Άλλα ονόματα : Νa-hi-ti-ia , Anahita , Mācida , Nagida , Magyda , Magida ,Νίγδη , Nigde Nigdi, Nahita, Nakita, Nakhita, Nahitiya, Anahita, Nakida, Nekide, Nikde, Naxita, Nagida, Naqda, Macida
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η πόλη Νίγδη και η αντίστοιχη Επαρχία της Νίγδης βρίσκεται στον ιστορικό-γεωγραφικό χώρο της Καππαδοκίας και είναι μια από τις 5 επαρχίες της ( αντιστοιχούν στους νομούς που υπήρχαν παλιότερα )
* Η επαρχία Νίγδης (επαρχία Νιγντέ) είναι επαρχία της κεντρικής Τουρκίας στην περιοχή της Καππαδοκίας.
Βρίσκεται ανάμεσα στις επαρχίες Ικονίου και Μερσίνης, Αδάνων, Καισάρειας, Ακσαράι και Νεβσεχίρ.
Καταλαμβάνει έκταση 7.314 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της είναι 362.861 κάτοικοι σύμφωνα με εκτίμηση του 2019
** Η πόλη, χτισμένη σε υψόμετρο 1216 μ., οφείλει την ύπαρξη και την ευημερία της στη γεωγραφική της θέση στο οδικό σύστημα της νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας, δρόμο που χρησιμοποιούσαν όλοι οι αυτοκρατορικοί στρατοί κατά τις εκστρατείες τους κατά των εχθρικών φυλών.
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ
Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1.300 μέτρων, ανάμεσα στα ηφαιστειακά βουνά Μελαντίζ, συμπεριλαμβανομένων του όρους Χασάν Νταγ κοντά στην πόλη Ακσαράι προς τα βόρεια .
Η eπαρχία είναι μέρος της Καππαδοκίας όπου η φύση συναντά την ιστορία, η Νίγδη βρίσκεται στη μέση της Μικράς Ασίας και περιγράφεται ως το λίκνο των πολιτισμών αφού πολλά κράτη κυβέρνησαν σε αυτές τις πεδιάδες για 10000 χρόνια.
Η πόλη της Νίγδης βρίσκεται 131 χλμ νοτιοδυτικά της Καισάρειας (Kayseri )και 237 χλμ βορειοδυτικά του Ικονίου (Konya), 14 χλμ από τον Πόρος (Bor ) 116 χλμ από την Αρχελαiδα/Κολωνία ( Αkasaray ), 73 χλμ από την Νεάπολη (Νensexir) και 163 χλμ η Μόκισσος (Kirsehir)
ΤΟ ΟΝΟΜΑ
– Ναχίτα (Νa-hi-ti-ia ).
Η ονομασία της πόλης την εποχή των Χετταίων αναφέρεται για πρώτη φορά στην επιγραφή που βρέθηκε του βασιλιά Σαρουάνη
–Νακίτα
Στα αρχαία χρόνια αργότερα επεκράτησε το όνομα Nakita ( Nakhit )
Υπήρχαν εν συνεχεία διάφορες παραλλαγές στα λατινικά όπως Nakida, Nekide, Naxita, Nagida, Naqda, Macida
– Αναχίτα (Anahita )
Σύμφωνα με πηγές η ονομασία αυτή ανάγεται στο επίθετο Anahita («ακάθαρτο») της αρχαίας Ιρανικής θεάς του νερού και της γονιμότητας Ardv
– Νίγδη
Το όνομα Νίγδη που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες την Βυζαντινή εποχή είναι από παραφθορά του ονόματος των Χετταίων Νa-hi-ti-ia ,
Διάφορες παραλλαγές στα λατινικά : Naqda,
– Νigde
Νigde είναι η σημερινή ονομασία της πόλης
*Στα Τουρκικά αρχεία αναγράφεται ως μερική Ελληνορθόδοξη εγκατάσταση στις αρχές του 20ού αιώνα.
Δίνοντας χρονολογικό τα παρακάτω ονόματα
* Nahita / Nahitiya Έως και το 800 π.Χ.
