο για να αρθεί το σχίσμα. Το πρόβλημα υφίσταται και πρέπει να λυθεί!

Όλοι διαπιστώνουμε ότι το πιο αδύνατο σημείο για την μεταξύ μας ενότητα είναι ο εγωϊσμός, το να μην βλέπουμε θετικά ο ένας τον άλλο αλλά διαρκώς να προβάλλουμε την κακώς νοουμένη άμυνα γιατί φοβούμαστε να μην χάσουμε το κύρος μας στο περιβάλλον μας και ευρύτερα και διότι, αν δεχτούμε την θέση του άλλου ως σωστή, ίσως χρειαστεί να ξεβολευτούμε. Χρειάζεται όμως  όχι μόνο να ακούσουμε τί λένε οι αδελφοί μας αλλά και να προσπαθήσουμε να τους κατανοήσουμε. Υπάρχει ζήτημα με τί προϋπόθεση ομιλεί κανείς.  Διαλέγεται όμως ο καθένας μας με ειλικρίνεια και δεν κρύπτει κάτι, το οποίο στην πραγματικότητα είναι το πραγματικό του κίνητρο ή κατά βάθος υπάρχει κάτι άλλο, ίσως μια φιλόδοξη εξέλιξη, η οποία ενδεχομένως δεν τον αφήνει να εκφράσει με ευθύτητα τί όντως θεωρεί ως σκοπό ή πρόβλημα για τον εαυτό του, το ποίμνιό του, την συνοδεία του, και το περιβάλλον του; Επομένως, επειδή θεωρεί ότι δεν δύναται να φανερώσει τα σχέδιά του, με υπεκφυγές πλέον, δεν συνδιαλέγεται!

Βλέπετε, εδώ, ενώ προσπαθούμε να ενεργούμε με διαφένεια όχι μόνο για να γνωρίζουν οι πιστοί που βγήκαν στον αγώνα της αποτείχισης τις ενέργειές μας αλλά και για να δείνουμε το περιθώριο σε όποιον διαφωνεί στα πλαίσσια της αποτείχισης να αναπτύξει λόγο με επιχειρήματα και, μάλιστα, να τα εκθέτει γραπτώς για να είναι υπεύθυνος των όσων διατυπώνει, για να έχει επίσης τον απαιτούμενο χρόνο να σκεφτεί τις θέσεις και τα επιχειρήματα του άλλου, να μπορεί να κατανοήσει τα γραφόμενα, ακόμη και να δυεισδύσει στις προθέσεις του  και αυτό θεωρείται από τους αντιφρονούντες αδυναμία και ως αποκάλυψη των δεδομένων στους Οικουμενιστές. Σαν μην γνωρίζουν οι Οικουμενιστές τί γίνεται. Αγνοούν, άραγε, ότι ενώ εμείς βγήκαμε χθες στην αποτείχιση αυτού εργάζονται με σχέδιο δεκαετίες τώρα. Άλλωστε, κάθετί που είναι πλεονέκτημα συνάμα είναι και μειονέκτημα για κάθε περίπτωση και σε απο διαφορετική πλευρά; Αν σήμερα δεν είχαμε χρήση του διαδικτύου, η αποτείχιση δεν θα ήταν γνωστή με την πονηρία των μητροπολιτών να αποσιωπούν το κάθετί στις μητροπόλεις και το ποίμνιο τους, ώστε να μην γνωρίζει τίποτα για την ψευτοσύνοδο στο Κολυμβάρι τον Ιούνιο του 2016, όπου κατέλυσαν την μοναδικότητα της Εκκλησίας, ουσιαστικά τον όρο του Συμβόλου της πίστεως Νικαίας- Κωνσταντινουπόλεως, που ορίζει ότι δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες αλλά μία. Όμως ενώ το διαδίκτυο είναι ένα μέσω κοινωνικής δικτύωσης που κάνει μεγάλο κακό όταν το χρησιμοποιεί κανείς σωστά το αξιοποιεί θετικά. Με αυτό μπορέσαμε να ενημερώσουμε τους πιστούς εκείνους την νέας γενιάς που έχουν πρόσβαση στο internet. Επομένως ουδεν κακόν αμιγές καλού! Αν, τώρα, έμαθε και κάποιος κακοπροαίρετος κάτι, που θεωρώ ότι δεν ισχύει, διότι όλοι αποτειχισμένοι εκθέτουν φανερά τις θέσεις τους και τα σχετικά δεν τα μαθαίνουν οι ενδιαφερόμενοι μόνο από έναν αλλά και από τους άλλους, αφού ομιλούν στα videos, αναρτούν κείμενα, ακόμη, και φωτογραφίες, δεν θεωρώ ότι κινδυνεύουμε, ίσα ίσα που προβληματίζονται γιατί όσο πωρωμένος και να είναι κανείς λόγω συνείδησης κάτι παίρνει. Δυστυχώς όμως ακόμη και σ’ αυτό να σς συμβουλεύσει κανείς υπάρχει σκοπιμότητα! Διότι, ενώ σου λέει: «γιατί δημοσιεύεις κάτι, είναι από τα εσωτερικά μας θέματα». Ο ίδιος τί κάνει; Όχι μόνο δημοσιεύει εκθέτοντας τον άλλο, αλλά λειτουργώντας ως καναλάρχης με το ιστολόγιο χειραγωγεί και την κοινή γνώμη σύμφωνα με την δική του θεώρηση, κάτι το οποίο όχι μόνο δεν είναι δεοντολογικά ορθό αλλά είναι και ανέντιμο. Και πώς θα πληροφορηθεί το ποίμνιο για εσφαλμένες θέσεις ή ψευδείς κατηγορίες ή για ελλιπείς πληροφορίες ή για κακοπροαίρετη διαστρέβλωση της αλήθειας; Πολλές φορές, δηλαδή, αντί να πουν: «ότι εκθέτεις τα συμφέροντά και τις σκοπιμότητες μας με αυτό που κάνεις», διότι «μειώνεις το είδωλό μας», Αντ’ αυτού τί λένε: «εκτίθεσαι»! Αν, πραγματικά όμως μας ενδαιφέρει να ξεδιαλύνουν τα πράγματα με την αίρεση σήμερα και δημόσια ενημέρωση χρειάζεται, διότι από την διαφάνεια διαπιστώνει ο αναγνώστης, αν είμαστε ειλικρινείς, αφού του δίνουμε το περιθώριο να κρίνει, και αν ενεργούμε με ευθύτητα και αγνά κίνητρα, κάτι, που συνήθως δεν υπάρχει αλλά έμαθαν και οι μοναχοί και οι παπάδες και ιδιαίτερα οι μητροπολίτες να ενεργούν με πονηρία!

