Απάντηση στους καθηγητές: Κάππα  Κώστα &  Δερμιτζάκη Μανώλη Για θέμα της Θείας Κοινωνίας ως μέσο διασποράς του κορωνοϊού

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΕΡΕΥΝΗΣΕΙ Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ ΟΠΟΥ ΔΥΝΑΤΑΙ, ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΝΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ;

Απάντηση στους καθηγητές:

Κάππα  Κώστα &  Δερμιτζάκη Μανώλη

Για θέμα της Θείας Κοινωνίας ως μέσο διασποράς του κορωνοϊού

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ  ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ                       

    ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Στο θέμα της Θείας Κοινωνίας ως μέσο διασποράς του κορωνοϊού, αναφέρθηκαν οι καθηγητές:

Κώστας Κάππας  με άρθρο: Η Μετάληψη, ο Covid-19 και ο αυτό-εγκλωβισμός της Εκκλησίας  21.09.20 http://artinews.gr

Μανώλης Δερμιτζάκης μιλώντας στο ΣΚΑΪ για το θέμα της Θείας Κοινωνίας ως μέσο διασποράς του κορωνοϊού https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/39453

Από πνευματικής σκοπιάς ήδη έχω γράψει  τα πρώτα δύο άρθρα με τους τίτλους:

1.      ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΛΥΝΣΗ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ

2.    ΕΦΟΣΟΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΤΑΙ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΤΡΙΑΔΙΚΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΤΙΣΤΗ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ ΝΑ ΥΠΕΡΝΙΚΑ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

3.    ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΕΡΕΥΝΗΣΕΙ Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ ΟΠΟΥ ΔΥΝΑΤΑΙ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΝΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ;

Για την επιστημονική πλευρά του κατά πόσον είναι σε θέση η επιστήμη και ορισμένοι που θέλουν να την εκπροσωπούν να αποφανθεί για θέματα που αφορούν την σχέση μας με τις Άκτιστες Ενέργειες και την  Θεία Μετάληψη εντός των Ιερών Ναών δημοσιεύω την παρακάτω πραγματεία σε συνέχειες, ώστε να μπορεί να μελετηθεί, εκ των οποίων στην τελευταία θα δημοσιευθεί όλη μαζί με παραμπές και τις σχετικές πηγές με τον τρίτο παραπάνω τίτλο πιάνοντας τα θέματα με την σειρά και διεξοδικά.

Α΄ ΜΕΡΟΣ

1.    Η λειτουργική ενότητα στον σώμα και τον οργανισμό μας

Σοφά έχει επισημανθεί «ότι ο άνθρωπος ως σύνολο, είναι κάτι διαφορετικό από τα μέρη που τον αποτελούν». Έτσι, η ανθρώπινη φύση μας μολονότι εξ απόψεως βιολογίας αποτελείται από οργανικά συστήματα, όργανα, ιστούς και κύτταρα, κανείς δεν θα έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι μόνο αυτά καθ’ αυτά, διότι αν έλλειπε η ζωή, τότε τίποτε από όλα αυτά δεν θα λειτουργούσε. Τα κύτταρα πάλι, αν και είναι οι βασικές δομικές λειτουργικές μονάδες στα έμβια όντα, ωστόσο στους πολυκύτταρους οργανισμούς εκδηλώνουν το φαινόμενο της ζωής όχι μεμονωμένα αλλά σχηματίζοντας μεταξύ τους ομάδες ιστών στα διάφορα όργανα που ενυπάρχουν και λειτουργούν προς κοινό σκοπό. Ακόμη, κάθε όργανο δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο του αλλά συλλειτουργεί σε σχέση με τα άλλα όργανα και τους ιστούς από τα οποία εξαρτάται. Το ίδιο συμβαίνει και με τα οργανικά συστήματα. Κάθε ένα λειτουργεί στο συγκροτημένο σώμα σε δομική και λειτουργική συνάφεια με τα άλλα. Υπάρχει, δηλαδή, στα οργανικά μας μέλη μια εσπαρμένη τελονομία, που ορίζει την βιολογική μας προοπτική, έξω από την οποία κάθε τι που υφίσταται φυσιολογικά τουλάχιστον δεν λειτουργεί.

