Η Ευρώπη, μετά από πολλούς και ποικίλους κλυδωνισμούς λόγω της επί αιώνες εισβολής βαρβαρικών φύλων από την Ασία, διαμορφώθηκε σταδιακά, ώστε να λάβει τη σημερινή της μορφή. Βέβαια οι συγκρούσεις δεν έπαψαν ακόμη και κατά τον 20ο αιώνα, εκείνο όμως που τη χαρακτηρίζει πλέον είναι ο κοινός πολιτισμός, ο δυτικός. Κάποιοι ίσως προβάλλουν την ένσταση: Δεν ανήκουν όλοι οι λαοί της Ευρώπης στην ίδια πολιτιστική σφαίρα. Υπάρχει και ο πολιτισμός της καθ’ ημάς Ανατολής, των χωρών δηλαδή, οι λαοί των οποίων βίωσαν επί αιώνες με την ορθόδοξη παράδοση. Ότι ο πολιτισμός των λαών είναι σαφέστατα διαφορετικός είναι αναμφισβήτητο. Εκείνο, που δεν θέλουν να αποδεχθούν οι δίδοντες μάχες οπισθοφυλακής είναι ότι και οι λαοί αυτοί έχουν εκδυτικιστεί σχεδόν πλήρως υπό την πολιτική που εφάρμοσαν ηγέτες τους, ομοεθνείς, όπως ο μέγας αποκαλούμενος Πέτρος στη Ρωσία, ή αλλοεθνείς, όπως οι βασιλείς των βαλκανικών κρατών και οι συνοδοιπόροι τους πολιτικοί στην υπηρεσία των ισχυρών «προστατών» ευρισκόμενοι. Το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» δεν απόκτησε νόημα μόλις μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου και τη διανομή της λείας, των λαών δηλαδή, μεταξύ των δύο πολιτικοστρατιωτικών σχηματισμών. Είχε ήδη αποκτήσει στη Βαλκανική σταδιακά κατά τον 19ο αιώνα, όταν οι χώρες, η μία μετά την άλλη απέκτησαν την εθνική ανεξαρτησία. Τότε πολλοί ιθύνοντες, πολιτικοί, εκπαιδευτικοί, διανοητές, καλλιτέχνες, παράγοντες της οικονομίας, αλλά και κληρικοί ακόμη, υποτάχθηκαν στη λαγνεία της Δύσης. Αποδέχθηκαν, με το αζημίωτο οι πλείστοι, ότι και οι «καθυστερημένοι» λαοί, στους οποίους βέβαια ανήκαν, όφειλαν να υιοθετήσουν τον δυτικό τρόπο σκέψης και να εγκολπωθούν τις δυτικές «αξίες», αν ήθελαν να πορευθούν στον δρόμο της προόδου και της ευημερίας.
Βέβαια όλοι αυτοί, τους οποίους κάποιος διανοούμενος και στη συνέχεια πολιτικός είχε αποκαλέσει πολύ ορθά ευρωλιγούρηδες, γνώριζαν τις αθλιότητες στον πολιτικοκοινωνικό τομέα όλων των «πολιτισμένων» δυτικοευρωπαίων: Αποικιοκρατία, καταλήστευση των χωρών του τρίτου κόσμου, εμπόριο όπλων, τοπικές και γενικευμένες συρράξεις, συσσώρευση πλούτου στις τραπεζικούς κολοσσούς και εξάπλωση της φτώχιας σε ολοένα και ευρύτερα στρώματα του παγκόσμιου πληθυσμού. Παρ’ όλα αυτά η λαγνεία του δυτικού «πολιτισμού» ασκούσε και ασκεί εντονότερη την ελκτική δύναμη απ’ ότι οι Σειρήνες της Οδύσσειας. Και ο λόγος είναι απλός, απλούστατος: Η Δύση έχει θεμελιώσει τον «πολιτισμό» της στην ικανοποίηση των ενστίκτων και όλοι μας ρέπουμε προς την ικανοποίηση αυτή. Όταν η ικανοποίηση αυτή δικαιώνεται δια νόμου και ευρηματικά αποδεχόμαστε ότι το νόμιμο είναι και ηθικό, τότε ζητωκραυγάζουμε υπέρ του «πολιτισμού» αυτού, που μας έχει απαλλάξει από το χρέος, το οποιοδήποτε χρέος να υπηρετήσουμε εκείνα που πρόγονοί μας θεωρούσαν μεγάλα και υψηλά.
Με την κατάρρευση του κομμουνισμού, δυτικού δημιουργήματος και αυτού, ο δυτικός «πολιτισμός» απέβαλε το προσωπείο της κοινωνικής ευαισθησίας. Το κοινωνικό κράτος υποχώρησε κατά κράτος αφήνοντας στο αδηφάγο κεφάλαιο να καταστεί ασύδοτο σε βάρος ακόμη και των μέχρι πρότινος προνομιούχων λαών των μητροπολιτικών χωρών. Ο λαός μας είναι από τα πρώτα θύματα της ασυδοσίας, δέσμιος των επαχθών μνημονίων. Αντί οι κυβερνήσεις να αναζητήσουν λύσεις στα προβλήματα και να αποτρέψουν την ογκούμενη φτώχια και σε ευρωπαϊκό έδαφος, με καύχηση υπερτονίζουν τις προτεραιότητές τους στο να αποδομήσουν παντελώς τον οικογενειακό και κοινωνικό ιστό αναμορφώνοντας (νόει παραμορφώνοντας) το οικογενειακό δίκαιο. Κάποιοι από τους ελάχιστους αμυνόμενους στη συμφορά εκδηλώνουν κατά καιρούς έκπληξη για τα συμβαίνοντα. Επί δεκαετίες όμως απέφευγαν να ερμηνεύσουν το δηλούμενο ότι η χώρα μας έχει δεσμευθεί να εναρμονίσει το οικογενειακό δίκαιο με το δίκιο της ΕΟΚ, της μετέπειτα ΕΕ. Και βέβαια το δίκαιο αυτό δεν παραμένει σταθερό, αλλά ομοιάζει με κινούμενη άμμο. Τρανή απόδειξη η ψήφιση νέων νόμων, όπως αυτός περί ευθανασίας.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όταν οι εργαζόμενοι απώλεσαν πλήθος κατακτηθέντων με αγώνες δικαιωμάτων, δικαιώματα κατέκτησαν χωρίς αγώνες, αλλά με την ολόθερμη στήριξη των εξουσιαστών, οι υπέρμαχοι της αύξησης του αριθμού των φύλων. Και είναι θλιβερή ένδειξη παρακμής η διάθεση χρόνου του πρωθυπουργού στους εκπροσώπους τους, όταν το ίδιο αρνείται στους εκπροσώπους των πολυτέκνων γονέων! Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Επειδή οι ιθύνοντες στην Ευρώπη σαφώς έχουν ταχθεί υπέρ του θανάτου και κατά της ζωής.
