Φέτος, γιορτάζω την ονομαστική μου γιορτή στα ξένα, στην Αγγλία, παρέα με τις κόρες μου.
Ήταν η χρονιά τους άλλωστε, η μια απέκτησε το πρώτο της παιδί μέσα στο 2018 κι η άλλη οσονούπω περιμένει το δεύτερο .
Κι όπως θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, ανήμερα των Φωτων ένα μεγάλο γιορτάσιο με μπουμπάρια, γαρδούμπες και γαλακτομπούρεκα και όλων των ειδών τα καλούδια, στηνόταν στο πατρικό μας σπίτι, γιατί πρώτη και καλύτερη, εκτός από μένα, γιόρταζε η κυρά του σπιτιού, η γιαγιά μου, η Φώτω.
Η γιορτή γινόταν πάντα μέσα σε κλίμα βαρυχειμωνιάς σαν τη φετινή, με πολλές παγωνιές και κρύσταλλα σα τα σιτζιούκια να κρέμουντι από τα τα κεραμίδια μαζί με τα χριστουγεννιάτικα μας λουκάνικα που αιωρούνταν πιασμένα από τις θηλιές στο ψηλό περβάζι του παραθύρου της μεγάλης ξύλινης με καρφιά εξώπορτας μας. Οι επισκέπτες πολλοί όλη την ημέρα δεν πτοούνταν με τίποτα από το κρύοι και την παγωνιά, συνηθισμένα τα β’να από τα χιόνια.
Ούτε με ανεμοσούρια δε θα ‘χαναν τους νόστιμους μεζέδες της αείμνηστης γιαγιάς μου.
Με την απόλυση της εκκλησίας εμφανιζόταν στο κατώφλι μας και ο πρώτος επισκέπτης της ημέρας, ο ενοριακός μας παπάς, ο παπα- Γκιούρας, με το μπακρατσούλι με τον αγιασμό στο χέρι για τον καθιερωμένο αγιασμό,
Μόλις αναχωρούσε ο παπάς,ο θυμόσοφος παππούς μου, παραφράζοντας το γνωστό τροπάριο της ημέρας, τραγουδούσε σε μας τα παιδιά ένα σατυρικό τραγουδάκι, συνυφασμένο με τη γιορτή της ημέρας, το οποίο επανέρχεται στη μνήμη μου κάθε χρόνο, αυτή τη μέρα: “Εν Ιορδανη, έχε το νου σου Γιάννη, για δες τη λουκανίκα που κρέμει στη μανίκα” θυμίζοντας μας την ιστορία ενός φτωχού παπά από χωριό και του βοηθού του Γιάννη, που σε μια επίσκεψη για τον αγιασμό λιμπίστηκαν τα λουκάνικα μιας νοικοκυράς που κρέμονταν φροντίζοντας να σουφρώσουν μερικά κάτω από τα ράσα.
Με όλη μου την αγάπη σε όσους γιορτάζουν αυτή τη χρονιάρα μέρα που αγιάζονται τα νερά σ’ όλη τη χριστιανική οικουμένη ! Και με την ευχή, και του Χρόνου να γιορτάσουμε στον τόπο μας !!!!!