2.      Η ψυχοσωματική λειτουργική ενότητα της ανθρώπινης φύσης μας 

Όπως λοιπόν κάθε μέλος στον οργανισμό μας ζει και λειτουργεί όσο βρίσκεται σε συνάφεια με τα υπόλοιπα, -στην πραγματικότητα συνεργάζεται- έτσι, και το σώμα μας ζει και υπάρχει όσο βρίσκεται σε κοινωνία με την ψυχή μας που του παρέχει ζωή. Και ενώ στα ζώα που στερούνται λογική, η ψυχή τους είναι μόνο η ενέργεια του σώματος τους που τα εμψυχώνει και τα υποστασιάζει ως άτομα, στον έλλογο όμως άνθρωπο η ψυχή δεν είναι μόνο η ενέργεια που ζωοποιεί το σώμα μας αλλά είναι κα η πνευματική εκείνη ύπαρξη που τα άτομα τα υποστασιάζει και ως πρόσωπα. Γι’ αυτό και η ψυχή αποτελεί την οντότητα του κάθε προσώπου, η οποία υφίσταται και “καθ’ εαυτή”, όχι βέβαια προ της συλλήψεως του ανθρώπου, αλλά ακαριαία από την στιγμή που κατά την σύλληψη προκύπτει με την γονιμοποίηση του ωαρίου το ζυγωτό κύτταρο, το οποίο με την μίτωση του ξεκινά την διαδικασία ανάπτυξης του εμβρύου κάνοντας και την έναρξη για την κυοφορία του. Στο εξής όμως, έστω και αν ακόμη χωρισθεί το σώμα από την ψυχή με τον θάνατο, η ψυχή θα συνεχίσει να υπάρχει ανεξάρτητα πλέον, «καθ’ εαυτή», διότι είναι αθάνατη. Κάνοντας λόγο για ψυχή, οπωσδήποτε περνούμε σε ένα γνωστικό αντικείμενο το οποίο δεν ερευνάται από τις θετικές επιστήμες.

3.      Με τον ορισμό της υγείας έμμεσα ομολογούμε την ύπαρξη της ψυχής ως οντότητας

Μας διαφεύγει τους περισσοτέρους ότι, σύμφωνα με τον ορισμό της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (Π.Ο.Υ) των Ηνωμένων Εθνών, που διατύπωσε πως «υγεία είναι η πλήρης σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία του ανθρώπου και όχι μόνο η απουσία νόσου ή αναπηρίας», στην πραγματικότητα δεχόμαστε τον άνθρωπο όχι μόνο ως βιολογική ύπαρξη αλλά και πνευματική οντότητα; Δηλαδή, δεχόμαστε μαζί με την βιολογική φύση του ανθρώπου και την ύπαρξη ψυχής. Διότι, τί θα πει ψυχική ευεξία; Θα πει ενέργεια του σώματος που μας κάνει να νιώθουμε καλά; Οπωσδήποτε, αν η ψυχή είναι η ενέργεια του σώματος μόνο, τότε έφθανε να κάνουμε λόγο για σωματική ευεξία ή ασθένεια μόνο, αφού η ψυχική υγεία ή ασθένεια, ως ενέργεια, θα ήταν απόρροια μόνο της καλής ή της κακής λειτουργίας του σώματος, αφού αυτό στην πραγματικότητα, δηλώνουν όσοι ισχυρίζονται ό,τι η ψυχή είναι μόνο η ενέργεια του σώματος, που προκύπτει από τις βιοχημικές του διεργασίες. Σύμφωνα λοιπόν με μια τέτοια θεώρηση δεν θα έπρεπε καν να γίνεται λόγος περί ψυχικής υγείας. Επειδή όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον ρεαλισμό της ψυχικής ευεξίας ή των ψυχικών νοσημάτων, διαπιστώνεται, ήδη εκ προοιμίου, το άτοπο της υποθέσεως και αποδεικνύεται το αβάσιμο της. Οι πεπαιδευμένοι στην φιλοσοφία και την ιατρική αρχαίοι Έλληνες, από την εποχή της κλασικής αρχαιότητας ακόμη, λέγοντας «νους υγιής εν σώματι υγιή», εξέφραζαν, αυτή την διπλή θεώρηση για την ύπαρξη του ανθρώπου. Συνεπώς, άλλο είναι να αποδεχόμαστε ότι η ψυχική υγεία επηρεάζεται από την κατάσταση του σώματος και άλλο να ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει η ψυχή ως οντότητα στον άνθρωπο, που τον κάνει να υπάρχει ως πρόσωπο.

