Δεν είναι λίγοι οι ομοεθνείς μας που επικρίνουν όσους εμφορούνται από αντιδυτικό πνεύμα θεωρώντας τους αχάριστους έναντι των ισχυρών χωρών, που μας απελευθέρωσαν και στη συνέχεια μας προστάτευσαν. Το ότι υπήρξε καθοριστικής σημασίας για τον σχηματισμό ελληνικού κράτους η ναυμαχία του Ναβαρίνου και οι πιέσεις των ισχυρών, ιδίως της Αγγλίας, προς την Πύλη είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Μόνο όμως η άγνοια του παρασκηνίου και των ιστορικών λεπτομερειών μπορεί να υποχρεώσει τον Νεοέλληνα να τρέφει αίσθημα της ευγνωμοσύνης προς τους ισχυρούς.
Η Αγγλία υπήρξε κατά την έναρξη της επανάστασης άκρως εχθρική έναντι των Ελλήνων, όπως και η Γαλλία και η Αυστρία. Ανέντιμοι στο έπακρο οι κρατούντες εκεί δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα της ουδετερότητας σε σύγκρουση ζωής και θανάτου των από αιώνες καταπιεσμένων προγόνων μας υπό φρικτό ζυγό δουλείας, τον οποίο οι δυτικόπληκτοι αποδομητές της ιστορίας επιχειρούν στον καιρό μας να εξωραΐσουν! Η Αγγλία κατακτητής των Ιονίων νήσων, με τις ευλογίες της «ιερής συμμαχίας» μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα (1815), όχι μόνο πρόσφερε τα εκεί λιμάνια για τον ανεφοδιασμό των πλοίων του οθωμανικού στόλου, αλλά απαγόρευε την προσέγγιση σ’ αυτά οποιουδήποτε ελληνικού και απαγόρευε τον απόπλου πλοίων που θα μετέφεραν Επτανήσιους στην επαναστατημένη Ελλάδα. Ο πρόξενος στην Πάτρα έμεινε ανάλγητος μπροστά στις εκκλήσεις γυναικοπαίδων να τους δοθεί άσυλο, για να αποφύγουν τη σφαγή! Παράλληλα έδρασε προκλητικά ως πληροφοριοδότης των κλεισμένων στο φρούριο Οθωμανών και Αλβανών. Η Γαλλία και η Αυστρία δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ για τη χρήση των σημαιών τους σε πλοία του σουλτανικού στόλου, προκειμένου αυτά να εξαπατήσουν τους Έλληνες και να ανεφοδιάσουν τα πολιορκούμενα φρούρια ή να αποβιβάσουν στρατεύματα στην Κρήτη και αλλού! Η Αυστρία υπήρξε κατ’ εξοχήν ανθελληνική, καθώς έβλεπε ότι οι ομογενείς στο έδαφός της έδειξαν θαυμαστή ενεργητικότητα, ως έμποροι και επιχειρηματίες, κατά την πρώτη γενιά, και ως επιστήμονες, κατά τη δεύτερη.
Ευρέως είναι διαδεδομένος ο μύθος περί της αλλαγής της αγγλικής πολιτικής περί το τέλος του 1822 χάρη στον «φιλέλληνα» νέο υπουργό των εξωτερικών Τζώρτζ Κάνιγκ, τον οποίο τιμήσαμε με την ονοματοδοσία πλατείας της Αθήνας. Η Αγγλία βρισκόταν στην αρχή μιας ξέφρενης πορείας για τον σχηματισμό της τρομερής αποικιοκτητικής αυτοκρατορίας ανά τις ηπείρους. Η απόκτηση βάσεων στη νοτιοανατολική Ευρώπη και Ανατολική Μεσόγειο ήταν ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντά της. Μέχρι το 1815 διεκδικήτριες χώρες των εδαφών της Βαλκανικής που κατείχαν οι Οθωμανοί ήσαν η Αυστρία και η Ρωσία. Ήδη από τις αρχές του 18ου αιώνα αυτές είχαν εμπλακεί σε πολέμους με την οθωμανική αυτοκρατορία και είχαν κατακτήσει εδάφη, όχι βέβαια για να τα παραχωρήσουν στους λαούς, που «απελευθέρωσαν».
