ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ, ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΙΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Απάντησις εις το άρθρο: “Πρώιμος απολογισμός για το τσουνάμι «Κορωνοϊός»” Κωσταντίνου Κάππα για την βλάσφημη και αντιεπιστημονική θέσιν του:
Ελλάδα / 15.03.20 artinews.gr
Αν ακόμη δεν μπορούμε να αποφανθούμε με επιστημονική βεβαιότητα για όλες τις λειτουργίες της φυσιολογίας και τις λεγόμενες ανώτερες πνευματικές του λειτουργίες του οργανισμού του ανθρώπου που ανήκει στην σφαίρα του κτιστού, πώς είναι δυνατόν να εξηγήσουμε με ανθρώπινο λόγο την μετοχή της φύσεως μας στις άκτιστες ενέργειες του Θεού και ότι δεν μεταδίδεται ασθένεια με την Θεία Μετάληψη που θεουργεί κατά Χάριν της φύσιν μας με το ζωοπάροχο Δεσποτικό Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού;
- Σοφά έχει επισημανθεί «ότι ο άνθρωπος ως σύνολο, είναι κάτι διαφορετικό από τα μέρη που τον αποτελούν». Έτσι, η ανθρώπινη φύση μας μολονότι εξ απόψεως βιολογίας αποτελείται από οργανικά συστήματα, όργανα, ιστούς και κύτταρα, κανείς δεν θα έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι μόνο αυτά καθ’ αυτά, διότι αν έλλειπε η ζωή, τότε τίποτε από όλα αυτά δεν θα λειτουργούσε. Τα κύτταρα, αν και είναι οι βασικές δομικές λειτουργικές μονάδες στα έμβια όντα, ωστόσο, στους πολυκύτταρους οργανισμούς, εκδηλώνουν το φαινόμενο της ζωής όχι μεμονωμένα αλλά σχηματίζοντας μεταξύ τους ομάδες ιστών στα διάφορα όργανα που ενυπάρχουν και λειτουργούν προς κοινό σκοπό. Και πάλι, κάθε όργανο δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο του αλλά συλλειτουργεί σε σχέση με τα άλλα όργανα και τους ιστούς από τα οποία εξαρτάται. Το ίδιο συμβαίνει και με τα οργανικά συστήματα. Κάθε ένα λειτουργεί στο συγκροτημένο σώμα σε δομική και λειτουργική συνάφεια με τα άλλα. Υπάρχει, δηλαδή, στα οργανικά μας μέλη μια εσπαρμένη τελονομία, που ορίζει την βιολογική μας προοπτική, έξω από την οποία κάθε τι που υφίσταται φυσιολογικά τουλάχιστον δεν λειτουργεί.
- Όπως λοιπόν κάθε μέλος στον οργανισμό μας ζει όσο βρίσκεται σε συνάφεια με τα υπόλοιπα, έτσι και το σώμα μας ζει και υπάρχει όσο βρίσκεται σε κοινωνία με την ψυχή μας που του παρέχει την ζωή. Και ενώ στα ζώα που στερούνται λογική, η ψυχή τους είναι μόνο η ενέργεια του σώματος που τα εμψυχώνει (και τα υποστασιάζει μόνο ως άτομα), στον έλλογο όμως άνθρωπο η ψυχή δεν είναι μόνο η ενέργεια που ζωοποιεί το σώμα μας αλλά η πνευματική εκείνη ύπαρξη που τα άτομα τα υποστασιάζει και ως πρόσωπα. Γι’ αυτό και η ψυχή τελικά αποτελεί από την μια των ζωτική ενέργεια για το σώμα που το ζωοποιεί και από την άλλη ως προς το ανώτερο μέρος της την πνευματική οντότητα του κάθε προσώπου που δύναται να υφίσταται και καθ’ εαυτή. Η ζωτική ενέργεια της ψυχής στον άνθρωπο δεν είναι αυτονομημένη αλλά είναι αιτιατό της ουσίας της ψυχής, η οποία επειδή συνδέεται με το σώμα παρέχει σε αυτό την ζωή ως ενέργεια διότι συνυπάρχουν σε μία ανθρώπινη υπόσταση και αποτελούν ανοιχτό σύστημα ως προς το περιβάλλον τους.
