Διεξήχθησαν πρόσφατα εκλογές σε όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ανάδειξη των μελών του νέου Κοινοβουλίου της Ένωσης. Κατά την προεκλογική περίοδο έγινε λόγος για αναμενόμενη άνοδο των σχημάτων, που κατατάσσονται στον χώρο της Ακροδεξιάς και σήμανε μικρός συναγερμός για την αντιμετώπιση του επελαύνοντος κινδύνου. Φαίνεται ότι κανένα άλλο πρόβλημα δεν αντιμετωπίζει η Ένωση. Αλλά τότε, γιατί οι πολίτες των χωρών, που μετέχουν σ’ αυτήν, στρέφονται προς χώρο, που τα συστημικά κόμματα ή κόμματα εξουσίας αποκαλούν Ακροδεξιά; Και πόσο επικίνδυνη είναι αυτή; Ερωτήματα αυτού του τύπου δεν τίθενται. Το σύστημα εξουσίας πάντοτε προβάλλει στους λαούς ένα εν δυνάμει κίνδυνο, ένα «μπαμπούλα», ώστε αυτός να παραμένει στα «μαντριά» και να μη ξεστρατίζει. Σε τελευταία ανάλυση φοβάται το σύστημα εξουσίας την Ακροδεξιά ή ελέγχει και αυτήν και εν καιρώ θα την «αξιοποιήσει»;
Οι πρωτεργάτες της προσπάθειας για ενότητα των κρατών της Ευρώπης ανήκαν στη γενιά, που γεύθηκε τη φρίκη του δευτέρου μεγάλου πολέμου του 20ου αιώνα. Είναι συνεπώς εξαιρετικά δύσκολο να αμφισβητήσουμε τις καλές προθέσεις εκείνων. Η προσπάθεια προσέγγισης ξεκίνησε από τον οικονομικό τομέα με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας άνθρακα και χάλυβα (1951), μόλις έξι έτη, μετά τη λήξη του πολέμου. Σκοπός της ήταν να θέσει την παραγωγή και εμπορία των δύο κύριων πρώτων υλών της πολεμικής βιομηχανίας υπό κοινή διαχείριση των πρώην εμπολέμων κρατών. Από εκεί έπρεπε να αρχίσουν οι γευθέντες τη φρίκη ή από την ανάλυση των αιτίων που προκάλεσαν τις φοβερές συρράξεις και τα αιματοκυλίσματα; Άλλωστε με τη ρίψη των πρώτων ατομικών βομβών, ήταν εμφανές ότι θα άλλαζε η μορφή των πολέμων στο μέλλον, καθώς αφελείς και μόνο πίστευαν ότι είχε έρθει ο καιρός διαρκούς ειρήνης.
Την πλέον σοβαρή και αξιόλογη κριτική του πολέμου παραθέτει ο Αλμπέρ Καμύ στο έργο του «Ο επαναστατημένος άνθρωπος», που εξέδωσε το ίδιο έτος με τη συνθήκη της ΕΚΑΧ: «Όταν ο Άγγλος δημόσιος κατήγορος (σ.σ. στη δίκη της Νυρεμβέργης) παρατηρεί ότι από τό Μάιν Κάμπφ (το ιδεολογικό κείμενο του Χίτλερ) ο δρόμος οδηγούσε ολόισια στους θαλάμους αερίων του Μαϊντάνεκ, θίγει το ουσιαστικό θέμα της δίκης, δηλαδή την ιστορική ευθύνη του δυτικού μηδενισμού, πού όμως ήταν το μόνο πού δεν συζητήθηκε στη Νυρεμβέργη για ευνόητους λόγους. Δεν μπορείς να διεξάγεις μια δίκη διακηρύσσοντας τη γενική ενοχή ενός πολιτισμού. Δίκασαν μόνο τις πιο κραυγαλέες στην επιφάνεια του πλανήτη πράξεις». Έπρεπε λοιπόν να ασκήσουν αυτοκριτική και να προβληματιστούν σοβαρά από την ανάλυση του Καμύ, ενός εκ των κορυφαίων διανοουμένων του 20ου αιώνα και μετέχοντος στον «πολιτισμό» του δυτικού μηδενισμού. Η Ευρώπη πορευόταν, αιώνα και πλέον, με τη διακήρυξη του θανάτου του Θεού. Γράφει σε άλλο σημείο του έργου του ο Καμύ: «Απ’ όπου και να στραφούμε στην καρδιά της άρνησης και του μηδενισμού, το έγκλημα κατέχει προνομιούχα θέση»! Εγκλήματα διαπράχτηκαν και από χριστιανούς θα αντιτάξουν οι οπαδοί του μηδενισμού. Αποφεύγουν