Το όνομα Nahita/Naxita που αναφέρεται στη Χεττιτική επιγραφή που βρέθηκε στο χωριό Andaval (Aktaş) πιθανότατα αναφέρεται στη Niğde.
*Το όνομα αυτό δεν καταγράφηκε στη ρωμαϊκή/βυζαντινή περίοδο. Έως τον 8ο αιώνα μ.Χ.
*Το «Mācida» αναφέρεται στις αραβικές πηγές το 782
μ.Χ. πρέπει να είναι το ελληνικό αντίστοιχο του
«*Nagida»
*Το 787 μ.Χ. Magyda
*Το 870 μ.Χ Magida
*Από το 1282 & το 1333 μ.Χ καταγράφεται ως Nagda / Naqda
*Το 1900 μ.Χ έχει καταγραφεί ως Nígdi
* Σήμερα καταγράφεται Niğde il – Niğde Merkez – Niğde
Και οι συντεταγμένες της πόλης είναι 37° 58′ 12” E, 34° 40′ 14” Β
Ανακεφαλαιώνοντας τις ονομασίες της ΝΊγδης με λατινικά γράμματα είναι :Niğde : Nigdi, Nahita, Nakita, Nakhita, Nahitiya, Anahita, Nakida, Nekide, Nikde, Naxita, Nagida, Naqda, Macida
ΈΛΛΗΝΙΚΟΣ -ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΕΩΣ ΤΟ 1922
Η απογραφή στην περιοχή 1914 αναφέρει πληθυσμό 53.754 Μουσουλμάνων, 26.156 Ορθοδόξων, 1.149 Αρμενίων καΊ 137 Προτεσταντών.
Ο πληθυσμός της πόλης είναι 17000 κάτοικοι εκ των οποίων οι 5000 ήταν Έλληνες
1924
Μείωση του πληθυσμού καταγράφηκε το 1924, μετά τον πόλεμο και την
Μικρασιατική καταστροφή – 7.688 μουσουλμάνοι. και 861 χριστιανοί σε 322 οικογένειες. Η οποία με την ανταλλαγή έφυγε την ίδια χρονιά
ΙΣΤΟΡΊΑ
Η Νίγδη είναι μια ιστορική πόλη που έχει φιλοξενήσει πολλούς πολιτισμούς επειδή βρίσκεται στην περιοχή της Καππαδοκίας. Χαρακτηριστικά όπως η προσιτή φυσική του δομή και η θέση του σε σημαντικές συγκοινωνιακές διαδρομές
Υπάρχουν σημαντικά ερείπια και ιστορικές αξίες στην πόλη, η οποία διαμορφώθηκε από έργα διαφορετικών πολιτισμών
Η αρχαιολογική έρευνα που διεξήχθη στη Νίγδη, η οποία έχει ιστορικό παρελθόν περίπου 10.000 ετών, έδωσε ευρήματα που χρονολογούνται από την Παλαιολιθική Εποχή.
Αναλυτικότερα η περιοχή κατοικήθηκε από το 8000-6700 π.Χ. αυτό δείχνουν οι ανασκαφές στον Νεολιθικό οικισμό Tepecik-Çiftlik . Ενας αγροτικός τύμβος όπου πραγματοποιούνται τακτικά ανασκαφές. που βρίσκεται σε μια μικρή κοιλάδα ακριβώς ανατολικά των βουνών Melendiz , , βορειοδυτικά του κέντρου της πόλης της Νιγδης (Niğde )
. Ο λόφος έχει διάμετρο 200 μέτρα και ύψος 4-5 μέτρα.
Οι κάτοικοι της περιοχής είναι φανερό ότι είχαν εξιδανικευόταν στην κατασκευή λεπίδων και ε μύτες των δοράτων από πελεκημένη πέτρας που παράγονται υποδηλώνουν προηγμένη τεχνολογία. Εν τω μεταξύ, ο οικισμός αποδίδει και πολλά οστέινα εργαλεία όπως σουβλιά, εργαλεία γυαλίσματος, σπάτουλες και κουτάλια
Βρέθηκε μεγάλος αριθμός ειδώλων από άγρια άλογα και, σε μικρότερο βαθμό, οστά φάλαγγας άγριου γαϊδάρου (κόκαλα ποδιών στην οπλή) . χρονολογούνται στην προ-κεραμική νεολιθική εποχή της Βόρειας Συρίας, μεταξύ του 10ου και του 9ου αιώνα π.Χ.
– Χετταίοι
Οι Χετταίοι εγκαταστάθηκαν αργότερα εδώ γύρω στο για να ακολουθήσουν οι Ασσύριοι πληθυσμός της αρχαίας Ασίας .
Οι Χετταίοι ήταν ένας αρχαίος λαός, που εμφανίστηκε στη Μικρά Ασία στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ. και ίδρυσε ένα ισχυρότατο κράτος, με αξιόλογο πολιτισμό
Σύμφωνα με γραπτά έγγραφα και ανασκαφές οι Χετταίοι βρισκόταν στην περιοχή από το 1800 π.Χ. έως το 1000 π.Χ.
Η Νίγδη Ή Na hi ta των Χετταίων, βρίσκεται σε μια κοιλάδα στον παλιό εμπορικό δρόμο μέσω της Μικράς Ασίας προς τη Μεσόγειο.
Η παρουσία των Χετταίων αποδεικνύεται μιεται από την επιγραφή που βρέθηκε και αναγράφει το όνομα Νa-hi-ti-ia .
– Ασσυρία
Ακολούθησε η κατοχή από τους Ασσύριους που είχαν προέλευση από την Ασία μέχρι 710 π.Χ.. Οι άμεσοι πρόγονοι των σύγχρονων Ασσυρίων είναι οι αρχαίοι Ασσύριοι και Μeσοποτάμιοι που ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό τον 1ο αιώνα .ά — Φρύγες
Από το 710 μ.Χ εγκαταστάθηκαν οι Φρύγες.
–Πέρσες
Ακολούθησαν άλλοι λαοί για να πέρασε στα χέρια των Περσών
Οι Πέρσες ήρθαν στην περιοχή στις αρχές του 6ου αιώνα
Αυτός είναι ο λόγος που ιστορικοί πιστεύουν ότι η Νίγδη είχε το όνομα Anahita προς τιμήν της αρχαίας Ιρανικής θεάς του νερού και της γονιμότητας Ardv
–Μέγας Αλέξανδρος
Από τους Πέρσες θα περάσει στα χέρια των Μακεδόνων του Μ. Αλεξάνδρου.
Ο Μέγας Αλέξανδρος σεβάστηκε την αυτονομία της Καππαδοκίας και τη διατήρησε μέχρι τον θάνατό του οπότε και οι διάδοχοί του την κατέλαβαν και την έδωσαν στον Ευμένη (322 π.Χ.). Ο Αριαράθης Α΄ ωστόσο που ήταν επιτυχής Σατράπης και έφτασε τα όρια της ηγεμονίας του μέχρι την Μαύρη Θάλασσα εξακολουθούσε να αντιστέκεται.
–Ελληνιστική εποχή
Ο Περδίκκας τον οποίο ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ορίσει διάδοχο τον συνέτριψε και θανάτωσε μαρτυρικά με σταύρωση τον Αριάνδη και την οικογένεια του.
Ο θετός γιος και ανεψιός του Αριαράθης Β΄ της Καππαδοκίας κατάφερε ωστόσο να δραπετεύσει, ορίστηκε διάδοχος και κατόπιν έγινε γενάρχης των Βασιλέων της Καππαδοκίας.
Το 315 π.Χ. η περιοχή καταλήφθηκε από τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο, όμως μετά τη μάχη στην Ιψό υπάχθηκε στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών.
Πολύ γρήγορα ανέκτησε την αυτονομία της με τον Αριαράθη Β΄, ο οποίος κατέλαβε τη Μεγάλη Καππαδοκία και τον Μιθριδάτη τον Κτίστη, που κατέλαβε την Μικρή Καππαδοκία του Πόντου.