4.      Ο άνθρωπος έχει και ψυχή

Ο άνθρωπος δεν έχει μόνο σώμα και δεν έχει μόνο ζωή! Έχει και ψυχή νοερά, λογική και πνευματική γιατί δεν είναι μόνο ζώον. Είναι “ζώον τῇ πρὸς Θεὸν νεύσει θεούμενον” δηλαδή, θεώνεται με την κίνησή του προς το Θεό· θεώνεται μάλιστα με την μετοχή στο θείο φωτισμό, αλλά χωρίς να μεταβάλλεται σε θεία ουσία. Αυτό σημαίνει ο λόγος που γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: “θεούμενον δὲ τῇ μετοχῇ τῆς θείας ἐλλάμψεως καὶ οὐκ εἰς τὴν θείαν μεθιστάμενον οὐσίαν”. Αυτή η πνευματική φύση όμως του ανθρώπου δεν εξετάζεται με πειράματα στα εργαστήρια και την χρήση αντιδραστηρίων, διότι δεν έχει ο άνθρωπος μόνο την σύσταση της ύλης που γνωρίζει. Έχει ουσία και η ψυχή του ως ύπαρξη που δεν γνωρίζει, διότι είναι πνευματική η φύσις της!!! Το ότι η πνευματική μας φύσις είναι υπέρ του ανθρωπίνου λόγου, υπέρλογος δηλαδή, δεν σημαίνει πως όσοι δεχόμαστε αυτή την Βιβλική θεώρηση όπως την διδάσκει η Ορθόδοξη Εκκλησία ότι είμαστε σε παραλογισμό, καθώς θέλουν έμμεσα ορισμένοι να μας παρουσιάζουν. Άλλο είναι το υπέρλογο και άλλο είναι το παράλογο. Ο άνθρωπος ως κτιστός είναι πεπερασμένος, έχει δηλαδή ορισμένα όρια. Και έχει όρια και στις δυνατότητές του, μάλιστα αυτές που αφορούν την γνώση του, πολύ περισσότερο ότι αφορά την πνευματική του γνώση. Όταν άνθρωπος, ακόμη δεν έχει γνωρίσει με πληρότητα την ανθρώπινη φύση του, ούτε και την βιολογική, είναι δυνατόν να δύναται να γνωρίσει την Φύση του Δημιουργού Του και πώς ενεργούν οι άκτιστες ενέργειες του Θεού στην ψυχή και στο σώμα όταν κοινωνούμε με αυτές και όταν μεταλαμβάνουμε των Αχράντων Μυστηρίων; Τα υλικά σαφώς δύναται να τα εξετάσει. Η φύση του Θεού όμως δεν είναι ύλη και γι’ αυτό δεν εξετάζεται με πειράματα!!! Ούτε δύναται να εξηγηθεί επιστημονικά πως η ανθρώπινη φύση μας όταν μετέχει των ακτίστων ενεργειών και της Θείας Κοινωνίας ότι δεν μεταδίδεται καμία ασθένεια. Και στο Άγιο ποτήριο δεν θα κάνουμε ούτε καλλιέργεια ούτε αντιβιόγραμμα, πολύ απλά, διότι αυτό για εμάς είναι θέμα Πίστεως. Η επιστήμη καλά κάνει και ασχολείται μέσα στα όρια της με τα υλικά και τα βιολογικά της θέματα. Εδώ, στην Θεία μετάληψη όμως έχουμε την Θεία και την ανθρώπινη φύση υποστατικά ενωμένες και αυτό το θέμα δεν είναι ούτε φυσικής ούτε ιατρικής αναζητήσεως. Μεταλαμβάνοντας των Αχράντων Μυστηρίων γινόμαστε μέτοχοι του Σώματος του Χριστού σωματικώς και της Θεότητος πνευματικώς. Αυτό είναι υπέρλογο και αφορά την σχέση μας με το υπερβατικό που δεν δύναται να εξηγήσει η επιστήμη!