να αναλύσουν σε βάθος ποιος έχει το δικαίωμα να φέρει αυτό το όνομα με την τόσο μεγάλη βαρύτητα. Ας μη λησμονούμε ότι τόσο το Βατικανό, όσο και οι ενώσεις των διαμαρτυρομένων στη Γερμανία είχαν υπογράψει συνθήκες με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και είχαν σιωπήσει μπροστά στο δράμα που εκτυλισσόταν. Όλοι αυτοί δεν υπήρξαν χριστιανοί, παρά το περί του αντιθέτου υποστηριζόμενο. Η Εκκλησία προβάλλει τους μάρτυρες και τους αγίους, που ενώπιον της ιταμής κοσμικής εξουσίας διακηρύσσουν: «Πειθαρχείν Θεώ μάλλον ή ανθρώποις». Και ευτυχώς υπήρξαν λίγοι, ελάχιστοι, που τίμησαν το όνομα χριστιανός και στη Δύση.
Η αρχική συνεργασία για την Ένωση επεκτάθηκε με τη σύναψη και άλλων συνθηκών και το 1958 σχηματίστηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Και ο νέος τίτλος μαρτυρεί ότι θεμέλιο της συνεργασίας αποτελούσε η οικονομία, η πεμπτουσία του καπιταλιστικού συστήματος. Άκρως σημαντική ήταν η απόφαση για την κατάργηση των τελωνιακών δασμών μεταξύ των χωρών μελών. Το 1959 υπέβαλλε η χώρα μας αίτημα προς ένταξη. Δεν φόβιζε τους τότε κυβερνώντες ότι η κατάργηση των δασμών θα ήταν η ταφόπλακα της υπό ανάπτυξη εγχώριας βιομηχανίας; Το 1981 η χώρα μας έγινε δεκτή. Αντί να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από την ένταξη η Δεξιά, στην εξουσία ανήλθε ευθύς μετά κόμμα σοσιαλιστικό. Στη Δύση βέβαια ήταν πλέον δυσδιάκριτες οι διαφορές από τα τέλη του 19ου αιώνα, όχι όμως και στην πατρίδα μας, που είχε δοκιμαστεί από φοβερό εμφύλιο πόλεμο.
Κύρια γνωρίσματα της αλλαγής στην πολιτική της χώρας μας ήταν: Ο αλόγιστος δανεισμός για την έξαρση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, που μετονομάστηκαν σε καταναλωτές. Η στροφή των καταναλωτών προς τα εισαγόμενα προϊόντα, λόγω προσιτών πλέον τιμών. Η με ραγδαίο ρυθμό αποβιομηχάνιση της χώρας. Η άφρων μετακίνηση του ανέργου εργατικού δυναμικού στις σφύζουσες δημόσιες επιχειρήσεις, ώστε να μην εκδηλωθεί έξαρση της ανεργίας, και η καθίζηση αυτών. Η αλλοτρίωση των αγροτών μέσω των επιδοτήσεων και της διαδικασίας απόσυρσης των πλεοναζόντων προϊόντων. Οι ευρωπαϊκές αγορές, παρά τα λεχθέντα, δεν έδειξαν προθυμία προτίμησης των ελληνικών προϊόντων (ευρωπαϊκή αλληλεγγύη!).
Κατά την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα είχαμε την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου. Ο καπιταλισμός είχε απαλλαγεί από το αντίπαλο δέος. Πανηγύρισαν οι του συστήματος εξουσίας τη μεταβολή εκείνη, που τους προσέφερε εξαιρετικά σημαντικά οφέλη. Οι εργαζόμενοι θα έπαυαν έκτοτε να διεκδικούν και θα περνούσαν στην άμυνα για διατήρηση των κεκτημένων. Τα κράτη υπό τον καταιγισμό της κατηγορίας ότι είναι κακοί επιχειρηματίες, θα εξαναγκάζονταν να εκχωρήσουν σε ιδιώτες, διά των ελεγχομένων κυβερνήσεων, τον ιδρώτα των λαών με αδιαφανείς και σε βάρος του εθνικού συμφέροντος διαδικασίες. Είχε προηγηθεί ο ασύστολος δανεισμός, που είχε οδηγήσει, ιδιαίτερα τη χώρα μας σε δεινή οικονομική κατάσταση, η οποία κατέληξε στην υπογραφή των οδυνηρών μνημονίων.
