Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και ο ελληνισμός

Η Εκκλησία προβάλλει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου ως ένα από τα πλέον θαυμαστά γεγονότα της ιστορίας. Ο Θεός, σύμφωνα με προαιώνια υπόσχεση στους πρωτοπλάστους, επιλέγει τη γυναίκα, μέσω της οποίας θα ενσαρκωθεί για τη σωτηρία του πλάσματός Του. Είναι αυτή η Μαρία από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, η Παναγία μητέρα του κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

Την ημέρα του πανηγυρικού εορτασμού του Ευαγγελισμού επέλεξαν οι πρόγονοί μας για την έναρξη της επανάστασης προς αποτίναξη μακραίωνης δουλείας υπό τον οθωμανικό ζυγό. Το νεοσυσταθέν ελληνικό κράτος με απόφαση του βασιλιά Όθωνα (1838) όρισε να εορτάζεται η επέτειος της έναρξης της επανάστασης την 25η Μαρτίου, αν και αυτή ξέσπασε σε διάφορα μέρη της Πελοποννήσου δύο ή τρεις ημέρες ενωρίτερα, καθώς οι επαναστάτες πληροφορήθηκαν ότι το μυστικό είχε διαρρεύσει. Από αυτό ορμώμενοι εμπαθείς εχθροί της Εκκλησίας, υποστήριξαν, μεταγενέστερα, ότι η απόφαση σκοπό είχε να ανυψώσει το κύρος της Εκκλησίας, η οποία όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε στον αγώνα για την εθνεγερσία, αλλά απεναντίας υπήρξε αρνητική, καθώς ήταν προσδεμένη στο άρμα των κατακτητών! Αυτή η άθλια συκοφαντία έχει ευρέως διαδοθεί και υποστηρίζεται από πολλούς, οι οποίοι δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να μελετήσουν την ιστορία και αρκούνται να διαδίδουν τα όσα άκουσαν ή διάβασαν σε φθηνά διαστρεβλωτικά της ιστορίας κείμενα.  

Κατ’ αρχήν, να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ Εκκλησίας και εκκλησιαστικού σώματος. Η Εκκλησία είναι καθίδρυμα του Θεού, ο οποίος σαρκώθηκε στο πρόσωπο του κυρίου μας Ιησού Χριστού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Τα πρόσωπα μέλη της Εκκλησίας, που απαρτίζουν το εκκλησιαστικό σώμα, εμφορούνται από αδυναμίες και πάθη, για τα οποία δεν ευθύνεται η Εκκλησία του Χριστού. Αν οι επικριτές της Εκκλησίας ήσαν έντιμοι, έπρεπε να ασκήσουν κριτική στη διδασκαλία και στον επί της γης βίο του θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Αντ’ αυτού επικεντρώνουν την προσοχή τους στα ολισθήματα των πιστών, άσχετα αν ο βίος αυτών δεν εναρμονίζεται προς τη διδασκαλία του θεανθρώπου. Από την άλλη τους αφήνει παγερά αδιάφορους ο βίος εκείνων, που αγωνίστηκαν με μεγάλη συνέπεια να τον εναρμονίσουν με το θέλημα του Θεού. Είναι αυτοί οι μάρτυρες και οι άγιοι όλων των αιώνων.  

Η ελληνική επανάσταση εκδηλώθηκε λίγες δεκαετίες, μετά τη γαλλική, με την οποία άρχισε η ανατροπή της φεουδαρχικής τάξης στη δυτική Ευρώπη και επικράτησε τελικά το αστικό καθεστώς, η ιδεολογία του οποίου είναι υλιστική αθεϊστική. Όλοι οι εκκλησιομάχοι στον ελληνικό χώρο από τότε μέχρι σήμερα είναι οπαδοί του λεγόμενου δυτικού διαφωτισμού, ο οποίος στην πορεία του έδωσε τα δύο αντίπαλα κοινωνικοπολιτικά συστήματα, τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό. Και τα δύο προήλθαν από τις μήτρες του κακέκτυπου δυτικού χριστιανισμού. Της προτεσταντικής ασυδοσίας περί το δόγμα αλλά και το ήθος, το πρώτο, του παπικού ολοκληρωτισμού, το δεύτερο, όπως και άλλα συστήματα ολοκληρωτισμού, από τα οποία δοκιμάστηκαν οι ευρωπαϊκοί κυρίως λαοί, κατά τον 20ο αιώνα.

Έλληνες της διασποράς, με σημαιοφόρο τον Κοραή, επηρεασμένοι από τις νέες ιδέες, άρχισαν να απαξιώνουν τη χιλιόχρονη αυτοκρατορία της Ρωμανίας (Βυζάντιο), θεωρώντας τους ηγήτορες αυτής, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς, ως κατακτητές του λαού μας και ολετήρες του αρχαίου ελληνικού, πνεύματος! Ευτυχώς, κατά τον 20ο αιώνα έντιμοι διαπρεπείς βυζαντινολόγοι μη Έλληνες, ενἐσκυψαν επάνω στην ιστορία της Ρωμανίας και εκφράστηκαν με τρόπο θαυμαστό για τα επιτεύγματά της στον τομέα του πολιτισμού, του θεμελιωμένου στην αρχαιοελληνική παράδοση και στην ορθόδοξη πίστη.     

