Μια περιοχή στον πόλεμο βουτηγμένη
Χωρίς ήλιο, χωρίς λουλούδια, χωρίς χαρά
Μ’ άλικο αίμα και πικρά δάκρυα ποτισμένη
Χωρίς τραγούδια, χωρίς ανέμελα παιδιά.
Πτώματα φρικώδη παντού σπαρμένα
Χωρίς κεφάλια, χωρίς πόδια, χωρίς χέρια
Σπίτια στο πληγωμένο χώμα σωριασμένα
Κι άφαντα στον ουρανό τα περιστέρια.
Καραβάνια προσφύγων χωρίς πυξίδα
Με τις βόμβες να αιωρούνται στον αγέρα
Απ’ την αγαπημένη τους φεύγουν πατρίδα
Και ματωμένη στο κοντάρι η παντιέρα.
Όνειρα μες στην πηχτή λάσπη θαμμένα
Και καρδιές σχισμένες σε μύρια κομμάτια
Πρόσωπα απ’ τον άφατο πόνο ραγισμένα
Κι ολόγυρα του Χάρου τα μαύρα άτια.
Θύματα σ’ αυτόν τον άθλιο κι άδικο κόσμο
Είναι πάντα οι αθώοι και καλόκαρδοι λαοί
Που αναδίνουν απ’ τα σωθικά τους δυόσμο
Είτε είναι Παλαιστίνιοι, είτε Ισραηλινοί.
Ω Παλαιστίνη, η ψυχή μας αέναα σπαράζει
Γι’ αυτήν την τραγωδία σου την τρομερή
Ο πλανήτης μας μες στο σκοτάδι βουλιάζει
Και στα μάτια μας η θλίψη κι η οργή.
Καρδερίνης Ισίδωρος
Ποιητής-Μυθιστοριογραφος-Αρθρογράφος