- Κάνοντας λόγο βέβαια για ψυχή, οπωσδήποτε, περνούμε σε ένα άλλο πεδίο με τέτοιο γνωστικό αντικείμενο το οποίο στην πραγματικότητα είναι το υποκείμενο γνώσεως της υπάρξεώς μας που πνευματικά δεν ερευνάται από τις θετικές επιστήμες. Πάντως, η μηχανιστική θεώρηση για τη ζωή, όπου όλα τα φαινόμενα, όσο πολύπλοκα ή δυσνόητα και αν είναι, μπορούν τελικά να περιγραφούν με τους νόμους της χημείας και της φυσικής, σε αυτό το πεδίο δεν προσιδιάζει εξ απόψεως μεθόδου. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπεισέλθει στην πνευματική πλευρά της φύσεώς μας προκειμένου να την μελετήσει σωστά. Αυτή ήταν και η αιτία που οδήγησε σε πολλά αδιέξοδα. Η επιστήμη στην προσπάθειά της να γνωρίσει τον άνθρωπο, καθώς παρατηρεί, καταγράφει και μελετά τις διάφορες πτυχές της υπάρξεώς του με ολοένα και μεγαλύτερη εξειδίκευση, κινδυνεύει να χάσει την αλήθεια, διότι λειτουργεί με βάση την θεώρηση που έχει από το γνωστικό της αντικείμενο και δεν συνεξετάζει τις διάφορες πλευρές του για να δει αυτό που είναι ο άνθρωπος καθ’ ολοκληρίαν καθώς και στην προοπτική του.
- Όπως έγραφε ο Dr Alexis Carrel: “Ο άνθρωπος είναι ένα αδιαίρετο σύνολο εξαιρετικά πολύπλοκο. Είναι αδύνατο να τον απλοποιήσεις. Δεν υπάρχει μια μέθοδος που να μπορεί να τον συλλάβει, συγχρόνως, στο σύνολό του, στα μέρη του και στις σχέσεις του με τον εξωτερικό κόσμο”. Επομένως η ανθρώπινη φύση σαφώς δεν κοινωνεί μόνο με τα άψυχα ως προς το σώμα μας κατά την κράση των τεσσάρων στοιχείων που αναφέρουν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, ούτε είναι συγκερασμένη μόνο με κάθε είδος ζωτικής λειτουργίας που επισημαίνονται στα φυτά και στα ζώα όπως παρουσιάζεται από στην σύγχρονη φυσιολογία, αλλά η οντότητά μας μετέχει και στην νόηση των λογικών. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος δεν έχει μόνο σωματικές ανάγκες αλλά έχει και διανοητικές και πνευματικές. Σωστά έχει επισημανθεί ότι η αυτάρεσκη δική μας εποχή σπάνια στρέφει τα μάτια της προς τα πίσω να δει την πορεία που χρειάστηκε να κάνει η επιστήμη ως τη σημερινή της εξέλιξη και να ανιχνεύσει τις απαρχές της, τότε που η επιστήμη ξεκίνησε στην αρχαία Ελλάδα μαζί με την φιλοσοφία. “Η μελέτη του πρέπει να αρχίσει με ποικίλες τεχνικές, γιατί χρησιμοποιεί πολλές ξέχωρες επιστήμες. Φυσικά, κάθε μια δεν εξάγει απ’ αυτό παρά ό,τι η φύση της τεχνικής της, της επιτρέπει να φτάσει. Και το σύνολο, απ’ όλες αυτές τις αφηρημένες έννοιες, είναι λιγότερο πλούσιο από το συγκεκριμένο γεγονός. Παραμένει ένα υπόλειμμα πολύ σημαντικό ώστε να αγνοηθεί. Γιατί η ανατομία, η χημεία, η φυσιολογία, η ψυχολογία, η παιδαγωγική, η ιστορία, η πολιτική οικονομία και όλοι τους οι κλάδοι, δεν εξαντλούν το θέμα. Ο άνθρωπος που γνωρίζουν οι ειδικοί δεν είναι λοιπόν, ο συγκεκριμένος πραγματικός άνθρωπος. Δεν είναι παρά ένα διάγραμμα, που αποτελείται και αυτό από διαγράμματα, κατασκευασμένα κι αυτά από την τεχνική της κάθε επιστήμης. Είναι, συγχρόνως, το