Τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα
είναι γλυκύτερα απ’ το μέλι και το γάλα,
μα, αν τύχει σ’ αυτά και στηριχθείς,
δεν περάσει καιρός, εξάπαντως, θα απογοητευθείς.
Χρόνια πολλά άκουγα κήρυγμα τρανό,
ημερίδες, συνάξεις που δεν είχαν τελειωμό
και σαν τους πρόσεχες νόμιζες ακούς «Ευγενικό”
τώρα όλοι σκορπίστηκαν από εκεί και απο ’δω!
Παιδιά του Αυγουστίνου ολόκληρη γραμμή
έχει για καλά αγκυλωθεί, δεν βρήκε του Γέροντα ορμή
στην αίρεση σθεναρά να αντισταθεί, να πει παλικαρίσια «μή»,
ν’ ανακόψει του πνευματικού θανάτου την βαριά οσμή;
Βλέπετε, τώρα στην πράξη την οργανοσιακή δομή;
Διότι, πήγαιναν όλοι μαζί και δεν ψάχνουν την Πατερική γραμμή!
Ώστε, ακόμη και ένας μόνο να μην μπορεί δυναμικά να αντισταθεί
σε όλο αυτό, της Πίστεως, το ξεπούλημα το ποίμνιο να μην απατηθεί.
Έμαθαν τώρα κάτι όμορφα λογάκια που τα λένε σαν ποιηματάκια,
στου Βαρθολομαίου τα κολπάκια κάθονται σαν τα φρόνημα παιδάκια.
Μα, δεν θα βρούν την δύναμη να αντισταθούν, πριν πιάσουν τα ξένα τα σοκάκια ,
όπου θα ψάχνουν κοκκαλάκια και θα κουνούν την ουρίτσα σαν σκυλάκια
Ω, ρέ, που είναι του λέοντος η ορμή,
να βγει απ’ τα στήθη σας προφητική κραυγή
να τα ακούσει όλος ο ανίδεος ντουνιάς
να πάρει θάρρος ο φοβισμένος φουκαράς;
στον Γέροντα κοντά γαλουχηθήκατε,
πώς, τώρα, έτσι πρόχειρα παραραδοθήκατε;
Τίποτα, πια δεν βρίσκεται να σαν κεντρίζει,
τώρα που η πλάνη ξεδιάντροπα γυρίζει;
Ώχ, Μάνα μου, Ορθοδοξία που σε κρατά καλά η Παναγιά
ξεχώρισέ μας από την αποστασία να έχουμε πνευματική υγειά
να βαδίζουμε με ασφάλεια στων Πατέρων τα άγια χνάρια
δεν είναι η Παρακαταθήκη της Πίστεως για τα ζάρια.
Κοιτάξτε, αφήστε τις αναδουλειές, δώστε προσοχή παλαιοί αγωνιστές
δεν είναι αυτές καθαρές δουλειές να μένετε με Οικουμενιστές
αυτά είναι άσχημα καμώματα για τον ορθόδοξο λαό όντως προσκώματα
δεν έχετε καθόλου πια όμματα, γέμισε η Εκκλησία «πτώματα»;
Είναι ώρα για φτερά, να πετάξετε μακριά
και αυτόν που τριγυρνά μέσα τον ψεύτικο ντουνιά
και με όλη του την ταχύτητα σας προσπερνά
μην τον καταλάβετε αργά διότι θα κλάψετε πικρά!
Την πανώρια την θωριά του Παντοκράτορα που κυβερνά
δεν είναι αυτό που η ψυχή σας ποθεί ,τουλάχιστον, στα στερνά
που δεν γνωρίζει να γελά όποιον ποθεί αληθινά την αιώνιο Ζωή
στα ουράνια σκηνώματα, εκεί θα βρει η ψυχή απαντοχή!
Ελάτε, τώρα, κρατήστε το Ευαγγέλιο σφιχτά,
υψώστε τον Σταυρό ψηλά δηλώστε, πλέον, ανοιχτά:
«ξέρετε, Δέσποτα, αν θέλετε, σκεφτείτε αυτό ξανά,
δεν μπορούμε, η συνείδηση διπλά μας τυραννά».
Η αυλαία της ζωής δεν είναι και διαρκής αφού έχει όριο επί γης.
Η μετάνοια εδώ έχει και έναν τελειωμό όταν όταν μπεις εντός της γης.
Η ζωή εκεί ψηλά έχει έναν τίμημα ακριβό πρέπει να δεχτείς αν χρειαστεί να εξοστρακιστείς.
Καθαίρεση και αφορισμός είναι τίτλος τιμητικός, αν την Πίστη δεν αρνηθείς , και γι’ αυτό αφορισθείς!
Είναι αυτό αποκοτιά, στον αγώνα να μην βγείτε,
γρήγορα θα πικραθείτε και μαζί θα δικασθείτε!
Πριν η στερνή πνοή βγει προσέξτε μην τύχει και χαθεί
διότι από ακήρατο Θεανθρώπινο σώμα, αίμα έχει πια χυθεί.
Δεν είναι πράγματα αυτά για του Αυγουστίνου τα παιδιά
που ο Νυμφώνας καρτερά στου Χριστού την αγκαλιά
να φιλούμε μαζί με όλους τους Οικουμενιστές τις αιρετικές ποδιές
είναι ασέβεια στην μνήμη του Γέροντος μας αυτές οι δουλειές.
Διότι ο Νυμφώνας που κρατά μέχρι τώρα ανοιχτά δεν θα σας καρτερά!
Σκεφτείτε τα αυτά καλά μην είναι πλέον και για σας αργά.
Ο Βαρθολομαίος ας το γνωρίζει ανοιχτά θα ελεχθεί Συνοδικά
θα κοπεί της εκκλησιαστικής κοινωνίας οριστικά εκκλησιαστικά!
Ιερομόναχος Παΐσιος Παπαδόπουλος