5.      Η ψυχή δεν είναι υλική όπως το σώμα

Η επιστήμη εκείνη που εξετάζει τα “πράγματα” αποκλειστικά με την παρατήρηση και το πείραμα δεν είναι περιορισμένη μόνο σε έκταση αλλά και σε δυνατότητες. Είναι περιορισμένη σε έκταση επειδή δεν έχει ευρύτητα στην έρευνά της, χρησιμοποιώντας και άλλες μεθόδους, και όχι απλώς επειδή επιστημονικά δεν τα εξέτασε ακόμη όλα! Δεν εξετάζονται από την φύση τους όλα τα όντα με τις επιστήμες, ούτε με τις ίδιες επιστήμες εξετάζονται όλες οι πτυχές της πολυσύνθετης ζωής και οι δύο φύσεις στον άνθρωπο με τις ίδιες μεθόδους, αφού η ψυχή δεν είναι σώμα. «Ψυχὴ τοίνυν ἐστὶν οὐσία ζῶσα, ἁπλῆ, ἀσώματος, σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς κατ’ οἰκείαν φύσιν ἀόρατος, λογική τε καὶ νοερά, ἀσχημάτιστος, ὀργανικῷ κεχρημένη σώματι καὶ τούτῳ ζωῆς, αὐξήσεώς τε καὶ αἰσθήσεως καὶ γεννήσεως παρεκτική, οὐχ ἕτερον ἔχουσα παρ᾿ ἑαυτὴν τὸν νοῦν, ἀλλὰ μέρος αὐτῆς τὸ καθαρώτατον· ὥσπερ γὰρ ὀφθαλμὸς ἐν σώματι, οὕτως ἐν ψυχῇ νοῦς· αὐτεξούσιος, θελητική τε καὶ ἐνεργητική, τρεπτὴ, ἤτοι ἐθελότρεπτος, ὅτι καὶ κτιστή. Πάντα ταῦτα κατὰ φύσιν ἐκ τῆς τοῦ δημιουργήσαντος αὐτὴν χάριτος εἰληφυῖα, ἐξ ἧς καὶ τὸ εἶναι καὶ τὸ φύσει οὕτως εἶναι εἴληφεν. Ὁσαχῶς τό ἀσώματον Ἀσώματα δὲ καὶ ἀόρατα καὶ ἀσχημάτιστα κατὰ δύο τρόπους νοοῦμεν· τὰ μὲν κατ᾿ οὐσίαν, τὰ δὲ κατὰ χάριν· καὶ τὰ μὲν φύσει ὄντα, τὰ δὲ πρὸς τὴν τῆς ὕλης παχύτητα». [Η ψυχή, λοιπόν, είναι ζώσα ύπαρξη, απλή, ασώματη· η φύση της είναι αόρατη με τα μάτια του σώματος· είναι λογική και νοερή, χωρίς σχήμα· κατοικεί σε οργανικό σώμα και του παρέχει ζωή, ανάπτυξη, αντίληψη και γέννηση· δεν έχει τον νου σαν κάτι διαφορετικό από τον εαυτό της, αλλά σαν το πιο καθαρό στοιχείο της· διότι, όπως είναι το μάτι στο σώμα, έτσι είναι και ο νους για την ψυχή. Είναι αυτεξούσια και έχει θέληση και ενέργεια· είναι μεταβλητή, δηλαδή μεταβάλλεται σύμφωνα με τη θέλησή της, διότι είναι κτιστή. Όλα αυτά τα έχει λάβει με φυσική τάξη από τη χάρη του Δημιουργού της, η οποία της έδωσε και την ύπαρξη και τη φύση. Με πόσους τρόπους νοείται το ασώματο. Αντιλαμβανόμαστε τα ασώματα, τα αόρατα και τα άμορφα με δύο τρόπους: άλλα κατ’ ουσίαν και άλλα κατά χάριν· διότι τα πρώτα είναι από τη φύση τους, ενώ τα δεύτερα σε αντίθεση με την παχύτητα της ύλης]. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση ανήκει η ψυχή! Συνεπώς, ούτε εντελώς άυλη είναι όπως ο Θεός, ούτε χονδροειδώς υλική όπως τα σώματα, όμως είναι άυλη σε σχέση με το σώμα. Γι’ αυτό και δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούμε τον ίδιο τρόπο γνώσης που χρησιμοποιούμε με τις διάφορες μεθόδους έρευνας της αισθητής και υλικής φύσεως.