κατακομμένο από τους ανατόμους σώμα, η συνείδηση που παρακολουθούν οι ψυχολόγοι και οι ασχολούμενοι με την πνευματική ζωή, και προσωπικότητα, που η ενδοσκόπηση αποκαλύπτει στον καθένα μας. Είναι οι χημικές ουσίες, που αποτελούν τους ιστούς και τους χυμούς του σώματος. Είναι το θαυμάσιο σύνολο κυττάρων και θρεπτικών υγρών, που οι φυσιολόγοι μελετούν τους νόμους των σχέσεών τους. Είναι το σύνολο των οργάνων και της συνείδησης, που απλώνεται στο χρόνο και που οι υγιεινολόγοι και οι παιδαγωγοί προσπαθούν να κατευθύνουν προς την καλύτερή του ανάπτυξη. Είναι ο homo economicus, που αδιάκοπα πρέπει να καταναλώνει, για να μπορούν να λειτουργούν οι μηχανές, που είναι σκλάβος τους. Είναι, επίσης ο ήρωας και ο άγιος. Είναι, όχι μόνον το θαυμαστά πολύπλοκο ον, που οι σοφοί με τις ειδικές τους τεχνικές αναλύουν, αλλά, επίσης, το άθροισμα των τάσεων , των υποθέσεων και των επιθυμιών της ανθρωπότητας”. Η μονομερής λοιπόν θεώρηση του ανθρώπου με την ιδιαίτερα αναπτυγμένη στις ημέρες μας εξειδίκευση, χωρίς την εκ παραλλήλου καθολική μελέτη στα πλαίσια της σφαιρικής έρευνας, υπονομεύει την αντικειμενικότητα και την ορθότητα των πορισμάτων για την ανθρώπινη φύση αλλά και την προοπτική της υπάρξεώς μας.
- Μας διαφεύγει τους περισσοτέρους ότι, σύμφωνα με τον ορισμό της Παγκόσμιας Οργάνωση Υγείας των Ηνωμένων Εθνών, που διατύπωσε πως «υγεία είναι η πλήρης σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία του ανθρώπου και όχι μόνο η απουσία νόσου ή αναπηρίας», στην πραγματικότητα δεχόμαστε τον άνθρωπο όχι μόνο ως βιολογική ύπαρξη αλλά και πνευματική οντότητα; Δηλαδή, δεχόμαστε μαζί με την βιολογική φύση του ανθρώπου και την ύπαρξη ψυχής. Διότι τί θα πει ψυχική ευεξία; Θα πει ενέργεια του σώματος που μας κάνει να νιώθουμε καλά; Οπωσδήποτε, αν η ψυχή είναι η ενέργεια του σώματος μόνο, τότε έφθανε να κάνουμε λόγο για σωματική ευεξία ή ασθένεια μόνο, αφού η ψυχική υγεία ή ασθένεια, ως ενέργεια, θα ήταν απόρροια μόνο της καλής ή της κακής λειτουργίας του σώματος. Αφού αυτό, στην πραγματικότητα, δηλώνουν όσοι ισχυρίζονται ό,τι η ψυχή είναι μόνο η ενέργεια του σώματος, που προκύπτει από τις βιοχημικές του διεργασίες. Σύμφωνα λοιπόν με μια τέτοια θεώρηση δεν θα έπρεπε καν να γίνεται λόγος περί ψυχικής υγείας. Επειδή όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον ρεαλισμό της ψυχικής ευεξίας ή των ψυχικών νοσημάτων, διαπιστώνεται ήδη εκ προοιμίου το άτοπο της υποθέσεως και αποδεικνύεται το αβάσιμο της. Οι πεπαιδευμένοι στην φιλοσοφία και την ιατρική αρχαίοι Έλληνες, από την εποχή της κλασικής αρχαιότητας ακόμη, λέγοντας «νους υγιής εν σώματι υγιή», εξέφραζαν, αυτήν, την διπλή θεώρηση για την ύπαρξη του ανθρώπου. Συνεπώς, άλλο είναι να αποδεχόμαστε ότι η ψυχική υγεία επηρεάζεται από την κατάσταση του σώματος και άλλο να ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει η ψυχή ως οντότητα στον άνθρωπο, που τον κάνει να υπάρχει ως πρόσωπο.
- Μολονότι η σύγχρονη επιστημονική έρευνα έχει κάνει μεγάλα άλματα στις βιοεπιστήμες, αυτά που δεν γνωρίζουμε ακόμη για τα ζωντανά όντα είναι τόσα, ώστε δεν ξεφύγαμε ακόμη από το περιγραφικό στάδιο. Όπως σημειώνει ο Dr Alexis Carrel: «καθένας μας συμμετέχει σε μια λιτανεία φαντασμάτων, που στο μέσο της περπατά μια αγνώριστη πραγματικότητα. Η άγνοιά μας είναι πραγματικά μεγάλη. Τα πιο πολλά ερωτήματα που προβάλλουν σ’ αυτούς που μελετούν τα ανθρώπινα όντα μένουν αναπάντητα. Τεράστιες περιοχές του εσωτερικού μας κόσμου είναι ακόμα άγνωστες». Γι’ αυτό και οι ανώτερες πνευματικές λειτουργίες όπως νόηση, συνείδηση, αυτοσυνειδησία, επιθυμίες, συναισθήματα στον άνθρωπο για τις βιοεπιστήμες μέχρι σήμερα είναι ανεξιχνίαστες. Η αλήθεια αυτή επισημαίνεται επίσης και σε εξαιρετικά, σύγχρονα επιστημονικά συγγράμματα. Λόγου χάρη στην Φυσιολογία των Vander, M.D, Sherman, Ph.D και Louciano, Ph.D δηλώνεται ότι «πρέπει να γίνει μια πολύ σημαντική παρατήρηση γύρω από το παρόν και το μέλλον της Φυσιολογίας. Είναι πολύ εύκολο ο φοιτητής από το παρόν εγχειρίδιο να αποκομίσει την εσφαλμένη εντύπωση ότι σχεδόν τα πάντα είναι γνωστά γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα, για την φυσιολογία όμως, δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη αυταπάτη από αυτή. Πολλοί λειτουργικοί τομείς είναι ακόμα ελάχιστα γνωστοί (π.χ. πώς η λειτουργία του εγκεφάλου παράγει τα φαινόμενα, που συλλογικά αποκαλούμε “νόηση”;». Ακόμη πιο εξειδικευμένα στο πεδίο της Νευροεπιστήμης και της Συμπεριφοράς διαπιστώνονται πρωτόγνωρες σχέσεις μεταξύ των βιολογικών και των ψυχολογικών φαινομένων και γι’ αυτό κρίνεται σκόπιμο να υπάρξει σύγκλιση της μοριακής νευροεπιστήμης και της γνωστικής ψυχολογίας προς μια νέα προοπτική που αφορά την συμπεριφορά. Ο προβληματισμός και η δυσκολία στον τομέα αυτό φαίνεται από την αδυναμία να αντιπροσωπευθούν από νευρολογική άποψη η συνείδηση και η αυτογνωσία, κάτι που θεωρείται ως ένα από «τα πιο μυστηριώδη αινίγματα της βιολογίας» (Νευροεπιστήμη και Συμπεριφορά, Eric R. Kandel, James H.Swartz,
Thomas M. Jessell, σ. 20). Ήδη με τις ενδεικτικές και μόνο αυτές παραπομπές διαπιστώνεται ότι υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα άλλα έμβια όντα, το οποίο αποτελεί και την ειδοποιό μας διαφορά από τα άλογα ζώα. - Αν, λοιπόν, ακόμη και σήμερα δεν μπορούμε να αποφανθούμε με επιστημονική βεβαιότητα για όλες τη λειτουργίες της φυσιολογίας του ανθρώπου που ανήκει στην σφαίρα του κτιστού, πώς είναι δυνατόν να εξηγήσουμε με ανθρώπινο λόγο την μετοχή της φύσεως με το άκτιστο; Αφού η ανθρώπινη φύσις μας δεν είναι μόνο βιολογική αλλά και πνευματική, επομένως ως “συγγενής” με τον Θεό κατά το πνεύμα της έχει την δυνατότητα μετοχής στο Θείο, μόνο όμως ως προς τις άκτιστες του ενέργειες Του και όχι κατά την φύσιν Του, πως είναι δυνατόν κοινωνώντας ο άνθρωπος με τον Θεό που είναι “πυρ καταναλίσκον” να μολύνεται; Αυτό είναι βλασφημία! Αφού η ενέργεια στην οποία μετέχουμε είναι άκτιστη, και αυτή η άκτιστη ενέργεια είναι δημιουργική, ήτοι έφερε στην ύπαρξη τα όντα, είναι προνοητική, δηλαδή δεν τα άφησε στην τύχη τους αλλά έθεσε φυσικούς νόμους για να υπάρχει συνοχή και διακυβέρνηση του σύμπαντος κόσμου, είναι αγιαστική καθώς δύναται να αγιάζει τα στοιχεία της φύσεως, έτσι και τον άρτο και ο οίνο, τα μεταβάλλει σε σώμα και Αίμα Χριστού του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού, είναι και θεοποιός, διότι θεοποιεί έτσι το άνθρωπο και τον βάζει στην προοπτική του από το κατ’ εικόνα να φτάσει στο καθ’ ομοίωσιν. Είναι δυνατόν λοιπόν ο Δημιουργός, ο Παντοκράτωρ, ο Άγιος, ο Θεός να καταστρέφει; Μα, λίγο ελληνική φιλοσοφία, αν γνώριζαν όσοι ισχυρίζονται όλα αυτά θα είχαν υπόψιν τους ότι, αν το Θείο στερούνταν την τελειότητα δεν θα ήταν Θεός. Διότι το Θείον δεν υπολείπεται σε κάτι ούτε και παρουσιάζει πάθη. Χαρακτηριστικό του Θείου είναι η τελειότης!
- Και όλα αυτά γίνονται με την άκτιστη ενέργεια που δέχεται ο άνθρωπος έξω από το κλειστό σύστημα που εξετάζει τα κτιστά, την ύλη και την ενέργεια των κτιστών. Διότι δεν μπορούμε να πούμε για το Θείο που είναι άκτιστο κάτι σύμφωνα με τις δικές μας προϋποθέσεις που εισάγουμε για το κτιστό. Και δεν είναι δυνατόν να το εντάξουμε στους περιορισμούς και να μέτρα του κτιστού που ορίζουν οι κτιστές και γι αυτό πεπερασμένες επιστήμες της φυσικής, της χημείας, της βιολογίας και των μαθηματικών οι οποίες ορίζουν μόνο κτιστά πράγματα και έννοιες στην φύση, η οποία επίσης ως κτιστή έχει όρια και δεν προϋπήρχε ούτε και είναι αιώνια. Αναμφισβήτητα, όσο ένα έμβιο ον είναι ζωντανό, ανταλλάσσει ύλη και ενέργεια με το περιβάλλον του. Το ίδιο συμβαίνει όχι μόνο με τις δομικές και λειτουργικές μονάδες της ζωής στους οργανισμούς, τα κύτταρα, αλλά ακόμη και με τα οικοσυστήματα. Όπως στη φυσική ορίζεται ως άτομο το μικρότερο κομμάτι της ύλης που διατηρεί τις ιδιότητές της, έτσι και στη βιολογία ορίζεται το κύτταρο ως η μικρότερη λειτουργική έμβια μονάδα. Το κύτταρο επειδή ανταλλάσσει συνεχώς ύλη και ενέργεια με το περιβάλλον του αποτελεί ανοικτό σύστημα. Ένας αυτοτελής οργανισμός, επίσης, αποτελεί ανοικτό σύστημα. Το ίδιο ισχύει και για ένα οικοσύστημα. Η γη πάλι συμπεριλαμβανομένης και της ατμόσφαιράς της αποτελεί κλειστό σύστημα επειδή ανταλλάσσει με το περιβάλλον της ενέργεια όχι όμως και ύλη. Για ολόκληρο το σύμπαν όμως δεν μπορούμε να μιλάμε για ανοικτό ή κλειστό σύστημα, καθώς, το σύμπαν από την άποψη της φυσικής στερείται περιβάλλοντος. Μιλάμε, δηλαδή, για κλειστά ή ανοικτά συστήματα όταν αυτά σχετίζονται με περιβάλλον με το οποίο ανταλλάσσουν ενέργεια ή ύλη ή και τα δύο και μόνο στα πλαίσια της κτιστότητος. Υπ’ αυτή την έννοια η μείωση της αταξίας, δηλαδή της εντροπίας, η οποία παρατηρείται στο κλειστό γήινο σύστημα και οφείλεται στην εκπληκτική οργάνωση των εμβίων όντων, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο που προβλέπει συνεχή αύξηση της αταξίας (εντροπίας) σε κάθε κλειστό σύστημα. Επειδή τα έμβια όντα, καθώς οργανώνουν τάξη παραβιάζουν τον θεμελιώδη, για τη φυσική και τη χημεία, δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο καταδεικνύεται ότι δεν είναι μόνο ύλη, διότι αν ήταν θέμα μόνο χημικών ενώσεων και ενέργειας, θα έπρεπε να υπακούουν στο δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο.
- Η φυσική επιστήμη σαφώς διαπρέπει στην επεξήγηση των φαινομένων του υλικού κόσμου, οπότε, η πιο πάνω αντινομία δεν αποτελεί μομφή για την Φυσική αλλά απόδειξη ότι τα έμβια δεν είναι μόνο ύλη. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα μας είναι ποτέ δυνατό να δημιουργήσουμε ζωή in vitro με την ανάμειξη όλων αυτών των ενώσεων εντός του εργαστηρίου, αφού δεν μπορούμε να παράσχουμε την δημιουργική ενέργεια του Θεού που συγκροτεί, ζωοποιεί τα έμβια όντα και συνέχει τον κόσμο. Όπως, όμως τον άνθρωπο δεν μπορούμε να τον γνωρίσουμε αληθινά, αν τον απομονώσουμε από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει, επίσης δεν μπορούμε να τον γνωρίσουμε, όταν τον απομονώσουμε από την πνευματική του φύση και δεν τον βλέπουμε μέσα από την κοινωνία του με το Θείο δια των ακτίστων ενεργειών που αποτελεί το πνευματικό του περιβάλλον. Σαφώς, ο άνθρωπος ως προς την σύσταση της βιολογικής του ουσίας του δεν κοινωνεί μόνο με τα στοιχεία της ανόργανης ύλης τα οποία έχει στον οργανισμό του αλλά και συνεχώς προσλαμβάνει διατροφικά μέσα από την καθημερινή του δίαιτα προς συντήρηση των ιστών του. Όσοι ασχολούνται επιστημονικά με τον άνθρωπο γνωρίζουν εξ απόψεως φυσιολογίας ότι τα τρισεκατομμύρια στον αριθμό διάφορα είδη κυττάρων από τα οποία συνίσταται ο οργανισμός του συγκροτούνται από διάφορες δομές που οργανώνονται από υπερμοριακά βιολογικά σύμπλοκα, τα οποία αποτελούνται από οργανικά μόρια νουκλεϊκών οξέων, πρωτεϊνών, λιπιδίων και υδατανθράκων τα οποία επίσης προσλαμβάνει διατροφικά ο άνθρωπος μέσα από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει. Αυτά, επίσης, σχηματίζονται από μικρότερους δομικούς λίθους τα νουκλεοτίδια, τα αμινοξέα, τα λιπαρά οξέα και τα σάκχαρα. Όλα αυτά εξ απόψεως φυσικοχημείας είναι οργανικές ενώσεις ατόμων κυρίως από στοιχεία του άνθρακα 9%, του οξυγόνου 26%, του υδρογόνου 63%, και του αζώτου 1% τα οποία αποτελούν το 99% του συνολικού αριθμού των ατόμων από τα ζωτικά στοιχεία του οργανισμού μας. Αν πάλι αναλογιστούμε την σύσταση των υγρών που υπάρχουν στον άνθρωπο ως ενδοκυττάριο και εξωκυττάριο υγρό και τον ρόλο του νερού σε αυτά, καθώς, και του ατμοσφαιρικού αέρα που εισπνέουμε και μαζί με αυτόν και τους μικροργανισμούς που συνήθως φέρουμε και στο δέρμα μας και στα επιθήλια της γαστρεντερικής οδού θα συνειδητοποιήσουμε, αυτό που τόσο αυτονόητα βιώνουμε αλλά λησμονούμε, την φυσική μας σχέση με το περιβάλλον. Αν λοιπόν έναν μικροργανισμό, τον κορωνοϊό, η σύγχρονη επιστήμη δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει προς το παρόν αλλά εξευτελίζεται τυφλωμένη από την οίηση πως τα γνωρίζει όλα και ότι μπορεί όλα να τα αντιμετωπίζει, είναι δυνατόν να γνωρίζει πως ενεργεί το Θείον; Δεν αμφιβάλουμε για το ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρει, αφού κινείται στα πλαίσια του κτιστού, στο οποίο δύναται να μελετά τα κτιστά, πλην όμως θα έχει ταπεινωθεί με τόσες απώλειες συνανθρώπων μας που θα αρχίσει να αναζητά την άνωθεν βοήθεια! Όμως, ας προσέξουμε κάτι σημαντικό, πολλές φορές η γνώση επειδή φυσιεί, δηλαδή φουσκώνει τον άνθρωπο, δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του ούτε τα απλά και βασικά. Και θέτουμε εμείς το απλό ερώτημα: Εξετάζει η σύγχρονη έρευνα την τοξική δράση του κορωνοϊού, κυρίως, στην βάση της όξινης ή αλκαλικής χημείας του οργανισμού που μπλοκάρουν τα περισσότερα φάρμακα. Έχουν αξιοποιήσει επαρκώς τις έρευνές τους οι ειδικοί στο ότι μία περισσότερο αλκαλική βιοχημεία του οργανισμού δεν θα άφηνε τον κορωνοϊό να θερίζει; Μα, θα ισχυριστείτε οι μεγάλοι επιστήμονες, ότι ούτως ή άλλως αλκαλικό είναι το περιβάλλον του οργανισμού, αφού σύμφωνα με την τάση εξισορρόπησης που έχουν οι μηχανισμοί ομοιόστασης κρατά ισορροπίες στο pH του. Πώς όμως τις κράτα; Εξετάσατε εσείς οι σοφοί ότι, αν το λεμφικό σύστημα εν προκειμένω παίζει καίριο ρόλο και ουσιαστικά αυτό είναι το αποχετευτικό σύστημα που θα ξεμπλοκάρει τον οργανισμό από την οξέωσή του που παλεύει να καταλύσει χίλιες δύο βιοχημηκές διεργασίες και μοριακούς μηχανισμούς , ώστε η κορωνοϊός και κάθε ιός, αφού τέτοιοι ιοί και βακτήρια και μικρόβια έρχονται σε επικοινωνία με τον άνθρωπο τόσο συχνά σαν με περιστρεφόμενες πόρτες μεγάλων τραπεζών δεν θα μπορεί να κάνει κακό, η λύση για την θεραπεία να είναι πολύ απλή; Αυτά ως Homwork για τους πολύ πεπαιδευμένους.