–Το βασίλειο της Καππαδοκίας
Οι απόγονοι του Αριοβαρζάνη Α΄ που επανίδρυσε το βασίλειο της Καππαδοκίας (70 π.Χ.) συνέχισαν να είναι υποτελείς στην Ρώμη, ο τελευταίος από αυτούς Αριαράθης Ι΄ της Καππαδοκίας πέθανε χωρίς να αφήσει διάδοχο (36 π.Χ.).
Ο Μάρκος Αντώνιος έδωσε τον θρόνο στον Έλληνα Καππαδόκη Αρχέλαο λόγιο και συγγραφέα, τον οποίο και κάλεσε στη Ρώμη, ήταν ό τελευταίος βασιλιάς της Καππαδοκίας, ο πιο πιστός στην Ρώμη.
Ο Αρχέλαος ωστόσο έχασε την υποστήριξη της Ρώμης όταν ανέβηκε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Τιβέριος Καίσαρας Αύγουστος, είχε εχθρικές σχέσεις μαζί του από την εποχή που υποστήριζε κάποιον αντίπαλο του για την διαδοχή του Αυγούστου ο οποίος πέθανε πρόωρα.
Ο Τιβέριος αποφάσισε να διαλύσει το βασίλειο της Καππαδοκίας και να το ενσωματώσει στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Ο Αρχέλαος κλήθηκε από τον Τιβέριο στην Ρώμη για να δικαστεί από την Σύγκλητο, εκεί πέθανε υπέργηρος (17 μ.Χ.).
Η νέα Ρωμαϊκή επαρχεία της Καππαδοκίας χωρίστηκε από τον αυτοκράτορα Τιβέριο σε τρεις μικρότερες επαρχίες. Αργότερα ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός ενσωμάτωσε στην Ρωμαϊκή επαρχεία της Καππαδοκίας την Μικρή Αρμενία, στην κατάσταση αυτή παρέμεινε για αιώνες.
Χριστιανική εποχή
Κατά την περίοδο αυτή, Καππαδοκία νοείται πλέον μόνο η Μεγάλη Καππαδοκία ενώ εκείνη προς τον Πόντο έχει πλέον καθιερωθεί με το όνομα «Πόντος». Πόλεις ονομαστές αυτή την περίοδο είναι οι Αριαθάμια (στον ποταμό Σάρο), Τάβια (σημ. Γκιοζγκάτ), Νύσσα, Μωκισσός (στον ποταμό Άλυ), Αραβισσός, Κολώνεια, Ηράκλεια και Ναζιανζός.
Τον 1ο μ.Χ. αιώνα, ο εξελληνισμός της περιοχής αυτής είναι πλήρης. Ακόμη και κάποιες εβραϊκές κοινότητες μιλούν και γράφουν ελληνικά. Αυτό βοήθησε τα μέγιστα στη εξάπλωση του Χριστιανισμού. Έτσι εδώ δημιουργούνται αξιόλογα κέντρα του χριστιανισμού όπως η Καισάρεια, η πρώτη σε ιεραρχία και κύρος μητρόπολη του Πατριαρχείου
–Βυζάντιο
Επί Μεγάλου Κωνσταντίνου η Καππαδοκία ενώθηκε με τον Πόντο και αποτέλεσε μικρό κράτος υπό τον ανεψιό του Αννιβαλιανό. Αλλά επί των διαδόχων του Αννιβαλιανού έγινε πάλι επαρχία του Βυζαντίου, δεχόμενη επιδρομές από γύρω λαούς.
Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, διαπιστώνοντας τη σπουδαιότητα της χώρας για την αντιμετώπιση των Περσών και αργότερα των Αράβων και Τούρκων, την έκαναν μεγάλο στρατιωτικό κέντρο.
Στον Ταύρο και Αντίταυρο κατασκεύασαν πολλά αμυντικά οχυρωματικά έργα, τα λεγόμενα Κλεισούρες, στα δε πεδινά συγκέντρωναν στρατό για προετοιμασία επιθέσεων. Στην Καππαδοκία συγκέντρωσε τον στρατό του ο Ιουστινιανός κατά των Περσών, και ο Ηράκλειος, όταν νίκησε τον Χοσρόη Β’ (623).
