Home   >   Εφ' όλης της Ύλης   >   ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ   >   Εκκλησιολογικός όρος των διαλλαγών προς ενότητα (κεφάλαιο ΙΒ΄)

Εκκλησιολογικός όρος των διαλλαγών προς ενότητα (κεφάλαιο ΙΒ΄)

By on 17/12/2019

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Β’ ΜΕΡΟΣ

VII. ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ

Πληροφορηθήκαμε απρόσμενα ως προς τα στοιχεία που παρέθεσε κατά την ομιλία του ο πρωτοπρεσβύτερος π. Νικολάος Μανώλης https://katanixi.gr/2019/12/16/ «Ο μεγάλος ψαράς όσιος Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης» [ΒΙΝΤΕΟ 2019], ότι το ίδιο όραμα που αναφέρει ο Μόρφου Νεόφυτος το δημοσίευσε  και ο βουλευτής Καλλιώρας Ηλίας όμως με άλλη εκδοχή. Σε συνέντευξη που έδωσε στον Διονύσιο Μακρή και το Οδύσσεια TV διαπιστώνεται  ότι ο Γέροντας Εφραίμ  με την εμφάνισή του δεν λέει αυτά που αναφέρει ο Μόρφου αλλά εντελώς διαφορετικά πράγματα! Και διερωτάται πλέον κανείς, τί γίνεται και για ποιό λόγο ο Μόρφου παρουσίασε διαφορετικά το όραμα με την εμφάνιση του Γέροντα Εφραίμ;

Εδώ τώρα ξεκινά όλο το θέμα: γιατί δεν πέτυχε τον στόχο της η αποτείχιση με την έννοια, όχι δεν έπρεπε να γίνει, διότι αυτό χρειαζόταν αλλά για ποιό λόγο δεν μπόρεσε να προχωρήσει παίρνοντας έκταση, ώστε να αναγκασθεί θεσμικά η Εκκησία να συγκαλέσει Πανορθόδοξη Σύνοδο προκειμένου να καταδικάσει την αίρεση και τους πρωτεργάτες της! Αυτό το θέμα είναι το πιό σοβαρό στην σύγχρονη πνευματική ζωή και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί σήμερα να αντιμετωπισθεί η αίρεσης μέσα στην Εκκλησία, η οποία στην εποχή μας είναι ο Οικουμενισμός.

Ο Μόρφου χωρίς να το θέλει έφερε στην επιφάνεια, φανέρωσε δηλαδή το πρόβλημα που υπάρχει, το οποίο δεν αφήνει τους πιστούς κληρικούς και λαϊκούς να σκεφθούν με σοβαρότητα το θέμα της αιρέσως του Οικουμενισμού και βέβαια τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λυθεί. Ποιό είναι αυτό;

§  Όταν διαπιστώνουμε αίρεση μέσα στην Εκκλησία οργανώνουμε αντίσταση μέσα στην Εκκλησία κάνοντας αποτείχιση από την αίρεση, όχι γιατί χρειάζεται να μας το υποδείξει κάποιος γέροντας, οποιοσδήποτε και αν είναι αυτός αλλά διότι αυτό προβλέπει η εκκλησιαστική μας Παράδοση που είναι ισόκυρη με την Αγία Γραφή!

Σήμερα το ποίμνιο με τις αγιοκατατάξεις των σύγχρονων Αγίων Γερόντων ενώ βοηθήθηκε σημαντικά, ωστόσο επειδή δεν υπήρξε μία κατήχηση σε βάθος για θεολογικά και εκκλησιολογικά θέματα αλλά και η δυνατότητα των πιστών να συμμετέχουν σε αυτή λόγω του σύγχρονου ρυθμού ζωής που δεν αφήνει πολλά περιθώρια, οι πιστοί εξιδανικεύοντας τις σύγχρονες άγιες προσωπικότητες δεν συνειδητοποίησαν ορισμένα βασικά πράγματα:

    I.             Κανόνας ζωής μας είναι ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός που θυσιάστηκε για εμάς, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, και με το δικό Του αίμα και το δικό Του απολυτρωτικό έργο σωζόμαστε και με κανέναν Γέροντα!

 II.     Όλοι οι Άγιοι είναι όχι αυτόφωτοι αλλά ετερόφωτοι. Λαμβάνουν την Χάρι και τον Φωτισμό από το ανέσπερο Φως της Τρισηλίου Θεότητος, η οποία παρέχει τις άκτιστες ενέργειες για την κάθαρση, τον φωτισμό και τον αγιασμό!

III.    Όλοι οι Άγιοι δεν έχουν τα ίδια χαρίσματα ούτε την ίδια ένταση φωτός καθώς «ἄλλη δόξα ἡλίου, καὶ ἄλλη δόξα σελήνης, καὶ ἄλλη δόξα ἀστέρων· ἀστὴρ γὰρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ»(Α’ Κορ.15,41).

