Ο απελθών πρόεδρος των ΗΠΑ υπήρξε αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Επέτυχε να διχάσει τη διεθνή κοινή γνώμη και όχι μόνο αυτή των πολιτών της χώρας του. Οι μεν τον θεώρησαν ως αυταρχικό με τάσεις απολυταρχικές, αλαζόνα και υβριστή. Οι δε τον ανύψωσαν σε υπερασπιστή της εθνικής ιδέας, την οποία καταπολεμά η νέα τάξη πραγμάτων. Τα έκτροπα στο Καπιτώλιο, λίγο πριν από την παράδοση της εξουσίας, φαίνεται να δικαίωσαν τους πρώτους. Θα δικαιωθούν όμως πραγματικά, όταν λήξει και η θητεία του νέου προέδρου. Ας μη λησμονούμε ότι η θλιβερή επιτροπή απονομής του βραβείου Nobel ειρήνης είχε σπεύσει να το απονείμει στον Ομπάμα, με βάση τις προγραμματικές του δηλώσεις, χωρίς να αναμείνει, ώστε να κρίνει το έργο του. Ευχόμαστε να μην επαναλάβει το σφάλμα ευτελίζοντας ακόμη περισσότερο τον θεσμό, τον ευτελισμένο από τότε που βράβευσε τον Κίσιγκερ, οι ενέργειες του οποίου προξένησαν ποταμούς αιμάτων.
Ο νέος πρόεδρος διακρίνεται για το σοβαρό του ύφος, που εμπνέει εμπιστοσύνη. Εκείνο που παραβλέπουν όσοι σπεύδουν να ταχθούν υπέρ του ενός ή του άλλου είναι ότι την πολιτική και κυρίως την εξωτερική δεν τη χαράσσουν οι εκάστοτε πρόεδροι των ΗΠΑ. Υπάρχει σταθερός και διαρκής μηχανισμός εξουσίας, ο οποίος υπαγορεύει και ο πρόεδρος είναι απλά εκτελεστικό όργανο. Μπορεί αυτό να φαίνεται εξωφρενικό σε εποχή, που όλοι καυχόμαστε για τις δημοκρατικές κατακτήσεις σε μεγάλη έκταση του πλανήτη και ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο, όμως αυτή είναι η σκληρή και θλιβερή πραγματικότητα, την οποία αρνούμαστε συνήθως αποδεχόμενοι τις θέσεις των ενορχηστρωμένων μέσων ενημέρωσης, ευρισκόμενων στην υπηρεσία της εξουσίας, και αυθυποβαλλόμενοι ότι έτσι έχουν τα πράγματα.
Λίγο μετά την εκλογική επιτυχία του Τραμπ είχε απασχολήσει τη διεθνή κοινή γνώμη η καταγγελία των αντιπάλων του ότι είχε αναμειχθεί η Ρωσία στις εκλογές των ΗΠΑ. Είχε γίνει γνωστό τότε ότι είχαν δοθεί πληροφορίες για σκάνδαλα της αντιπάλου του Τραμπ, τα οποία δημοσιοποιημένα επηρέασαν αριθμό πολιτών. Τα ουσιώδη, αν πράγματι συνέβη αυτό, είναι: Δεν εξετάστηκε ποτέ, αν υπήρξαν όντως σκάνδαλα, αλλά στοχοποιήθηκε η πηγή των πληροφοριών! Η Ρωσία, αν συνέβη αυτό, διαθέτει ακόμη, παρά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, εκτεταμένο και δραστήριο δίκτυο συλλογής πληροφοριών. Ας μη λησμονούμε ότι κατάσκοποί της, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου είχαν σημαντικές επιτυχίες. Επηρέασαν πράγματι τους πολίτες των ΗΠΑ τα σχετικά δημοσιεύματα ή είναι μέσο αποπροσανατολισμού των πολιτών της χώρας όσο και πολλών άλλων στις δυτικές χώρες, ώστε να θεωρούν αυτοί πλήρως δικαιολογημένη την επιθετική στάση της Δύσης, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, κατά της Ρωσίας;
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ φαίνεται να μην θέλει να θέσει τέλος στην υπόθεση «Επέμβαση της Ρωσίας». Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό, ερωτηθείς αποκρίθηκε καταφατικά ότι ο Ρώσος ομόλογός του είναι δολοφόνος και ότι θα πληρώσει το τίμημα για την ανάμειξή του εκείνη. Βέβαια ο Πούτιν δεν είναι αθώα περιστερά, όπως κάποιοι θεωρούν, όμως, γνωρίζοντας τις αδυναμίες της χώρας του και τη διαρκή επίθεση που δέχεται από τη Δύση για λόγους γεωστρατηγικούς και οικονομικούς είναι αρκετά προσεκτικός στις εκφράσεις του. Στην περίπτωση του Μπάιντεν έχουμε σαφή απόκλιση από την αβρότητα της διπλωματικής γλώσσας. Τί άλλο να συναγάγουμε παρά το ότι οι ΗΠΑ υπό τον νέο πρόεδρο επιχειρούν κλιμάκωση της έντασης; Άξιο παρατήρησης είναι ότι η ηγεμονευόμενη από τη Γερμανία και τους δορυφόρους της Ευρωπαϊκή Ένωση σπεύδει κάθε φορά να συνταχθεί με τις ΗΠΑ στοχεύοντας τη Ρωσία, αν και ενεργειακά εξαρτάται ακόμη απ’ αυτή και θα εξαρτάται για κάποια έτη ακόμη. Πρόσφατη είναι η απόφαση μέτρων κατά της Λευκορωσίας, δορυφόρου της Ρωσίας, ενώ παντελώς απρόθυμη είναι να λάβει μέτρα και κατά της Τουρκίας. Όσο για τη χώρα μας η πολιτική της είναι σταθερότατη: Ναι σε όλα!
