«Γκρέτα Τούνμπεργκ» του Δημήτρη Ζιαμπάρα**

Από την Νέα Υόρκη λοιπόν και την Αθήνα, μέχρι τις Φιλιππίνες και την Ιαπωνία, ένα σύννεφο με παντελόνια βγήκε «αυθόρμητα» στους δρόμους. Με πανό αντιδημοκρατικά τύπου «Make Love not Elections», μέχρι γεροντόγλωσσα τύπου «Βουλής των Εφήβων». Τα παιδιά σπάνια καταφέρνουν να ακούν τους μεγαλύτερους, αλλά πάντα καταφέρνουν να τους μιμούνται. Η εποχή μας διακατέχεται ανοήτως από μια νεολαγνεία που τείνει να ξεχνά πως τα παιδιά είναι εντελώς εγωκεντρικά, αισθανόμενα μόνο τις ανάγκες τους, τις οποίες και αγωνίζονται ανηλεώς να ικανοποιήσουν. Στα παιδιά όπως και τα στομάχια μας, δεν πρέπει να τους προσφέρουμε όλα όσα μπορούμε.

Κατήχησαν λοιπόν ένα 16χρονο κοριτσάκι με μια εμφανή δήθεν περιφρόνηση προς τους ενήλικους, μετατρέποντάς το σε μια διεθνή ηρωίδα, χωρίς κανένα ενδοιασμό για το πως αυτό το κοριτσάκι θα επανέλθει μετά σε μια φυσιολογική ζωή. Μακάρι όμως αυτά τα παιδιά, όπως την Γκρέτα, να τα κατηχούσαν μόνο για την «υπερθέρμανση του πλανήτη», δυστυχώς τα κατηχούν με πολύ χειρότερα πράγματα: λ.χ. πως δεν είναι ούτε αγόρια, ούτε κορίτσια, αλλά ό,τι αργότερα θα επιλέξουν· πως η πίστη σε μητέρα πατρίδα και χριστιανικό Θεό είναι ένδειξη οπισθοδρόμησης κοκ. Στερώντας τους έτσι την πρόσβαση σε μια στέρεη ηθική, ένα νόημα ζωής και μια αίσθηση κοινότητας· κατ’ επέκταση δηλαδή τους αποστερούν την ίδια την ευδαιμονία. Γι’ αυτό άλλωστε όλα δείχνουν θυμωμένα. Χθες έκλεισα την τηλεόραση κυριευμένος από μια θλίψη για το αφύσικο: τα παιδιά αυτά έχουν μεγαλώσει πρόωρα, διότι κάνουν ερωτήσεις που επιδέχονται απάντησης.

Ανέκαθεν δύο ήταν οι μεγαλύτερες ανάγκες των παιδιών: πρώτον, η πατρική προστασία και, δεύτερον, η μητρική φροντίδα. Σε μια εποχή που στο σπίτι ο πατέρας δεν θεωρείται πλέον απαραίτητος, η μητέρα είναι part-time και ο παππούς με την γιαγιά έχουν αντικατασταθεί από δύο τηλεοράσεις, πολλά μπορούν να εξηγηθούν. Είμαστε αυτό που είμαστε, επειδή ήμασταν αυτό που ήμασταν.

Τα παιδιά, οι γάμοι και τα φυτά αντικατοπτρίζουν το είδος της φροντίδας που λαμβάνουν.