«Η συμφορά» Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Πλησιάζει αιώνας από τη μικρασιατική καταστροφή, τη μεγαλύτερη συμφορά μας στη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού. Θα έπρεπε να μας είχε αυτή φρονηματίσει, ώστε να αποφύγουμε επανάληψη λαθών, τα οποία μας οδήγησαν σε μεταγενέστερες συμφορές. Δυστυχώς θεωρήσαμε ότι με τη δίκη των έξι και την εκτέλεσή τους επήλθε κάθαρση από το μίασμα, που οδήγησε στη συμφορά! 

Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι η χώρα μας απέκτησε την ανεξαρτησία της μετά από τους αιματηρούς αγώνες των επαναστατών προγόνων μας κατά των Οθωμανών κατακτητών. Το σύστημα εξουσίας στη χώρα μας, δεμένο σταθερά στο άρμα των ξένων «προστατών» μας, αγωνίστηκε με κάθε τρόπο να επιβάλει την ιστορική λήθη στον λαό μας σύμφωνα με τις επιταγές των κατά κόσμο ισχυρών. Αυτοί ήθελαν μιαν Ελλάδα αδύναμη, της οποίας ο λαός έπρεπε να εκδυτικιστεί με βίαιο τρόπο, ώστε να λησμονήσει την ιστορική του κληρονομιά, τα ήθη, τις παραδόσεις του και προπάντων την πίστη του την ορθόδοξη. Δεν είναι εντυπωσιακό το ότι αυτά τα πέτυχαν εν πολλοίς όχι με τη βία, αλλά με τη στήριξη για ανάρρηση στην εξουσία προσώπων, προθύμων να υπηρετήσουν τα ξένα συμφέροντα σε βάρος των εθνικών. Η δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη, του Καποδίστρια, πυροδότησε την εκστρατεία αφελληνισμού. Συνήθως προβάλλεται η αυταρχικότητα των Βαυαρών, ως εκπροσώπων του δυτικού μοναρχικού πνεύματος. Συγκαλύπτεται όμως πλήρως η άγρια επίθεση κατά της Εκκλησίας με την κατάργηση πληθώρας μοναστηριών και την αρπαγή της περιουσίας τους, με την επιβολή του αυτοκεφάλου, που αποτέλεσε προανάκρουσμα του εκκλησιαστικού εθνικισμού στη Βαλκανική. Προβαλλόταν συγκαλυμμένα, αλλά πλέον διακηρύσσεται κατά τρόπο προκλητικό από τους εθνομηδενιστές όλων των αποχρώσεων, ότι οι πρόγονοί μας κατά την τουρκοκρατία δεν είχαν εθνική, αλλά θρησκευτική συνείδηση και μόνο και ότι εθνική αποκτήσαμε με τη «βοήθεια» των «προστατών» μας! 

Είχαν λόγο οι ασκήσαντες την εξουσία να προβάλλουν κάποιες από τις αδυναμίες της βασιλείας του Όθωνα. Όντες στην υπηρεσία της αγγλικής πολιτικής, μετά το 1864, έπρεπε να πλέκουν το εγκώμιο της «φωτισμένης» βασιλείας των Γλύξμπουργκ, πιστών οργάνων της αγγλικής πολιτικής. Η υποτέλεια αυτή μας στοίχισε την μεγάλη καθυστέρηση στην απελευθέρωση της Βόρειας Ελλάδας. Ο κίνδυνος εκ του σχηματισμού της μεγάλης Βουλγαρίας (1878) απετράπη λόγω των συμφερόντων των ισχυρών και όχι βέβαια λόγω σεβασμού των αρχών δικαίου. Η άρχουσα τάξη λικνιζόταν στους δυτικούς ρυθμούς, όταν η Μακεδονία στέναζε υπό το βάρος της βουλγαρικής βίας και ωμότητας! Ο πόλεμος της ντροπής (1897) οφείλεται στο ανταρτικό κίνημα του προηγουμένου έτους με πρωτοβουλία πατριωτικών συλλόγων, οι οποίοι εκ των υστέρων αποτέλεσαν τον αποδιοπομπαίο τράγο. Πόση ντροπή θα άντεχε ακόμη ο ελληνισμός; Το κίνημα του «Γουδή» ήταν η αντίδραση, όταν το ποτήρι της πικρίας ξεχείλισε. Πώς επελέγη τότε ως πολιτικός ηγέτης ο Βενιζέλος; Ήταν επιλογή των ίδιων των κινηματιών ή υποδείχθηκε σ’ αυτούς από τους «προστάτες» μας Άγγλους; Αναμφισβήτητα υπήρξε αυτός πολιτικός ηγέτης μεγάλων ικανοτήτων. Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι: Υπηρέτησε τα δίκαια του ελληνισμού ή υποτάχθηκε στους Ἀγγλους; Αυτό ας το εξετάσουν, όσοι επιρρίπτουν το βάρος της συμφοράς αποκλειστικά στον Κωνσταντίνο και τους δουλόφρονες επιτελείς του, πολιτικούς και στρατιωτικούς.

