Ατονικός εορτασμός – Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Η παράταση της επιδημίας αποτελεί σημαντικό άλλοθι για τον ατονικό εορτασμό της διακοσιοστής επετείου της έναρξης της επανάστασης. Βέβαια κάποια δείγματα ενεργειών της κυβερνητικής επιτροπής, που συνεστήθη για την οργάνωση εκδηλώσεων δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά ως προς τη βούληση να πανηγυρίσουμε την επέτειο, όπως θα ήθελαν εκείνοι, που θυσιάστηκαν, για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Οι αντιλήψεις μας είναι σαφέστατα αποκλίνουσες από το πνεύμα θυσίας των προγόνων μας και αυτό είναι εμφανέστατο. Εκείνο, που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει είναι ότι έχουμε υποταχθεί άνευ όρων στις δυτικές αντιλήψεις, που επέβαλαν οι δήθεν προστάτες μας και απελευθερωτές μας με τη βοήθεια εκείνων οι οποίοι πρόθυμα διαχρονικά τους υπηρέτησαν αποκομίζοντας ως επιβράβευση, τιμές, αξιώματα και υλικές αμοιβές.
Σε χώρα που η ηγεσία της, πολιτική, διανόησης και οικονομική έχει υιοθετήσει τις δυτικές «αξίες» και η πνευματική έχει απολέσει την παρρησία του ευαγγελικού και πατερικού λόγου είναι αναπόφευκτο να συμβαίνουν τα όσα συμβαίνουν. Ας παραθέσουμε κάποια, τα σοβαρότερα.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες εργώδης είναι η επιχείρηση επανεγγραφής της ιστορίας του αγώνα από νέους ιστορικούς, οι οποίοι μέμφονται τόσο τους ιστορικούς παρελθουσών εποχών, αλλά και τους πρωταγωνιστές του έπους. Κατά των πρώτων εκτοξεύονται κατηγορίες ότι υπήρξαν υπέρμετρα εθνοκεντρικοί και ωραιοποίησαν κάποιες από τις μελανές σελίδες, ενώ απέφυγαν να ασκήσουν κριτική στην Εκκλησία για τη στάση της τόσο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, όσο και κατά την επανάσταση. Για τους πρωταγωνιστές, αποσιωπώντας με μεθοδικότητα τις αρετές τους, όχι και λίγες, επικεντρώνονται στις αδυναμίες και τα πάθη τους, όχι και λίγα, τα οποία προβάλλουν με προφανή σκοπό να μειώσουν τόσο τους ίδιους, όσο και το αγώνα τους. Γι’ αυτούς τους λόγους ο ατονικός εορτασμός ίσως να έχει και κάποιο καλό.
Καλό είναι να επισημάνουμε ότι οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, οι ανήκοντες στην εγχώρια πλουτοκρατία, δεν έδειξαν πως έχουν συναισθανθεί το χρέος να μεταβάλουν, τουλάχιστον εφέτος, κατά τι το πρόγραμμά τους. Τώρα που έχει ατονήσει σε μεγάλο βαθμό η μαχητικότητα εκείνων, που ήθελαν να επιβάλουν το ιδεολόγημα ότι η επανάσταση είχε πρωτίστως κοινωνικό χαρακτήρα, τους δινόταν η ευκαιρία να προβάλουν τους πλούσιους, που θυσίασαν τα πάντα κατά τον αγώνα: Τον θαυμάσιο ήρωα Εμμανουήλ Παππά, που δεν θυσίασε μόνο την περιουσία του, αλλά και την οικογένειά του (4 γυιοί του νεκροί στα πεδία των μαχών). Τον Αλέξανδρο Νούτσο, τη Μαντώ Μαυρογένους, τη Μπουμπουλίνα και τόσους άλλους, που διέθεσαν σεβαστά ποσά και τους εαυτούς τους για τον αγώνα. Αλλά αυτοί δεν έχουν τίποτε το κοινό μ’ εκείνους, που κάτω από το καταθλιπτικό βάρος της σκλαβιάς μεγαλούργησαν έχοντας ωε πρώτιστο αξίωμα ότι ο πλούτος που είχαν αποκτήσει δεν ανήκε στους ίδιους, αλλά στο ταλαίπωρο Γένος. Αυτό πίστευαν στη συνέχεια και το πλήθος των εθνικών ευεργετών. Η σημερινή πλουτοκρατία, στην υπηρεσία των ξένων αφεντάδων, οι οποίοι διανέμουν τη λεία από τη λεηλασία των λαών του πλανήτη, στόχους έχουν δύο και μάλιστα εμφανέστατους: Να αυξάνουν τα κέρδη τους και να αποχαυνώνουν τον λαό! Το πρόγραμμα είναι τρομερός όγκος σκουπιδιών, που, αντί να αποτίθεται σε χωματερή, εισάγεται σε κάθε οικία και δηλητηριάζει τα μέλη της, τουλάχιστον τα μεγάλα, καθώς τα νεότερα προμηθεύονται τις δόσεις τους από το διαδίκτυο. Αναμφισβήτητα οι δημόσιοι τηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν ακόμη κάποια προγράμματα άξια παρακολούθησης. Όμως και σ’ αυτούς είναι εμφανής ο υποτονικός εορτασμός της επετείου. Υποχείριοι της Πολιτείας δίνουν το προβάδισμα στην «επανάσταση» κατά του κορωνοϊού και στα ελληνοτουρκικά, τα οποία όμως προβάλλουν κατά τρόπο με την ελπίδα να πείσουν τους ανερμάτιστους πλέον Νεοέλληνες, ότι εμείς σήμερα είμαστε σπουδαιότεροι από τους προγόνους μας, που θυσιάστηκαν, για να είμαστε εμείς ελεύθεροι να τους ευτελίζουμε και να εξευτελιζόμαστε!
