ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΑΝΤΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Κατά τη νεωτερικότητα η έννοια του έθνους ισχυροποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό και συνετέλεσε αυτό στην έξαρση των αντιπαραθέσεων που προβλήθηκαν ως εθνικής φύσεως. Πολλές οι αναλύσεις που έγιναν επί των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων ενός έθνους. Οι εμφορούμενοι από ολοκληρωτικές ιδεολογίες αναλυτές επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στα φυλετικά χαρακτηριστικά, αν και η επιστήμη της ανθρωπολογίας κατέρριψε τον μύθο περί καθαρών φυλών. Άλλοι πρόβαλαν τη γλώσσα ως το κυρίαρχο στοιχείο, χωρίς να δικαιώνονται. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ανταλλαγής πληθυσμών μετά τη συντριβή μας στη Μικρά Ασία το 1922, για την οποία ανταλλαγή ως πλέον ασφαλές κριτήριο επιλέχθηκε η θρησκευτική πίστη. Αυτό όμως το κριτήριο είναι εξαιρετικά ενοχλητικό στους αναλύοντες τα ιστορικά συμβάντα και τα κοινωνικά φαινόμενα με βάση την υλιστική φιλοσοφία και θεωρούντες το θρησκευτικό βίωμα ατομική (το προσωπική τους είναι αντιπαθής όρος) υπόθεση και όχι σχετιζόμενη με το έθνος. Άλλοι εισάγουν στην ανάλυση στοιχεία όπως ο κοινός πολιτισμός, τα κοινά ήθη και έθιμα και άλλα.
Το τελευταίο φαίνεται να ευνοεί εκείνους που έχουν αποδεχθεί και στη χώρα μας τις λεγόμενες αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, εννοώντας του δυτικοευρωπαϊκού. Αυτός εν πολλοίς, μετά από αιματηρές αντιπαραθέσεις μεταξύ εθνών-κρατών, κατά το παρελθόν, έχει πράγματι καταστεί κοινός όχι μόνο στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, αλλά και σε άλλες μηδέ της χώρας μας εξαιρούμενης. Όμως ο «πολιτισμός» αυτός στοχοποιεί τις πολιτισμικές διαφορές των εθνών και επιβάλλει ένα τρόπο βίου με πρότυπο αυτόν των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Οι ΗΠΑ αποτελούν χωνευτήρι λαών και πολιτισμών και εξάγουν το κάκιστο πρότυπό τους με σκοπό να το επιβάλουν σ’ όλη την έκταση του πλανήτη. Αλλά αυτό στοχεύει στον αφανισμό όχι μόνο των ιδιαιτεροτήτων αλλά και των εθνών, οπότε στο μέλλον θα είναι χωρίς νόημα η περί έθνους ανάλυση. Αν επιτευχθεί ο στόχος, θα σημάνει το τέλος των εθνών, το οποίο κάποιοι αφελείς ή σκοτεινοί εύχονται. Ακόμη και στην πατρίδα μας δεν είναι ασήμαντη μειοψηφία οι καυχώμενοι ότι όλοι είμαστε Ευρωπαίοι και ότι πρέπει να αγωνιστούμε για την υπέρβαση του εθνικισμού. Και βέβαια εννοούν την απεμπόληση του πατριωτισμού.
