Εκκλησιολογικός όρος των διαλλαγών προς ενότητα (κεφάλαιο ΙΑ’)

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΝΑ ΣΥΝ+ΟΔΕΥΣΟΥΝ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

I. ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΥΝΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ

Σύνοδος για τον κόσμο, και υπό την γενική έννοια, σημαίνει οργανωμένη συγκέντρωση και συνεδρίαση προσώπων αξιοματούχων, ηγετών ή αντιπροσώπων χωρών που ανήκουν σε ένα οργανωμένο σύνολο και μετέχουν σε ένα διεθνή οργανισμό, με σκοπό την συζήτηση για τη λήψην ορισμένων συγκεκριμένων  αποφάσεων για θέματα που απασχολούν την αρμοδιότητά τους. Σύνοδο όμως υπό την ειδική, εκκλησιαστική έννοια, χαρακτηρίζουμε την συνέλευση , κυρίως, επισκόπων, μητροπολιτών , αρχιεπισκόπων και πατριαρχών που αποφασίζουν για δογματικά ή διοικητικά ζητήματα της Εκκλησίας. Στην συνάφεια αυτήν εδώ, σαφώς, δεν κάνουμε λόγο για την Ιερά Σύνοδο ως το ανώτατο εκκλησιαστικό όργανο διοίκησης για τις αυτοκέφαλες ορθόδοξες Εκκλησίες που προεδρεύονται από τον εκάστοτε προκαθήμενο μιας τοπικής Εκκλησίας, όπως λ.χ. την Εκκλησία της Ελλάδος και αποτελείται από όλους τους επισκόπους, μητροπολίτες και τιτουλαρίους πάλαι ποτέ διαλαμψάντων επισκοπών, που είναι κανονικά μέλη, στα οποία ο προκαθήμενος κανονικά λογοδοτεί και δεν ψάχνει τρόπους να παρακάμπτει την ελεύθερη βούλησή τους όπως συνοδικά εκφράζεται με το συνοδικό σύστημα της όταν συνδιασκέπτεται το σώμα της Ιεραρχίας. Οι συνοδικές επιτροπές με τον τρόπο που περνούν τα πορίσματά τους και, τελεικά, προωθούνται στην Ιεραρχία, χωρίς την επαρκή συζήτηση, διερεύνηση, ακόμη και την εξέταση κινήτρων και σκοπιμοτήτων για μία απόφαση, με ενδελεχή έλεγχο και, βέβαια, στο εύλογο απαιτούμενο διάστημα, όταν όλα γίνονται με γοργούς ρυθμούς και δεν φτάνει ο χρόνος για τις συνεδριάσεις μιας Συνόδου, καθώς μάλιστα ορισμένοι είναι νησταγμένοι ή κουρασμένοι ενίοτε, και δικαιολογημένα,  λόγω ηλικίας ορισμένοι αρχιερείς βιάζονται και να τελειώνει η Σύνοδος για να επιστρέψουν στα ποίμνιά τους είναι στοιχεία που δεν επιτρέπουν έναν αληθινό διάλογο μεταξύ Ιεραρχών. Όμως και οι θεολογικές παρεμβάσεις τύπου Ναυπάκτου για το Ουκρανικό αυτοκέφαλο προωθούν σχεδόν ασυζητητί θέματα σοβαρά για την ορθοδοξία. Εμείς, εδώ, λέγοντας για σύγκληση Συνόδου  οπωσδήποτε δεν κάνουμε λόγο για συνεδριάσεις ορισμένων οργάνων, διότι ο όρος “σύνοδος” συχνά αναφέρεται σε κάποια συγκεκριμένη συνεδρίαση ενός οργάνου, όπως η “Ιερά Σύνοδος” ή και η “Διαρκής Ιερά Σύνοδος”,  και χρησιμοποιείται επίσης ως επίσημο όνομα για τον ίδιο τον οργανισμό. Στην περίπτωση που αναφερόμαστε δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο, διότι εδώ δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε λόγο για συγκεκριμένο διοικητικό όργανο κάποιας Εκκλησίας ούτε βέβαια και για τις τακτικές ή έκτακτες συνεδριάσεις  τους αλλά για μία Πανορθόδοξη Σύνοδο επισκόπων όσο το δυνατό περισσοτέρων που θέλουμε να συγκροτηθεί, όχι αποκλειστικά και μόνο προκαθημένων αυτοκεφάλων ή αυτόνομων Εκκλησιών αλλά γενικά Ορθοδόξων επισκόπων, όπου και αν αυτοί ανήκουν, όχι βέβαια σε κάποια αίρεση, όπως των παπικών ή προτεσταντών ή μονοφυσιτών κ.λπ., ούτε βέβαια και σε κάποιο σχίσμα, όπως αυτό της νέας αντικανονικής αυτοκέφαλης “Εκκλησίας της Ουκρανίας”. Όμως κάνουμε λόγο για κανονικά χειροτονημένους επισκόπους που φέρουν Αποστολική Διαδοχή και δεν είναι καθηρημένοι ή αναθεματισμένοι για δογματικά, κανονικά ή και ηθικά παραπτώματα αλλά ανήκουν σε ορθόδοξες κοινότητες που κρατούν απαραχάρακτη την ορθόδοξη Πίστη της Καθολικής Εκκλησίας. Στο κεφάλαιο αυτό γίνεται λόγος για το ευκταίο μιας Οικουμενικής Συνόδου ή μιας Πανορθόδοξης Συνόδου, οι οποίες αν δεν είναι δυνατόν πρακτικά να συγκροτηθούν, τότε τουλάχιστον αναφερόμαστε σε μια Σύνοδο της Εκκλησίας με εκπροσώπηση μικρότερης κλίμακας από Ορθόδοξους επισκόπους, πάντως όχι στα όρια ενός και μόνο Κράτους αλλά περισσοτέρων κρατών που έχουν κατά πλειονότητα ή μειονότητα ορθόδοξο ποίμνιο με επισκόπους που δεν συμφωνούν με τον Οικουμενισμό και ξεχώρισαν την θέση τους με το να ανήκουν στο πάτριο εορτολόγιο ή με την αποτείχιση όπως ο Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος, καθώς και επίσκοποι που πρόκειται να αποτειχισθούν . Το ποιοί, ακριβώς, θα συμμετέχουν σε αυτή την όντως Ορθόδοξη Σύνοδο –Οικουμενική ή Πανορθόδοξη ή Σύνοδο Ορθοδόξων κατά της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού μικρότερης κλίμακας- είναι συνάρτηση των εξής προϋποθέσεων:

Α. Αν όντως έχουμε συνειδητοποιήσει ότι με τον Οικουμενισμό υπονομεύεται η δυνατότητα σωτηρίας σταδιακά μέχρι να αφομοιωθεί το ποίμνιο και να κυριαρχήσει πλήρως η Παναίρεση στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, και έτσι τραγικά να απωλέσουμε την Χάριν υποκύπτοντας συν τω χρόνω, και δι’ αυτής της αποπομπής της Θείας Χάριτος, λόγω αδράνειας, να χάσουμε τελικά και την σωτηρία. Τί πραγματικά θέλουμε οι αληθινά Ορθόδοξοι σήμερα; Θέλουμε όντως να απαλλαγούμε εν τη πράξει από την αίρεση του Οικουμενισμού; Αν ναι, ας τα βάλουμε κάτω τα πράγματα με μαθηματικό συλλογισμό και ας αφαιρούμε μία-μία τις περιπτώσεις σχετικά με το τί δεν μπορεί να γίνει για να έχουμε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα και τί είναι δυνατόν να γίνει για να στραφούμε εν τη πράξει προς τα εκεί. Ας τα δούμε τα δεδομένα ψύχραιμα, με φρόνηση και ρεαλιστικά και ας αποφασίσουμε ενώπιον του Θεού, ο Οποίος και θα μας κρίνει για την όποια επιλογή μας.

Β. Αν οι όντως Ορθόδοξοι έχουμε αληθινές προθέσεις να συνεργασθούμε, έχοντας αγαθή προαίρεση και αποσκοπώντας στην αλήθεια και μόνο για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, θεωρώντας πνευματικό καθήκον μας να ενωθούμε οι διασπασμένοι ενώ είμαστε διηρημένοι εντός της Εκκλησίας, χωρίς σκοπιμότητες ίδιου συμφέροντος, ανθρωπαρέσκεια, ψυχικές εμμονές με τις οποίες ορισμένοι νομίζουν ότι εκφράζουν ευσέβεια ενώ δίνουν διέξοδο στα πάθη τους, τότε είναι επιτακτική η ανάγκη να βρούμε μια βάση συνεννόησης με σκοπό την αποκατάσταση της Ορθοδοξίας και την ειρήνη στην Εκκλησία,

Γ. Υπάρχει περίπτωση βρούμε μία βάση να συνεργασθούμε στα κρίσιμα θέματα που αφορούν την Ορθοδοξία, αν δεν αφήσουμε την ώρα αυτή τα επί μέρους ζητήματα να τα λύσει η ίδια η Σύνοδος όταν συγκροτηθεί;

Δ. Αν δεν ενωθούν ικανοί και στον αριθμό επίσκοποι από το νέο ημερολόγιο με τους επισκόπους του Πατρίου εορτολογίου, έξω από τις παρατάξεις, υπάρχει περίπτωση να μπορέσουν να αντιταχθούν μόνοι τους στην Παναίρεση του Οικουμενισμού; Εδώ, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει ούτε ένας που να βγήκε αληθινά στον αγώνα εν τη πράξει!

