Με αφορμή τις εξελίξεις στη ΔΕΗ, αλλά και την πρόσφατη «σύγκρουση» ΔΕΗ και Δήμου Κοζάνης [δέσμευση λογαριασμών ΔΕΥΑΚ], εύλογα δημιουργούνται ερωτηματικά και σκέψεις για την σχέση ΔΕΗ και τοπικής κοινωνίας.
Αναμφισβήτητα είναι αποτέλεσμα λάθος σχέσεων, με την ΔΕΗ, επί δεκαετίες, να εμφανίζεται ως ο «σκληρός» παίκτης ενός ανεξέλεγκτου παιγνιδιού.
Σήμερα ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων ΔΕΗ και τοπικής κοινωνίας, αποτελεί μονόδρομο.
Η «παρεξήγηση» στην περίπτωση της ΔΕΥΑΚ, προφανώς αποδίδεται στην γραφειοκρατία και όχι στις προθέσεις. Γιατί οι σχέσεις επιχείρησης και τοπικής κοινωνίας οφείλουν να είναι σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης και συνύπαρξης. Σ΄ αυτή την συνύπαρξη δεν πρέπει να υπάρχει νικητής και ητημένος.
Η ΔΕΗ έχει προσφέρει πολλά στην περιοχή και η περιοχή με τη σειρά της έχει «φιλοξενήσει» στα σπλάχνα της την μεγαλύτερη ελληνική επιχείρηση και αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπει η ΔΕΗ.
Οι προηγούμενες διοικήσεις, ανέχτηκαν , υποτάχτηκαν και συνυπήρξαν με ένα στρεβλά δομημένο πολιτικό σύστημα. Ανέχτηκαν φαινόμενα συνδιοίκησης και ενδυνάμωσης τοπικών παραγόντων. Υποτάχτηκαν στην επιθυμία ανάδειξης «παραγόντων», κυρίως όμως συνυπήρξαν και συνέβαλαν στην διαμόρφωση ενός τοπίου, που αδικούσε την προοπτική της περιοχής. Σε κάθε περίπτωση οι σχέσεις του παρελθόντος μαρτυρούν μια διαφορετικη αντίληψη «συνύπαρξης» που οδήγησε την περιοχή, αλλά και την επιχείρηση στο οριακό παρόν .
Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης του Δήμου Κοζάνης, φανερώνουν τον τρόπο που αντιλλαμβάνονται την «συνύπαρξη» επιχείρησης και τοπικών αρχών. Αναπολούν το «ένδοξο παρελθόν» της δικής τους «βασιλείας». Ομνύουν στην αυθαιρεσία καθώς κανείς δεν ασχολήθηκε με την διευθέτηση οικονομικών υποχρεώσεων της ΔΕΥΑΚ προς τη ΔΕΗ, αφού ήταν βέβαιοι πως «ένα τηλεφώνημα αρκούσε». Κανείς δεν διεκδίκησε , σε εποχές οικονομικής ακμής, ουσιαστικά σημαντικά ανταποδοτικά έργα για μια περιοχή που βίωσε την αποθέωση της «πολιτικής» ιδιοτέλειας. Και βέβαια κανείς δεν απαίτησε «κανόνες στο παιγνίδι».
Η ΔΕΗ υπήρξε ο νικητής κάθε αναμέτρησης, κρυμένη πάντα πίσω από το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο. Ταυτόχρονα για το πολιτικό προσωπικό της περιοχής, η ΔΕΗ ήταν μια παχειά και ιερή αγελάδα, πρόθυμη να εξυπηρετήσει κάθε απαίτηση παράγοντων, προκειμένου να «αφεθεί στην ησυχία της» , οδηγώντας έτσι σε σκληρή παρακμή το πολιτικό προσωπικό της περιοχής. Διαπιστώσαμε την αλλαζονεία των «ηγετών» του παρελθόντος, στην περίπτωση των Αναργύρων και κυρίως στην περίπτωση της Ακρινής. Ακόμη και όταν δόθηκε οριστική και δεσμευτική λύση από την σημερινή κυβέρνηση [λύση που όφειλαν να έχουν δώσει οι δικές τους κυβερνήσεις], εκείνοι επιμένουν ως κουρέλια ενός χρεωκοπημένου συστήματος να «τραγουδούν» ακόμα.