Η καταφρονεμένη ρωμαίικη αυτοκρατορία, που οι εμπαθείς εχθροί της στη Δύση αποκάλεσαν, μετά τη διάλυσή της, Βυζάντιο, ήταν στο ξεκίνημά της πολυεθνική ως διάδοχο σχήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Με την πάροδο των αιώνων και τη συρρίκνωσή της, λόγω απώλειας εδαφών, κατέστη αρκούντως ομοιογενής λαμβάνοντας κατά τους τελευταίους αιώνες σαφή ελληνικά χαρακτηριστικά. Αυτό δεν το αποδέχονται οι υποταγέντες στον δυτικό τρόπο ανάλυσης της ιστορίας με σημαιοφόρο τον δυτικόπληκτο Κοραή, που θεωρεί ότι οι Έλληνες ήσαν υπόδουλοι υπό τους κατακτητές Βυζαντινούς. Βέβαια δεν μας ενημέρωσε από πού εισέβαλαν εκείνοι. Οι δυτικόφρονες της σήμερον περιορίζονται να τονίσουν ότι οι πρόγονοί μας είχαν μόνο θρησκευτική συνείδηση και εθνική απέκτησαν μετά την απελευθέρωση χάρη στον «διαφωτισμό» από τους προστάτες μας. Έτσι αποκαλούν ακόμη τους νέους μας όντως κατακτητές! Δέχονται πάντως ότι μικρή ομάδα «φωτισμένων» κατά τους ύστερους χρόνους της Ρωμανίας είχαν ελληνική συνείδηση και μετέδωσαν την αρχαία ελληνική γραμματεία στη Δύση, ώστε να ακολουθήσει η λεγόμενη Αναγέννηση εκεί. Αυτή η αριθμητικά ασήμαντη ομάδα εξυμνείται από τους δυτικόπληκτους, αν και εγκατέλειψε το δούλον Γένος, για να υπηρετήσει έναντι αδρής αμοιβής τους κληρονομικά «ευγενείς». Για τους πολλούς πλεονάζουν τα «κοσμητικά» επίθετα όπως φανατισμένος όχλος, σκοταδιστικός, εχθρός της προόδου. Και ποιο ήταν το κρίμα των προγόνων μας που υπέμειναν επί αιώνες φρικτό ζυγό δουλείας; Στάθηκαν εδραίοι, όσοι στάθηκαν, στην πίστη των προγόνων τους χάρη στις θυσίες των νεομαρτύρων και των δασκάλων του Γένους, κληρικών κυρίως .
Αυτούς χλευάζει προεπαναστατικά θρασύδειλος «Ανώνυμος» «διαφωτισμένος» συγγραφέας του «Λιβέλλου κατά αρχιερέων» γράφοντας: «Δυσχεραίνουσιν οι Άγιοι, όταν βλέπουσι εκδιδόμενα βιβλία επιστημονικά και φιλολογικά τα οποία φωτίζουσι το γένος. Ως φαίνεται, δεν εχόρτασαν ούτοι από Συναξάρια και Μαρτυρολόγια, Νέους Παραδείσους και Όρμους σωτηρίους, Ορθοδοξίας Πηδάλια, Λαυσαϊκά, Ασκητικά και άλλας σαπρολογίας με τα οποία οι μελανοφόροι και μελανόψυχοι απεζόφωσαν το γένος. Ειπέ μοι, ευλαβέστατε πάτερ, ποίαν ωφέλειαν προξενούσιν είς τον πεπολιτισμένον και κοσμικόν άνθρωπον τα Λαυσαϊκά του Αββά Ισαάκ και τα Ασκητικά του Εφραίμ του Σύρου και άλλων της Θηβαΐδος ασκητών λαχανοφάγων, οίτινες έζησαν εις τας ερήμους μαχόμενοι με τους δαίμονας;».
Το «πνεύμα» του δυτικού «πολιτισμού» ως λίβας καταξήρανε τη νεοελληνική κοινωνία. Ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τη θαυμάσια προσευχή του λαχανοφάγου Εφραίμ του Σύρου, που η Εκκλησία μας έχει εισαγάγει σε ακολουθίες της περιόδου της Μεγάλης Σαρακοστής: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μή μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης, χάρισαί μοι τω σω δούλῳ. Ναι, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμὰ πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου ,ότι ευλογητὸς ει, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». Αυτά προκαλούν θυμηδία, αν όχι αγανάκτηση στους κοσμικούς «πολιτισμένους», που δεν αντιλαμβάνονται την έσχατη παρακμή που βιώνουν οι δυτικές κοινωνίες, στις οποίες περιλαμβάνεται και η δική μας. Γι’ αυτό και οι πλείστοι παραμένουμε απαθείς, όταν νέοι, θύματα της «προόδου» διαδηλώνουν με ακραία αγανάκτηση στους δρόμους της πρωτεύουσας με συνθήματα όπως: «Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο και η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς…».