Τελικά όμως υπέκυψε κάτω από το βάρος των επαναλαμβανόμενων επιθέσεων των Αράβων, οι οποίοι κατέλαβαν για μεγάλο χρονικό διάστημα τη χώρα πέραν του Αντιταύρου. Η Καππαδοκία ανακαταλήφθηκε από τη Βυζαντινή αυτοκρατορία τον 10ο αιώνα μ.Χ.
Βυζαντινοί, ξαναέκτισαν την πόλη Τύανα με παλάτια και βρύσες. Που τους προηγουμένους χρόνους είχε καταστραφεί από επιδρομείς .
–Οθωμανοί
Στις αρχές του 13ου αιώνα η Νίγδη ήταν μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Μικράς Ασίας , οπού κατοικούσαν και μέχρι το 1923 σημαντικό μέρος του πληθυσμού ήταν χριστιανοί, κυρίως Έλληνες.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ
Μέχρι και την εποχή εκεί της έλευσης των Οθωμανών όλη η τότε μικρή πόλη περιβαλλόταν από τείχη και οχυρώσεις , με τον χρόνο και λόγω της εγκατάλειψης κατέληξαν να είναι ερείπια Τελευταία λόγω του τουρισμού γίνεται προσπάθεια αποκατάστασης του μνημείου
– Κάστρο Νίγδης
Το κάστρο που βρίσκεται πάνω από την παλιά πόλη .
Χτίστηκε στο βόρειο τμήμα του λόφου Alaaddin, . Δεδομένου ότι δεν υπάρχει κατασκευαστική επιγραφή, η ακριβής ημερομηνία κατασκευής δεν είναι γνωστή. πιθανώς τον Πιθανόν πιθανό να χτίστηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. κατά τη βυζαντινή περίοδο .
Το κτίριο αποτελείται από ένα εσωτερικό κάστρο και ένα εξωτερικό κάστρο με χοντρό τοίχο που το περιβάλλει και περιβάλλει τις κατοικημένες περιοχές.
Το εσωτερικό κάστρο και τα τείχη χτίστηκαν στον λόφο στην ανατολική πλευρά της πόλης, ο οποίος δεν είναι πολύ ψηλός και εκτείνεται με κατεύθυνση βορρά-νότου. Αυτός ο λόφος είχε πάρει το όνομα επί Οθωμανών “Λόφος Αλεντίν” λόγω του ομώνυμου τζαμιού που έκτισαν σε αυτό .
Κάστρο της ΝΊγδης περιβάλλει τον λόφο όπου βρίσκεται η παλιά πόλη της
. Σήμερα σώζεται το τμήμα που περιέχει φρούριο στα βορειοανατολικά του λόφου. Τα τείχη και οι προμαχώνες στη δυτική πλευρά έχουν εξαφανιστεί εντελώς. Ο κύριος πύργος του κάστρου, που είναι ο μόνος σωζόμενος προμαχώνας, χτίστηκε στο ψηλότερο σημείο του λόφου είναι σχετικά καλύτερα διατηρημένος, β Αν και υπάρχει αραβικό βυζαντινό άρωμα στους κάτω τοίχους, είναι πιθανό να χτίστηκε τον 8ο αιώνα π.Χ.
– Πύργος ρολογιού
. Ο περίφημος πύργος του ρολογιού, χτισμένος σε έναν από τους παλιούς προμαχώνες του κάστρου, είναι ένα εξαιρετικά όμορφο έργο και είναι το σύμβολο της Niğde
Ο μισός προμαχώνας στη νοτιοδυτική γωνία του εσωτερικού κάστρου κατεδαφίστηκε και γεμίστηκε και στην κορυφή Ο πύργος του ρολογιού, που εξωτερικά μοιάζει με μιναρέ, αποτελείται από τέσσερα μέρη. Η βάση και το σώμα έχουν δεκαγωνική κάτοψη. Αν και η παράδοση της κατασκευής πύργων ρολογιών ξεκίνησε στην Ευρώπη τον 14ο αιώνα, άρχισε να εμφανίζεται στα οθωμανικά εδάφη τον 18ο αιώνα.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Η Νίγδη ανήκε στην Μητρόπολη Ικονίου ,
– Ελληνική Εκκλησία στην Νίγδη
Η εκκλησία που βρίσκεται στην κεντρική συνοικία Eski Saray έχει σχέδιο Βασιλικής. Χτίστηκε με λεία πελεκητή πέτρα τύπου βασάλτη.