Ε. Αν υποθέσουμε ότι μπορούσαν οι επίσκοποι του νέου ή και του Πατρίου εορτολογίου να αντιπαραταχθούν χωρίς συνεργασία εν τη ενότητι αποτελεσματικά απέναντι στην αίρεση δεν υπάρχει θέμα στην Εκκλησία με την διαίρεση παλαιού και νέου και δεν έχουμε ευθύνη για την μη αποκατάσταση του διοικητικού και εορτολογικού σχίσματος, οπότε το αφήνουμε ως έχει;

Στ. Αν δεν ενεργήσουμε στο κατάλληλο και κρίσιμο χρονικό σημείο το timing για να επιτύχουμε τον στόχο μας, μήπως έπειτα από αυτό το momentum θα είναι ακόμη δυσκολότερο να συγκροτηθεί μία όντως Ορθόδοξη Σύνοδος;

Ζ. Αν οι παλαιοημερολογίτες μείνουν περιχαρακωμένοι από το σχίσμα του νέου ημερολογίου και υπό το διοικητικό τους σχήμα που υφίσταται με τις διάφορες Συνόδους και τις μικρότερες ομάδες ή και μεμονωμένους επισκόπους, βιώνουν και έχουν την συνείδηση ότι μόνο αυτοί βρίσκονται εντός της Εκκλησίας και αισθάνονται ανεύθυνοι για ότι γίνεται στο σώμα του Χριστού, επομένως, δεν τους ενδιαφέρει το υπόλοιπο ποίμνιο που βρίσκεται στην αιχμαλωσία του Οικουμενισμού, και είναι αυτό “Ορθόδοξη” Εκκλησιολογία, μάλιστα, “Ορθοδόξων” επισκόπων;

Η. Όσοι ακόμη δεν αποτειχίστηκαν, όχι μόνοι ιερείς και μοναχοί αλλά και αρχιερείς και λαϊκοί, έχουν την συνείδηση ότι είναι τακτοποιημένοι πνευματικά και δεν φέρουν ευθύνη για την εξάπλωση και εδραίωση του Οικουμενισμού με τι όποιες συνέπειες στην Εκκλησία και, τελικά, την απώλεια της σωτηρίας σε ψυχές, αφού εκεί καταλήγει ο συγκρητισμός;

Όλα αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα στα οποία καλούμαστε να απαντήσουμε ενώπιον Θεού και να μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Στις ημέρες μας κυριαρχεί ανευθυνότητα. Όμως δικαιολογείται ανευθυνότητα στον κλήρο και μάλιστα στους επισκόπους; Στον καιρό μας υπάρχει αμέλεια δικαιολογείται όμως να μην αντιπαρατασσόμαστε στην αίρεση; Αν κάτι τέτοιο υπήρχε στην Παράδοση της Εκκλησίας μας θα είχαμε το δικαίωμα να μην αποτειχισθούμε ξεχωρίζοντας την θέση μας. Η αποτείχιση δεν είναι προαιρετική! Αν θέλουμε να ακολουθούμε τον Κύριο μας σηκώνοντας τον Σταυρό Του, αυτό είναι καθήκον μας. Η ψευδο-ταπείνωσις ότι δεν δυνάμεθα να ξεχωρίσουμε από την αίρεση και ότι είμαστε αδύνατοι δεν μας δικαιολογεί σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο: “Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς” (Μθ. 10, 32-33). Δεν ξεχωρίζει κανείς την θέσιν του αν δεν ομολογήσει με παρρησία και εν τη πράξει διακόψει κοινωνία μετά των αιρετικών με  εκείνους που κοινωνούν με την αίρεση του Οικουμενισμού, τώρα πλέον και θεσμικά με το σχίσμα!

Συνεχίζονται οι άλλες ενότητες του IA’ κεφαλαίου

Εκκλησιολογικός όρος των διαλλαγών προς ενότητα (κεφάλαιο ΙΑ’)

See more