Στέλλουν στον διάολο, που δεν αποδέχονται ως ύπαρξη, εμποτισμένοι από την υλιστική φιλοσοφία, εκείνα που δεν γνώρισαν, επειδή δεν τους τα δίδαξαν οι με περισσή υποκρισία αυτοπροβληθέντες κατά καιρούς θεματοφύλακες των ιδανικών της φυλής. Η πατρίδα, υποταγμένη σε νέους δυνάστες, από τότε που πρόγονοί μας δολοφόνησαν τον θαυμαστό πρώτο κυβερνήτη, με παρότρυνση των νέων κατακτητών μας και των εντοπίων υπηρετών τους, δοκιμάζεται. Ο φυσικός της πλούτος εκποιείται στις αγορές του κόσμου σε τιμές εξευτελιστικές. Εισάγονται αφειδώς όχι μόνο καταναλωτικά αγαθά, αλλά και «πολιτιστικές» αξίες, σαν τα καθρεφτάκια, με τα οποία οι αποικιοκράτες εξαπατούσαν τους ιθαγενείς και τους καταλήστευαν. Τί άκουσαν για την πατρίδα τα παιδιά αυτά που απλά θέλουν να βιώσουν αγνοώντας, στα αδιέξοδά τους, τί είναι ζωή; Ποιο πρότυπο προβλήθηκε από τους διδάσκοντες στις σχολικές αίθουσες; Οι αποδομητές της ιστορίας κυριαρχούν στις πανεπιστημιακές έδρες και χλευάζουν τους προγόνους μας προβάλλοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες τους και καλύπτοντας τις αρετές τους και το ηρωικό φρόνημα. Στόχος της εξουσίας είναι η ανάδειξη γενιάς πλήρως υποταγμένης, με φρόνημα δουλικό και αποδοχή ως μόνης αξίας αυτής του χρήματος! Αυτή είναι στην πραγματικότητα η μόνη δυτική «αξία». Αυτό είναι το μοναδικό «ιδανικό» του άγριου καπιταλισμού, γεννήματος της θλιβερής προτεσταντικής ηθικής! Αυτές τις «αξίες» υπηρετούν με συνέπεια οι ασκούντες την εξουσία με τη στήριξη των διαφεντευτών του πλανήτη. Αυτοί επιχειρούν την οριστική διάλυση και της οικογένειας πέρα από τη διάλυση της χώρας εναρμονίζοντες το οικογενειακό δίκαιο με εκείνο των «πολιτισμένων» χωρών. Και οι ανώριμοι και ανερμάτιστοι νέοι, αν δεν είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία μισθωτοί, αλλά πραγματικά εμφορούνται από την ιδεολογία του αναρχισμού, θεωρούν ότι πολεμούν το κατεστημένο, το οποίο όμως αποδέχεται ακριβώς τις ίδιες αρχές μόνο που εκφράζεται διαφορετικά: «Εμείς να είμαστε στην εξουσία και ας δεινοπαθεί η χώρα και ο λαός της»!
Οι «αναρχικοί» δεν περιορίζονται να αμαυρώνουν κατά καιρούς ανδριάντες και προτομές προγόνων μας που έδωσαν τα πάντα, για να είναι αυτοί ελεύθεροι να διαδηλώνουν με το θράσος της ατιμωρησίας, καθώς το σύστημα εξουσίας τους χρειάζεται. Βεβηλώνουν και ναούς και άγιες εικόνες. Πώς να μη το κάνουν, αφού στα μάτια πολλών και όχι μόνο των «αναρχικών» τα εκκλησιαστικά πρόσωπα φαντάζουν ως υπηρέτες της εξουσίας; Πόση ανάγκη έχουμε να εγκύψουμε και να εμβαθύνουμε στην προσευχή του λαχανοφάγου Εφραίμ! Αρκετό το κακό που έχουμε υποστεί από την εκκοσμίικευση, την αστική ιδεολογία των κοιλιοδούλων και απλήστων, που προξένησαν και προξενούν συμφορές στον πλανήτη. Την προβάλλουν ως απελευθέρωση από τις δυναστείες και δεισιδαιμονίες του παρελθόντος, ενώ είναι θλιβερή υποδούλωση και κοινωνικοπολιτική και σε πάθη, ακόμη και πάθη ατιμίας. Όμως η Ελλάδα δεν θα πεθάνει, γιατί, όπως τόνισε ο Κολοκοτρώνης, ο Θεός έβαλε την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω. Δεν θα πεθάνει, γιατί οι λαχανοφάγοι σύγχρονοι ασκητές εύχονται νυχθημερόν όχι μόνο υπέρ του έθνους αλλά και υπέρ της των πάντων ενώσεως.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»