Την 31η Οκτωβρίου συμπληρώνονται 500 έτη από τη θυροκόλληση από τον Λούθηρο στον μητροπολιτικό ναό της Βιτεμβέργης των 95 θέσεων, με τις οποίες αυτός επέκρινε διάφορες θέσεις της ρωμαιοκαθολικής ομολογίας και κυρίως την πρακτική των συγχωροχαρτίων και την ανοχή στην πορνεία των υποχρεωτικώς αγάμων κληρικών της. Η κίνηση εκείνη υπήρξε ο καταλύτης για τη λεγόμενη μεταρρύθμιση των διαμαρτυρομένων.
Ο Λούθηρος είχε ευρεία μόρφωση με διδακτορικούς τίτλους σε φιλολογία και θεολογία διετέλεσε μάλιστα καθηγητής της θεολογίας στη Βιτεμβέργη. Είχε προηγουμένως καρεί μοναχός και αργότερα είχε χειροτονηθεί ιερέας. Η αλλαγή στάσης του έναντι του Βατικανού προέκυψε μετά από ταξίδι του στη Ρώμη, όπου αντίκρισε φοβερή διαφθορά. Βλέπουμε ότι κίνηση προς διόρθωση των κακώς κειμένων στην «Εκκλησία» προηγείται κατά πολύ χρονικά άλλων κινήσεων προς διόρθωση των κακώς κειμένων στην κοινωνία. Και το μεγαλύτερο κακό, μετά τις δογματικές εκτροπές, ήταν η απόλυτη ισχύς του πάπα, ο οποίος επέβαλλε στο σώμα των πιστών πλήρη απολυταρχία με τη χρήση μάλιστα κοσμικών μεθόδων. Δεν είναι υπερβολή να γράψουμε ότι ο παπισμός είναι η μήτρα των πάσης φύσεως ολοκληρωτισμών των νεοτέρων χρόνων.
Αναμφισβήτητα ο Λούθηρος είχε απόλυτα αγαθές προθέσεις για την κάθαρση, δεν κατείχε όμως τη μέθοδο, με την οποία αυτή επιτυγχάνεται. Η Δύση αποκομμένη από την Εκκλησία μετά το κακώς αποκαλούμενο ακόμη σχίσμα, αφού έχουν εισαχθεί από το Βατικανό πλήθος αιρετικών δοξασιών, έπαψε να μελετά το έργο των Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι ερμηνεύουν κατά τρόπο ασφαλή την Αγία Γραφή. Έτσι θεώρησε τον εαυτό του αρμόδιο να αποφανθεί επί παντός εκκλησιαστικού θέματος ερήμην του πνεύματος των Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι καλλιέργησαν την παράδοση των χιλίων πρώτων ετών της Εκκλησίας. Όταν κλήθηκε να ανακαλέσει τις θέσεις του αποκρίθηκε ότι θεωρεί πως όλες είναι σύμφωνες με τη συνείδησή του και ότι τόσο οι πάπες όσο και οι Σύνοδοι κατά καιρούς έσφαλαν. Βέβαια ο Λούθηρος στην απολογία του δεν διευκρίνισε, αν συμπεριλάμβανε και τις Οικουμενικές Συνόδους της Εκκλησίας. Με τον τρόπο αυτό άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, ώστε ο σύντομα ο καθένας να καταστεί ένας Λούθηρος, ένας μικρός πάπας, ο οποίος έδινε στο σκάφος της «Εκκλησίας» δική του γραμμή πλεύσης, με θλιβερή τη συνέπεια να κατακερματιστεί αυτή σε πληθώρα «Εκκλησιών». Σήμερα εκτιμάται ότι οι «Εκκλησίες» των διαμαρτυρομένων, που βέβαια αγνοούν πλέον κατά τίνος διαμαρτύρονται, υπερβαίνουν τις 25.000!
Ήταν αναμενόμενο ο πάπας να καλέσει σε απολογία τον αποστάτη Λούθηρο. Αλλά και εκείνος δεν ήταν ανίσχυρος. Διέθετε τη στήριξη Γερμανών ηγεμόνων, οι οποίοι θεωρούσαν ότι είχε έλθει ο καιρός να αποτινάξουν την απολυταρχική εξουσία του πάπα. Συνεπώς τα όσα ακολούθησαν, οι διωγμοί και οι συγκρούσεις δεν έχουν μόνο θρησκευτικά αλλά και πολιτικά γνωρίσματα. Και εν πολλοίς ήταν οι ηγεμόνες, που επηρέασαν τους λαούς είτε να αποσχιστούν από το Βατικανό είτε να παραμείνουν πιστοί σ’ αυτό. Η αιματηρή αντιπαράθεση, που διήρκεσε αιώνα και πλέον, αποτελεί ντροπή για τη δυτική χριστιανοσύνη.
