Στη γη των αρπακτικών, οι λέξεις αρχίζουν να στερούνται της αξίας και του νοήματός τους…Εκεί που σμίγει το πράσινο με όλα τα χρώματα της φθινοπωρινής παλέτας, ο φωτογραφικός φακός αποδεικνύεται «τυφλός» και τα μέσα καταγραφής ανίσχυρα.
Πώς να συμπυκνώσεις σε λόγο και εικόνα την τελειομανία της φύσης, την αρχοντιά των ανοιγμένων φτερούγων των αρπακτικών πουλιών, τους ήχους των λιγοστών δυστυχώς κοπαδιών της περιοχής, τη μυστικοπάθεια της ομίχλης, την παγερή εσωστρέφεια της πρωινής πάχνης;
Με τι είδους μέσα μπορεί ο άνθρωπος να καταγράψει το μεγαλείο; Πώς να μιλήσει κανείς για το δάσος της Δαδιάς;
Πώς να γράψεις για αυτό, αν όχι με ένα κείμενο που είναι καταδικασμένο να αυτοκαταργηθεί;
Στο ταξίδι σε αυτή τη μοναδική γωνιά της Ελλάδας, στον Έβρο, όποια μέσα κι αν κουβαλήσεις στο σακίδιο σου, τα μόνα εργαλεία που θα σου μείνουν εν τέλει είναι οι αισθήσεις σου.
Μονάχα αυτές, και μονάχα αν δεν τις έχεις απενεργοποιήσει ως περιττές στην άχρωμη αστική καθημερινότητά σου, είναι ικανές να σου προσφέρουν μια δόση του άπιαστου που ξεδιπλώνεται μπροστά σου.
Η αφή των κορμών του πεύκου, της οξιάς και της βελανιδιάς. Η ακοή του καλέσματος των μπούφων και του φτερουγίσματος από μαυρόγυπες, όρνια, τσίφτες, βασιλαετούς και θαλασσαετούς.
Η οσμή του βρεγμένου φθινοπωρινού χώματος και η γεύση της ομίχλης.
Η όραση που πασχίζει να συλλάβει τα χρώματα, την κίνηση των φύλλων, τη σαλαμάνδρα που διασχίζει τον δασικό δρόμο.
Μονάχα αυτά είναι τα εργαλεία σου και απαιτούν περίτεχνη χρήση και καλό ακόνισμα.
Πώς να μιλήσει κανείς για το μεγαλείο;
Πώς να μην αγαπήσεις αυτήν τη φύση;
Πώς να μην ταχθείς άνευ όρων στον αγώνα για την προστασία της;
Πώς να μην αντιληφθείς την ιερότητά της, ακόμη και σε εποχές που όλες οι αξίες είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, συνδιαλλαγής και οικονομικών μεγεθών;
Πώς να μην υπερασπιστείς ένα από τα τελευταία οχυρά σου;
Πώς να μην βρίσκεσαι εκεί για 20 χρόνια και να είσαι αποφασισμένος να παραμείνεις για άλλα τόσα;
wwfaction