IV.      Οι Άγιοι δεν είναι καθόλα αναμάρτητοι. Αυτός που δεν αμάρτησε ποτέ και είναι απολύτως αναμάρτητος, δεδομένου ότι δεν έφερε ούτε το προπατορικό αμάρτημα, είναι μόνο ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός! Η Κυρία Θεοτόκος ενώ δεν διέπραξε ποτέ καμία αμαρτία, ωστόσο έφερε το προπατορικό αμάρτημα.

   V.     Η Εκκλησία μας ποτέ δεν δίδαξε ότι οι Άγιοι δεν έσφαλαν ποτέ! Μεγάλοι Άγιοι έκαναν και σφάλματα. Αυτό δεν αναιρεί την αγιότητά τους αλλά επ’ ουδενί λόγο μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιος άγιος επειδή δεν έκανε την τάδε σωστή εκκλησιαστική ενέργεια που προβλέπουν οι κανόνες ως άμυνα απέναντι στην αίρεση, αυτό οπωσδήποτε σημαίνει ότι και το πλήρωμα της Εκκλησίας δεν πρέπει να κάνει το ορισμένο από την Παράδοση και τους κανόνες της Εκκλησίας που δεν έκανε ο ίδιος!

VI.     Όχι μόνο τα χαρίσματα αλλά και οι δυνατότητες -ψυχικές και σωματικές- δεν είναι ίδιες σε όλους τους Αγίους. Ούτε οι διαφορετικές συνθήκες πολλές φορές επιτρέπουν τις ίδιες ενέργειες. Γι’ αυτό και όλοι δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες αλλά έχουν κάποια ελαφρυντικά. Στον κάτω-κάτω δεν αγωνισθήκαμε όλοι το ίδιο, ας αγωνιστούμε και εμείς όπως αυτοί οι άγιοι για να απαιτούμε και απ’ αυτούς όλα. Ορισμένων η ζωή υπήρξε ένα διηνεκές μαρτύριο. Ο Θεός κρίνει τον άνθρωπο απ’ όλη του την ζωή και όχι μόνο από μια ενέργεια που ενδεχομένως να μην μπορούσε να φέρει σε πέρας ένα έργο ή από διάκριση ενήργησε κάτι, το οποίο για την συγκεκριμένη δεδομένη δική του ιδιαίτερη περίπτωση ήταν το λιγότερο κακό.

VII.   Το κίνητρό μας για να κάνουμε κάτι, μάλιστα κάποια εκκλησιαστική ενέργεια, δεν είναι τί έκανε ο τάδε γέροντας αλλά η δική μας πιστότητα και η αγάπη προς τον Θεό. Αν περιμένουμε να δώσει σύνθημα κάποιος Άγιος Γέροντας και αυτός τελικά δεν δώσει, διότι θεωρεί ότι εμείς πρέπει να ξεκινήσουμε κάτι πρώτοι, διότι σε αυτούς δεν είναι εφικτό λόγω συνθηκών είναι φανερό ότι σφάλουμε. Σφάλουμε όμως σε θέματα που αφορούν την Πίστη και αυτό είναι πολύ σοβαρό.

VIII.  Αυτή την ανοησία να περιμένουμε Γέροντες και την αγιοκατάταξη παλαιοτέρων εκμεταλλεύθηκε το Φανάρι για να κάνει απρόσκοπτα την “δουλειά του” με τον Οικουμενισμό!

 

Αυτός είναι ο σοβαρότερος λόγος μαζί με την φτηνή δικαιολογία που κάθε επίσκοπος, κάθε Γέροντας και οι αρχιμανδρίτες, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί βρίσκοντας πρόφαση να ισχυρίζονται ότι δεν είναι ακόμη καιρός να αντισταθούμε στην αίρεση με αποτείχιση. Αυτό το ίδιο δηλαδή, που μας λέει και ο δαίμονας ότι έχουμε ακόμη καιρό μπροστά μας για να μετανοήσουμε και έτσι συνέχεια αναβάλουμε και τελικά δεν διορθώνουμε δια μετανοίας την ζωή μας. Και βέβαια, αν κρατήσουμε την Χάρι μένοντας στην Εκκλησία μπορούμε και να μετανοήσουμε, αν όμως φύγουμε στην αίρεση που θα βρούμε την Χάριν για να εκφράσουμε μετάνοια. Λίγο-λίγο διαπιστώνουμε να ψυχραίνεται η ζήλος μας για τον Θεό. Λίγο αφήσαμε την Γραφή, λίγο την μελέτη των Αγίων Πατέρων, λίγο την προσευχή, λίγο την εξομολόγηση, λίγο τις νηστείες που τις κάνουμε κολοβές. Λίγο επηρεαζόμαστε από τους Γέροντες από τους οποίους περιμένουμε συνθήματα, λίγο από τους ιερείς που δίνουν και πολύ σημασία σαν να μην συμβαίνει τίποτα, στο τέλος το λίγο-λίγο, αν και γνωρίζουμε καλά ότι όλα αυτά δεν είναι λίγο αλλά πολύ, καταλαβαίνουμε τελικά ότι όλο αυτό θα είναι πολύ και θα βρεθούμε εκτός Εκκλησίας. Στώμεν καλώς!

 

Σχολιάστε αυτό το άρθρο!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

%d bloggers like this: