ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ’
Η ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΣΟΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ
Ⅰ. Η ΕΞΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΕΠΤΩΚΥΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ
Εφόσον προσδιορίσαμε ότι η Εκκλησία, στα έσχατα τουλάχιστον, είναι πλέον η μαγιά, το λήμμα εκείνο, που μολονότι είναι διασκορπισμένο σε πρόσωπα, ομάδες, συνάξεις, εκκλησιαστικές κοινότητες ως ενορίες ή επισκοπές και όπου αλλού υπάρχει όντως Ορθοδοξία, στο παλαιό και στο νέο ημερολόγιο, ως σύνολο των πιστών κληρικών και λαϊκών, και αποτελεί το σώμα του Χριστού, επειδή είναι συνδεδεμένο με την κεφαλή του, κρατώντας με την ομολογία την αποκαλυφθείσα Πίστη, η οποία είναι αυτή που πρωτίστως μας προσδιορίζει εκκλησιαστικά, ερχόμαστε τώρα να δούμε τί είναι ο Οικουμενισμός μέσα στην Εκκλησία. Επειδή στο Σώμα του Χριστού δεν υπάρχει μόνο η Θεία φύση αλλά και η ανθρώπινη που υποστασίασε ο Υιός και Λόγος του Θεού προσλαμβάνοντάς την δημιουργικώς και όχι σπερματικώς, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, ωστόσο εγκεντρίζοντας εμάς στο πανάμωμο Σώμα Του ως στρατευομένη Εκκλησία ανάλαβε την φθορά και την αμαρτωλότητά μας με το γίνει για χάριν μας κατάρα: “Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα”(Γαλ. 3,13).Γι’ αυτό θα εξηγήσουμε με παραδείγματα στην συνέχεια αυτού του κεφαλαίου: Πώς οι Οικουμενιστές ενώ βρίσκονται θεσμικά στην διοίκηση της Εκκλησίας εν τούτοις είναι εκτός Εκκλησίας, όπως ο καρκίνος είναι μεν στο σώμα μέχρι όμως να αφαιρεθεί αφού είναι θέμα χρόνου το να αποκοπεί χειρουργικά.
Ⅱ. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΕΞΑΠΛΩΣΗΣ ΤΟΥ
Για να εξηγήσουμε, πώς η Εκκλησία προσβάλλεται από την Παναίρεση του Οικουμενισμού θα αναπτύξουμε τον λόγο μας παραβολικώς, όπως έκανε και ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός για να διδάξει. Το να μελετούμε εκκλησιολογικώς την σχέση της Εκκλησία με την παναίρεση του Οικουμενισμού, καθώς, και την τακτική – στρατηγική με την οποία η Εκκλησία πρέπει να αντιμετωπίσει την αίρεση ομοιάζει με τον τρόπο που ο οργανισμός μας αποκρίνεται για να αντισταθεί σε μία λοίμωξη, ωστόσο ομοιάζει καταπληκτικά με την περίπτωση της προσβολής του από καρκίνο ενδογενώς. Η παραβολική αυτή εξεικόνιση αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο όχι μόνο τον ρόλο ως εξάπλωση της εσχατολογικής αυτής αίρεσης αλλά και τον τον τρόπο της γενέσεώς της, καθώς, και την κατάληξη του οργανισμού αν δεν αντιμετωπισθεί εγκαίρως και επιτυχώς. Η απόδοση της πνευματικής αυτής νόσου ως της καρκινικής μάστιγας, που κατατρώγει τα σπλάχνα της στρατευομένης Εκκλησίας έως ότου ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων αποκόψει συνοδικώς τον κακοήθη αυτόν όγκο και την θεραπεύσει τελείως, μη αφήνοντας διόλου στίγματα, έχει χρηστική και μόνο προοπτική. Προκειμένου να εξηγήσει το πως λειτουργεί η αίρεσις στο Σώμα της Εκκλησίας, μάλιστα η συγκεκριμένη παναίρεσις ως η πιο επικίνδυνη κακοδοξία όλων των εποχών της εκκλησιαστικής ιστορίας, εξηγεί και δεν διατυπώνει κάτι θεολογικά εσφαλμένο για το Σώμα του Χριστού.
Ⅲ. ΠΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑ Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ
Η συντονισμένη αντίδραση αθροίσματος κυττάρων και μορίων στους ιστούς, εκ των οποίων, μάλιστα ορισμένοι είναι εξειδικευμένοι να αναχαιτίζουν λοιμώξεις που καλείται ανοσοαπόκριση θα μπορούσε να ταυτισθεί με την χριστιανική απολογητική που αντιμετωπίζει τους έξωθεν της Εκκλησίας εισβολείς. Όμως στην Εκκλησία το πρόβλημα δεν εμφανίζεται μόνο ως εξωτερικός πειρασμός αλλά και εσωτερικά που αναπτύσσεται, όπως στον οργανισμό ο καρκίνος. Σε αυτή την περίπτωση ο οργανισμός λειτουργεί διττώς: α. παρεμποδίζοντας τη ανάπτυξη ορισμένων όγκων, β. διεγείροντας ανοσοαπόκριση σε μερικούς τύπους καρκίνου, των οποίων η θεραπεία απαιτεί την διέγερση δραστικών μηχανισμών στους οποίους αντισώματα και Τ λεμφοκύτταρα έχουν τον κύριο ρόλο της αντιμετώπισης συγκεκριμένων καρκινικών κυττάρων. Αυτό έκανε ανέκαθεν η Εκκλησία με το κατηχητικό, ποιμαντικό και αγιαστικό της έργο, θέτει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης υγιών κυττάρων, ήτοι προσώπων, που θα εξελιχθούν φυσιολογικά στο Σώμα της και, βέβαια, για την παρεμπόδιση πνευματικής νόσου μέσα στο κλίμα της κάθαρσης, του φωτισμού και της θέωσης, καθώς, και με τις συνθήκες άμυνας που δημιουργούσε από την άλλη. Επιπλέον δε, πάντοτε επιστράτευε τα πρόσωπα εκείνα που είχαν τις ικανότητες και, κυρίως την Χάριν προς αποστολή να αντιμετωπίζουν την εσωτερική προσβολή που δημιουργούσε το τοξικό κλίμα του τύφου (αλαζονεία) των αιρετικών.
Ⅳ. ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΩΣ ΑΙΤΙΑ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ – ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Ο καρκίνος συνήθως για να αναπτυχθεί στον οργανισμό χρειάζεται ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς χρειάστηκε και ο Οικουμενισμός. Ο χρόνος παθοφυσιολογικά ευνοεί τις πολλαπλές γενετικές μεταλλάξεις για να μετασχηματιστούν τα φυσιολογικά κύτταρα σε καρκινικά. Έτσι, και στην ανθρώπινη πλευρά του σώματος της Εκκλησίας υπήρξαν πρόσωπα που ως κύτταρα αλλοτριώθηκαν- μεταλλάχθηκαν σταδιακά ως προς την Πίστη, η οποία είναι αυτή που διαιωνίζει -στην ιστορική πορεία της- την ταυτότητα της Εκκλησίας, και υπό αυτή την έννοια αποτελεί το γενετικό της υλικό. Και όπως μια και μόνο μετάλλαξη σε ένα ογκογονίδιο ή ογκοκατασταλτικό γονίδιο δεν είναι ικανή να οδηγήσει σε μεταβολές στον γενετικό κώδικα του κυττάρου και να το μετασχημαίσει αλλά συσσωρεύονται πολλαπλές μεταλλάξεις μέσω κλωνικής επέκτασης για να προκύψει καρκίνος. Έτσι και στην Εκκλησία, διάφορα πρόσωπα που λειτουργούν ως διαφορετικοί μηχανισμοί, αφού έχουν διαφορετικό ρόλο μέσα στο Σώμα της, ανάλογα με την θέση και το χάρισμα τους, έπειτα από μια σειρά παρανομιών ως σύνθεσις ποικίλων παραγόντων και σταδιακά έφτασαν να αλλοτριωθούν, όμως εκουσίως, αφού υπάρχει το αυτεξούσιο και η ελευθερία, και τελικά να φτάσουν στο να χάσουν την δυνατότητα να ελέγχουν τον εαυτό τους μέσα στο Σώμα του Χριστού. Διότι, αυτό συμβαίνει και στα κύτταρα. Ενώ αρχικά ήταν φυσιολογικά κύτταρα, όταν έπαθαν την πρώτη βλάβη στον γενετικό τους κώδικα, παράχθηκε στην συνέχεια πληθυσμός κυττάρων με αυτήν την μετάλλαξη, στην οποία επιδρώντας και διάφοροι εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες, συνέχισαν να μεταβάλουν τους ποικίλους μοριακούς μηχανισμούς και τις βιοχημικές διεργασίες τους στους διάφορους τύπους κυττάρων, εκ των οποίων τα προσβεβλημένα υπό της νόσου, πλέον, στασίασαν μη αναγνωρίζοντας τα παρακείμενά τους, και προσπαθώντας να αυξηθούν αυτονομημένα κάνουν ζημία.
Ⅴ. ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΤΑΣΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ
Τα καρκινικά κύτταρα στασιάζουν, δηλαδή, δεν υπακούουν στα σήματα που αναστέλλουν την ανάπτυξη. Ενώ τα φυσιολογικά κύτταρα του σώματος ανταποκρίνονται υποτασσόμενα στους φυσιολογικούς περιορισμούς που δημιουργεί η διακυττάρια επαφή και έτσι αναστέλλεται ο πολλαπλασιασμός τους. Αυτονομούμενα, λοιπόν, τα καρκινικά κύτταρα, όπως οι Οικουμενιστές που δεν υποτάσσονται στην Αλήθεια που είναι Πρόσωπο Αυτό του Θεανθρώπου και στην Πίστη που μας αποκάλυψε και μας κληροδοτήθηκε από την Αγία μας Παράδοση, λειτουργούν όχι με την ευσέβεια αλλά με την επιθυμία που ανάβει η φαντασία τους. Έμαθαν να διαμορφώνουν την δόξα τους (γνώμη) όχι σύμφωνα με την πορεία της νοεράς οδού(νους→διάνοια→δόξα) αλλά αντίστροφα μέσω της αισθησιαρχικής οδού(δόξα←φαντασία←αίσθησις). Γι’ αυτό αντιστέκονται αμετανόητοι στην φωνή της Εκκλησίας, διότι πολύ απλά δεν εκφράζουν την φωτισμένη εμπειρία των Αγίων Πατέρων, οποία επειδή δεν τους επιτρέπει να προχωρήσουν στην κοινωνία με τους αιρετικούς προσπαθούν να την εξοβελίσουν. Έτσι, υπέστησαν οι ίδιοι αλλαγή και αλλοτρίωσαν επίσης και όσους γέννησαν πνευματικά. Και όπως ακριβώς τα καρκινικά κύτταρα δεν οδηγούνται στην απόπτωση μη υπακούοντας στον νόμο της φυσιολογίας αλλά μετά από τις μεταλλάξεις οδηγούνται πιο γρήγορα σε περαιτέρω μεταλλάξεις και ο αυξανόμενος αυτός ρυθμός ανάπτυξης τελικά τα οδηγεί στον σχηματισμό του κακοήθους όγκου ως συσσώρευση μάζας που λέγεται νεοπλασία και ειδικά καρκίνος όταν προκαλεί μετάσταση, έτσι ακριβώς έγινε στην πράξη με τους Οικουμενιστές! Η μία παρανομία έφερε την άλλη και στο τέλος δεν θα μείνει τίποτε από όσα μας κληροδότησαν οι άγιοι πατέρες! Και όπως συμβαίνει να κληρονομούνται κάποιες μεταλλάξεις σε κληρονομήσιμους καρκίνους, όπως είναι τα οικογενή ρετινοβλαστόματα, η οικογενής πολυποδίαση του εντέρου και η πολλαπλή ενδοκρινική νεοπλασία, έτσι πλέον το κακόδεν μένει μόνο στους πρωτεργάτες του Οικουμενισμού αλλά εξαπλώνεται και σε όλο το σώμα της στρατευομένης Εκκλησίας!
Ⅵ. ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΡΚΙΝΟΓΕΝΕΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΔΡΑΙΩΣΑΝ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
Όπως τα κύτταρα που εξελίσσονται σε καρκινικά, έτσι και οι Οικουμενιστές αναπτύσσουν έργο μεταβολίζοντας κακώς την ενέργεια, καθ’ υπερβολή με γλυκόλυση και, μάλιστα, αναερόβια, η οποία βασικά σε εσωτερικές συνθήκες υποξίας, λόγω έλλειψης άσκησης και κακής -κατά κανόνα- οξυγόνωσης των ιστών. Επομένως, η απουσία οξυγόνου και η υπέρμετρη πρόσληψη σακχάρων με την διατροφή, δημιουργεί συνάμα και την υπέρμετρη έκκριση ινσουλίνης που σε σύγχρονες έρευνες έχει επισημανθεί ότι επηρεάζει τον αυξητικό παράγοντα καρκίνου ή και παίρνει την θέση του αυξητικού παράγοντα καρκίνου. Στον Οικουμενισμό η έντονη φιλοδοξία και η οίηση στερεί το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής αλλά και της Εκκλησίας, την ταπείνωση, από τα πρόσωπα που χειροτονήθηκαν επίσκοποι, όχι, γιατί αιτία είναι η χειροτονία, αλλά διότι το μόνο ενδιαφέρον των ατόμων αυτών μιας ολόκληρης ζωής είναι το αξίωμα και τίποτα άλλο. Ιδιαίτερα, στον καιρό μας τα πρόσωπα που λαμβάνουν την αρχιεροσύνη, κατά κανόνα είναι άτομα που δεν ζουν για τον Χριστό και το έργο Του αλλά για να αναρριχηθούν σε αρχιερατικούς θρόνους έχοντας ως κέντρο όλου του κόσμου μόνο τον εαυτό τους. Η φιλαυτία όμως, καθώς επισημαίνεται στην φιλοκαλία, είναι η γεννήτρα όλων των παθών, κατά κάποιο τρόπο ο αυξητικός παράγοντας καρκίνου. Η καύση της καρδίας τους, λοιπόν, όχι για να απολαύσουν τα μέλλοντα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών για την οποία είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός, αλλά για τα αγαθά του κόσμου τούτου που“ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται” (Iω, 5,19) δεν τους αφήνει να αγωνισθούν για την Αλήθεια της Πίστεως γιατί ο αγώνας έχει κόστος και, ενδεχομένως, να χάσουν τον θρόνο αλλά και όλα εκείνα τα κοσμικά αγαθά, από τα οποία τρέφεται το πάθος της φιλαυτίας.
Ⅶ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΑΜΥΝΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΜΟΛΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΔΙΑΒΙΒΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΝΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Λησμονούν αυτό που συνιστά ο Θεολόγος Ιωάννης: Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ. ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ”· Γι’ αυτό, έπειτα, αφού γίνουν επίσκοποι όχι μόνο δεν έχουν τις προϋποθέσεις να αντιδράσουν, όπως τα ογκοκατασταλτικά γονίδια στα μεταλλαγμένα, πλέον, κύτταρα, ώστε να παρεμποδίσουν τον όγκο στον οργανισμό της Εκκλησίας αλλά γίνονται και οι ίδιοι καρκινικά κύτταρα που έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό. Δεν αναγνωρίζουν τα παρακείμενα κύτταρα, διότι δεν υπακούουν στους φυσιολογικούς περιορισμούς της ανάπτυξης, αφού δεν αποκρίνονται στην διακυττάρια επαφή να ανασταλεί η ανάπτυξής τους και έτσι, εξαπλώνονται σπρώχνοντας κύτταρα, και εν συνόλω, αθροιστικά και υγιείς ιστούς, κάνοντας επιπλέον και μετάσταση σ’ αυτούς, όπως ακριβώς και οι Οικουμενιστές σπρώχνουν τους υγιής κληρικούς, οι οποίοι κακομοίρικα και παθολογικά δέχονται την ανάπτυξη του καρκίνου στον οργανισμό της Εκκλησίας και συγκοινωνούν ακόμη μαζί τους. Έτσι, τελικά, μολύνονται και οι ίδιοι, διότι όχι μόνο καλύπτουν τους Οικουμενιστές, όχι μόνο δεν επιτρέπουν σε άλλα υγιή κύτταρα να αντιδράσουν αλλά και οι ίδιοι τελικά προσβάλλονται, αφού εθίζονται με το κακό, την μετάσταση, αυτού του πνευματικού καρκίνου της Εκκλησίας.
