Οι νεκροί, όποιοι και αν υπήρξαν ζώντες, τυγχάνουν του απολύτου σεβασμού με βάση άγραφους νόμους, που διέπουν διαχρονικά όλες τις κοινωνίες. Η απαγόρευση της ταφής τους συνιστούσε κατά την ελληνική αρχαιότητα ύβριν, την οποία τιμωρούσαν σκληρά οι θεοί, όπως βλέπουμε στην θαυμάσια τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη». Οι Αθηναίοι στρατηγοί, παρά τη νίκη τους στη ναυμαχία των Αργινουσών (406 π.Χ.), τιμωρήθηκαν, επειδή δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς, αν και είχαν ελαφρυντικά για τη στάση τους.
Ο Ιησούς Χριστός είναι το μόνο πρόσωπο στην ιστορία, το οποίο σταυρώνεται και ξανασταυρώνεται συνεχώς, αν και έχουν παρέλθει δύο χιλιάδες και πλέον έτη από τον θάνατό Του. Κάποιοι ετοιμάζουν σταυρό, να σταυρώσουν «ανύπαρκτο» ιστορικά πρόσωπο! Άλλοι λίγο προ των ημερών της εορτής του πάθους Του, αναζητούν «ιστορικές» μαρτυρίες ανατροπής των γραφέντων από τους Ευαγγελιστές και κατ’ έτος προσθέτουν νέες! Κάποιοι ηδονίζονται να τον χλευάζουν κατά τρόπο, με τον οποίο κανένα άλλο ανθρώπινο πρόσωπο δεν έχει χλευαστεί (Charlie Hebdo) ή να τον ειρωνευτούν με ανερμάτιστα σχόλια κάτω από άρθρα στο διαδίκτυο. Κάποιοι, τέλος, εκτονώνουν την οργή τους βλασφημώντας Τον. Ουδείς διενοήθη να χλευάσει ή να βλασφημήσει κάποιον μεγάλο φιλόσοφο ή ηγεμόνα ή κατακτητή, που υπήρξε μάστιγα για πολλούς λαούς. Ακόμη και ο Χίτλερ, ένας από τους πιο πρόσφατους σφαγείς, έχει περιέλθει σε αφάνεια, που θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη, αν οι πανίσχυροι οικονομικά Εβραίοι δεν επέβαλαν σ’ όλους τους δυτικούς λαούς την υποχρέωση μνήμης του ολοκαυτώματος! Οι πολυπράγμονες σταυρωτές Του, στην εργώδη προσπάθεια να ετοιμάσουν νέους σταυρούς και νέα καρφιά, δεν διαθέτουν χρόνο να αναρωτηθούν: Αλήθεια, γιατί γίνεται αυτό; Τί έπραξε ο Χριστός κατά τον δημόσιο βίο του, που προκαλεί διαχρονικά τόσο πολύ τον άνθρωπο και μάλιστα στις κοινωνίες, οι οποίες θεωρητικά έχουν αποδεχθεί τη διδασκαλία Του και φέρουν το όνομα χριστιανικές;
Αν ερωτήσουμε ποιος υπήρξε ο Χριστός, θα σπεύσουν πολλοί να αποκριθούν: Υπήρξε ένας ηθικολόγος η κοινωνικός μεταρρυθμιστής, που είχε θέσει ως στόχο την αναμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας. Και αν ερωτήσουμε: Έπραξε κάποιο κακό; Δεν είναι λίγοι, που θα αποκριθούν ότι δεν μελέτησαν τα σχετικά με τον βίο και τη διδασκαλία κείμενα, δηλαδή τα Ευαγγέλια! Και το τονίζουν αυτό ανερυθρίαστα, έχοντας αποφύγει, λόγω προκατάληψης, να αναγνώσουν, έστω μία μόνο φορά, το κείμενο, το οποίο έχει μεταφραστεί, σ’ όλες τις ανθρώπινες γλώσσες και έχει γνωρίσει τρομακτικό αριθμό εκδόσεων, ώστε να μην υπάρχει άλλο συγκρίσιμο προς αυτό! Κάποιοι, και είναι θλιβερότερο, θα παραδεχθούν ότι δεν διάβασαν το κείμενο της Καινής Διαθήκης, αλλά κριτικά προς το κείμενο αυτό άλλα κείμενα! Όλοι αυτοί αυτοθαυμάζονται πάντως ως «ελεύθερα πνεύματα» απαλλαγμένοι από τις προκαταλήψεις του παρελθόντος!
Κάποιοι εντιμότεροι αναγκάζονται να ομολογήσουν την αξία της ηθικής διδασκαλίας του Ευαγγελίου. Προκειμένου να αποφύγουν όμως την αντίφαση από την έλλειψη διάθεσης να εναρμονίσουν τον βίο τους μ’ αυτήν, καταλήγουν στην πομπώδη άποψη: Η διδασκαλία του Χριστού συνιστά υπέρτατη ουτοπία και δεν είναι δυνατή η εφαρμογή της στις ανθρώπινες κοινωνίες! Οι υποστηρικτές του δόγματος αυτού, οι δήθεν απαλλαγμένοι από δογματικούς αφορισμούς, αναζητούν τη δικαίωση στις «επιστημονικές» θεωρίες, οι οποίες εγκλωβίζουν τον άνθρωπο καθιστώντας τον δέσμιο των ενστίκτων! Η χορεία των μαρτύρων και των αγίων της Εκκλησίας τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Όχι μόνο απαξιώνουν να ασχοληθούν σε βάθος με το μαρτύριο, αλλά και να ερμηνεύσουν τη θυσιαστική προσφορά πολλὠν αγίων προς τον πλησίον. Οι μάρτυρες και οι άγιοι όλων των εποχών ενοχλούν, επειδή μαρτυρούν ότι το πείραμα πέτυχε. Ενοχλούν ιδιαίτερα στους χώρους, όπου πλάθονται οι τρυφερές παιδικές ψυχές. Γι’ αυτό και οι Τρεις Ιεράρχες έχουν εξοβελιστεί από τα σχολεία, όπου πνέει ο λίβας του πρακτικού υλισμού, καθώς ο ιδεολογικός έχει γίνει καπνός που διαλύθηκε! Κάποιοι, τέλος, επιχειρούν να αυτοδικαιωθούν με την άκρα ασυνέπεια διαχρονικά πλείστων όσων «χριστιανών». Προβάλλοντας τις αδυναμίες των μελών της Εκκλησίας, αλλά και πολλών «χριστιανών», οι οποίοι δεν ανήκουν στη μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, πιστεύουν ότι καταφέρνουν καίρια πλήγματα κατά του Χριστού, γιατί Αυτόν θέλουν να σταυρώνουν και να ξανασταυρώνουν! Κι ας έχει γράψει ο Απόστολος Παύλος σε επιστολή του ότι εξ αιτίας της ασυνέπειας των μελών της Εκκλησίας βλασφημείται το όνομα του Θεού. Αυτούς τους πλέον επικίνδυνους σταυρωτές του Χριστού συνήθως τους θέτομε στο απυρόβλητο, μάλιστα καταβάλλεται προσπάθεια, ώστε να μη γνωστοποιούνται τα σκάνδαλα και επιχαίρουν οι εχθροί της Εκκλησίας. Αλλά ο ίδιος ο Χριστός τόνισε ότι δεν είναι δυνατόν να μην εκδηλωθούν σκάνδαλα. Μίλησε ακόμη για το μικρό ποίμνιο θέλοντας να τονίσει ότι δεν ήλθε, για να συγκροτήσει χριστιανικές κοινωνίες, αλλά για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός. Ουδεμία φιλοσοφία ή ιδεολογία καταδικάστηκε λόγω ασυνέπειας οπαδών της προς αυτές. Για όλες τις ασυνέπειες «χριστιανών» στο εδώλιο του «Πιλάτου» κάθεται ο Χριστός.
Και εφέτος οδεύουμε άπιστοι, «πιστοί» και πιστοί προς το πάθος του Χριστού. Οι πρώτοι με εμφανή την πρόθεση να απολαύσουμε την αγωνία Του επί του σταυρού. Οι δεύτεροι με τη διάθεση να ταυτιστούμε με τους ισχυρούς πολεμίους του Χριστού, άρχοντες του κόσμου τούτου. Έστω και με μισή καρδιά θα φωνάξουμε και εμείς «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν»! Και μόνο μια μικρή ομάδα πιστών θα πορευθεί με αίσθημα οδύνης, γιατί η σταυρική θυσία του Κυρίου τους, δεν έχει συνειδητοποιηθεί ως θυσία Του για τον καθένα μας, προκειμένου να λυτρωθούμε από τον μεγαλύτερο εχθρό μας, τον θάνατο. Θα είναι μεταξύ αυτών, που θα παραμείνουν στους ναούς και μετά το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως και δεν θα διασκορπιστούν ως εχθροί Του, προκειμένου να επανέλθουν στην καθημερινότητα των ενστικτωδών απολαύσεων. Βέβαια αρκετοί θα απαξιώσουν να προσέλθουν στους ναούς. Το άγγελμα του θριάμβου της ζωής επί του θανάτου, το «Χριστός ανέστη», τους είναι αφόρητο. Μπορούν να το προσεγγίσουν μόνο ως αλληγορία, αφού προηγουμένως εξήντλησαν τις μεθόδους για να εξουθενώσουν Αυτόν που εμπτυσμούς και μάστιγας και κολαφισμούς και Σταυρόν και θάνατον υπέμεινε δια την του κόσμου σωτηρίαν, τον Κύριον της δόξης!
Η ανάσταση του Χριστού είναι οδυνηρή, γι’ αυτό και ανυπόφορη. Και επειδή είναι η ανάσταση το πλέον σημαντικό γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας, γι’ αυτό και τόσο πάθος για την κατάρριψη του «μύθου». Αδυνατούν όμως να κατανοήσουν οι σταυρωτές, εκτός και εντός Εκκλησίας, ότι οι νεκροί δεν ξανασταυρώνονται! Κάθε έτος σταυρώνουν Ἐναν ζώντα εις τους αιώνες! Αν απέτυχαν να τον θανατώσουν οι Φαρισσαίοι, η ρωμαϊκή εξουσία και ο πλανεμένος λαός, ποιος θα το επιτύχει; Θα διαδίδεται διαρκώς το ψέμα περί του θανάτου Του με την πληρωμή, όπως των φυλάκων στρατιωτών από τους Φαρισαίους. Η συνέπεια της κραυγής «το αίμα αυτού εφ’ ημάς» των φανατικών διωκτών του Χριστού δεν φαίνεται να φρονηματίζει! Οι απόγονοί τους δεν υπέστησαν τις συνέπειες από «χριστιανούς», αλλά από δαιμονισμένους λάτρεις της θεωρίας του υπερανθρώπου! Οι δημοσιογράφοι του Charlie Hebdo δεν τιμωρήθηκαν από φανατικούς «χριστιανούς», αλλά από μουσουλμάνους, καθώς η θρησκεία αυτών, που στερεί από τους οπαδούς της το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, την ελευθερία, δεν ανέχεται τη βλασφημία. Εμείς, προοδευτικοί όντες, την αποποινικοποιούμε. Γι’ αυτό καλό είναι να έχουμε υπ’ όψη μας το «όψονται εις ον εξεκέντησαν»!
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»