Είναι γνωστό σε όλους ότι μορφή τουρισμού που ανθεί σε χώρες της Άπω Ανατολής είναι ο σεξοτουρισμός. Παιδάκια αμφοτέρων των φύλων, των δύο κατά την φυσιολογία του ανθρώπου, προσφέρονται στους ακόλαστους και οικονομικά ισχυρούς «πολιτισμένους» Ευρωπαίους αντί πινακίου ρυζιού. Κατά τη UNICEF 1.000.000 παιδιά εισέρχονται κατ’ έτος στο κύκλωμα παιδικής πορνείας, το οποίο έχει μεγάλη ανάγκη ανανέωσης λόγω απωλειών! Αλλά η ακολασία ογκώνεται και στο ευρωπαϊκό έδαφος. Τη Γερμανία είχε συνταράξει για μικρό βέβαια χρονικό διάστημα, η αποκάλυψη σκανδάλου. «Κορυφαίος» ψυχολόγος, αναγνωρισμένος στην επιστημονική κοινότητα, ομοφυλόφιλος πατέρας και υπέρμαχος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης είχε αναπτύξει τη θεωρία ότι η ανάθεση ορφανών παιδιών σε άτεκνους παιδόφιλους μπορούσε να έχει θετική επίδραση στην «πνευματική» τους ανάπτυξη. Στην Ευρώπη δεν κακοποιούνται μόνο τα παιδιά, αλλά και πολλές έννοιες, όπως η έννοιες πνεύμα και πνευματικός! Έθεσε σε εφαρμογή τη θεωρία του το 1969 ως πρόεδρος στο τμήμα Κοινωνικής Παιδαγωγικής του Βερολίνου. Τα «πειράματά» του διήρκεσαν επί 30 έτη! Τις συνέπειες ας εκτιμήσουν οι αναγνώστες. Το σκάνδαλο, γνωστό ασφαλώς σε πλείστους όσους, «αποκαλύφθηκε» μετά τον θάνατο του «λαμπρού» επιστήμονα! Το Βέλγιο είχε συγκλονιστεί από σκάνδαλο παιδεραστίας, πρωταγωνιστής στο οποίο υπήρξε βιαστής και δολοφόνος καταδικασθείς σε ισόβια δεσμά. Το σημαντικό είναι ότι «το τέρας του Βελγίου» ήταν συνδεμένο με το κύκλωμα παιδεραστίας της ευρωπαϊκής ελίτ! (Περισσσότερα στη «Μηχανή του χρόνου»). Αλλά γιατί τα συμβάντα αποτελούν αδικήματα στο πλαίσιο των νέων ευρωπαϊκών «αξιών»; Πόσος καιρός ακόμη θα περάσει, ώστε να ψηφιστεί και αυτών η αποποινικοποίηση; Πού πάει άραγε ο νους του αναγνώστη όταν διαβάζει για την ευρωπαϊκή «ελίτ»; Ασφαλώς όχι στους πρόσφυγες και στους μετανάστες.
Η έλευση «νέου αίματος» στη γηρασμένη ήπειρο δεν γεμίζει από ικανοποίηση μόνο τους εκμεταλλευτές της αδήλωτης εργασίας ή, έστω, της δηλωμένης με γλίσχρο ημερομίσθιο. Γεμίζει με μεγαλύτερη ικανοποίηση το κύκλωμα παιδεραστίας, ιδίως αυτό της «ελίτ». Πού καταλήγουν τα ασυνόδευτα παιδιά προσφύγων ή μεταναστών; Επανενώνονται με τις οικογένειές τους ή «αξιοποιούνται» από παιδόφιλους για «πνευματική» ανάπτυξη; Όσο για τους νέους και σφριγηλούς μετανάστες, αυτοί, αν δεν απασχοληθούν στην αγορά εργασίας με την υποβόσκουσα κρίση, μπορούν να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους και σε άλλον τομέα! Και εμείς για να μην υστερήσουμε στο ελάχιστο έναντι των «πολιτισμένων» σπεύδουμε να «εναρμονίσουμε» (τι σήμαινε αρμονία για τους προγόνους μας;) το οικογενειακό δίκαιο με εκείνο των «προηγμένων» και ετοιμαζόμαστε για την εισαγωγή στα σχολεία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης! Τους ακολουθούμε τυφλά στον αφανισμό.
Η μόνη παρηγοριά είναι ότι στον ελληνισμό πάντοτε μένει μαγιά. Ας αγωνιστούμε για τη διατήρησή της.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»