- Πάντως, όλοι όσοι δεχόμαστε σύνθετη υπόσταση στον άνθρωπο, συμφυΐα ψυχής και σώματος, σαφώς, δεν απορρίπτουμε την βιολογική πλευρά του ανθρώπου. Απορρίπτουμε όμως την μονομερή θεώρηση της οντότητάς μας που θέλει να μας εξισώσει με τα ζώα, τα οποία στερούνται νου, λόγου και πνεύματος. Η οποία, βέβαια, προσπαθεί να μας πείσει ότι ήρθαμε στην ύπαρξη από τυχαία συγκέντρωση στοιχείων της ύλης που οργανώθηκαν σε βιομόρια, τα οποία ακολούθως συγκρότησαν ζωντανούς οργανισμούς, και αυτοί στην συνέχεια, με την «εξέλιξη», έδωσαν τον άνθρωπο. Γνωρίζουμε ότι στα πλείστα συγγράμματα της Κυτταρικής και Μοριακής Βιολογίας, της Βιοχημείας, της Φυσιολογίας κ.α. οι συγγραφείς τους προσπαθούν να στηρίξουν την θεωρία της Εξελίξεως. Πόσο όμως είναι επαρκή τα επιχειρήματά τους; Είναι επιβεβαιωμένη γνώση οι ερμηνείες που δίνουν; Η Εκκλησία δεν έρχεται σε σύγκρουση με την επιστήμη, όταν αυτή δεν βγαίνει από τα όρια της δικαιοδοσίας της για να μπει αυθαίρετα και με εικασίες σε πεδίο που εξετάζει διαφορετικός τρόπος γνώσης και άλλη μέθοδος. Και επειδή ακριβώς από εκεί ξεκινά η λαθεμένη θεώρηση των επιστημόνων, που δεν δέχονται πνευματική υπόσταση στον άνθρωπο στις βιοεπιστήμες, οριοθετούμε με το σύγγραμμα αυτό την ανθρώπινη φύση εξ απόψεως επιστήμης και πατερικής γραμματείας. Γνωρίζοντας και μιλώντας στη γλώσσα τους δείχνουμε επιστημονικά:
· Τί από τα επιστημονικοφανή δεν είναι επιστημονικό
· Ποιό είναι το όντως επιστημονικό
· Τί μέχρι τώρα δεν είναι γνωστό επιστημονικά
· Από πού αρχίζει η αρμοδιότητα της πατερικής νηπτικής θεολογίας
· Πώς βλέπει τον άνθρωπο μέσα στην κτίση
· Τί λέει σχετικά με ορισμένες λειτουργίες του ανθρώπου
· Πώς συνδέονται οι σωματικές, ψυχικές και πνευματικές λειτουργίες.
Η αληθινή επιστήμη δεν αποκλείει ότι δεν αποτελεί αφ’ ενός αντικείμενό της και αφ’ εταίρου τον ιδιαίτερο τρόπο προσέγγισης άλλης θεώρησης είτε επιστημονικής είτε θεολογικής. Ορισμένα αντικείμενα λόγω της διαφορετικής φύσεως των όντων έχουν και υπερβατικό χαρακτήρα. Η άρνηση της Βιβλικής θεώρησης του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν δεν θα ήταν καθόλου άστοχο να υποστηρίξουμε ότι αποτελεί ένα σχιζοφρενικό μοντέλο της μελέτης της φύσεώς μας επειδή κόβει τον κρίκο της αλυσίδας που συνδέει τα έμβια όντα με τα λογικά, νοερά, και πνευματικά όντα. Λέγοντας αλυσίδα εν προκειμένω δεν εννοούμε, βέβαια, εξέλιξη από τα έμβια κτιστά όντα σε λογικά και πνευματικά. Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο, αν και οι υποστηρικτές της θεωρίας του Δαρβίνου τελικά αυτό μας λέγουν ότι από την ανόργανη ύλη κάτω από ορισμένες ευνοϊκές συνθήκες με το πέρασμα προήλθαν τα πρώτα οργανικά μόρια τα οποία όχι μόνο εξελίχθηκαν σε είδη εμβίων όντων αλλά και ότι ορισμένα από αυτά έφτασαν στο να γίνουν και λογικά.