Ⅷ. ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
Σε έναν υγιή φυσιολογικά οργανισμό τα παραγόμενα καρκινικά κύτταρα λόγω εσωτερικών ή εξωτερικών παραγόντων ή και σε συνδυασμό αυτών αναγνωρίζονται από το ανοσοποιητικό μας σύστημα σαν ξένα και δεν επιβιώνουν γιατί θανατώνονται με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναπαραχθούν και να δημιουργήσουν έναν καρκινικό όγκο. Τα καρκινικά κύτταρα παράγουν ουσίες που δεν παράγουν τα φυσιολογικά κύτταρα του οργανισμού. Το κύτταρο αυτό θέλοντας να μην μολύνει όλο το σώμα ειδοποιεί το ανοσοποιητικό πως έγινε καρκινικό βγάζοντας στη επιφάνεια του τις ουσίες αυτές. Οι ουσίες αυτές προσδένονται μόνο πάνω σε ειδικές πρωτεΐνες – υποδοχείς τις MHC τάξης I. Έτσι, τα κυτταροτοξικά Τ- Κύτταρα το αναγνωρίζουν και το καταστρέφουν. Ορισμένα καρκινικά κύτταρα όμως έχουν την ικανότητα να βγάζουν λιγότερους υποδοχείς MCH I στην επιφάνεια τους, άρα λιγότερες ορατές ουσίες που αναγνωρίζονται από το ανοσοποιητικό, κι έτσι διαφεύγουν του θανάτου. Μήπως, λοιπόν, συμβαίνει στην περίπτωση των Οικουμενιστών και αυτό το παράδοξο; Ενώ κηρύσσουν “γυμνή τη κεφαλή” αίρεση, η πονηρία τους να έχει ξεπεράσει κάθε όριο, ώστε να μην βγάζουν στην επιφάνεια, όπως σε παλαιότερες εκκλησιαστικές περιόδους τα προς αναγνώριση αίρεσης σαφή κακόδοξα στοιχεία, τα οποία ως αιρετικά φρονήματα σκεπάζουν τόσο επιμελώς στις Συνοδικές τους ενέργειες προκειμένου να ισχυρίζονται ότι δεν αλλοτριώνουν τίποτα. Και, βέβαια, ισχυρίζονται ότι δεν άλλαξαν τον εκκλησιολογικό όρο της Πίστεως στο Κολυμβάρι και ότι περί τεχνικού όρου επρόκειτο η αναγνώριση των διαφόρων Ομολογιών ως Εκκλησιών, ενώ η καθημερινή τους πρακτική στις διαχριστιανικές σχέσεις δείχνουν και αποδεικνύουν το εντελώς αντίθετο;
Ⅸ. Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ;
Είναι αυτονόητο ότι για την αποτελεσματική εξουδετέρωση του καθημερινά παραγομένου μεγάλου αριθμού καρκινικών κυττάρων απαραίτητη είναι η άριστη λειτουργία του ανοσοποιητικού μας συστήματος το οποίο εποπτεύει, αναγνωρίζει και εξουδετερώνει κάθε καρκινικό κύτταρο που γεννιέται. Χάρη σε αυτό, τα εκατομμύρια καρκινικά κύτταρα που παράγονται καθημερινά εξουδετερώνονται με αποτέλεσμα να μην αναπτύσσουμε καρκίνο. Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν συμβεί αυτό τότε κάποιο ή κάποια καρκινικά κύτταρα που θα επιβιώσουν θα πολλαπλασιασθούν και θα δημιουργήσουν κάποιον καρκινικό όγκο. Τα καρκινικά κύτταρα χρησιμοποιούν μηχανισμούς για να ξεγελάσουν τα κυτταροτοξικά κύτταρα και τα φαγοκύτταρα. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα από την άλλη διαθέτει μηχανισμούς που αποτελούν το βιολογικό του «οπλοστάσιο» προκειμένου να εξουδετερώνει τα καρκινικά κύτταρα. Οι κύριοι «οπλίτες» του οργανισμού ενάντια στον καρκίνο που στοχεύουν και “πυροβολούν” τα καρκινικά κύτταρα είναι τα λεγόμενα κυτταροτοξικά Τ-κύτταρα. Ωστόσο, δυστυχώς, πολλοί όγκοι εκλύουν ένα μυστηριώδες χημικό «κοκτέιλ» το οποίο αποδυναμώνει τα Τ-κύτταρα όταν συρρέουν κοντά τους για να τους εξολοθρεύσουν. Επίσης, είναι διαπιστωμένο ότι ο καρκίνος δεν συρρικνώνεται χωρίς τη βοήθεια των μακροφάγων. Είναι όμως, πλέον, γνωστό ότι οι περισσότεροι όγκοι εκφράζουν ένα σήμα που ονομάζεται CD47, το οποίο μπορεί να θέσει τα μακροφάγα σε βαθύ ύπνο και να τα εμποδίσει να κάνουν τη δουλειά τους. Στην πρώτη περίπτωση οι ερευνητές βρήκαν, ότι «εξοπλισμένα» με ιντερλευκίνες τα Τ-κύτταρα όχι μόνο παραμένουν ζωντανά μετά την έγχυση εμφανίζοντας, μάλιστα, ακόμη και σημάδια βελτίωσης της υγείας τους αλλά ανακάλυψαν και έναν τρόπο για να επικεντρώσουν τη δράση των φαρμάκων αποκλειστικά στα Τ-κύτταρα χωρίς να “λούσουνε” ολόκληρο το σώμα με ιντερλευκίνες». Στην δεύτερη περίπτωση βρήκαν ότι μια ώθηση στον μεταβολισμό των μακροφάγων μπορεί να ξεπεράσει αυτό το σήμα CD47 και να ενεργήσει σαν ένα ξυπνητήρι για να τα αναζωογονήσει και να τα προετοιμάσει να κάνουν τη δουλειά τους. Και όλοι διερωτώμεθα, αν υπάρχουν τρόποι η ιατρική επιστήμη να βρίσκει μεθόδους να ενισχύει τους αμυντικούς μηχανισμούς, η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού άφησε τον Οικουμενισμό να δρα ανεξέλεγκτα και δεν αναγνωρίζει τα χαρακτηριστικά του που συνιστούν αίρεση και δεν αντιμετωπίζει τον, εν γνώσει και με πανουργία, διαχριστιανικό και διαθρησκειακό συγκρητισμό στον οποίο οδηγούμαστε φανερά με την αφελή αναμονή του κοινού ποτηρίου; Πέρα από τις αποφάσεις της Κολυμβάριας ψευτοσυνόδου και όλα όσα προηγήθηκαν από την αμοιβαία αποδοχή των βαπτισμάτων μεταξύ των κακόδοξων ομολογιών και της Ορθοδόξου Εκκλησίας στα πλαίσια της βαπτισματικής θεολογίας και όχι μόνο με τις συμπροσευχές, καθώς και τις λειτουργικές πράξεις και συμπροσευχές κατά την Θεία Ευχαριστία, όπως και με την συμμετοχή των τοπικών Ορθοδόδων Εκκλησιών στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησίων μέχρι και την άρση των αναθεμάτων επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, καθώς και την συνοδική απόφαση του Πατριαρχείου Αντιοχείας, η οποία προβλέπει την διευθέτηση ζητημάτων μεταξύ κοινών λειτουργικών πράξεων ανάμεσα σε ενορίες του Πατριαρχείου και των μονοφυσιτών που δεν έχει ακόμη ανακληθεί, έστω και αν δεν έχει γενικευθεί ακόμη η εφαρμογή της στην πράξη, διαπιστώνεται ότι αυτοί που τάχθηκαν να εποπτεύουν ως επίσκοποι τον εκκλησιαστικό οργανισμό δεν λειτουργούν πλέον ως το ανοσοποιητικό σύστημα του Σώματος της Εκκλησίας και έχουν πλέον αχρηστευθεί;