Η κλιμάκωση της έντασης αποδείχθηκε και κατά τις πρόσφατες συνομιλίες διπλωματών των ΗΠΑ και Κίνας στην Αλάσκα. Ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ υπήρξε εξ αρχής επιθετικός επισημαίνοντας την αυταρχική πολιτική της Κίνας στο Χογκ Κογκ, την πολεμική της κατά της Ταϊβάν, τις επιθέσεις της στο διαδίκτυο και την οικονομική πίεση στους συμμάχους της. Ότι το κινεζικό καθεστώς είναι από τα πιο αυταρχικά του πλανήτη, είναι αναμφισβήτητο. Όμως είναι «παράδεισος» για τους δυτικούς επενδυτές, που θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενοι τον κινεζικό λαό, που δεινοπαθεί υπό το ψευδοκομμουνιστικό καθεστώς. Από τη χρονική στιγμή που η Αγγλία αποχώρησε από την αποικία της στην Κίνα, ήταν αναμενόμενο ότι σταδιακά θα επιβάλλονταν και εκεί τα μέτρα που ισχύουν στη λοιπή χώρα. Όσο για την Ταϊβάν, την πιστή σύμμαχο των ΗΠΑ κάποτε, προδόθηκε από τότε που η πλανητική δύναμη αναγνώρισε το καθεστώς της Κίνας για λόγους βεβαίως συμφερόντων, όχι εθνικών αλλά οικονομικών. Τα σχετικά με την οικονομική πίεση είναι σαθρά, καθώς οι χώρες της Δύσης έχουν τη δυνατότητα να περιορίσουν την πίεση επανερχόμενες στην πολιτική του κρατικού παρεμβατισμού και μειώνοντας τις εισαγωγές με επιβολή δασμών και μάλιστα υψηλών στα κινεζικά προϊόντα. Αντ’ αυτού οι κυβερνήσεις, υποταγμένες στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, επιμένουν στην πολιτική της ανοιχτής αγοράς, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη συρρίκνωση πληθώρας κλάδων της οικονομίας στην Ευρώπη.
Ο Κινέζος διπλωμάτης απάντησε στην σαφώς άκομψη στους διπλωματικούς κύκλους επίθεση, παρουσία μάλιστα δημοσιογράφων, με την επίκριση κατά των ΗΠΑ, που με την στρατιωτική τους ισχύ και την οικονομική τους ηγεμονία επιβάλλουν πολιτική και καταπιέζουν χώρες. Αήθη χαρακτήρισε τη στάση των φιλοξενούντων κινεζικός τηλεοπτικός σταθμός. Ο θυμόσοφος λαός μας τη στάση των ΗΠΑ αποδίδει με τη χαρακτηριστική φράση «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα»!
Τα ανωτέρω είναι σαφή δείγματα ότι υπό τη νέα προεδρία στις ΗΠΑ ο πλανήτης εισέρχεται σε κλιμάκωση της έντασης. Η πλέον θερμή περιοχή είναι αυτή της Μέσης Ανατολής. Το αγκάθι στον λαιμό της Δύσης, καθοδηγούμενης από το τραπεζικό σύστημα είναι το Ιράν. Εν δυνάμει σύμμαχοι αυτού είναι τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα, για τα δικά τους συμφέροντα ασφαλώς. Αν ενταθούν οι προκλήσεις από πλευράς της Δύσης κατά των ισχυρών και, καθώς φαίνεται τουλάχιστον, μη πλήρως ελεγχομένων ισχυρών αντιπάλων τους, πώς άραγε θα αντιδράσουν αυτοί σε περίπτωση εισβολής στο Ιράν ή επανάληψης των αιματοχυσιών στη Συρία, στην οποία έχει εδραιώσει την παρουσία της η Ρωσία;
Εντυπωσιακό είναι ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας έσπευσε να επικρίνει τον πρόεδρο των ΗΠΑ για τις δηλώσεις του! Γενναιότητα ή πολιτική στάση καθ’ υπαγόρευση; Θα δείξει ο χρόνος. Πάντως εμείς βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις για κοινά γυμνάσια τόσο με δυνάμεις των ΗΠΑ όσο και της Σαουδικής Αραβίας, χώρας με σκοτεινό ρόλο τόσο στη Συρία, όσο και στην Υεμένη. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Άλλωστε δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί μας που τόνισαν ότι «για το καλό της πατρίδας μας θα συμμαχήσουμε και με τον διάβολο»! Βέβαια ούτε ο διάβολος θέλει το καλό του ανθρώπου ούτε οι «σύμμαχοί» μας το καλό της χώρας μας. Οι αποδείξεις είναι πάμπολλες και πασιφανείς. Εμείς απλά πορευόμαστε τυφλωμένοι αλλά και με έπαρση.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»