Προ εικοσαημέρου περίπου η πρόεδρος της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» για τον εορτασμό της διακοσιοστής επετείου της Παλιγγενεσίας επισκέφθηκε τον μακαριότατο αρχιεπίσκοπο. Παρών στη συνάντηση ήταν και ο σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος, εκπρόσωπος της Εκκλησίας στην Επιτροπή. Η συζήτηση κατά τη συνάντηση επικεντρώθηκε στο να συμβαδίσει η Εκκλησία με το εθνικό πρόγραμμα της επιτροπής. Η πρόεδρος της Επιτροπής χαρακτήρισε εξαιρετικό το πρόγραμμα της Εκκλησίας για τον εορτασμό και πρόσφερε στον αρχιεπίσκοπο το αναμνηστικό μετάλλιο, το οποίο έχει ως πρότυπο πίνακα του λαϊκού ζωγράφου Θεοφίλου (1911), ο οποίος αντέγραψε λιθογραφία του 19ου αιώνα, στην οποία προβάλλονται ως ανορθωτές της πεσμένης Ελλάδος οι Κοραής και Ρήγας Βελεστινλής. Μάλιστα στη λιθογραφία εμφανίζεται να σηκώνει το κύριο βάρος ο πρώτος, ενώ ο δεύτερος ατενίζει κάπου αλλού κρατώντας απλά το χέρι της δύσμοιρης πατρίδας μας.
Δεν γνωρίζουμε, αν η εκπροσώπηση της Εκκλησίας στην Επιτροπή είναι ουσιαστική ή τυπική. Κάποια ερωτήματα γεννώνται από την μέχρι τώρα πορεία της Επιτροπής, τα οποία ζητούν απάντηση. Κατ’ αρχήν το σήμα της επιτροπής με αναδιπλωμένο το εθνικό μας σύμβολο προς σχηματισμό του αριθμού 2, ακολουθούμενο από το ψηφίο 1 (21) δεν φέρει τον σταυρό ούτε στο άκρο του! Υπήρξε ομόφωνη η απόφαση των μελών της Επιτροπής επ’ αυτού; Στο πρόσφατο παρελθόν σχολιάστηκε ευρέως ο χαρακτηρισμός του Καποδίστρια ως δικτάτορα από μέλος της χωρίς η Επιτροπή να τον ανακαλέσει στην τάξη.
Κάποια σχόλια επί του αναμνηστικού μεταλλίου. Αυτό θα έπρεπε να προβάλει τους κύριους συντελεστές στην απόφαση για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού. Το ποιοι τελικά συνετέλεσαν στο να μη σβήσει η επανάσταση, είναι άλλη, πονεμένη, ιστορία. Ο Ρήγας υπήρξε όντως ο βάρδος της ελευθερίας. Ο θούριός του προκαλούσε ρίγη συγκίνησης στους σκλαβωμένους κάθε φορά που τον διάβαζαν ή, το συνηθέστερο, παρακαλούσαν κάποιον εγγράμματο να τους τον διαβάσει. Όχι μόνο το έργο του υπήρξε πολυσχιδές, αλλά το επισφράγισε ο μαρτυρικός του θάνατος. Βέβαια οι μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες θερμοί θαυμαστές του τον εγκατέλειψαν, όταν ή έρευνα των πηγών αποκάλυψε τη βαθειά θρησκευτική του πίστη! Έτσι κατανοούμε τα κριτήρια επιλογής των προσώπων στην πορεία αποδόμησης της ιστορίας μας. Ο Κοραής υπήρξε αναμφισβήτητα πατριώτης, ο οποίος μόχθησε για την επιτυχία της επανάστασης. Όμως όχι μόνο δεν θυσιάστηκε, όπως πολλοί άλλοι, αλλά και τοποθετήθηκε σε πολλές περιπτώσεις εχθρικά προς την παράδοση του λαού μας, χαρακτηρίζοντας στοιχεία αυτής δεισιδαιμονίες, επηρεασμένος τόσο από τις ιδέες του λεγόμενου διαφωτισμού όσο και από το πνεύμα των αποδομητών της ορθόδοξης παράδοσης διαμαρτυρομένων. Έτσι υπήρξε σφοδρός πολέμιος όχι μόνο αναξίων μοναχών (υπήρχαν ασφαλώς τέτοιοι), αλλά και του μοναχισμού. Δεν περιορίστηκε να καυτηριάσει τους ανάξιους κληρικούς (υπήρχαν ασφαλώς και τέτοιοι), αλλά κατρακύλισε να ασκήσει σε επιστολή του πικρόχολη κριτική όχι κυρίως κατά του σουλτάνου, που διέταξε τον απαγχονισμό του πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, αγίου της Εκκλησίας, αλλά, εμμέσως πλην σαφώς, κατά του νεομάρτυρα της πίστης μας. Έγραψε σε επιστολή του προς τον φίλο και συνεργάτη του Ιάκωβο Ρώτα (26.12.1821): «Ω τον ηλίθιον τον Σουλτάνον! Τους φίλους του σφάζει, αντί να τους φορέσει καυτάνι»! Ο οπαδός του, που κυκλοφόρησε ανωνύμως έργο με τίτλο « Ελληνική νομαρχία» στάζει πικρή χολή κατά του κλήρου, που τον στολίζει μα βαριά «κοσμητικά» επίθετα! Ο Κοραής υπήρξε εμπαθής πολέμιος του Καποδίστρια, του λαμπρού και αγνού εθνομάρτυρα, χωρίς να υποβληθεί στον κόπο να επισκεφθεί, μετά τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους, την σε τραγική κατάσταση ευρισκόμενη «απελευθερωμένη» πατρίδα του! Το πλέον τραγικό όλων είναι η θεώρηση ότι η Ελλάδα έμεινε υπόδουλη επί 2.000 έτη με αρχή της δουλείας την «κατάκτησή» σης από τον Φίλιππο τον Μακεδόνα, πατέρα του μεγάλου Αλεξάνδρου! Ακολούθησαν ως κατακτητές οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί (άγνωστο από πού εισβαλόντες!) και οι Οθωμανοί Τούρκοι! Υπήρξε λοιπόν ο σημαιοφόρος της διαγραφής της χιλιόχρονης ρωμηοσύνης από τις δέλτους της ελληνικής ιστορίας! Υπήρξε σημαιοφόρος της δυσφήμισης, μέσω της απαξίωσης αυτής, της Εκκλησίας του Χριστού, την οποία βέβαια, πρέπει να τονίσουμε, δεν εγκατέλειψε ποτέ. Λησμόνησε πάντως ότι κατά τις σπουδές του στη Δύση τον ενίσχυσε οικονομικά κάποιος «σκοταδιστής» μοναχός, εκ των πρωτεργατών για την πνευματική αναγέννηση στον χώρο του μοναχισμού, ο άγιος Μακάριος Νοταράς, εκ των ηγετών των «κολλυβάδων»!
Ο Κοραής παραμένει ο σημαιοφόρος όλων, όσοι επηρεασμένοι από το «πνεύμα» του δυτικού «διαφωτισμού» (αν υπάρχει ίχνος πνεύματος εκεί) πολεμούν εμφανώς πλέον την Εκκλησία με χαρακτηρισμούς, όπως προσκυνημένη στον κατακτητή, σκοταδιστική και εχθρική προς τα γράμματα και την πρόοδο, αντίθετη προς κάθε εγχείρημα αντίστασης κατά των κατακτητών και προς την επανάσταση ακόμη! Αλήθεια η διοικούσα Εκκλησία δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι μαίνεται στα ΑΕΙ και έχει εξαπλωθεί και στη μέση Εκπαίδευση ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας με έντονη την αμφισβήτηση της προσφοράς της στο Γένος, που γι’ αυτούς είχε γνωρίσματα μόνο θρησκευτικής συνείδησης και εθνική απόκτησε μόνο μετά την απελευθέρωση χάρη στη «διαφωτιστική» βοήθεια των ισχυρών «προστατών» μας; Δεν έχει αντιληφθεί ότι αστοί και μαρξιστές σε αγαστή συνεργασία επιδιώκουν τη μετατροπή της χώρας μας σε ουδετερόθρησκο κράτος με υποβιβασμό της πάλαι ποτέ εθναρχούσας Εκκλησίας σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου; Αν τα έχουν αντιληφθεί όλα αυτά, τίθεται με πόνο ψυχής το ερώτημα: Είναι δυνατόν εκπρόσωπός της να είναι μέλος της Επιτροπής και να αποδέχεται τα όσα αυτή ενεργεί; Μήπως πρέπει να προλάβει τα γεγονότα η διοικούσα Εκκλησία και να δείξει στον Καίσαρα ότι αρκετά στηρίχτηκε στα «δεκανίκια» του από τότε που την έβαλαν σε «νάρθηκα» οι Βαυαροί, νέοι κατ’ εντολή κατακτητές μας;
Είναι διακαής πόθος αυτό εκείνων που ακόμη παραμένουν πιστά μέλη της Εκκλησίας. Και ποθούν να δουν την διοικούσα Εκκλησία να προβάλλει προς τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία τη φωνή της αλήθειας, αφού Αλήθεια είναι η κεφαλή της, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Την επανάσταση κήρυξαν χριστιανοί ορθόδοξοι, μέλη της Εκκλησίας και μόνο. Πρωταγωνίστησαν οι νεομάρτυρες με σημαιοφόρο τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που συνετέλεσαν αποφασιστικά στην ανάσχεση των εξισλαμισμών. Πρωταγωνίστησαν οι ένδοξοι και αδούλωτοι Κλέφτες, που έζησαν όπως τα αγρίμια χορεύοντας τον θούριο και μη έχοντας επαφή με τους σαλονάτους «διαφωτιστές», εκπρόσωπους της αρπακτικής και άπληστης αστικής τάξης, που ανέτρεψε, χάρη στον λαό, τη διεφθαρμένη τάξη των «ευγενών». Να διακηρύξει την αλήθεια χωρίς φόβο και, κυρίως, χωρίς πάθος, καθώς κάποιοι που θέλουν να «ενισχύσουν» την όντως αδύναμη φωνή της επιτίθενται λάβροι κατά των πολεμίων της Εκκλησίας, αγνοώντας τον λόγο του Χριστού επί του σταυρού: «Πάτερ, άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»! Ακόμη όμως να απευθύνουν και την υπόμνηση προς τους πολεμίους τον επίσης λόγο του Χριστού: «Σκληρόν προς κέντραν λακτίζειν»
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»