Η σημερινή διοίκηση της ΔΕΗ, για πρώτη φορά, αναδεικνύει ένα νέο πρόσωπο της εταιρείας, φιλικό προς την κοινωνία , σε εποχές εμφανώς δυσκολότερες, επιθυμώντας προφανώς να διαμορφώσει ένα νέο κοινωνικό μοντέλο συνύπαρξης, ως στοιχείο μιας διαφορετικής ουσιαστικής πολιτικής [αυτή τη φορά] προσέγγισης.
Όμως οι «καινούργιες εποχές», δεν αρχίζουν αμέσως. Απαιτείται χρόνος.
Η ΔΕΗ περνάει σε νέα εποχή. Η μεταλιγνιτική εποχή είναι εδώ. Η διοίκηση της ΔΕΗ, δίνει την μεγάλη μάχη της εξέλιξης της επιχείρησης σε σύγχρονη επιχείρηση, εναρμονισμένη στις διεθνείς προδιαγραφές. Προσπαθεί να προσελκύσει νέες επενδύσεις! Τεράστια ομολογουμένως προσπάθεια , που εργαζόμενοι στη ΔΕΗ και κοινωνία παρακολουθούν με αγωνία.
Έχω πολλές φορές διατυπώσει με σαφήνεια, την στήριξη μου στην προσπάθεια της ΔΕΗ, στην ανάγκη συμμετοχής του λιγνίτη στο ενεργειακό μείγμα με σημαντικό ποσοστό και στην ανάγκη σταδιακής και σε βάθος χρόνου αποανθρακοποίησης της περιοχής, στηρίζοντας κάθε θέση εργασίας, αρνούμενος τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Η ΔΕΗ είναι μέρος της πραγματικότητας της περιοχής. Επομένως θα πρέπει να γίνει σαφές πως για όλους προέχει η ισότιμη ανάπτυξη και της ΔΕΗ αλλά και της περιοχής παράλληλα με την ΔΕΗ.
Δεν μπορεί όμως να γίνει πλέον ανεκτή η «αυθεντία» κάποιων στελεχών της επιχείρησης, που «τρέφονται» με λιγνίτη, και οδηγούν την περιοχή στο χάος. Επιβάλουν την άναρχη αξιοποίηση του λιγνίτη, καταστρέφοντας το περιβάλλον, αφήνοντας πίσω τους ένα σεληνιακό τοπίο, αδιαφορώντας κραυγαλέα για την ιστορία και το μέλλον της περιοχής. Γι αυτούς όπου υπάρχει η ιστορία των ανθρώπων στο έδαφος , στο «υπέδαφος υπάρχει πάντα ο άριστης ποιότητας λιγνίτης».
Αλήθεια πόσο κοστίζει η αξιοπρέπεια η ιστορία και το μέλλον μιας περιοχής; Όσο κι αν η «αυθεντία» θωρακίζεται πίσω από ένα υπερβολικό νομοθετικό πλαίσιο, θα πρέπει για πρώτη φορά να σεβαστεί έμπρακτα την περιοχή και η μνημειώδης αυθαιρεσία της «αυθεντίας» να λάβει τέλος.
Ταυτόχρονα η ανάδειξη του κοινωνικού προσώπου της επιχείρησης, που επιχειρεί η διοίκηση, βρίσκει την αποδοχή της κοινωνίας, και ήδη αρχίζει να εμφανίζει σαφές αποτύπωμα. Γι αυτό κάθε «κοινωνική χειρονομία» της ΔΕΗ θα πρέπει να κοινοποιείται ως επιλογή του κοινωνικού προσώπου της επιχείρησης.
Περιμένουμε με ενδιαφέρον τον διάλογο.
Και ο διάλογος αυτή τη φορά οφείλει να έχει εμφανή πολιτικά χαρακτηριστικά. Να έχει δηλαδή στόχο και να δημιουργεί σχέδιο ανάπτυξης και πλαίσιο ουσιαστικής και ισότιμης συνύπαρξης.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
Θέμη Μουμουλίδη
Σκηνοθέτη, Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Π.Ε.Κοζάνης
μέλους των Διαρκών Επιτροπών Μορφωτικών
και Ευρωπαικών Υποθέσεων