Θεωρώ λοιπόν πως, αν αλλάξει η εσωτερική μας διάθεση, τουλάχιστον, στον χώρο της αποτείχισης, την οποία γνωρίζει ο Θεός -προς τούτο και ο αγώνας μας δεν έφερε αποτέλεσμα που να γυρίσει τα πάνω κάτω συνοδικά- θα βρούμε τον τρόπο να συνεννοηθούμε. Καλύτερα είναι να δείξει κανείς, γραπτώς  και με ειλικρίνεια, τις προθέσεις του, να διαπιστώσουν οι άλλοι, αν υπάρχει κοινή έκφραση στην αποτείχιση, ιδιαίτερα στο ζήτημα των ακύρων μυστηρίων και της κοινωνίας με όσους μνημονεύουν τους Οικουμενιστές, για να γνωρίζουμε, αν έχουμε την δυνατότητα να τους μνημοεύουμε στην προσκομιδή. Μπορεί να λέμε ότι με την αποτείχιση όλοι είμαστε στην Εκκλησία, ωστόσο, αν ως αποτείχιση δεν λογισθεί η διακοπή κοινωνίας με την αίρεση, όταν μνημονεύονται όσοι κοινωνούν με τον Βαρθολομαίο και με εκείνους που δέχτηκαν την κολυμβάρια Ψευτοσύνοδο και τις αποφάσεις της, έστω και αν δεν είναι οι μητροπολίτες μας, εφ’ όσον δεν διευκρινισθεί αυτό περαιτέρω, ότι δεν μπορούν ούτε στην πρόθεση να μνημονεύονται όσοι κοινωνούν με εκείνους που μνημονεύουν ακόμη στα δίπτυχα, και θα συνεχίζεται η μέχρι τώρα θεώρηση ορισμένων πως δεν χρειάζεται διακοπή κοινωνίας αλλά μόνο διακοπή μνημόνευσης του μητροπολίτη τους, σε αυτή την περίπτωση δεν μεν βρίσκει σύμφωνο και δεν μπορώ να κοινωνώ με τους πατέρες αυτούς μνημονεύοντάς τους όταν προσκομίζω επειδή θα φέρω ευθύνη. Θέλω  όμως να πιστεύω ότι οι μεταξύ μας αντιθέσεις τελικά θα αρθούν. Βλέπουμε  ότι:

I.        στο θέμα διακοπή κοινωνίας ή μνημοσύνου το σύνολο των αποτειχισμένων δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί μια θέση που δεν μας ξεχωρίζει με σαφήνεια από την αίρεση.

