16 προς 17 Νοεμβρίου 1973. Πολυτεχνική Θεσσαλονίκης. Γύρω από τη σχολή στρατιώτες, ΕΣΑ, αστυνομία τα ΜΑΤ της εποχής που «μάζεψαν τους αλήτες απ’ το πάρκο». Δεν είχαν καλό σκοπό. Δεν έφυγα. Ξημερώνοντας το πρωί μας “έφυγαν”.
5 Νοεμβρίου 2018. Ομιλίες για τις Πρέσπες. Γύρωθεν της Βιβλιοθήκης εκατοντάδες ΜΑΤ δεν ξέρω με τι σκοπό. Κατέφυγα στο χώρο των βιβλίων. Εδώ είμαστε. Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης (η κάθε βιβλιοθήκη) είναι ο χώρος της ωραιότητας, της ελευθερίας της σκέψης, της γνώσης, της αναζήτησης, του υψηλού γούστου· της σιωπής, της τρυφερότητας, της αγάπης εν τέλει και τελικά. Εκεί ένιωσα κάτι σαν λύτρωση. Χάιδεψα, σαν να χάιδευα έναν δικό μου άνθρωπο, την παλιά μεγάλη γαλλική εγκυκλοπαίδεια με τους 24 τόμους που κάποτε κουβαλήσαμε από την Αθήνα προσφορά της κόρης του Κ. Τσιτσελίκη στη Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Ενιωσα όμορφα. Εφυγα. Στο δρόμο συνάντησα το Γιώργο εκείνης της εποχής.
«Μας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες…» θυμήθηκα τον Μ. Α.