Ⅹ. ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙΔΡΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟ ΤΟΞΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΑΙΡΕΣΗΣ
Πολλοί παράγοντες εσωτερικοί (υπερβολικό στρες, κακή διατροφή, κακή οξυγόνωση, κακός μεταβολισμός, κόπωση κλπ.), καθώς και εξωτερικοί παράγοντες (ακτινοβολίες, φάρμακα, λοιμώξεις, χημικές ουσίες κλπ.) μπορούν να αυξήσουν σημαντικά τον ρυθμό παραγωγής καρκινικών κυττάρων στον οργανισμό μας. Οι συνθήκες λειτουργούν αθροιστικά και σε συνδυασμό πάντοτε, έτσι προκύπτουν τα καρκινικά κύτταρα που παράγουν ουσίες οι οποίες δεν αναγνωρίζονται από το ανοσοποιητικό σύστημα και από τα φυσιολογικά κύτταρα του οργανισμού. Το ίδιο γίνεται και στην Εκκλησία υπάρχουν εσωτερικοί παράγοντες υπάρχουν όμως και εξωτερικοί, όπως τα γεωπολιτικά σχέδια, νομοθετικά πλαίσια και η εξωτερική πολιτική όχι μόνο των μεγάλων δυνάμεων και κρατών αλλά και της Μασονίας και του Διεθνούς Σιωνισμού που στην ροή της ιστορικής πορείας παγίωσαν συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο και δημιούργησαν ορισμένο κλίμα που ήθελαν, το οποίο τους ευνοεί να προωθούν συγκεκριμένα πρόσωπα και να εδραιώνουν τις προπαγάνδες τους στον Οικουμενικό, κυρίως, Θρόνο αλλά και στα στα άλλα Πατριαρχεία και τις Αρχιεπισκοπές. Εφόσον, λοιπόν, στον φυσιολογικό οργανισμό υπάρχει τρόπος να ενισχυθεί το σύστημα άμυνας, το οποίο σε τελική ανάλυση δείχνει και την κατάσταση της υγείας στον οργανισμό μας, στο σώμα της Εκκλησίας δεν υπάρχει τρόπος να ενισχυθεί η άμυνα με την φανέρωση των προϋποθέσεων που οδήγησαν ιστορικά στην επικράτηση του Οικουμενισμού και την άμεση ένωση όλων των ορθόδοξων δυνάμεων για σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου; Δεν είναι πλέον καιρός όχι μόνο να δημοσιευθούν οι εργασίες που φανερώνουν την αλλαγή πορείας του Φαναρίου με την επίδραση ξένων παραγόντων αλλά και να θελήσουμε να συνεργαστούμε στην Εκκλησία όλοι, του Παλαιού και νέου εορτολογίου ως η μία αληθινή Εκκλησία επειδή ακριβώς έχουμε την αυτή βάση της Πίστεως και δεν αποτελούμε χωριστές Εκκλησίες, και να διευθετηθούν τότε τα όποια προβλήματα συνοδικά σε μία όντως Ορθόδοξη Σύνοδο αντί να ερίζουμε δαιμονοκίνητα;