Κατά τον Σταγειρίτη φιλόσοφο Αριστοτέλη, «Εκ του βίου κράτιστον εστίν υπεξελθείν ως εκ συμποσίου, μήτε διψώντα, μήτε μεθύοντα.», δηλαδή, «Το καλύτερο είναι από τη ζωή να αποχωρήσει κανείς όπως από ένα συμπόσιο: ούτε διψασμένος, ούτε μεθυσμένος.»
Έχω την βεβαιότητα, ότι έτσι ακριβώς αποχώρησε χθές, από τον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου, στο Τσοτύλι, ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Γεράσιμος Δώσσας. Και αυτό, γιατί το ταξίδι του προς την αιώνια ζωή συνοδευόταν από την ομορφιά της επίγειας. Έφυγε πλήρης ημερών και έχοντας βιώσει την απόλυτη αφοσίωση και αγάπη στον έγγαμο βίο του. Άφησε πίσω του μία εξαιρετική οικογένεια, με δύο γυιούς, νύφες και εγγόνια. Έχαιρε της απόλυτης εκτίμησης της τοπικής κοινωνίας, και όχι μόνον. Δεν ανέδειξε -απλά- τον τόπο που γεννήθηκε, το Τσοτύλι, μέσα από το πολυσχεδές έργο του, αλλά και αγωνίσθηκε ποικιλοτρόπως με την πένα του, για να καταστήσει γνωστή σε όλη την ελληνική επικράτεια την σημαντική συνεισφορά των αποφοίτων του Γυμνασίου Τσοτυλίου στην πνευματική ζωή της χώρας μας.
Διατήρησε την διαύγεια πνεύματος μέχρι τα εννενήντα του ένα χρόνια. Παρέμεινε νέος και γενναιόδωρος μέχρι το τέλος της ζωής του, ξεπερνώντας τα όρια που βάζει στους ανθρώπους ο χρόνος. Άφησε παρακαταθήκη σε όλους μας, εκτός από την πνευματική του οξύνοια και το αδιαμφισβήτητο ήθος του, κείμενα γραπτού λόγου που καλύπτουν όλο το φάσμα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας καθώς και της αρχαιοελληνικής σκέψης. Διέθετε άπειρες γνώσεις, αλλά και αμεσότητα διάκρισης και δράσης. Εν ολίγοις, συγκέντρωνε πάνω του όλα τα χαρακτηριστικά των χαρισματικών και ευλογημένων από τον Θεό ανθρώπων.
Στο τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο Επιλογές Καθημερινής Εφημερίας, (Γράμματα στην εφημερίδα «Καθημερινή» και ανάλεκτα δημοσιογραφικά για το Βόιο και τη Δυτική Μακεδονία), εκδότης του οποίου είναι η Μακεδονική Φιλεκπαιδευτική Αδελφότης, ο Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας, στο προλογικό του σημείωμα αναφέρει επί λέξει:
« Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει δύο κατηγορίες κειμένων : 1oν επιλογές σχετιζόμενες – κυρίως- με το Βόιο, από τη στήλη «Διαχρονικά» της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος» Θεσσαλονίκης. Τη στήλη αυτή, αρχικά με διαφορετικούς τίτλους, την κράτησα χωρίς υπογραφή, από το 1996, σε όλη την εικοσαετή, περίπου, διάρκεια του βίου της εφημερίδας.
Και, 2ον επιστολές που έστειλα στην εφημερίδα «Καθημερινή» των Αθηνών από τον Μάρτιο 2017 έως και τον Σεπτέμβριο 2018. Επειδή δεν είχαν όλες δημοσιευθεί, ταξινομούνται χωριστά οι δημοσιευμένες (με την ημερομηνία δημοσίευσης) και χωριστά οι αδημοσίευτες, (με την ημερομηνία της αποστολής).»
Προσωπικά, θα θυμάμαι πάντα με απεριόριστη ευγνωμοσύνη πως παρά το γεγονός ότι διήγε το εβδομηκοστό ένατο έτος της ηλικίας του και δεν με γνώριζε καθόλου (είχε διαβάσει μόνο ένα άρθρο μου στην Βοϊακή Ζωή με τίτλο: «Αυτή είναι η Χρυσαυγή με τα δικά μου μάτια» και είχε γράψει γι’ αυτό κριτική- ερήμην μου- στον Αγγελιοφόρο), παρόλα αυτά αποδέχθηκε την προτάσή μου και αποφάσισε να έρθει, με την σύζυγό του Αναστασία Μερτζιμέκη, από την Θεσσαλονίκη στην Κοζάνη για να παρουσιάσει το πρώτο μου βιβλίο: «Μικρά ημερολόγια, Μεγάλες αλήθειες» με έναν μονάχα όρο: «Να συνεχίσω να γράφω.» Και όταν του είπα, αν σας διάβαζα θα ήμουν καλύτερη, μου απάντησε επί λέξει: «Είμαι μεγαλύτερος και θα σου δώσω μια συμβουλή, μην αλλάξεις. Αυτό που είσαι φτάνει.» Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η συγκυρία της ζωής μου χάρισε το πιο σύντομο μάθημα δημοσιογραφίας και ένα απαράμιλλο πρότυπο ανθρώπου.
Καλό παράδεισο αείμνηστε Γεράσιμε Μιχαήλ Δώσσα.
Εύχομαι ολόψυχα το ανέκδοτο έργο σου, που διατρέχει όλη την σύγχρονη ιστορία -αρχής γενομένης από την ελληνική επανάσταση του 1821- σύντομα να λάβει την υλική υπόσταση που του αξίζει , επ’ ωφελεία πρωτίστως της δημόσιας παιδείας, ως πηγή, και κατόπιν όλης της ελληνικής κοινωνίας.
Είθε ο Κύριος να παρηγορεί τους οικείους σου από την έλλειψη της φυσικής σου παρουσίας.