«Η κρίση των ανεμογεννητριών ή αλλιώς τι γυρεύουν αυτοί οι τύποι στα βουνά και διαμαρτύρονται;» του  Γιάννη Δαϊκόπουλου

Είναι γνωστό, ότι η επίλυση ενός προβλήματος μπορεί να δημιουργήσει άλλου είδους προβλήματα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα τέτοιο πολύπλοκο πρόβλημα όπως το ενεργειακό. Τις τελευταίες δεκαετίες,  η αναζήτηση άλλων λύσεων πέραν αυτής της επικίνδυνης για το περιβάλλον καύσης του λιγνίτη, εστιάστηκε στις ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειες).  Τότε, όσοι είχαν επαναπαυτεί στην εξόρυξη του λιγνίτη, δεν θέλανε να ακούσουν τίποτε ΑΠΕ. Ο λιγνίτης έπρεπε να βγει από τη γη και καμιά συζήτηση δε χωρούσε για την κλιματική αλλαγή ή ότι θα έπρεπε να αποταμιευθεί το κάτι τις, ως απόθεμα για τις μελλοντικές γενιές. 

Κάποια στιγμή, δόθηκε το σύνθημα για την Πράσινη Ενέργεια. Έτσι, σαν να ήταν μια μοναδική ευκαιρία επένδυσης,  γόνιμα εδάφη με δυναμικές καλλιέργειες σε κάμπους καλύφθηκαν με φωτοβολταϊκές πλάκες, καθώς επίσης και σε σκεπές σπιτιών – χωρίς να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τον νότιο προσανατολισμό. Επιπλέον, ανεμογεννήτριες άρχισαν να ξεφυτρώνουν, μικρές στην αρχή (και καλώς έγιναν) και στην συνέχεια γίγαντες – τεραστίων διαστάσεων, με όλα τα επακόλουθα, όπως η ισοπέδωση οροσειρών και η διάνοιξη μεγάλων δρόμων, άρα και ο εκφυλισμός μοναδικών ορεινών βιοτόπων. Οι εταιρείες των αιολικών πάρκων καθησύχασαν κάποιους, που είχαν αντιρρήσεις σχετικά με τα σμήνη των αποδημητικών πτηνών τα οποία πετούσαν στα ψηλά περάσματα, λέγοντας, ότι οι φτερωτές θα φρενάρουν, καθώς ειδικά ραντάρ θα  εντόπιζαν τα πτηνά. Μάλλον όμως δεν δούλεψαν καλά τα συστήματα, γιατί συχνά βλέπουμε τσακισμένα πουλιά στα πόδια των μεταλλικών γιγάντων. 

Και τώρα τελευταία, πολλοί στην πόλη μας αναρωτιούνται τι συμβαίνει στα βουνά μας και γιατί υπάρχουν διαμαρτυρίες. Κάποιοι τύποι σκαρφαλώνουν στα βράχια και απλώνουν πανό διαμαρτυρίας, σαν να είναι η τελευταία τους φορά που τα αντικρίζουν. Πολλοί από αυτούς, πριν από λίγες δεκαετίες θεωρούνταν σχεδόν γραφικοί αφού φώναζαν υπέρ των ανεμογεννητριών. Για να γίνει δε ακόμα πιο πολύπλοκο το πράμα και τώρα είναι υπέρ των ανεμογεννητριών και των   ΑΠΕ. 

Σαφέστατα, η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τις ΑΠΕ είναι καλύτερη λύση από αυτή της καύσης του λιγνίτη, αφού είναι πιο φιλική προς το περιβάλλον.  Αυτό όμως που γίνεται με την εγκατάσταση βιομηχανικού τύπου αιολικά πάρκα μας ξεπερνάει. Κάτι δεν πάει καλά! Στήνονται στις βουνοκορφές, χωρίς να το καταλάβουμε καλά-καλά. Ακόμα και ο δήμος δεν το γνωρίζει, αφού ούτε που ρωτήθηκε (οι εγκρίσεις έχουν δοθεί από την περιφέρεια).  Στην περιοχή της Φλώρινας αυτή τη στιγμή στήνεται το 3ο αιολικό πάρκο, στην περιοχή του χιονοδρομικού της Βίγλας. Κάθε φορά και μεγαλύτερες. Στο Μάλι Μάδι στήθηκαν μεγαλύτερες απ΄ ότι στην Πινερίτσα. Στο Βέρνον θα στηθούν γίγαντες των 150 μέτρων ισοπεδώνοντας βουνοκορφές, καταστρέφοντας βιοτόπους και αλλάζοντας όλες τις περιβαλλοντικές παραμέτρους των περιοχών αυτών. Και όταν μετά από δυο-τρεις δεκαετίες θα έχει τελειώσει η «ζωή» τους, θα χάσκουν εκεί ψηλά στα πιο αγνά μέρη να μας θυμίζουν τη άγνοια και την ευκολοπιστία μας. 

Η κατάσταση έχει ξεφύγει και δεν το έχουμε καταλάβει. Αν δεν επισκεφτεί κανείς την περιοχή που στήνονται οι γίγαντες, δεν μπορεί να αντιληφθεί το εύρος της καταστροφής. Είναι γεγονός,  ότι η  ισοπέδωση κορυφών των οροσειρών και η διάνοιξη μεγάλων δρόμων καταστρέφουν  τα βουνά μας. Καμία χωροταξική στρατηγική που θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη, κανένα μέτρο! Ένα πανηγύρι έχει στηθεί πάνω στην άγνοιά μας. Και εν πάση περιπτώσει ποια είναι τα ανταποδοτικά οφέλη στην τοπική κοινωνία; Τουλάχιστον, στα λιγνιτωρυχεία εργάζονται (ή καλύτερα εργάζονταν για να ακριβολογούμε) εκατοντάδες συντοπίτες μας, ενώ στα αιολικά πάρκα – μετά την εγκατάστασή τους – θα εργαστούν λιγότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού. 

Σε ένα σύγχρονο μοντέλο για το ενεργειακό, η τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να παίζει το βασικό ρόλο, αξιοποιώντας τους τοπικούς πόρους και δημιουργώντας ένα μικρό και ευέλικτο δίκτυο, το οποίο θα είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο.   Τα αιολικά πάρκα  θα μπορούσε  να γίνουν με πιο μικρές ανεμογεννήτριες, σύμφωνα με το απαιτούμενο ενεργειακό ισοζύγιο και σε κατάλληλα χωροθετημένες περιοχές που ήδη υπάρχουν δρόμοι, λαμβάνοντας υπόψη ζώνες αποκλεισμού αλλά και τη γνώμη της τοπικής κοινωνίας και όχι τα άμεσα επιχειρηματικά κέρδη διάφορων «επενδυτών». Επιπλέον, τα υπεράκτια αιολικά πάρκα φαίνεται να είναι η καλύτερη λύση, αφού  δημιουργούν τα λιγότερα προβλήματα. 

Ειδικότερα, για την Φλώρινα θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ήδη πλήρωσε και πληρώνει το τίμημα με τα λιγνιτωρυχεία και επιπλέον, τώρα «δίνει και τα ρέστα της» με το να πληρώνει με ότι καλύτερο και αγνό της είχε απομείνει, τον ορεινό της πλούτο: Βαρνούντας (Πινερίτσα), Τρικλάριο (Μάλι – Μάδι, Ραμπατίνες, Μεσκίνα Τούμπα), Βέρνον  (Λούτζερ, Γκολίνα, κορυφογραμμή για Βίτσι) και Βόρας. 

                                                                                                         Γιάννης Δαϊκόπουλος

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.