“Μαμά, έρχομαι…” Γράφει η Ράνια Στυλιάδου

Λένε πως στη ζωή αν χάσεις ένα τρένο, να περιμένεις το άλλο που θα περάσει για να ανέβεις.

Κι εκεί ανακουφίζεσαι και λες «οπ, υπάρχει ελπίδα».

Μετά συμβαίνουν διάφορα γεγονότα για να διαπιστώσεις πως υπάρχουν κι εκείνα τα τρένα της ζωής που οδηγούν στο θάνατο.

Είναι πολλές περισσότερες από 57 οι οικογένειες που πριν από δύο μήνες, δεν γιόρτασαν την πρωτοχρονιά γιατί ο δικός  τους χρόνος έμεινε γαντζωμένος στις 28 Φεβρουαρίου 2023.

Είναι ένας χρόνος τώρα που δεκάδες μανάδες ζούνε «πεθαμένες», μαζί με τα παιδιά τους.

Πατεράδες πηγαινοέρχονται στις δουλειές άδειοι από εκφράσεις, συναισθήματα, αισθήσεις. 

Βλέμματα κενά, ψυχές γεμάτες πόνο, θλίψη, πένθος, οργή.

Είναι ένας χρόνος που 57 επιβατικές θέσεις έγιναν φέρετρα ανθρώπων που άφησαν γονείς χωρίς παιδιά, που άφησαν παιδιά ορφανά, που άφησαν κενό στις ψυχές του Πανελληνίου.

Είναι ένας χρόνος τώρα που έδρανα στα Πανεπιστήμια έμεινα κενά και «παιδικά» δωμάτια δεν αγγίχθηκαν επειδή κανένας δεν έχει το κουράγιο να τα πλησιάσει. 

Ένας χρόνος από την ώρα που πυροσβέστες, αστυνομικοί, γιατροί, νοσοκόμοι, διασωστικές ομάδες, απλοί πολίτες ακούνε κάθε βράδυ κραυγές από τις οποίες ίσως να μην ξεφύγουν ποτέ. 

Χαμόγελα που έσβησαν, κλήσεις που δεν απαντήθηκαν, μηνύματα που δεν πρόλαβαν να αποσταλούν επειδή ο θάνατος ήταν πιο σβέλτος και πάτησε πρώτος την δική του εντολή συνεπικουρούμενος από την χρόνια αδιαφορία των υπευθύνων.  

Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε, ανίκανος να σβήσει τις σπαρακτικές κραυγές, ανίκανος να «σηκώσει» τον πόνο, ανίκανος να δώσει απαντήσεις.

Ο καμβάς των ευθυνών πολύπλοκος, περίπλοκος με στοιχεία για προσπάθεια συγκάλυψης : «εργολαβίες που έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί», «χρόνιο σιδηροδρομικό πρόβλημα στην Ελλάδα», «Λάθος διαχείριση από ανθρώπινο παράγοντα σε μια διαδικασία που είναι ίδια πάρα πολλά χρόνια», «Η ανάταξη δεν έγινε ποτέ», «Αν γινόταν τότε κάτι, δεν θα θρηνούσαμε σήμερα τόσους νεκρούς», «Στην τραγωδία –κρίνουν οι εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές Λάρισας– συνέτειναν η κατάσταση του σιδηροδρομικού άξονα της χώρας και η μη λειτουργία αυτοματοποιημένων συστημάτων ασφαλείας και διαχείρισης κυκλοφορίας, παρά το γεγονός ότι είχαν δαπανηθεί εκατομμύρια για την επισκευή ή την εγκατάστασή τους», «από την έρευνα προέκυψαν ενδείξεις τέλεσης των αξιόποινων πράξεων της παράβασης καθήκοντος και της απιστίας εις βάρος των Χρήστου Σπίρτζη και Κώστα Καραμανλή, που διετέλεσαν υπουργοί Μεταφορών το διάστημα από το 2016 και μέχρι το σιδηροδρομικό δυστύχημα και είχαν την πολιτική ευθύνη για τη μη έγκαιρη υλοποίηση της σύμβασης»… και η βαλίτσα πάει λέγοντας. 

Έναν χρόνο μετά, η ζωή συνεχίζεται και τα «τρένα» εξακολουθούν να κινούνται στις ίδιες ράγες, της ανευθυνότητας, της ολιγωρίας, της ασέβειας, της διαφθοράς.

Έναν χρόνο μετά, μηνύματα όπως «μαμά ξεκινήσαμε», «μαμά έρχομαι», «θα έρθεις να με πάρεις όταν φθάσουμε;» πλανώνται στον αέρα και θα «φθάσουν» ΜΟΝΟ όταν αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη.

Η μνήμη τους ας είναι αιωνία και ας έχουν δύναμη και υπομονή γονείς και συγγενείς που χρειάζεται να τρέξουν, να φωνάξουν, να καταρρεύσουν, να διαμαρτυρηθούν, να ερευνήσουν και να διεκδικήσουν το αυτονόητο, τη δικαίωση. 

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.