Τότε (1992) η ΕΟΚ μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση (Συνθήκη Μάαστριχτ). Ήταν εμφανές ότι οι κρατούντες έθεταν πολύ πιο υψηλούς από τους οικονομικούς στόχους. Πόσα έχουν λεχθεί για εναρμόνιση των εθνικών δικαίων με το ευρωπαϊκό. Στα πλαίσια αυτά ψηφίστηκαν νομοσχέδια επί του οικογενειακού δικαίου, τα οποία συντελούν στην αποδόμηση της οικογένειας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Και αυτό διαφημίζεται ως πρόοδος και κατάκτηση δικαιωμάτων, αφού εργατικά ανάλογα ήταν απαγορευμένο να διεκδικηθούν!
Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατέληξε να ελέγχεται οικονομικά στο προσκήνιο από τη Γερμανία στο παρασκήνιο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα. Ποιοι διοικούν αυτή και ποιοι οι στόχοι τους αγνοούν οι πολίτες των χωρών. Εμείς πάντως γευόμαστε τις συνέπειες. Η ΕΕ δεν είναι υπερβολικό να υποστηριχτεί ότι είναι πολιτικό παράρτημα του ΝΑΤΟ. Μάλιστα κάποιοι ηγέτες χωρών της υπερακοντίζουν για επικράτηση θερμοπολεμικού κλίματος. Το 2011 η ΕΕ έλαβε το βραβείο Nobel ειρήνης, επειδή επέτυχε την επικράτηση ειρήνης στην ήπειρο. Οι κριτές δεν είδαν ουδεμία ανάμειξη χωρών της στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στον βομβαρδισμό της Σερβίας, στην καταστροφή της Λιβύης! Ούτε σήμερα βλέπουν την πλήρη υποταγή στα κελεύσματα των ΗΠΑ ή μάλλον των τραπεζιτών, που χρησιμοποιούν τις κυβερνήσεις της χώρας αυτής ως αιχμή του δόρατος για την επίτευξη των στόχων τους. Αποφάσισε η ΕΕ, και στο μέλλον με την κατάργηση του veto θα αποφασίζει ευχερέστερα, την απομόνωση της Ρωσίας ακόμη και σε βάρος των οικονομικών της συμφερόντων. Υπετάγη η ΕΕ στο δόγμα της «ελεύθερης αγοράς» και οι πλουτοκράτες ανέδειξαν την Άπω Ανατολή σε κυρίαρχο στην ευρωπαϊκή αγορά, καθώς η βιομηχανία στην ήπειρό μας βαίνει διαρκώς συρρικνούμενη. Μόνο εμείς, οι «οικονομικά ισχυροί» τη στηρίζουμε με την υποταγή στο δόγμα της «πράσινης ανάπτυξης»!
Η Ευρώπη αποτελεί τον παράδεισο των αποκλήρων, στις χώρες των οποίων οι ισχυροί είτε προκαλούν πολέμους ή τις εκμεταλλεύονται άγρια για τα άθλια συμφέροντά τους. Δεν θα παύσουν να έρχονται διαρκώς μετανάστες, για τον χαρακτηρισμό των οποίων υπάρχει διάσταση-σύγκρουση «προοδευτικών» και «συντηρητικών». Και η ήπειρός μας γηράσκει δημογραφικά άκρως ανησυχητικά και αποσυντίθεται υπό τις κοινωνικές συνθήκες, που επιδιώκουν να επιβάλουν οι ασκούντες την εξουσία, ασχολούμενοι αποκλειστικά με τα δικαιώματα των μειοψηφιών των «δικαιωματιστών».
Έχει μέλλον η Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα το εξετάσουμε σε άλλο άρθρο.
«Μακρυγιάννης»