6.      Πότε και πώς αυτο-εγκλωβίζεται η επιστήμη

Ο σύγχρονος ορισμός της επιστήμης ως δοκιμασία όλων των γνώσεων με τον πειραματισμό, κατά τον οποίο το πείραμα είναι ο μόνος κριτής της επιστημονικής αλήθειας που γίνεται με μία μεθοδολογία, η οποία από την μια έχει στεγανά και από την άλλη δεν τηρεί τα όρια της, καθώς υπεισέρχεται στο γνωστικό αντικείμενο άλλης θεώρησης και εμπειρίας εκτός του επιστητού, όμως Θεός επειδή ακριβώς βρίσκεται πέραν του επιστητού και επιπλέον δεν γνωρίζεται με την διάνοια, όπως και η πνευματική φύση της ψυχής μας δεν γνωρίζεται διανοητικά, η οποία για τον λόγο ότι είναι ενωμένη με το σώμα, οπωσδήποτε πρέπει και να συνεξετάζεται με αυτό, δεν αφήνει περιθώρια για αληθινή γνώση της ανθρώπινης φύσης μας επιστημονικά! Ο πρώτος ορισμός της επιστήμης, ο οποίος διατυπώνεται στο έργο Θεαίτητος του Πλάτωνα, με έμφαση δηλώνει: «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου», είναι λοιπόν η επιστήμη γνώμη αληθινή (για την φύση των όντων) βεβαιωμένη με λόγο! Με ποιό όμως λόγο; Τον προφορικό, τον ενδιάθετο, τον λόγο της διανοίας ή το έμφυτο λόγο; Τέσσερις λόγους διακρίνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ότι έχει ο άνθρωπος με ποιόν απ’ όλους ή -να το διατυπώσω διαφορετικά- ποιός είναι ο ρόλος καθενός στην γνώση και την επιστήμη; Δεν εξετάζουμε τα πετρώματα με τον ίδιο τρόπο που εξετάζουμε τις οργανικές ενώσεις, τα βιομόρια πολύ περισσότερο κυτταρικά οργανίδια, τα κύτταρα που ως δομικές και λειτουργικές μονάδες εκδηλώνουν το φαινόμενο της ζωής και συνθέτουν τους διάφορους ιστούς. Αυτοί οι ιστοί όμως στα σωματικά όργανα δεν είναι νεκροί ιστοί αλλά ζωντανοί και συλλειτουργούν σ’ αυτά προκειμένου να επιτευχθούν οι λειτουργίες τους στους οργανισμούς μάλιστα στους ανώτερους, όπως τα ζώα και πολύ περισσότερο τον άνθρωπο που δημιουργεί και πολιτισμό. Ούτε εξετάζει η επιστήμη το βιολογικό σώμα του ανθρώπου με τον ίδιο τρόπο που εξετάζει τον πολιτισμό του, καθώς και οι μέθοδοι της έρευνάς μας για τους ιστούς των θηλαστικών δεν ταυτίζονται με τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η ιστοριογραφία. Αν στην ίδια την επιστήμη δεν χρησιμοποιούνται οι ίδιες μέθοδοι, είναι δυνατόν η επιστήμη να χρησιμοποιεί τις αυτές μεθόδους με την Θεολογία και την πνευματική ζωή; Οπωσδήποτε, η πνευματική ζωή είναι αγιοπνευματική εμπειρία! Τί σημαίνει αυτό, ότι επειδή είναι εμπειρία είναι και απορριπτέα;  Η παρατήρηση και το πείραμα τί είναι; Δεν είναι εμπειρία; Το ένα είναι πνευματική εμπειρία της ψυχής, το άλλο είναι αισθητική εμπειρία πάλι της ψυχής. Αυτή είναι ο τελικός αποδέκτης! Το μέσον αλλάζει! Δύναται να ισχυρισθεί λογικός άνθρωπος ότι η εμπειρία δεν είναι τρόπος γνώσεως; Στις θετικές επιστήμες -στην καλύτερη των περιπτώσεων- ο άνθρωπος θα μπορέσει δυνητικά να γνωρίσει την βιολογική του φύση, την κοινωνική, την πολιτισμική και όποια άλλη πλευρά του, όχι όμως και την πνευματική του φύση αν δεν ασχοληθεί με αυτήν με έναν άλλο τρόπο που δεν ταυτίζεται με την μέθοδο των θετικών επιστημών. Εδώ, σε πράγματα που αφορούν την ικανοποίηση των βιολογικών μας αναγκών της καθημερινής ζωής του σαρκικού ανθρώπου, όπως για παράδειγμα είναι η τροφή και ο έρωτας, το άτομο δεν ψάχνει να ερευνήσει κατά την ώρα που ενεργεί με τις συγκεκριμένες σωματικές λειτουργίες -οι οποίες εξηγούνται εξ απόψεως φυσιολογίας, βιοχημείας και μοριακής βιολογίας- και μολονότι τρώει για να συντηρηθεί στην ζωή ή συνέρχεται και ενδεχομένως να φέρει στην ζωή και νέο ύπαρξη ως άτομο βιώνει τις στιγμές χωρίς να ενδιαφέρεται για την επιστημονική τους πλευρά, τουλάχιστον εκείνη την ώρα, μπορεί κανείς λοιπόν να ισχυριστεί ότι η γευστική ή ερωτική εμπειρία του δεν αποτελεί τρόπο γνώσης; Αν δεν είναι γνώσις η εμπειρία τότε γιατί ακόμη και σε αυτό το θεόπνευστο κείμενο υπομνηματίζεται: “καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι, καὶ λαβοῦσα ἀπὸ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγε· καὶ ἔδωκε καὶ τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς μετ᾿ αὐτῆς, καὶ ἔφαγον. καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα( Γεν. 3,6-7) και παρακάτω: “ΑΔΑΜ δὲ ἔγνω Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Κάϊν καὶ εἶπεν· ἐκτησάμην ἄνθρωπον διά τοῦ Θεοῦ”(Γεν. 4,1). Επομένως το θέμα δεν είναι αν είναι γνώσις!  Υπάρχουν πολλοί τρόποι γνώσεως. Συνοπτικά αυτοί είναι:

      Δια του εμφύτου λόγου της ψυχής

      Δια της επιστήμης

      Δια της εξ ακοής Πίστεως του Ευαγγελίου

      Δια της ενυποστάτου Πίστεως

Η πρώτη είναι η κατώτερη αλλά με αυτή πείθεται δια του λόγου να πιστέψει στην ύπαρξη του Θεού ακόμη και όταν δεν τον γνωρίζει προσωπικά. Όταν κανείς ασκεί επιστήμη χωρίς Θεό είναι κάτω και από αυτή, την τελευταία στην ιεραρχία, μορφή γνώσης. Όταν πάλι, κανείς ασκεί την επιστήμη με φόβο Θεού που πηγάζει από την πίστη, επειδή η έμφυτη γνώση της ψυχής παίρνει προσθήκη με την διδακτέα γνώση προωθείται αφενός για να φτάσει στην εξ ακοής πίστη και με το Φώτισμα και την εφαρμογή των εντολών προχωρά στην ενυπόστατη πίστη και δι’ αυτής στην συνέχεια στην πνευματική γνώση μέσα από την οποία γνωρίζει μυστήρια ακόμη και της φύσεως -αυτή είναι το ανώτερο είδος της γνώσης που μέσα στο άκτιστο Φως έβλεπαν οι άγιοι -και την φύση των όντων- όπως έβλεπε ο Μωϋσής την Δημιουργία του Κόσμου και έγραψε την Γένεση, όπως την έβλεπε και ο Μέγας Βασίλειος που εξήγησε με την “Εξαήμερο” και τους λύνονταν πολλά θέματα και απορρίες- και αφετέρου ως προς την επιστημονική του γνώση έχει κανείς ασφαλή οδηγό στην έρευνα τον θείο φωτισμό! Αυτό είναι το ιδανικό, ο καλύτερος τρόπος να κάνεις κάτι σημαντικό στην επιστήμη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όποιος δεν φτάνει στον φωτισμό δεν μπορεί κάνει επιστήμη ότι όποιος φτάνει στον φωτισμό δεν έχει και προσωπικές θεωρήσεις και ενδεχομένως να σφάλλει σε ορισμένα επιστημονικά πράγματα, διότι ο φωτισμός δεν λειτουργεί σε εμάς, όπως εμείς νομίζουμε ως μία μόνιμη κατάσταση αλλά ανάλογα με την δεκτικότητα, τον αγώνα και πως θέλει ο Θεός.