Η ορθόδοξη πίστη κράτησε τους λαούς, που την ασπάστηκαν, μακριά από τις αθλιότητες, που εκδηλώθηκαν στη Δύση με την επικράτηση των Φραγκογερμανών εκεί. Ένα μόνο να τονίσουμε: Στους ορθόδοξους λαούς δεν έγινε ποτέ αποδεκτή η διάκριση στις τάξεις των κληρονομικά ευγενών και του λαού, δούλου των πρώτων. Ο τσάρος, ο ονομασθείς μέγας Πέτρος, επέβαλε τα δυτικά ήθη στη χώρα του και μετέτρεψε τον λαό του σε σκλάβους των ευγενών. Η Ρωσία πλήρωσε ακριβά το ολίσθημα εκείνο, μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων. 

Στους οπαδούς του λεγόμενου διαφωτισμού ήλθαν να προστεθούν, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οπαδοί επανόδου στη θρησκεία των προγόνων μας. Ασφαλώς και δεν πιστεύουν αυτά που πίστευαν εκείνοι, διακατέχονται όμως κάποιοι από αυτούς από φοβερό μίσος κατά του Χριστού και της Εκκλησίας Του, την οποία θεωρούν παραφυάδα του ιουδαϊσμού και την Παλαιά Διαθήκη μυθολογία των Εβραίων!

Όλοι οι εχθροί της Εκκλησίας πασχίζουν να πείσουν τον ελληνικό λαό, και η Πολιτεία τους προσφέρει πολλές δυνατότητες προς τούτο, ότι η χριστιανική πίστη τον έφερε σε παρακμή και είναι καιρός να την αποτινάξει και να πορευθεί στον δρόμο που χάραξαν οι ανεπτυγμένες δυτικές χώρες. Τα ψεύδη και οι συκοφαντίες που επιστρατεύονται τραυματίζουν καίρια πολλές ψυχές εφήβων και νέων, ψυχές, στις οποίες εδραιώνεται η αμφιβολία και γεννά, τελικά, την άρνηση.

Ήδη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πορεύεται με στραμμένη την πλάτη στην Εκκλησία. Εκείνο όμως που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι η απομάκρυνση αυτή από την πίστη συνοδεύεται από εξασθένιση έως αφανισμό και της φιλοπατρίας, από την οποία εμφορούμενοι οι πρόγονοί μας έχυσαν ποταμούς αιμάτων και έγραψαν έπη θαυμαστά ακόμη και από «φίλους» και εχθρούς! 

Η πίστη κράτησε, όσα παιδιά της Εκκλησίας άντεξαν και δεν εξισλαμίστηκαν υπό τις φρικτές συνθήκες δουλείας. Νεομάρτυρες και όσιοι μοναχοί έγραψαν λαμπρή ιστορία, κατά την τουρκοκρατία, την οποία οι εμπαθείς εχθροί της Εκκλησίας επιχειρούν να αποκρύψουν. Οι υποταχθέντες και αλλαξοπιστήσαντες, την ώρα του ξεσηκωμού, συμπαρατάχθηκαν με τους κατακτητές.  Η επιλογή της 25ης Μαρτίου για την έναρξη του αγώνα δεν υπήρξε τυχαία. Δήλωνε την ακράδαντη πίστη των επαναστατών ότι με τη βοήθεια του Θεού θα αποκτούσαν την ελευθερία τους. Γι’ αυτό και παντού ο αγώνας άρχισε με δοξολογία και προσκύνηση του Ευαγγελίου, που για τους προγόνους μας ήταν βιβλίο ζωής και όχι μυθολογία. Οι γυναίκες, και τότε και το 1940, προσέρχονταν στους ναούς, για την παράκληση προς την Παναγία, την περιφρονημένη και βλασφημούμενη σήμερα μητέρα του Θεού. 

Ο άγιος Κοσμάς, ο κατ’ εξοχήν αγωνισθείς για την ανάσχεση των εξισλαμισμών, είχε τονίσει στα μέρη μας ότι το «ποθούμενο», η ελευθερία, θα έλθει, όταν πέσουν δυο πασχαλιές μαζί. Και αυτό συνέβη το 1912, όταν συνέπεσε το Πάσχα με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου! 

Αρκετοί διαλαλούν ότι εγγίζει ο καιρός, που η χριστιανική πίστη θα απωθηθεί στο μουσείο της ιστορίας. Αλλά και άλλοι, στο παρελθόν, προφήτευσαν ότι θα συμβεί αυτό και διαψεύστηκαν! Ποιος τους θυμάται; Πάλι σε καιρούς δύσκολους κάποια άλλη, όπως η μεγάλη Σοφία Βέμπο, θα τραγουδήσει: «Στη γλυκειά Παναγιά προσευχόμαστε όλες»! Μας εγγυήθηκε ο Χριστός ότι «Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής», της Εκκλησίας.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»       

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.