Εθνικός διχασμός. Δύο μοιραία πρόσωπα με υπέρμετρες φιλοδοξίες ή κάτι βαθύτερο; Η δολοφονία του Γεωργίου του Α΄ δεν εξιχνιάστηκε, καθώς ο δολοφόνος αυτοκτόνησε! Ήταν πράγματι προσωπικά τα κίνητρά του ή ενήργησε ως εκτελεστής κατ’ εντολήν; Ποιοι είχαν συμφέρον από τη διαδοχή του Κωνσταντίνου στον θρόνο; Προφανέστατα οι Γερμανοί, ελπίζοντας στην επιρροή που θα ασκούσε επ’ αυτού η γερμανικής εθνικότητας σύζυγός του. Τα γεγονότα απέδειξαν ότι άσκησε. Οι Γερμανοί απόκτησαν ένα ακόμη προγεφύρωμα στον φρενήρη δρόμο προς τη Μέση Ανατολή, όπου τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, που ήταν ανίκανη να αξιοποιήσει η παραπαίουσα οθωμανική αυτοκρατορία. Το πλέον σημαντικό προγεφύρωμα το είχε αποκτήσει τέσσερα έτη προηγουμένως με την επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων. Η γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας υπήρξε σύλληψη των Γερμανών συμβούλων τους, όχι ως μισθοφόρων ιδιωτών, αλλά ως εντεταλμένων της Γερμανίας μέσω στρατιωτικής φύσεως συμφωνίας. Οι «βάρβαροι» Οθωμανοί δεν είχαν συλλάβει μέχρι τότε σχέδιο γενοκτονίας, καθώς δεν είχαν εκπολιτιστεί, όπως οι καθοδηγούμενοι  ιθύνοντες των Νεοτούρκων! 

Ενέσκυψε ο πρώτος μεγάλος πόλεμος. Οι Άγγλοι δοκίμασαν δεινή ήττα κατά την εκστρατεία στην Καλλίπολη. Δεν το είπαν καθαρά, αλλά επέρριψαν την ευθύνη στη χώρα μας για τη μη είσοδό της στον πόλεμο στο πλευρό της συμμαχίας τους. Αιτία ο Κωνσταντίνος, δικαιωμένος, μετά την έκβαση του πολέμου, ο Βενιζέλος. Και ενώ είχε ήδη υπογραφεί η ανακωχή με την οθωμανική αυτοκρατορία, στη λήξη του πολέμου, ο Βενιζέλος με απόφαση προσωπική, όπως αργότερα και άλλοι «ηγέτες», έστειλε καθ’ υπόδειξη των Αγγλογάλλων ή κατ’ επιταγή τους, αφού σ’ εκείνους όφειλε την εξουσία, τρεις μεραρχίες ελληνικού στρατού στην Ουκρανία κατά των μπολσεβίκων. Αγνοούσε την ύπαρξη εκεί από αιώνων ελληνικού πληθυσμού, ο οποίος υπέστη επί Στάλιν τα πάνδεινα; Έχει γραφεί ότι τον εκβίασαν οι «σύμμαχοι» απειλώντας να μην παραχωρήσουν τη Θράκη στην Ελλάδα! Αυτοί είναι οι «σύμμαχοί» μας! 