Στο ξέσπασμα της επανάστασης όλοι οι «σύμμαχοι» της Ρωσίας θεώρησαν αυτή υποκινούμενη από ρωσικό δάκτυλο. Το ομόδοξο των λαών σε συνδυασμό με την παρουσία του μεγάλου Καποδίστρια στο υπουργείο εξωτερικών της Ρωσίας δικαιολογούσε τις υποψίες. Η εξ αρχής καταδίκη της επανάστασης από τη Ρωσία και η αναγκαστική εξ αυτής παραίτηση του Καποδίστρια αποκαρδίωσαν, όσους συμπατριώτες μας είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους στο «ξανθόν Γένος»! Ακόμη και στη σύνοδο της Βερόνας (Οκτώβριος 1822) ο τσάρος δεν τόλμησε να αρθρώσει λόγο υπέρ των Ελλήνων ούτε βέβαια και ο εκπρόσωπος της Αγγλίας του «φιλέλληνα» Κάνιγκ. Η εκδηλωθείσα παγερή ουδετερότητα της Ρωσίας στις διπλωματικές συνάξεις των ισχυρών, συνετέλεσε στο να αναθεωρήσει η Αγγλία την πολιτική της έναντι των επαναστατών. Ήδη είχε ισχυρή πρόσβαση μεταξύ των ισχυρών ανδρών στους κόλπους τους. Ο ρόλος που διαδραμάτισαν οι Μαυροκορδάτος, η οικογένεια των Κουντουριώτηδων και ο Ορλάνδος είναι ευρέως γνωστός. Ο αγγλικός παράγων επηρέασε καθοριστικά τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε, χρηματοδοτώντας τον με τα άθλια, ως προς τον τρόπο σύναψης δάνεια, τα οποία έδεσαν με φοβερά οικονομικά δεσμά την «ανεξάρτητη» χώρα μας! Όταν η Ρωσία, αντιλαμβανόμενη την δυσμενή για εκείνην τροπή των πραγμάτων, αντέδρασε (1824) ήταν αρκετά αργά.
Με τα δάνεια, που δόθηκαν με υποθήκη την εθνική γη μας, που δεν ήταν ακόμη δική μας, αποφασίστηκε ο σχηματισμός «ανεξαρτήτου» ελληνικού κράτους, γιατί πως αλλιώς θα ικανοποιούνταν οι εδρεύοντες στην αγγλική επικράτεια τοκογλύφοι τραπεζίτες; Έτσι, ναι μεν άφησαν τον Ιμπραήμ να λεηλατεί την Πελοπόννησο από τον Φεβρουάριο του 1825 μέχρι τον Οκτώβριο του 1827, αυτός όμως δεν τόλμησε (;) να επιτεθεί κατά του Ναυπλίου, για να καταπνίξει την επανάσταση! Η «ελευθερία» έπρεπε να βρει τη χώρα μας αφανισμένη και καταχρεωμένη. Και όταν η Αγγλία έκρινε την ώρα κατάλληλη παρέσυρε και τις Γαλλία και Ρωσία, που δεν είχαν λόγους να εναντιωθούν στις εξελίξεις. Η κυβέρνηση της Αγγλίας επέπληξε τον ναύαρχό της για την «πρωτοβουλία» του και οι Γάλλοι απέδωσαν τιμές στον αποχωρούντα από την Πελοπόννησο Ιμπραήμ. Ο μεγάλος Καποδίστριας έδωνε τότε νέες μάχες, για να διευρύνει την έκταση του θνησιγενούς, όπως το ήθελαν οι Άγγλοι, κρατιδίου. Και αυτοί ανταπέδωσαν την πατριωτική διεκδίκησή του με σχέδιο δολοφονίας, το οποίο τελικά εκτελέστηκε με τη βοήθεια των προαναφερθέντων οργάνων τους και άλλων!