7.      Δεν ακολοθούμε πάντοτε τις ίδιες μεθόδους στην έρευνα

Πέρα από το αν δέχεται κανείς τον υπερβατικό πνευματικό κόσμο –αυτό το θέμα άλλωστε δεν είναι ζήτημα της επιστήμης– θα πρέπει κανείς, αν όντως θέλει να κάνει επιστημονική εργασία, να μην περιορίζει την έρευνα σε συγκεκριμένα καλούπια ορισμένων μόνο μεθόδων. Στις ανθρωπιστικές επιστήμες, ακόμη και τις βιοεπιστήμες δεν ακολουθούμε το ίδιο μονοπάτι έρευνας. Δεν είναι στενοκέφαλο να προσπαθούμε να εξηγήσουμε την φύση του ανθρώπου μόνο με την παρατήρηση και το πείραμα των θετικών επιστημών, εφόσον και στην ίδια την επιστήμη, εξ ορισμού χρησιμοποιούμε διαφορετικές μεθόδους; Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι ενώ ο άνθρωπος ως ύπαρξη ανήκει στα έμβια όντα και οπωσδήποτε έχει λειτουργίες που διέπονται από τις αρχές και της Φυσικής Επιστήμης τελικά δεν εξετάζεται μόνο με την κλασική Νευτώνια Φυσική αλλά και από την Κβαντομηχανική. Η μελέτη της φυσιολογίας του ανθρώπινου σώματος, σε μακροσκοπική κλίμακα ως προς τους φυσικούς νόμους που ακολουθεί, γίνεται με βάση την κλασική «Νευτώνια» φυσική. Οι μοριακές μας όμως βιολογικές δομές, που και αυτές διέπονται από φυσικούς νόμους σαφώς δεν μελετώνται από την κλασική «Νευτώνια» φυσική, αλλά σε μικροσκοπική κλίμακα, από την κβαντομηχανική. Τα πολύ μικρά μεγέθη, οι μικρές μάζες, οι μεγάλες ταχύτητες, οι πολύ υψηλοί ρυθμοί μεταβολισμού, καθώς και η έλλειψη ικανοποιητικού μοντέλου για τα άτομα των οργανικών μας μορίων αδυνατούσε να τα μελετήσει η κλασική, Νευτώνεια, φυσική, γι’ αυτό και την σκυτάλη πήρε η κβαντομηχανική και η Θεωρία της Σχετικότητας, που κατάφεραν να προσφέρουν αποδεκτές εξηγήσεις στα φαινόμενα που σχετίζονται με τον μικρόκοσμο. Η φυσική επιστήμη σαφώς διαπρέπει στην επεξήγηση των φαινομένων του υλικού κόσμου, οπότε, η πιο πάνω αντινομία δεν αποτελεί μομφή για την Φυσική αλλά απόδειξη ότι τα έμβια δεν είναι μόνο ύλη. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα μας είναι ποτέ δυνατό να δημιουργήσουμε ζωή in vitro με την ανάμειξη όλων αυτών των ενώσεων εντός του εργαστηρίου, αφού δεν μπορούμε να παράσχουμε την δημιουργική ενέργεια του Θεού που συγκροτεί, ζωοποιεί τα έμβια όντα και συνέχει τον κόσμο. Εδώ τώρα δεν θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε την ύπαρξη του Θεού και του πνευματικού κόσμου. Όπως εξ αρχής επισημάναμε στην εισαγωγή των σχετικών κεφαλαίων, αυτό δεν αποδεικνύεται, με την μέθοδο των θετικών επιστημών αλλά με την εμπειρία της πίστεως· “Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων” (Εβρ.11,1). Για όσους βιώνουν την ζωή του Πνεύματος με την πνευματική αίσθηση της πίστεως και έχουν διαρκώς εμπειρία δεν χρειάζεται να αποδείξουν αυτό που βλέπουν. Άλλωστε δεν αποσκοπεί σε τούτο τον σκοπό η πραγματεία αυτή.