Αν ο ρωμαιοκαθολικισμός υπήρξε η μήτρα των πάσης φύσεως ολοκληρωτισμών, ο προτεσταντισμός υπήρξε η μήτρα του καπιταλισμού, όπως το επισήμανε ο Μαξ Βέμπερ στο βιβλίο του «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού». Γι’ αυτό και οι αστοί θριαμβευτές στο κοινωνικοπολιτικό στερέωμα μετά τη γαλλική επανάσταση και ως τις ημέρες μας, προβάλλουν ωραιοποιημένη την κίνηση των διαμαρτυρομένων και θεωρούν τους πρωτεργάτες φωτισμένους κατά το αντίστοιχο των πρωτεργατών του «διαφωτισμού» ως προδρόμων της γαλλικής επανάστασης. Αλλά ο καπιταλισμός, ως μονοκράτωρ πλέον, δείχνει τα φρικτά δόντια της απληστίας, τα οποία κατασπαράσσουν λαούς και λαούς. Ο Λούθηρος λίγα έτη μετά την θυροκόλληση των θέσεών του φάνηκε να στέκεται αλληλέγγυος προς τους χωρικούς, οι οποίοι είχαν ξεσηκωθεί στη Γερμανία κατά των κυριάρχων ευγενών. Τότε είχε κατηγορήσει την άρχουσα τάξη ως υπεύθυνη για την εξέγερση, καθώς ήταν άκρως καταπιεστική σε βάρος των αδυνάτων. Οι βιαιότητες όμως των εξεγερμένων, τον οδήγησαν σε αλλαγή στάσης (ως μη αλάθητο;) με συνέπεια να γράψει φυλλάδιο «Κατά των ληστρικών και δολοφονικών ορδών των χωρικών» και να ζητήσει από τους ευγενείς να καταπνίξουν την εξέγερση, όπως αι έγινε, όχι βέβαια χάρη στη συμβουλή του Λουθήρου. Ο Λούθηρος παρηγορήθηκε με τον γάμο του με πρώην μοναχή και επέβαλε ως υποχρεωτικό τον γάμο των υποψηφίων κληρικών. Στο όνομα του «ορθολογισμού» ο παπισμός εμμένει στην αγαμία του συνόλου των κληρικών, ενώ θεωρεί θεμελιωτή της Εκκλησίας της Ρώμης τον έγγαμο Απόστολο Πέτρο. Στο όνομα του ίδιου «ορθολογισμού», οι προτεστάντες απαιτούν οι κληρικοί να είναι έγγαμοι στο σύνολό τους, αν και έχουν σε μεγάλη τιμή τον άγαμο Απόστολο Παύλο!
Στην εποχή μας οι αντιπαραθέσεις, με μυριάδες τα θύματα, έχουν καταλαγιάσει. Άλλωστε και κατά τους αιώνες μετά τον Λούθηρο οι συγκρούσεις ήταν περισσότερο στα πλαίσια της αποικιοκρατικής εξάπλωσης των ηγεμόνων των δυτικοευρωπαϊκών χωρών και λιγότερο λόγω δογματικών διαφορών. Η προϊούσα αποϊεροποίηση κατά τον 19ο αιώνα και το πλήθος των μεικτών γάμων κατά τον 20ο έθεσε τέρμα στην αντιπαλότητα. Τώρα «ρωμαιοκαθολικοί» και «προτεστάντες» κατά την ταυτότητα και μόνο βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων, η οποία υπηρετεί τους νέους ισχυρούς, όχι βέβαια τους σκληρούς και καταπιεστικούς ευγενείς, που ευλογούσε ο εκάστοτε πάπας, ούτε τους πολιτικούς που απέκτησαν δύναμη κατά τη νεωτερικότητα, αλλά τους υποχθονίως και καταχθονίως δρώντες τραπεζίτες, τους νέους κυριάρχους, οι οποίοι θέλουν να διαφεντεύουν όχι μόνο στο οικονομικό πεδίο αλλά και στο άλλο της θρησκευτικής πίστης. Και οι μεν παπικοί μαστίζονται από πλήθος σεξουαλικών σκανδάλων των καταναγκαστικώς αγάμων κληρικών, οι δε «προοδευτικοί» προτεστάντες «ευλογούν» γάμους ομοφυλοφίλων και «χειροτονούν» δηλωμένους ομοφυλόφιλους ιερείς και ιέρειες, επισκόπους και επισκοπίνες!
Και εμείς οι «ορθόδοξοι» γοητευμένοι από την πρόοδό τους ποθούμε να τους μοιάσουμε! Θα τα καταφέρουμε; «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»