ΑΡΧΙΜΑΝΔΙΤΟΥ ΠΑΪΣΊΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
Δεν είναι η πρώτη φορά που μας εκπλήσει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου όχι μόνο εξ απόψεως αρμοδιότητος που ενώ δεν συμμετέχει ως τακτικό ή αναπληρωματικό μέλος στις Συνοδικές Επιτροπές Διαχριστιανικών Σχέσεων, καθώς, και Δογματικών και Κανονικών Ζητημάτων, ούτε βάβαια, εφέτος στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, εν τούτοις στην κρίσιμη αυτή στιγμή των
εκκλησιαστικών πραγμάτων με την Ουκρανική αυτοκεφαλία καταφέρνει και να γνωμοδοτήσει κατά τέτοιο τρόπο που με το κύρος του θεωρητικά σπουδαίου θεολόγου όχι όμως και της ορθόδοξης αγιοπατερικής διάκρισης, αφού τελικά δίνει άφεση στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως να προχωρήσει σε ότι ανορθόδοξο και αντικανονικό προωθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο επί του Ουκρανικού θέματος ως και άλλοτε έπρεξε και με το βιβλίο του σχετικά με την Κολυμβάρια ψευτοσύνοδο με το οποίο οπωσδήποτε άφησε ανοικτά θέματα και έτσι τελικά όπως πάντοτε εξυπηρετεί τις μη ορθόδοξες σκοπιμότητες του Οικουμενικού Θρόνου στο οποίο παρέχει τις καλύτερες υπηρεσίες ως να ήταν ο καλύτερος μισθωτός σύμβουλος. Οποία τραγωδία οι επίσκοποι να στηρίζουν ότι παράνομο και ανορθόδοξο!
Η εποχή μας δεν διακρίνεται μόνο από θεολογική πενία. Διακρίνεται από εκκλησιαστικούς άνδρες που ο λόγος τους να μην αφήνει ανοιχτά για το μέλλον ζητήματα με τον “περισπούδαστο θεολογικό” λόγο τους αλλά να έχουν την δυνατότητα να δημιουργούν τις προϋποθέσεις εκείνες που να κάνουν την Εκκλησία να συγκροτεί Σύνοδο ώστε να λύνει άμεσα τα θέματά της. Δυστυχώς, ο άγιος Ναυπάκτου ενώ έχει την δυνατότητα να συγγράφει βιβλία δεν έχει και το χάρισμα εκείνο που είχαν οι Άγιοι Πατέρες να αντιστέκεται σε ότι προκαλεί προβλήματα στην Εκκλησία, ακόμη και αν τα θέματα αφορούν την Ορθοδοξία ως Κανόνος Αληθείας, και τελικά -πως τα καταφέρνει;- στηρίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο ανόσιο έργο του να ισοπεδώνει την Ορθοδοξία!
Δεν θα ασχοληθώ με τα επιχειρήματα του Μητροπολίτου σχετικά με την εκκλησιαστική αυτοκεφαλία της Ουκρανίας. Αυτό θα το πράξουν μεγάλοι θεολόγοι, όπως ο πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης που πρέπει να δράσουν εν προκειμένω τάχιστα! Εδώ, τώρα έπρεπε να ήταν και ο διακεκριμένος αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης για να τους έβαζε όλους στην θέση τους. Αυτό που επίκειται είναι, μάλλον, να εξωθηθούν τα εκκλησιαστικά πράγματα στα άκρα, διότι όταν η θεολογική παιδεία είναι τελικά εγκεφαλική υπόθεση και δεν λειτουργεί για να δώσει λύσεις -απ’ αυτό φαίνεται, αν έχει κανείς διάκριση επομένως και αν έφτασε στο στάδιο του φωτισμού ή τελικά είναι άμοιρος φωτισμού- οδηγεί στο σχίσμα. Υπάρχει περίπτωση αυτή η θεολογική παιδεία να είναι καρπός φωτισμού; Σαφώς ΟΧΙ, είναι ψυχική δαιμονιώδης! Διότι είναι εγκεφαλική και μόνο καθώς αφήνει την Ορθοδοξία έρμαιο των αιρετικών Οικουμενιστών για μην λυθούν τα σοβαρά ζητήματα τώρα αλλά κάποτε σπρώχνοντάς τα εμείς στο μέλλον να τα λύσουν άλλοι. Τί πατερικό πνεύμα! Βαβαί, ύψος ορθοδόξου θεολογίας!