8.      Ο άνθρωπος αυτός ο άγνωστος

Η επιστήμη στην προσπάθειά της να γνωρίσει τον άνθρωπο, καθώς παρατηρεί, καταγράφει και μελετά τις διάφορες πτυχές της υπάρξεώς του με ολοένα και μεγαλύτερη εξειδίκευση, κινδυνεύει να χάσει την αλήθεια, διότι λειτουργεί με βάση την θεώρηση που έχει από το γνωστικό της αντικείμενο και δεν συνεξετάζει τις διάφορες πλευρές του για να δει αυτό που είναι ο άνθρωπος καθ’ ολοκληρίαν καθώς και στην προοπτική του. Όπως έγραφε ο Dr Alexis Carrel: «Ο άνθρωπος είναι ένα αδιαίρετο σύνολο εξαιρετικά πολύπλοκο. Είναι αδύνατο να τον απλοποιήσεις. Δεν υπάρχει μια μέθοδος που να μπορεί να τον συλλάβει, συγχρόνως, στο σύνολό του, στα μέρη του και στις σχέσεις του με τον εξωτερικό κόσμο. Η μελέτη του πρέπει να αρχίσει με ποικίλες τεχνικές, γιατί χρησιμοποιεί πολλές ξέχωρες επιστήμες. Φυσικά, κάθε μια δεν εξάγει απ’ αυτό παρά ό,τι η φύση της τεχνικής της, της επιτρέπει να φτάσει. Και το σύνολο, απ’ όλες αυτές τις αφηρημένες έννοιες, είναι λιγότερο πλούσιο από το συγκεκριμένο γεγονός. Παραμένει ένα υπόλειμμα πολύ σημαντικό ώστε να αγνοηθεί. Γιατί η ανατομία, η χημεία, η φυσιολογία, η ψυχολογία, η παιδαγωγική, η ιστορία, η πολιτική οικονομία και όλοι τους οι κλάδοι, δεν εξαντλούν το θέμα. Ο άνθρωπος που γνωρίζουν οι ειδικοί δεν είναι λοιπόν, ο συγκεκριμένος πραγματικός άνθρωπος. Δεν είναι παρά ένα διάγραμμα, που αποτελείται και αυτό από διαγράμματα, κατασκευασμένα κι αυτά από την τεχνική της κάθε επιστήμης. Είναι, συγχρόνως, το κατακομμένο από τους ανατόμους σώμα, η συνείδηση που παρακολουθούν οι ψυχολόγοι και οι ασχολούμενοι με την πνευματική ζωή, και προσωπικότητα, που η ενδοσκόπηση αποκαλύπτει στον καθένα μας. Είναι οι χημικές ουσίες, που αποτελούν τους ιστούς και τους χυμούς του σώματος. Είναι το θαυμάσιο σύνολο κυττάρων και θρεπτικών υγρών, που οι φυσιολόγοι μελετούν τους νόμους των σχέσεών τους. Είναι το σύνολο των οργάνων και της συνείδησης, που απλώνεται στο χρόνο και που οι υγιεινολόγοι και οι παιδαγωγοί προσπαθούν να κατευθύνουν προς την καλύτερή του ανάπτυξη. Είναι ο homo economicus, που αδιάκοπα πρέπει να καταναλώνει, για να μπορούν να λειτουργούν οι μηχανές, που είναι σκλάβος τους. Είναι, επίσης ο ήρωας και ο άγιος. Είναι, όχι μόνον το θαυμαστά πολύπλοκο ον, που οι σοφοί με τις ειδικές τους τεχνικές αναλύουν, αλλά, επίσης, το άθροισμα των τάσεων , των υποθέσεων και των επιθυμιών της ανθρωπότητας». Η μονομερής λοιπόν θεώρηση του ανθρώπου με την ιδιαίτερα αναπτυγμένη στις ημέρες μας εξειδίκευση, χωρίς την εκ παραλλήλου καθολική μελέτη στα πλαίσια της σφαιρικής έρευνας, υπονομεύει την αντικειμενικότητα και την ορθότητα των πορισμάτων για την ανθρώπινη φύση αλλά και την προοπτική της υπάρξεώς μας.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