Ο ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη όχι ως ελευθερωτής, με βάση κάποια συμφωνία μεταξύ νικητών και ηττημένων, αλλά ως επιτηρητής του αφοπλισμού του οθωμανικού στρατού και μόνο για ανάπτυξη στο σαντζάκι της Σμύρνης. Οι «σύμμαχοί» μας Ιταλοί από την πρώτη ώρα εκδήλωσαν ανοικτά την εχθρότητά τους, καθώς είχαν τάξει σ’ αυτούς πριν από μας την Ιωνία! Οι Γάλλοι στάθμισαν τα πράγματα, μετά την εμφάνιση του Κεμάλ και προτίμησαν να πάνε με το μέρος του, παραχωρώντας του την Κιλικία με άφθονο πολεμικό υλικό, προκειμένου να εδραιώσουν αυτοί την παρουσία τους στη Μέση Ανατολή. Απόμειναν οι πανούργοι Άγγλοι «σύμμαχοί» μας και μας υπέδειξαν να προωθηθούμε και πιο πέρα! Και προωθηθήκαμε. Ακολούθησε η πολυδιαφημισμένη συνθήκη των Σεβρών, η οποία δεν υπεγράφη από πραγματική τουρκική ηγεσία. Ο Κεμάλ, ενισχυμένος εξοπλιστικά και από τους Σοβιετικούς, δεν την αποδέχθηκε ποτέ. Και εδώ οι τυφλωμένοι από το κομματικό πάθος ζητούσαν εκλογές! Και ο Βενιζέλος αποδέχθηκε και υπέστη συντριβή. Αρκούσε η υπόσχεση τερματισμού του πολέμου από τους αντιπάλους του. Ήταν δημοκρατική ευαισθησία ή κάτι βαθύτερο; Και επανέκαμψε ο εξόριστος από τους Αγγλογάλλους βασιλιάς και ανατράπηκαν τα πάντα. Ο μόνος που διατήρησε τον θώκο του ήταν ο ανεκδιήγητος Στεργιάδης, αρμοστής μας στη Σμύρνη! 

Οι νικητές των εκλογών, μόνοι, καθώς η ηττημένη Γερμανία δεν ήταν σε θέση να ασχοληθεί με το Ανατολικό ζήτημα, όχι μόνο δεν τερμάτισαν τον πόλεμο, αλλά επιχείρησαν να κατακτήσουν την Άγκυρα διασχίζοντας ανυπόφορα ερημική περιοχή! Οι Τούρκοι απέκτησαν σύμμαχο πέρα από τους ανεπαρκείς επιτελείς μας και τους κομμουνιστές, που έσπειραν με φυλλάδια τη σύγχυση!  Και ο «εθνάρχης» Βενιζέλος, μετά την άθλια απόπειρα δολοφονίας του στη Λυών, αναζήτησε παρηγοριά σε επτάμηνο γαμήλιο ταξίδι στην Αμερική, ενώ τα σύννεφα της συμφοράς απλώνονταν απειλητικά! Και ο έμπιστός του Στεργιάδης υποδείκνυε στην ελληνική κυβέρνηση να απαγορεύσει τον απόπλου πλοίων, που θα μετέφεραν Ρωμηούς από τη Μικρασία στην Ελλάδα και η κυβέρνηση ενέκρινε δια νόμου! Ο ίδιος όμως δραπέτευσε, σε αντίθεση με τους πνευματικούς ηγέτες του πονεμένου λαού, που έμειναν εκεί και σφαγιάστηκαν μαζί με το ποίμνιό τους! 

Επήλθε άραγε κάθαρση από το μίασμα με τη δίκη των έξι;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»                 

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.