Όταν χώρα ηττάται σε πόλεμο, υποχρεώνεται να υπογράψει συμφωνία με όρους άκρως επαχθείς. Όταν όμως οι ασκούντες την εξουσία σε χώρα, ενώ καυχώνται ότι μετέχουν ισότιμα στους πλέον σημαντικούς διακρατικούς συνασπισμούς του πλανήτη, υπογράφουν εν καιρώ ειρήνης συμφωνία με ανίσχυρη χώρα, η οποία θρασύτατα διεκδικεί από την υποτιθέμενη ισχυρή, ή την αποδέχονται και την εφαρμόζουν στη συνέχεια τότε αυτή η χώρα είναι άκρως αδύναμη και βιώνει έσχατη παρακμή.
Η συμφωνία των Πρεσπών τείνει να ξεχαστεί, αν και παρήλθαν μόλις τρία έτη από την υπογραφή της. Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην στωικά ανεχόμενη τις διαρκείς προκλήσεις και απειλές, που έρχονται από διάφορες κατευθύνσεις χώρα μας, η γείτων χώρα δια του δοτού και εκεί, όπως και παντού άλλωστε ηγέτη, προκαλεί μη αρκούμενη στις επιτυχίες της, αλλά εμμένουσα στις κατακτητικές της διαθέσεις επί της Μακεδονίας, όπως αυτές εικονίζονται στον ευρείας χρήσεως χάρτη της «ενιαίας Μακεδονίας», στον οποίο περιλαμβάνονται οι αλύτρωτες περιοχές, που «στενάζουν» υπό τον ζυγό Ελλήνων και Βουλγάρων από τότε που οι στρατοί των χωρών αυτών εκδίωξαν τον επί αιώνες κατακτητή, συμβαλόντα όμως στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού, σύμφωνα με τη ρήση Έλληνα πρωθυπουργού! Τελευταία πρόκληση είναι η εμφάνιση της εθνικής ομάδας της γείτονος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου με το όνομα Μακεδονία και όχι Βόρεια Μακεδονία, όπως έχει συμφωνηθεί. Η κυβέρνησή μας έσπευσε να διαμαρτυρηθεί προς τους αλαζόνες γείτονές μας προβάλλουσα για εσωτερική κατανάλωση τη δικαιολογία ότι η ποδοσφαιρική ομοσπονδία, ως αυτόνομος οργανισμός, δεν δεσμεύεται από συμφωνίες. Εκεί είσαι ό,τι δηλώσεις! Αλλά η χώρα μας δεν είναι ισχυρή, δεν έχει εταίρους και συμμάχους, που μπορούν να ασκήσουν πίεση; Ασφαλώς έχουμε, αλλά αυτοί ασκούν πίεση σε μας, καθώς αποδειχθήκαμε ιδιαίτερα ευάλωτοι στην προάσπιση των εθνικών μας δικαίων, αν όχι και υπερήφανοι για την εκποίηση αυτών!
Το κρατικό μόρφωμα, ο ηγέτης του οποίου μας προκαλεί, είναι τεχνητό και ως εκ τούτου δεν θα μακροημερεύσει στην ιστορία. Η αβελτηρία όμως των ασκησάντων την εξουσία στη χώρα μας θα καταγραφεί και ουδείς θα δυνηθεί να διαγράψει τα συμβάντα. Ας κάνουμε σύντομη ιστορική αναδρομή για να κατανοήσουμε τη σημερινή κατάντια μας. Όταν η οθωμανική αυτοκρατορία επεκτάθηκε μέχρι τη σημερινή Ουγγαρία στην κεντρική βαλκανική επήλθε ανάμειξη εθνικών πληθυσμών. Αυτή είχε ως συνέπεια την ανταλλαγή λέξεων μεταξύ των εθνικών γλωσσών, στις οποίες προστέθηκαν και δάνεια από την τουρκική. Στην έκταση, όπου σήμερα εκτείνεται το τεχνητό κρατίδιο πληθυσμός βουλγαρικός, σερβικός και ελληνικός υιοθέτησαν για την επικοινωνία διάλεκτο της βουλγαρικής, όπως δέχονται οι γλωσσολόγοι. Ως διάλεκτος λοιπόν και όχι ως γλώσσα θεωρείται από την επιστήμη, όμως τα γεωστρατηγικά συμφέροντα περιφρονούν τα πάντα και αυτή την επιστήμη.
Η περιοχή βρέθηκε στο στόχαστρο του βουλγαρικού μεγαλοϊδεατισμού αμέσως μετά τον σχηματισμό του πρώτου άκρως βραχύβιου βουλγαρικού κράτους. Η γλωσσική συγγένεια θεωρήθηκε το άπαν, γι’ αυτό και κατά τον Μακεδονικό αγώνα λυσσαλέα καταδίωξαν τους έχοντες ελληνική συνείδηση σλαβόφωνους, που αποκαλούσαν γκραικομάνους, δηλαδή ελληνομανείς! Αλλά στην έκταση του κρατιδίου δεν κατοικούσαν μόνο σλαβόφωνοι ελληνικής συνείδησης. Κατοικούσαν και ελληνόφωνοι και βλαχόφωνοι σε μεγάλο αριθμό κυρίως από την γρεβενιώτικη Πίνδο Οι περισσότεροι από τους ελληνόφωνους Έλληνες μετακινήθηκαν στην Ελλάδα, αφού ο ελληνικός στρατός δεν πρόλαβε να ελευθερώσει το Μοναστήρι και τη λοιπή Πελαγονία της Άνω Μακεδονίας της κλασικής αρχαιότητας (Δυτικής σήμερα). Κατοικούσαν και παραμένουν ακόμη πληθυσμοί με σερβική, τουρκική και αλβανική εθνική συνείδηση. Η απελευθέρωση της περιοχής από τον σερβικό στρατό σε συνδυασμό με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στραγγάλισαν το όνειρο της μεγάλης Βουλγαρίας και προκάλεσαν τον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο με συνέπεια οι Βούλγαροι να απολέσουν εδάφη.
Οι Σέρβοι ελευθερωτές και υπό μία έννοια κατακτητές των εχόντων βουλγαρική, ελληνική, αλβανική και τουρκική συνειδήσεις ή μη εχόντων εθνική συνείδηση σλαβοφώνων ονόμασαν την περιφέρεια, στην οποία εκτείνεται το σημερινό κρατίδιο Βαρντάρσκα, εκ του Βαρντάρ, του ονόματος δηλαδή του Αξιού ποταμού στις γλώσσες των Σλάβων γειτόνων μας Κατά τους δύο μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα οι Σέρβοι και οι μη βουλγαρικής εθνικής συνείδησης σλαβόφωνοι της περιφέρειας υπέστησαν διωγμό και είχαν θύματα. Αυτό αγνοούν εκείνοι που ανιστόρητα αποκαλούν Βουλγάρους όλους τους σλαβόφωνους κατοίκους της γείτονος με πρωτεύουσα τα Σκόπια. Με τη λήξη του πολέμου ο Τίτο, νέος ισχυρός άνδρας της Γιουγκοσλαβίας, του τεχνητού μορφώματος των Αγγλογάλλων, νικητών του Α΄ μεγάλου πολέμου έθεσε σε εφαρμογή το ιδεολόγημα που είχε συλλάβει ο Στάλιν. Ανακήρυξε μακεδονική εθνότητα και μακεδονική γλώσσα. Μετατρέποντας γεωγραφικό όρο σε εθνικό διεκδικούσε το σύνολο της αυθαίρετα σχεδιασμένης Μακεδονίας και σήμερα αποδεκτής από αρκετούς ελληνικής καταγωγής ανθέλληνες, που αναμασούν το τιτοϊκό ιδεολόγημα ότι η Ελλάδα κατέχει (ίσως με την έννοια του κατακτητή) το 55% του εδάφους της ενιαίας Μακεδονίας. Επιφέροντας και κάποιες τροποποιήσεις στη γλώσσα με προσθήκη στοιχείων εκ της σερβοκροατικής θεώρησε ότι απομάκρυνε το σύνολο των σλαβοφώνων της περιφέρειας από τη βουλγαρική διεκδίκηση. Ο μεγάλος αριθμός πολιτών που έσπευσαν να λάβουν βουλγαρικό διαβατήριο με την ένταξη της Βουλγαρίας στην Ε.Ε. μαρτυρά ότι δεν είναι εύκολο να στραγγαλιστεί η εθνική συνείδηση.
Και ενώ το 1945 αυτά φάνηκαν από τους ιθύνοντες των ΗΠΑ γελοιότητες και επικίνδυνος για τα Βαλκάνια μεγαλοΪδεατισμός, το 1948 υιοθέτησαν τα φληναφήματα, καθώς ο Τίτο είχε διαρρήξει τη σχέση του με τον Στάλιν. Η χώρα μας βρισκόταν στη δίνη του φοβερού εμφυλίου πολέμου. Τολμούσαν να παραπονεθούν οι ασκούντες την εξουσία γιατί οι «σύμμαχοί» μας μας είχαν πουλήσει; Με τη λήξη του πολέμου το θέμα αποσιωπήθηκε με την παρήγορη σκέψη ότι η μετονομασία της Βαρντάρσκα σε Μακεδονία ήταν θέμα εσωτερικό της γείτονος χώρας και δεν θα επηρέαζε τις εξελίξεις. Άλλωστε η χώρα μας είχε ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και είχε καταστεί ισχυρή (Τρομάρα μας!). Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού (ανύπαρκτου στην ουσία) συμπαρασύρθηκε και το τεχνητό μόρφωμα των Αγγλογάλλων, οι οποίοι όχι μόνο πούλησαν πάμφθηνα τους Σέρβους, αλλά και τους βομβάρδισαν. Και με την πολυδιάσπαση, την οποία απόλαυσε πρωτίστως η Γερμανία, ως διάδοχος των Αψβούργων στην επιδίωξη του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού, το ζήτημα της ονομασίας της γείτονος κατέστη διεθνές από εσωτερικό, που το θεωρούσαμε μέχρι τότε. Και ενώ δεν υπήρχε πλέον ο κομμουνιστικός κίνδυνος, εξ ίσου θερμοί υποστηρικτές του ιδεολογήματος με τους Γερμανούς καταστάθηκαν και οι των ΗΠΑ, οι οποίοι εγκατέστησαν εκεί γιγαντιαία στρατιωτική βάση! Επειγόμενοι να εντάξουν όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες στο ΝΑΤΟ, που άλλαξε σκοπό και επιχειρεί πλέον εναντίον των χωρών που δεν υποτάσσονται στη δυτική ηγεμονία, μας θυσίασαν για μία ακόμη φορά. Βέβαια επέλεξαν για την υπογραφή της συμφωνίας κυβερνώντες με όραμα διεθνιστικό, ώστε να μην βαρύνει το πολιτικό κόστος τους «πατριώτες»! Αλλά οι προσωπίδες έπεσαν. Όλοι συμφωνούν με την εκποίηση, η οποία προαναγγέλθηκε από τις ΗΠΑ και υπογράφηκε από μη έχοντες συνείδηση εθνικής ευθύνης με μεγάλη ανακούφιση από τους διαδόχους τους στην εξουσία.
Θα μας συμβούν και άλλα θλιβερά στον δρόμο της υποτέλειας που έχουμε επιλέξει να πορευθούμε. Και ας μη δεχόμαστε ότι ως λαός δεν φέρουμε ουδεμία ευθύνη. Δυστυχώς η εξουσία μας εκφράζει!
« ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»