ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
Ξεκινήσαμε να εκθέτουμε τον Εκκλησιολογικό Όρο των Διαλλαγών προς διευθέτηση των όποιων “διαφορών” μεταξύ των διαφόρων παρατάξεων του πατρίου εορτολογίου και των αποτειχισμένων εξ αιτίας της δράσεως του Οικουμενισμού, μάλιστα, για τις αποφάσεις της εν Κολυμβαρίω ψευτοσυνόδου το 2016. Το κίνητρο μας, θεωρώ αυτονόητο να το σημειώσω, ήταν και είναι η πρόθεσίς μαςπρος επίτευξιν ενότητος με σκοπό:
Α. Την δυνατότητα συγκρότησης Πανορθοδόξου Συνόδου που θα καταδικάσει την παναίρεση του οικουμενισμού και
Β. Την αποκατάστασιν της λειτουργικής ενότητος μεταξύ παλαιού και νέου ημερολογίου.
Ορισμένοι χωρίς να παρακολουθούν και να γνωρίζουν ούτε την συνέχεια των γραφομένων, ούτε τον λόγο για τον οποίο προκύπτει η ανάγκη έκθεσης ενός Εκκλησιολογικού Όρου, τον οποίο επισημάναμε εισαγωγικά σε προγενέστερο κείμενο, παρεμβαίνουν όχι μόνο στα ιστολόγια αλλά και προσωπικά δια ζώσης να μου υποδείξουν ότι δεν πρέπει να το κάνω αυτό, διότι μου έβγαλαν -λέει- το όνομα ζηλωτή και με ταύτισαν με το παλαιό, με τους ΓΟΧ! Και δεν καταλαβαίνει ότι έγινε φερέφωνο άλλων! Κατ’ αρχήν να επισημαίνω πως, το ότι ανήκω στο παλαιό, το θεωρώ τιμή μου! Επέστρεψα στο πάτριο εορτολόγιο και δεν με ενδιαφέρει περί αυτού η άποψις και η γνώμη του καθενός. Οι ίδιοι βρίσκονται σε σύγχυση, διότι επικοινωνούν ορισμένοι εξ αυτών με ομάδες που έχουν διαβολομπέρδεμα στην ψυχή τους και δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να γκρεμίζουν με την διαβολική τους νοοτροπία, αυτήν σύγχυση, όλον τον αγώνα της αποτειχίσεως.
Ορισμένοι, πάλι εκ της αποτειχίσεως δεν ενδιαφέρονται στην πράξη πως θα προχωρήσει ο αγώνας για να υπάρξει αποτέλεσμα αλλά, εάν αυτοί θα είναι οι πρώτοι που βγήκαν στον αγώνα, οπότε πλέον κανείς άλλος δεν πρέπει να κάνει τίποτε, ούτε να γράψει, ούτε να ρίξει την καμιά καλή ιδέα, ούτε να βρει τον τρόπο να επικοινωνήσει αληθινά με τους παλαιοημερολογίτες. Και θέλουν να λέμε μόνο, ότι ο Οικουμενισμός είναι εσχατολογική αίρεσις και δεν πρόκειται να δοθεί λύσις μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας, διότι δεν θα γίνει η αναλαμπή της Ορθοδοξίας. Συνεπώς, όλοι μαζί εν χορώ ας αρχίσουμε να κλαίμε την μοίρα μας για το κακό που μας βρήκε! Και, δώσ’ του ατέρμονες συζητήσεις, ημερίδες, τηλεφωνικές απεραντολογίες για το δυνητικό ή υποχρεωτικό του 15ου κανόνος της πρωτοδευτέρας Συνόδου και κλαψούρισμα μέχρι αηδίας.
Όποιος όμως δεν θέλει να φέρει το «στίγμα» του παλαιοημερολογίτη και να σηκώνει τον ονειδισμό του Χριστού χάριν της ενότητος, πώς θα μπορέσει να κάνει διάλογο μαζί τους δίνοντας στους αδελφούς μας του πατρίου την πνευματική εγγύηση ότι, αυτός που θέλει να κάνει διάλογο μαζί τους, όντως έχει καλές προθέσεις, τους σέβεται, τους αγαπά αλλά και συνάμα παίρνει φανερά θέση, δεν κρύβει τις θεολογικές του πεποιθήσεις και, κυρίως, δεν λέει βλακίες; Και, επίσης, πώς κανείς να πετύχει κάτι, όταν δεν παίρνει πρωτοβουλίες, όχι να ενώσει τις Συνόδους, αφού αυτό είναι θέμα κυρίως των ιδίων των Συνόδων και δεν θα το λύσει ένας άνθρωπος, αλλά όταν δεν αγωνίζεται να δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες ξεκολλώντας από αυτά που δεν είναι του παρόντος και θέτοντας γέφυρες συνεννόησης και κατανόησης του εκκλησιαστικού προβλήματος που ταλανίζει την Μητέρα μας Εκκλησία, η οποία έγινε κομμάτια εδώ και έναν αιώνα;
Αν, οι Οικουμενιστές έχουν τρόπο δια μέσου ακόμη και των λαϊκών, εννοώ σε λαϊκή βάση με λιτανείες, κοινούς εορτασμούς και συενεκκλησιασμό και να προωθούν έτσι την ένωση με τους αιρετικούς, εμείς με τους Ορθοδόξους παλαιοημερολογίτες θα έχουμε αναστολές να βρούμε πεδίο σύγκλισης; Όχι! Αφού, κανείς λοιπόν, εκ των ηγετών της αποτείχισης για να μην “εκτεθεί” ως παλαιοημερολογίτης υποστηρίζοντας το Πάτριο δεν σκέφτηκε να τους πλησιάσει σε μια στέρεη θεολογική βάση θα το κάνει η ταπεινότητά μου! Και ο Θεός γνωρίζει τος προθέσεις μου και μου δίνει τις ιδέες καθώς και τον φωτισμό να το διαχειριστώ. Και αυτό το θεωρώ ως το σπουδαιότερο έργο στην ζωή μου. Και αν θέλετε, να γνωρίζετε όσοι είστε αντίθετοι σ’ αυτό έχω και πληροφορία, μέχρι των οστέων μου φθάνει η αγαλλίαση για την ένωση των αληθινά Ορθοδόξων. Αν, λοιπόν, γι’ αυτόν τον λόγο έχουν ξεσηκωθεί όλα τα δαιμόνια και τα όργανά τους ακόμη και στον χώρο της αποτείχισης: ΚΥΡΙΟΣ φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω; ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐπ᾿ ἐμὲ κακοῦντας τοῦ φαγεῖν τὰς σάρκας μου, οἱ θλίβοντές με καὶ οἱ ἐχθροί μου, αὐτοὶ ἠσθένησαν καὶ ἔπεσαν. ἐὰν παρατάξηται ἐπ᾿ ἐμὲ παρεμβολή, οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου· ἐὰν ἐπαναστῇ ἐπ᾿ ἐμὲ πόλεμος, ἐν ταύτῃ ἐγὼ ἐλπίζω. μίαν ᾐτησάμην παρὰ Κυρίου, ταύτην ἐκζητήσω· τοῦ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, τοῦ θεωρεῖν με τὴν τερπνότητα Κυρίου καὶ ἐπισκέπτεσθαι τὸν ναὸν τὸν ἅγιον αὐτοῦ…”