Η οροφή κάθεται σε έξι κολώνες σε κάθε πλευρά και στη μέση.
Το εσωτερικό του ναού χωρίζεται σε τρία κλίτη με δύο διαμήκεις κίονες και τρεις καμάρες. Τα κιονόκρανα είναι διακοσμημένα με μοτίβα φύλλων.
Η σκεπή είναι καλυμμένη με κεραμίδια.
Στο μεσαίο τμήμα του θόλου που καλύπτει τον κυρίως ναό., στη μέση,υπάρχει μια απεικόνιση του Ιησού και 4 αποστόλων γύρω του και συμμετρικά διακοσμημένες ροζέτες με φυτικά μοτίβα. Στα πρόσωπα της καμάρας υπάρχουν επίσης απεικονίσεις αγγέλων και αποστόλων.
– Χριστιανική εκκλησιά στο χωρίο Ανταβαλλίς
Στο κοντινό χωρίο Ανταβαλλίς που το 17ο αιώνα είχε 2500 κάτοικους όλους Έλληνες π διασώζονται τα ερείπια του Χριστιανικού ναού.
– Το «Παλαιό Ασημένιο» Μοναστήρι
Το «Παλαιό Ασημένιο» μοναστήρι ή όπως λέγεται σήμερα Eski Gümüşler είναι ένα μοναστήρι σπηλαίων της βυζαντινής εποχής στη μικρή πόλη Gümüşler, 10 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πόλης της Νιγδης
* Η ιστορία του οικισμού.
Το μοναστήρι και οι υπόγειοι οικισμοί χτίστηκαν τον 10ο αιώνα μακριά από τους μεγάλους οικισμούς.
Τότε ονομαζόταν «Τράικας».
Το μοναστήρι είναι λαξευμένο σε ένα μεγάλο τμήμα βράχου και είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα και μεγαλύτερα του είδους του στην περιοχή της Καππαδοκίας.
Οι μελετητές χωρίζουν τα πολλά λαξευμένα μοναστήρια της Καππαδοκίας σε δύο βασικούς τύπους: αυτά με τραπεζαρίες και αυτά με ανοιχτές αυλές.
Το μοναστήρι «Παλαιό Ασημένιο» ανήκει μοναστήρια με ανοιχτές αυλές.,
με τα διάφορα τμήματα του να ανοίγουν μια κεντρική αυλή.
Το σημαντικότερο τμήμα του είναι η εκκλησία στα βόρεια της αυλής.
Ο ναός αποτελείται από τέσσερα ανεξάρτητα κλειστά κλίτη με βάση την ελληνική σταυροειδή κάτοψη.
Το βόρειο κλίτος περιέχει μια κόγχη με δύο τάφους. Στα δυτικά υπάρχουν δύο είσοδοι καλυμμένες με θόλο για λίκνο.Τρεις διαφορετικοί δάσκαλοι υποτίθεται ότι εργάστηκαν στις τοιχογραφίες της εκκλησίας. Η κύρια αψίδα περιέχει τρεις ζώνες ζωγραφικής: η ψηλότερη δείχνει τον Χριστό Ενθρονισμένο με δύο αγγέλους στα δεξιά του. τα σύμβολα των συγγραφέων του Ευαγγελίου. και η Δέηση με τη Μαρία και τους μαθητές. Η χαμηλότερη μπάντα δείχνει τους Καππαδόκες Πατέρες της εκκλησίας: Άγιος Βασίλειος ο Μέγας της Καισάρειας , Γρηγόριος Νύσας και Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός.