Η αγγλική επιρροή και επί του αντιβασιλέα Αρμασμπέργκ θορύβησε την Αυστρία. Την ανάκλησή του πλήρωσε ο Όθων με την έκπτωσή του από τον θρόνο, χάρη στη δράση των οργάνων της αγγλικής πολιτικής στη χώρα μας. Και ήταν ο Όθων υπέρμαχος του αγώνα για την απελευθέρωση και των άλλων σκλάβων Ελλήνων. Οι Αγγλογάλλοι όχι μόνο στήριξαν με θέρμη τους Οθωμανούς κατά των Ρώσων στον Κριμαϊκό πόλεμο (1854), αλλά και μας εξευτέλισαν με τον αποκλεισμό του Πειραιά και την απόβαση στην Αθήνα, στην οποία έφεραν και την πανούκλα! Οι ίδιοι με τους Αυστριακούς και Γερμανούς επενέβησαν, όταν η Ρωσία έφθασε έξω από την Κωνσταντινούπολη (1878). Είχαν συνεπώς λόγους να είναι επιφυλακτικοί οι Ρώσοι έναντι των «συμμάχων» τους. Όχι βέβαια πως θα μας έδιναν ποτέ την Κωνσταντινούπολη, αν την κατακτούσαν. Ο πόθος τους για έξοδο στη λευκή θάλασσα ήταν και είναι διακαής.
Με την εγκατάσταση της δυναστείας Γλύξμπουργκ (1864), η Ελλάς κατέστη ανεπίσημο (ή επίσημο) προτεκτοράτο της Αγγλίας. Αυτή επεξέτεινε τον «ζωτικό» της χώρο στην ανατολική Μεσόγειο με την αγορά της Κύπρου από τους Τούρκους (1878), ενώ επέβαλε στις ελληνικές κυβερνήσεις να αποδεχθούν την ακεραιότητα της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όταν όμως, στις αρχές του 20ου αιώνα, η οσμή του πετρελαίου έφθασε στις μύτες των ισχυρών της Ευρώπης η αντιπαλότητα μεταξύ αυτών οξύνθηκε. Η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν καιρός να διαλυθεί και να «απελευθερωθούν» οι σκλάβοι λαοί. Το δίδυμο Γεωργίου-Βενιζέλου ευνοούσε στο έπακρο τα αγγλικά συμφέροντα. Η συνεννόηση των ηγετών των βαλκανικών χωρών δεν έγινε εν αγνοία της αγγλικής διπλωματίας. Οι Γερμανοί κινήθηκαν να προφθάσουν στηρίζοντας τους Νεότουρκους και υποδεικνύοντας ως οριστική λύση τη γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών. Ευνοήθηκαν και από τη δολοφονία του αγγλολάτρη βασιλιά Γεωργίου από έναν «παράφρονα», που στη συνέχεια εκπαραθυρώθηκε! Τη σύγκρουση ωμών συμφερόντων πλήρωσε η χώρα μας με τον εθνικό διχασμό και την ωμή κατοχή του βορείου τμήματος από τους Γάλλους. Στη συνέχεια ήρθε η συμφορά της Μικρασίας, όπου Ιταλοί και Γάλλοι, φανερά, και Άγγλοι, ως συνήθως ύπουλα, μας πούλησαν.
Ακολούθησαν και πολλά άλλα δεινά χάρη στους «φίλους», «συμμάχους» και εταίρους» μας. Θα ακολουθήσουν και πολλά άλλα. Και ποια νάναι άραγε η λύση; Ως πρώτο βήμα, η συνειδητοποίηση ότι η χώρα μας είναι προτεκτοράτο. Ο σκλάβος, δεν ποθεί την ελευθερία του παρά μόνο όταν έχει τη συναίσθηση ότι είναι σκλάβος.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»