II.        στο θέμα των ακύρων μυστηρίων δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσει και πάλι το κύριο σώμα της αποτείχισης.

III.        στο θέμα του ημερολογίου οι περισσότεροι τάσσονται υπέρ του παλαιού όμως με προϋποθέσεις και να δούμε βέβαια πως θα το λύσουμε αργότερα.

IV.        στο θέμα των διεκκλησιαστικών σχέσεων, τα πράγματα θα είναι πιο απλά διότι, αν θα υπάρξει συνεννόηση στα προηγούμανα, ήδη έχει λυθεί το ζήτημα αυτό, αφού θα υπάρχει κοινή εκπροσώπιση.

V.        στο θέμα της αγιοκατάταξης του Γέροντος  Παϊσίου θα πρέπει ορισμένοι από τους αγιορείτες -και όσοι εκ του παλαιού θελήσουν αργότερα να ενωθούμε- να κατανοήσουν το λάθος τους, μολονότι η αγιοκατάταξη έγινε από έναν αιρετικό, στην ίδια βάση με την οποία δεχόμαστε ακόμη έγκυρα μυστήρια στους Οικουμενιστές μέχρι να συγκριτηθεί ενδεχομένως Συνόδος που θα αποκαταστήσει την τάξη.

Όλοι  μαζί θα προχωρήσουμε στην ενότητα όχι, βέβαια, με την οικουμενιστική τακτική των αμοιβαίων υποχωρήσεων αλλά κόβοντας τις εσφαλμένες θεωρήσεις μας για τα παραπάνω εφ’ θεολογικά τουλάχιστον τα πράγματα έχουν αποκρυσταλωθεί. Πώς ζητούμε ο π. Θεόδωρος να αποδεχθεί διακοπή κοινωνίας και οι αγιορείτες δεν αποδέχονται την αγιότητα του πατρός Παϊσίου; Πώς ζητούν οι περί τον πατέρα Θεόδωρο να διορθώσουν οι αγιορείτες και οι άλλοι, εκείνοι ποι ομιλούν για άκυρα μυστήρια τις θέσεις τους και αυτός δέχεται εσφαλμένα την αποτείχιση μόνο ως διακοπή μνημόνευσης; Πώς ζητούμε να μην εμμένει ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς στην εσφαλμένη  θέση του περί παλαιού όταν οι υπόλοιποι δεν τον βοηθούμε να κατανοήσει σε ποιαά συνάφεια θα πρέπει να γίνει η θεώρησή μας και πως τελεικά είναι ανάγκη να αποκατασταθεί η τάξις; Όλα αυτά χρειάζονται πολύ προσευχή, νηστεία, ταπείνωση, πίστη, αμοιβαία εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και καλό λογισμό! Εδώ θα ήθελα πλέον να εκφράσω και την βούλησή μου να αναλάβουν άλλοι πλέον την πρωτοβουλία που όταν θα τα βρουν στην βάση αυτή που παρουσίασα θα ξαναρθώ σε επικοικοινωνία μαζί τους. Προς το παρόν επειδή έχω κουραστεί με το θέμα σταματώ σχετικά με αυτό κάθε δημοσίευση και θα περιμένω αφού  θα υπάρξει τελική συνεννόηση να με ενημερώσετε. Ενημερώνω ότι δεν θα παντήσω σε κανένα σχόλιο επιτρέψτε μου να αποσυρθώ και να γράφω για άλλα θέματα. Συγχωρέστε με όλοι οι αποτειχισμένοι πατέρες και αδελφοί δεν δύναμαι να ασχοληθώ αλλο εφ’ όσον δεν είστε αποφασισμένοι για κάτι που θα έχει προοπτική αλλά και ευλογία από τον Θεό!