Μια προσευχή, προς το τέλος της αγίας Σαρακοστής 2020, εν μέσω της πανδημίας του φονικού ιού, του φέροντος κορώνα, στο πλαίσιο της ατομικής άσκησης – οδοιπορίας, έκανα (9-4-2020) στο μικρό κάτασπρο ιερό Εξωκλήσι των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βελβεντού. Που τελικά έγινε συμπροσευχή.
Το Εξωκλήσι των Αγίων Αποστόλων Βελβεντού βρίσκεσαι κοντά, δίπλα από τη λίμνη Αλιάκμονα-Πολυφύτου. Έχει πανοραμική θέα προς τη λίμνη. Στην απέναντι ακτή βρίσκεται η Ίμερα και η Αύρα. Στα δυτικά μακριά του υψώνεται ο χιονισμένος, τούτες τις ημέρες, Μπούρινος. Ανατολικά το χιονισμένο Φλάμπουρο των Πιερίων.
Άνοιξα την πόρτα του προαυλίου και με υποδέχτηκε ένα καταπράσινο πανέμορφο φυσικό τοπίο προαυλίου με αυτόφυτα λουλούδια με κίτρινα άνθη. Ένας φυσικός ανοιξιάτικος τάπητας. Πω, πω, τι ομορφιά, Θεέ μου!
Η παλιά ξύλινη πόρτα του Εξωκλησιού κλειδωμένη με μεγάλη κλειδαριά, ο έξω νάρθηκάς του ανοιχτός. Μια από τις πέτρες στον εξωτερικό νότιο τοίχο γράφει: “1837. Ιουλίου 7”. Τόσο παλιό είναι. Τόση μεγάλη και βαριά παράδοση προσευχών και λειτουργιών των παπάδων και των χριστιανών της γενέτειράς μας, του Βελβεντού, κουβαλάει αυτό το μικρό κοντά στον ποταμό Αλιάκμονα χτες, στη λίμνη δίπλα σήμερα, ξωκλήσι. Πόσες οικογένειες, πόσοι εκκλησάρηδες το έχουν φροντίσει; Πόσοι παπάδες το λειτούργησαν, πόσοι πιστοί κατέφυγαν σ’ αυτό;
Στο νου μου ήρθαν ως δώρο αναπάντεχο οι μορφές δύο παπάδων του Βελβεντού, των αείμνηστων παπα-Γιώργη Κακούλη και παπα-Νικόλαου Τράντα. Μ’ αυτούς τους δύο καλούς παπάδες στη δεκαετία του 60 και αρχές του 70, μαθητής Γυμνασίου εγώ και ψάλτης τους, τελούσαμε στο Ξωκλήσι, θυμάμαι και συγκινούμαι, μετα-πασχαλινές “ιδιωτικές” λειτουργίες! Στο ίδιο λουλουδιασμένο τοπίο! Πόσο γλυκιές και πόσο τρυφερές είναι αυτές οι αναπολήσεις και αναμνήσεις!
Έψαλα το Απολυτίκιο των Αγίων Αποστόλων:
“Απόστολοι άγιοι, πρεσβεύσατε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταις ψυχαίς ημών”.
Και από το Μεγάλο Απόδειπνο το:
“Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ
ημών των αμαρτωλών”.
Είχα την αίσθηση ότι έψαλλαν μαζί μου από εκεί ψηλά, από το ουράνιο θυσιαστήριο, τους ύμνους-προσευχές στην Παναγία και στους Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους, ο παπα-Γιώργης και ο παπα-Νικόλας. Και η αίσθησή μου γινόταν πιο ζωηρή καθώς σκεφτόμουν ότι κοντά στο Θεό αυτοί, ο Θεός τους ακούει.
Ήταν μια συμπροσευχή, εν μέσω της πανδημίας ενός αόρατου και φονικού ιού, στο Εξωκλήσι των Αγίων Αποστόλων Βελβεντού.
Πήρα κουράγιο. Φίλησα το Σταυρό στην παλιά ξύλινη πόρτα του Εξωκλησιού και έφυγα με αναπτερωμένη την ελπίδα:
Ο Χριστός παρέχει το μέγα και ανεξάντλητο έλεός Του στο ανθρώπινο γένος και μέσα σ’ αυτό στην πατρίδα μας και στο λαό μας.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
11-4-2020