Στον βόρειο βραχίονα του σταυρού υπάρχουν παραστάσεις του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, της Γέννησης και της Εισοδίων στο Ναό με τις μορφές του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και του Αγίου Στεφάνου που πρέπει να έχουν ζωγραφιστεί από δεύτερο καλλιτέχνη.
Στο εσωτερικό του νάρθηκα στα νότια της πόρτας της εισόδου υπάρχουν παραστάσεις της Παναγίας και του μωρού Ιησού με, εκατέρωθεν, τους αρχαγγέλους Γαβριήλ και Μιχαήλ, προφανώς ζωγραφισμένες από τρίτο καλλιτέχνη. Μεγάλη προσοχή έχει δοθεί σε μια τοιχογραφία της Παναγίας που φαίνεται να χαμογελά. Οι τοίχοι του δωματίου πάνω από τον νάρθηκα είναι ζωγραφισμένοι με εικόνες από τους Μύθους του Αισώπου – μοναδικά για την Καππαδοκία. . Οι τοιχογραφίες πιστεύεται ότι χρονολογούνται από τον 7ο έως τον 11ο αιώνα.
ΠΑΙΔΕΙΑ
Υπήρχε δημοτικό σχολείο που το κτίριο σώζεται μέχρι σήμερα, χρονολογείται από το 1912
ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
* Γεωργία
Ήταν αρκετά ανεπτυγμένη λόγω των πηγών που διαθέτει με αποτέλεσμα να υπάρχουν οπωρώνες, αμπέλια, και μπαξέδες .
Ιδιαίτερα φημισμένα ήταν τα βερικοκιά και συγκεκριμένα η ποικιλία Τοπάλογλου που παρά την εμφάνιση πολλών νέων ποικιλιών από τότε εξακολουθούν να κυκλοφορούν με επιτυχία στην αγορά με την ίδια ονομασία και στην Ελλάδα ,γιατί είναι νόστιμα ,μεγάλου μεγέθους και αποδίδουν μεγάλη ποσότητα ανά δένδρο .
*Εμπόριο
Υπάρχει σκεπασμένο παζάρι, το οποίο χτίστηκε τον 17ο αιώνα από τον Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς ως δώρο στους κατοίκους της πόλης για την υποστήριξη του Σουλτάνου Σελίμ Β’ κατά τη διάρκεια της αναταραχής.
Πολλοί απασχολούνται με το εξαγωγικό εμπόριο -προς την Κωνσταντινούπολη , τη Μερσίνα, την Ταρσό και μεσώ αυτών στο εξωτερικό
– Υφαντουργία- Βαμβακερά υφάσματα.
Υπήρχε ανεπτυγμένη υφαντουργία με την παραγωγή βαμβακερών υφασμάτων και μπασμάδων σταμπωτά.
–Ιαματικής πηγές
Μεταλλευτικά και Λασπόλουτρα στο Kocapinar.
– Ορυχεία (Αντιμονίου,σιδήρου ,μάρμαρων )
Ο ορεινός όγκος που βρίσκεται κοντά στην Νίγδη υπάρχει περιέχει αντιμόνιο ο και εγκαταλελειμμένα ορυχεία σιδήρου.
Επίσης στην περιοχή υπάρχουν λατομεία μαρμάρου με καθαρό λευκό κρυσταλλικό μάρμαρο του ορεινού όγκου .
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ
Αξιόλογες προσωπικότητες γεννήθηκαν ή δραστηριοποιήθηκαν στην Νίγδη
– Νικόλαος Αγνιδης
Ο οικονομολόγος Νικόλαος Αγνιδης (μαθητής του Αμερικανού οικονομολόγου Edwin R.A. Seligman),
– Αγνίδης Αθανάσιος
Ήταν πολιτικός και διπλωμάτης έζησε ανάμεσα στο 1889-1984 ειχε γεννηθεί στην Νίγδη.
– Ανανία Καλίνογλου και
Η Anania Kalinoğlu ήταν μέλος του οθωμανικού κοινοβουλίου.