Πού οφείλεται αυτή η τόσο έκδηλη παρακμή που βιώνουμε, χωρίς οι πολλοί να το αντιλαμβανόμαστε; Προφανώς στην απομάκρυνση από την πίστη και την απορρέουσα απ’ αυτήν φιλοπατρία και διάθεση προσφοράς και θυσίας. Γιατί πρέπει να τονίσουμε ότι πρόβλημα δεν αποτελούν εκείνοι, που ανέλαβαν «εργολαβικά» να εκθεμελιώσουν κάθε τι που κρατά όρθιο αυτόν τον τόπο. Πρόβλημα αποτελούμε και όλοι, όσοι με απάθεια παρατηρούμε να συμβαίνοντα χωρίς αγωνιστική διάθεση προς ανάσχεση του κακού η εμμένουμε στην ωραιοποίηση του παρελθόντος, νομίζοντας ότι δεν διδάσκουν και τα σφάλματα των προγόνων μας. Ναι οι πρόγονοί μας, κατά τον ξεσηκωμό εκδήλωσαν πολλά πάθη και πολλές αδυναμίες. Υπήρξαν άγριοι, κτητικοί, ανταγωνιστικοί, μιμήθηκαν τους κατακτητές τους στις αγριότητες. Όμως εκείνοι που σήμερα επιχειρούν την αποκαθήλωσή τους από το μεγαλείο, που είχαν περιβληθεί από προηγούμενες γενιές, σκοπό πρώτιστο έχουν να κρύψουν τη σημερινή μας κατάντια πίσω από τη δήθεν επιστημονική έρευνα. Ο περιφρονημένος από τους δυτικόπληκτους μεγάλος υπερασπιστής του Γένους, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, δεν παρέλειπε να τονίζει στα κηρύγματά του ότι το έθνος είχε αγριέψει κάτω από τον φρικτό ζυγό δουλείας και είχε μεγάλη την ανάγκη πνευματικής καλλιέργειας. Ο άγιος δεν προέτασσε τον απελευθερωτικό αγώνα, αλλά τον αγώνα κατά των παθών. Αυτά, τα λόγια της θεολογίας των Πατέρων της Εκκλησίας, είναι «κινέζικα» για τους «διαφωτισμένους»! Αυτοί αρέσκονται να θαυμάζουν τους «διαφωτιστές» και να αυτοθαυμάζονται για τις γνώσεις τους. Δεν εξετάζουν αν υπήρξε κάποια συνέπεια μεταξύ των όντων θαυμασίων διακηρύξεων και του βίου τους. Όπως εκείνοι έτσι και οι μαθητές τους δεν δεσμεύονται στο να βιώσουν σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους. Χαρακτηριστικό γνώρισμα των δημαγωγών διαχρονικά. Ο άγιος Κοσμάς είναι άκρως ενοχλητικός, επειδή διακρινόταν από τη συνέπεια λόγων και πράξεων, συνέπεια, που τον οδήγησε στο μαρτύριο. Δεν είχε ούτε ένα οθωμανικό άσπρο στη διάθεσή του, σε αντίθεση με τους «διαφωτιστές», τους εύπορους αστούς και κάποιους μάλιστα πλουτοκράτες, των οποίων τον βίο καταπνίγουν οι θαυμαστές τους, για να μείνει η ωραία εικόνα με τα λόγια, τα παχιά και τα μεγάλα.
Ναι υπήρξαν και μάλιστα πολλές οι μελανές σελίδες της ιστορίας της επανάστασης. Όμως οι επαναστάτες έδωσαν νόημα στον αγώνα, επειδή ήταν για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Αυτά τους κράτησαν τόσους αιώνες ζωντανούς υπό συνθήκες φρικτής δουλείας, τις οποίες οι σύγχρονοι αποδομητές επιχειρούν με ψευδολογίες να προβάλουν ως υπερβολές γραψάντων κατά το παρελθόν. Παράλληλα δεν κουράζονται να βάλλουν κατά της Εκκλησίας ταυτίζοντας αυτήν με εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία σαφέστατα με τη στάση τους απέκλιναν από τον ευαγγελικό και πατερικό λόγο. Και δεν έχω κατά νουν τον κατασυκοφαντημένο εθνοϊερομάρτυρα πατριάρχη Γρηγόριο Ε’, αλλά κάποιους όντως ανάξιους πατριάρχες, επισκόπους, ιερείς και μοναχούς, τους οποίους προβάλλουν με έκδηλη την ικανοποίηση ταυτίζοντάς τους με την Εκκλησία. Αλλά Εκκλησία είναι ο πιστός λαός στο σύνολό τους, κληρικοί και λαϊκοί. Και αυτοί, παρ’ όλα τα πάθη και τις μικρότητές τους άντεξαν και έμειναν εδραίοι στην πίστη τους, συντρίβοντας το φθηνό υλιστικό ιδεολόγημα του οικονομικού κινήτρου σε κάθε ανθρώπινη ενέργεια. Αν εξισλαμίζονταν όλοι, όπως «αλλαξοπιστήσαμε» εμείς σήμερα, ποιος θα έκανε την επανάσταση;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.