— Παντελάκης Κοσμίδης,
Μέλη της Οθωμανικής Βουλής ήταν ο Παντελάκης Κοσμίδης,
– Λεωνίδας Κεστεκίδης (1876 – 1954)
Ο επιχειρηματίας Λεωνίδας Καστεκίδης γεννήθηκε στη Νίγδη και ήταν Έλληνας σοκολατοποιός.
Γεννήθηκε στη Νίγδη της Καππαδοκίας το 1876. Λέγεται ότι πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη, μετά στην Ελλάδα και τέλος στην Ιταλία, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο κρασιού. Από το 1893 έως το 1898 έζησε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε ως ζαχαροπλάστης. Το 1898 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου έζησε δέκα χρόνια. Συμμετείχε στην Παγκόσμια Έκθεση στις Βρυξέλλες το 1910, όπου το εργοστάσιο σοκολάτας του βραβεύτηκε με χάλκινο μετάλλιο και τρία χρόνια αργότερα στην Παγκόσμια Έκθεση στη Γάνδη. Το 1913 ίδρυσε το εργοστάσιο σοκολάτας Λεωνίδας στις Βρυξέλλες.
— Πέτρος Πετρίδης (συνθέτης)
Γεννήθηκε το 1892 στη Νίγδη της Καππαδοκίας. Πέθανε στην Αθήνα στις 20 Αυγούστου 1977.
Σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου διδάχθηκε αρμονία και πιάνο ενώ σπούδαζε από το 1906 έως το 1911 στη σχολή του Robertio. Μετά την αποφοίτησή του πήγε στη Γαλλία για σπουδές νομικών και πολιτικών επιστημών, τις οποίες διέκοψε το 1913 για να καταταγεί εθελοντής στον ελληνικό στρατό κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, κατά τους οποίους τραυματίστηκε πολεμώντας στο μέτωπο της Ηπείρου. Στη συνέχεια έλαβε την ελληνική υπηκοότητα και επέστρεψε στο Παρίσι, όπου αφοσιώθηκε στις μουσικές σπουδές.
Το 1918 ανέλαβε το γραφείο Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Λονδίνο και παράλληλα έδινε διαλέξεις για την ελληνική μουσική στο King’s College και από το 1919 έως το 1921 δίδαξε νέα ελληνικά στη Σορβόννη. Τα επόμενα χρόνια έγραψε μια σειρά από μουσικά έργα, όπως συμφωνίες, μουσική δωματίου, όπερα, κοντσέρτα, σουίτες, φωνητικά, παραλλαγές σε βυζαντινά θέματα κ.λπ., ενώ διηύθυνε επίσης συναυλίες σε διάφορες χώρες.
Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με ελληνικές και ξένες εφημερίδες και περιοδικά όπως το Ελεύθερο Βήμα, η Καθημερινή, η Πρωία, οι The Musical Times στο Λονδίνο και το Christian Science Monitor στη Βοστώνη, δημοσιεύοντας άρθρα και κριτικές του για τη μουσική. Το 1958 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών και το 1959 μόνιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ του απονεμήθηκε και η Γαλλική Λεγεώνα Γραμμάτων και Τεχνών.
— Γεώργιος Κούρτογλου.
Η επίσημη και πολιτική προσωπικότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Γεώργιος Κούρτογλου, καταγόταν από τη Νίγδη. Ο Γιώργος Κούρτογλου, γνωστός και ως Γιωργάκης Εφέντη, Γεννήθηκε το 1856 στη Νίγδη, ήταν Έλληνας πολιτικός, νομικός και κοινωνικός αγωνιστής και κυβερνήτης στα τέλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εξελέγη στη νέα Οθωμανική Βουλή το 1908 μετά την Επανάσταση των Νεότουρκων. Εξελέγη βουλευτής Νίγδης στο βιλαέτι Ικονίου.
ΣΗΜΕΡΑ
Η πόλη του Πουθενά βρίσκεται σε υψόμετρο 1299 μ. στην περιοχή της Κεντρικής Ανατολίας της Μικράς Ασίας.
Από το 2020, ο πληθυσμός της Κεντρικής Περιφέρειας της Νίιγδης είναι 230.776 άτομα